สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )
เขียนโดย 
1day2time
วันที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 เวลา 19.08 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2562 19.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
21) สะดุดหัวใจนายจอมกวน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตลอดทั้งคืนผมนอนแทบไม่หลับไม่รู้ว่าพ่อไอ้ชิดนี่ย์มาทำไม
" ไอ้ภัทร...สรุปเมื่อคืนมีเรื่องอะไรว๊ะ " ไอ้ชินเดินกอดคอไอ้เลโอเข้าห้องมาอย่างไม่อายฟ้าอายดินเลย
" กูหาไอ้ชิดนี่ย์ไม่เจอเฉยๆ "
" สรุปเจอยัง "
" เออ..ภัทรวันนี้ไอ้ชิดนี่ย์ไม่มานะ" อ้าวทำไมมันไม่บอกผม..ทั้งๆที่อยู่หอเดียวกันบ้านเดียวกัน
" ทำไมว๊ะ"
" เห็นพ่อมันจะพาไปดูคอนโด"
" อืม"ผมตอบและก้มหน้าลง ไอ้ชิดนี่ย์มันไม่บอกอะไรผมสักคำ..ที่แท้ที่พ่อมันมาเพราะจะมาซื้อคอนโดให้มันนี่เอง..ผมก็ไม่มีโอกาสได้อยู่กับมัน
.......................................................
ตลอดทั้งวันผมเองก็ไม่เป็นอันจะเรียนต้องรีบกลับบ้านเพราะอยากจะเจอไอ้ซิดนี่ย์เร็วๆและอยากจะถามมันให้มันรู้เรื่องว่ามันจะไปซื้อคอนโดจริงๆเหรอ
" อ้าวกลับมาแล้วเหรอไอ้ลูกชาย"
" สวัสดีครับม๊า "
ผมกล่าวทักทายผู้เป็นแม่เสร็จผมก็รีบขึ้นห้องเพราะคิดว่าไอ้ซิดนีย์น่าจะอยู่บ้าน
" ม๊าครับ" ผมรีบวิ่งมาที่ห้องครัวเพราะผมพบว่าไอ้ชิดนี่ย์ยังไม่กลับมา
" ว่าไงไอ้ลูกชาย "
" ม๊า...พ่อชิดนี่ย์ไปไหนครับ"
" เห็นว่าไปดูคอนโดให้ชิดนี่ย์นะ เขาไม่อยากรบกวนเรา "
" ไม่อยากรบกวนแต่เอาลูกมาอยู่ตั้งนาน"
" ลูกภัทร" ผมบ่นจนแม่ต้องมองมาค้อนผม
" ขอโทษครับ"
" อ๊ะแทนที่จะนั่งว่างๆ" แม่ผมวางกระเทียม กับหอมให้ผมปอกฆ่าเวลาแทนที่จะพูดอย่างเดียว
" ม๊า ทำไมม๊าไม่บอกให้พ่อชิดนี่ย์ว่าไม่ต้องย้ายออก "
" ทำไมละลูก..ภัทรก็จะได้อยู่คนเดียวไงเห็นบ่นๆอยู่นิ"
" นั่นมันเมื่อก่อน" ผมบ่นพรึมพร่ำเสียงอยู่ในลำคอ
" ว่าไงนะลูก"
" เปล่าครับ "
ผมเงียบเสียงไปพักใหญ่เพราะต้องช่วยแม่ทำครัว ผมเองก็ชอบเวลาแม่ลงมือทำกับข้าวเอง พูดแล้วหาว่าโม้แม่ผมทำกับข้าวอร่อยมาก
......
เลโอพูด
" ไอ้ชิน...มึงไม่กลับบ้านมึงเหรอ " ผมเริ่มรำคาญไอ้ชินแล้วบ้านมันก็มี วันๆมันขลุกอยู่แต่กับผม
" ไม่อ๊ะ " มันตอบมาโดยที่ไม่มองหน้าผมมันมัวแต่เล่นเกมส์ของมัน
" มึงนิด้านเน๊าะ"
" กูถามมึงหน่อยกูคบกับมึงมากี่ปี "
" 11 ถามทำไมว๊ะ "
" มึงไล่กูกี่ที "
" บ่อย"
" กูเคยไปไหม"
" ไม่เคย"
"งั้นกูบอกมึงให้เอาบุญนะ...ต่อให้มึงจะไล่กูเท่าไหร่กูก็ไม่ไป"ผมยอมรับความมึนความด้านของมันจริงๆ
" มึงมาถ่ายรูปกัน" ไอ้ชินจากที่นั่งพิงเตียงนอนผมอยู่ล่างก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงผมและกอดคอผมเพื่อจะถ่ายรูป
" มึงอย่า"ผมวางมือจากหนังสือการ์ตูนย์แล้วเอามือไปบังกล้องมันไว้
" น๊า...ถ่ายรูปเดียวเอง "
" อย่า ๆ " จริงๆผมก็อยากถ่ายแหละแต่เพียงยังไม่พร้อม
"ทำไมมึง"
" กูจัดทรงผมแป๊บ "
" กูยอมมึงเลย" ผมเห็นไอ้ชินส่ายหัว
เมื่อผมจัดทรงผมเสร็จเรียบร้อยแล้วก็กอดคอถ่ายรูปกัน
" ถ่ายเสร็จแล้วพอ"
" ยังอีกรูปนึง"
ผมทำท่าไม่ยอมพยายามทำทุกวิถีทางที่จะไม่ถ่ายรูปกับมันแต่แรงมันเยอะมาก ผมสู้ไม่แรงมันไม่ไหวจนผมล้มและมันก็ล้มทับตัวผมทำกับมันจ้องหน้ากัน
" มึงทำอะไรกันนะ"ผมกับไอ้ชินหันหน้าไปทางต้นเสียงไอ้ชิดนี่ย์เปิดประตูเข้ามาเจอจังหวะที่ผมกับไอ้ชินล้มทับกัน
" ไม่มีไรมึง" ผมผลักไอ้ชินออกจากตัวเอง
" เดี๋ยวพวกมึงอยู่ด้วยกันได้ไงว๊ะ"
" ไอ้ชิดนี่ย์..กูกับไอ้เลโอมาหากันออกบ่อย"ไอ้ชินลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเกาะไหล่ไอ้ชิดนี่ย์
" เอาออกเลย" ไอ้ชิดนี่ย์ปัดมือไอ้ชินออกจากไหล่มัน และมันก็เดินมานั่งที่เตียง
" มึงมาหากูมีไร"
" แหมๆๆๆทุกวันนนี้มึงถามกูเลยนะ..."
" เออ...น๊า..."
ตอนนี้ผมเริ่ม งง กับไอ้ชิดนี่ย์แล้วมาหาผมแต่ไม่พูดอะไร..มันหมายความว่าไงนิ
" ไอ้ชิดนีย์..เมื่อไหร่มึงจะกลับ" อยู่ๆไอ้ชินก็ถามไอ้ชิดนี่ย์ขึ้นมาซะงั้น
" มึงกลับตอนไหนกูก็กลับตอนนั้นแหละ"
" กูไม่กลับ"
" กูก็ไม่กลับ"
ผมซักจะรำคาญไอ้สองคนนี้แล้ว..มันเถียงกันอะไรนักหนา
" เออ..ชิดนี่ย์วันนี้มึงทำไมไม่มาเรียนว๊ะ" จริงๆผมรู้แหละว่าไอ้ชินมันรู้ว่าไอ้ชิดนี่ย์ไปดูคอนโด
" เรื่องของกู"
ผมรู้เลยว่าไอ้ชิดนี่ย์มันไม่อยากให้ใครรู้นอกจากผมแต่ผมสิดันไปบอกคนอื่นหมดแล้ว
"มึงยังไม่พูดใช่ไหมไอ้เลโอ"ไอ้ชิดนี่ย์ตอบไอ้ชินแล้วหันหน้ามาทางผม
" อืม...."
" งั้นกูกลับก่อน " อยู่ๆไอ้ชิดนี่ย์ลุกพรวดขึ้น...สรุปมันมาหาผมทำไม
" อะเคร..."ผมคิดว่าไอ้ชิดนี่ย์มันมาหาผมมันต้องมีเรื่องอะไรแน่เลย...ผมตัดสินใจไปส่งมัน
" มึงไปไหนเลโอ"
" ส่งไอ้ชิดนี่ย์ "
" กูไปด้วย"
" ไม่ ถ้ามึงมาด้วย...มึงก็หยิบกระเป๋ามึงมาเลยก็จะได้ส่งพร้อมกันสองคน"
สรุปแล้วไอ้ชินสงสัยกลัวได้กลับบ้านพอผมพูดแบบนั้นปุ๊บไอ้ชินนิ่งเลย
" มึงมีอะไรจะคุยกับกูป๊ะ"
" ไม่อ๊ะ"
" งั้นกลับดีๆนะ"
ผมส่งไอ้ชิดนี่ย์เสร็จตอนนี้รู้สึกว่าข้าศึกจะทำลายป้อม ผมปวดท้องมากผมขอเข้าห้องน้ำข้างล่างก่อนแล้วกัน
" เลโอลูก ชิดนี่ย์กลับแล้วเหรอ" แม่ผมเดินถือจานขนมและนมมาวางที่โต๊ะ
" ครับ...ตอนนี้เลโอไม่ไหวแล้ว...ค่อยคุยกัน" ผมเอามือกุมท้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไม่ทันได้สนทนากับแม่
" โอ๊ย...สบายจัง"
" พวกมึงทำอะไรกันนะ "
ผมเห็นไอ้ชินมันทับตัวอินอยู่ เมื่อพวกมันไอ้ยินเสียงผมมันทั้งคู่ก็เอาสายตายหันมาทางผม
" เปล่า" พวกมันเอาพูดกันเด๊ะ
"เปล่า...แล้วมึงจะนอนทับกันอีกนานไหม หรือให้กูออกไปก่อน"
" ไม่ๆๆ" ไอ้ชินรีบลุกออกแล้วมาดึงผมไว้
" ชินเมื่อไหร่มึงจะกลับ"
" มึงไล่กูอีกแล้ว"ไอ้ชินพูดพร้อมเอาหัวมาซบไหล่ผม
ผมไม่ได้สนใจความอ้อนของมัน แต่ผมเจอหน้าที่อินมองไอ้ชินสลับกับผม จึงทำให้ผมต้องผลักหัวไอ้ชินออก
" อิน...มามีไร..ไม่เห็นโทรบอกก่อน "
" มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย"
" งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะมึงคุยกับอินก่อนเลย น่าจะสำคัญกูไม่อยากเป็นส่วนเกิน" ไอ้ชินพูดเชิงน้อยๆใจชัวร์ (อันนี้ผมคิดเอง)
" นี่เลโอเพื่อนกูชอบมึงอ๊ะ"
" คนไหนอ๊ะ...กูไม่ชอบ"
"เห้ยมึง..สวยนะ แจงนะเพื่อนซี้กู"
" ไม่อ๊ะ..." ผมไม่รู้เป็นอะไรมีสาวๆมาสารภาพรักผมบ่อย แต่ผมก็ไม่สนใจ
" มึง...มึงชอบผู้ชายเหรอ "
" บ้า..มึง..กูเพียงแค่คิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา"
" มึงหันน้ามามองกู" อินจับหน้าผมหันมาหามันเพราะผมนนั่งห้อยขาตรงขอบเตียง
" ว่า" ผมหันหน้าหนีก็ไม่ได้เพราะมันเอามือมันสองข้างล๊อคหน้าผมไว้
" คือมันเป็นแบบ ป๊อบปี้เลิฟไงมึง"
" ไม่อ๊ะ...ไม่อยากลองไม่อยากมี"
" มึงเป็นเกย์"
" ไม่ใช่"
" มึงใช่ ถ้ามึงไม่ใช่มึงจูบกูดิ"
" ไม่อ๊ะ"
" มึงอยู่เฉยๆกูทำเอง "
อินค่อยๆเอื้อมหน้ามาหาผม ผมอึ้งสิครับเพราะอินเองก็เป็นคนสวย อินค่อยๆเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆผมใจผมเต้นแรง ไม่ใช่ว่าผมชอบมันนะแต่ผมไม่เคยทำแบบนี้
" พวกมึงทำอะไรกันอ๊ะ"ผมกับอินหันหน้าไปทางต้นเสียง
" ขาว"อินเห็นเรือนร่างของไอ้ชินอุทานออกมาแบบลืมตัว..เพราะไอ้ชินนุ่งผ้าเช็ดตัว
" มึงกลับเลยอิน"ผมตั้งสติได้จับแขนไอ้อินเดินมาส่งที่หน้าห้อง
" ขาวอ๊ะ" แต่ไอ้อินยังไม่ออกจากภวังค์ เดินไปหันหน้าไปมองไป
ในที่สุดกำจัดไปอีกหนึ่งวันนี้เป็นวันรวมญาติกันยังไงว๊ะ...พวกมันนัดกันมาหรือเล่นผลัดกัน แต่คนที่ไล่ยากสุดก็ไอ้ที่นั่งจ้องหน้าผมนี้แหละ
" เลโอ...เมื่อกี้มึงทำไรอ๊ะ"
" ไม่ได้ทำไรเลย"
" มึงอย่าเนียนมึงจะจูบอิน" ผมอยากรู้ว่ามันเอาสมองส่วนไหนคิดว่ากูจะจูบอิน แต่ผมเชื่อว่าอินไม่จูบจริง ๆหรอก
" มึงรู้ได้ไงว่ากูจะจูบอิน...มึงไม่คิดว่าอินจะจูบกูเหรอ"
" หืม...คนสวยๆอย่างอินเนี้ยนะจะจูบมึง"มันคงหึงละสิ...ใช่ซี้ก็อินมันชอบมึง มึงกับอินคงสารภาพรักกันแล้ว ผมอยากบอกมันแบบนี้แต่ผมพูดไม่ได้ไง
" ....."
" เงียบทำไมมึง" ก็ผมไม่รู้จะพูดยังไงต่อนิ...ก็เล่นเอาซะกูพูดไม่ออกเลย
" มึงไปใส่เสื้อผ้าได้แล้ว "
" อย่าเปลี่ยนเรื่องมึง"
ผมไม่ทนฟังมันพร่ำเพ้อแล้วกัน..ผมขอนอนก่อนแล้วกัน ผมไม่สนใจคำพูดมันสิ่งที่ผมสนใจสุดคือผ้าห่มอันนุ่มๆ
" ไอ้เลโอนอนยัง " ผมไม่อยากตอบมันผมได้แต่แกล้งหลับเพราะถ้าผมตื่นผมก็ต้องมาคุยกับมันยาวเลย
" กูรู้ว่ามึงยังไม่หลับ...กูแค่อยากบอกมึงว่ากูไม่อยากให้คบกับอิน"ผมว่าแล้วไอ้ชินต้องชอบอินแน่เลย
" อืม...กูไม่มีทางคบกับอิน...มึงมีไรอีกป๊ะกูจะนอน"
" เออ..มึงตอบแบบนี้มาหน่อยก็ค่อยสบายใจ....ฝันดีนะมึง
เชิญมึงฝันดีไปคนเดียวเถอะ...สำหรับกูคงเป็นฝันร้ายมากกว่าที่มีมึงมานอนด้วย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
