ราชินี แพนทัสเนีย

หญิงสาวตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของคนตัวโต เธอตกใจจนเกือบร้องออกมา แต่ก็ต้องหยุดตัวเองเอาไว้เมื่อจำได้ว่าตนเป็นคนขอชายหนุ่มให้มานอนด้วย
หญิงสาวรู้สึกใบหน้าเห่อร้อนขึ้นอย่างช้วยไม่ได้ ‘นี่เราทำไปได้ไงกันนะ น่าอายๆๆมาก แล้วเขาก็..จู..บ...’ หญิงสาวคิดถึงจุดนั้นก็ใบหน้าก็แดงก่ำ
เธอเงยหน้ามองหน้าคนตัวโตที่ยังคงหลับอยู่ ใบหน้าคมหล่อดูผ่อนคลายในยามหลับใหล หญิงสาวอดยิ้มน้อยๆไม่ได้เมื่อเห็นอย่างนั้น เธอควรจะต้องยอมรับซักทีว่าเนโรกลายเป็นคนสำคัญในชีวิตของเธอไปแล้ว เขายอมตามใจเธอ เขามักช่วยเหลือเธอ และที่สำคัญที่สุดเขามักจะอยู่ข้างๆเธอเสมอ
ในขณะที่หญิงสาวจมอยู่ในความคิดของตัวเองทั้งๆที่กำลังจ้องชายหนุ่มอยู่นั้นผู้ถูกมองก็ลืมตาขึ้น
“เจ้าจะมองข้าไปถึงเมื่อไหร่” หญิงสาวเบิกตาตกใจที่คนตัวโตตื่นแล้ว ก่อนจะบุ้ยหน้าใส่ “นี่ท่านตื่นแล้วหรอ ก็ปล่อยข้าได้แล้ว” พูดจบหญิงสาวก็รู้สึกแรงแขนที่โอบกอดมากขึ้น ‘นี่เขาฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ?’ 
“เจ้าจะไม่ตอบข้าหรือว่าเจ้ามองหน้าข้าตั้งนานทำไม?” เสียงของชายหนุ่มดังทุ้มข้างหูร่างบาง หญิงสาวได้แต่ขยับหัวหนีลมหายใจอุ่นที่จักจี้ใบหู ใบหน้าเรียวเล็กเห่อร้อนขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
‘แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมง่ายๆ’ หญิงสาวรู้ดีว่าชายหนุ่มกำลังสนุกกับอาการเขินอายของเธอเพราะเธอสังเกตเห็นมุมปากหนาที่ยกขึ้น “อื้มก็ท่านหล่อ จะให้ไม่มองคงยาก ตอนนอนยิ่งหล่อใบหน้าไม่เคร่งขรึม” หญิงสาวเอ่ยแซวกลับ แต่สิ่งที่ได้จากชายเป็นเพียงการเลิกคิ้ว ‘พูดขนาดนี้ทำไมอาการมันน้อยจัง’ หญิงสาวคิด แต่แล้วชายหนุ่มก็น้อมตัวลงใกล้ “งั้นข้าให้เจ้ามองใกล้ๆ” ชายหนุ่มพูดจบใบหน้าระหว่างเธอกับเขาก็แถบจะติดกัน หญิงสาวรู้สึกได้ว่าจมูกของทั้งสองชนกันแล้ว ‘ใกล้เกินไป!!’ หญิงสาวร้อนใจ เนโรเห็นใบหน้าหวานดูตื่นตกใจเมื่อเขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆก็รู้สึกสนุกที่ได้แกล้งหญิงสาว เห็นอย่างนี้ก็ทำให้หญิงสาวดูเหมือนผู้หญิงธรรมดามากกว่าหญิงสาวที่สามารถใช้เวทมลท์ได้อย่างมหาสาร หรือหญิงสาวที่ขอเขาเรียนดาบจริงๆ สายตาของชายหนุ่มมองลงตำ่ไปที่ปากอมชมพูของร่างบางในอ้อมแขน ไม่รู้เพราะอะไรแต่ชายหนุ่มรู้สึกต้องการที่จะสัมผัสมัน เขาไม่เคยมีความรู้สึกแรงกล้าแบบนี้ให้หญิงสาวไหนๆมาก่อนเลย กับเธอคนนี้มันมากกว่าน่าที่ มากกว่าคำว่าปกป้อง แต่เป็นความรู้สึกต้องการเป็นเจ้าของ หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อริมฝีปากหนาสัมผัสเข้ากับปากของเธออย่างจัง มันเป็นสัมผัสที่แผ่วเบาและนุ่มนวล หญิงสาวตกใจจนทำอะไรไม่ถูก สัมผัสที่อ่อนนุ่มก็เริ่มจะรุนแรงและดุเดือดขึ้น มันเต็มไปด้วยความต้องการของชายหนุ่ม ริมฝีปากหนาขบเคี้ยวปากบางอย่างตักตวง แม้หญิงสาวจะเม้มปากแน่นแต่ชายหนุ่มก็สามารถแซกแผ่นริมฝีปากสวยได้ ลิ้นหนาดูดด่ำปากบางจนหญิงสาวเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก เธอกำมือแน่นแล้วเริ่มออกแรงทุบอกแกร่ง เพื่อให้หลุดพ้นจากการบดขยี้ทางริมฝีปาก ชายหนุ่มปลดออกอย่างว่าง่าย แต่ไม่ได้ปล่อยหญิงสาวจากอ้อมกอด ชีว่าหายใจแรง ริมฝีปากบางบวมน้อยๆและแดงหน่อยๆ หญิงสาวรู้สึกไร้เรี้ยวแรง เธอส่งสายตาโกรธเคืองใส่ร่างสูง เธอดันร่างใหญ่ออก พยายามอย่างเต็มที่ที่จะจากพันธนาการ “ปล่อยข้า” ชีว่าเอ่ยด้วยนำ้เสียงเย็นชา หญิงสาวไม่ชอบถูกเอาเปรียบแบบนี้ โดยเฉพาะถูกเอาเปรียบจากคนที่เธอไว้ใจ เนโรมองร่างบางที่เอาแต่จะออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนใจ เขากระชับแขน “เจ้าโกรธข้าเรื่องอะไร?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงนิ่ง “ท่านไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่” หญิงสาวสบัดสายตาใส่ ชายหนุ่มเพียงเลิกคิ้วขึ้น ทำเอาหญิงสาวเม้มปากเข้าหากัน “ท่านเอาเปรียบข้า” “แล้วทำอย่างไรจะหายโกรธ” เสียงทุ้มเอ่ยนิ่งๆ แต่นัยตานั้นขอร้องเธอ “ปล่อย” เสียงหวานเอ่ย ชายหนุ่มยอมปล่อยแต่โดยดี หญิงสาวถอยห่างไปไกล ชายหนุ่มมองการกระทำของหญิงสาวอย่างเอ็นดู “ถ้าข้าบอกท่าน ท่านจะยอมข้าใช่ไหม?” เสียงหวานถาม ชายหนุ่มพยักหน้า “งั้นบอกวิธีกลับบ้าน... ไม่สิแค่บอกว่าพอมีวิธีรึเปล่า” หญิงสาวเอ่ยถาม ดวงตาดำม่นลงเมื่อได้ยินอย่างนั้น สีหน้าร่างสูงเคร่งขรึม “เจ้ายังคิดจะกลับไปอยู่อีกหรือ?” ชายหนุ่มถามเสียงตำ่ หญิงสาวเพียงก้มหน้าแล้วเม้มปาก “เจ้าคิดจะผิดคำพูดอย่างนั้นหรือ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเย็นชา เนโรเพียงเอาเรื่องผิดคำพูดมาเอ่ยที่จริงแล้วเขารู้สึกผิดหวังที่หญิงสาวคิดจะกลับไปแบบนี้ ชีว่าได้ยินอย่างนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่ข้าไม่ผิดคำพูด แต่ข้าเพียงต้องการรู้” จริงๆแล้วเธอคิดถึงครอบครัวมากนั่นแหละ แต่ใจก็ตัดสินใจจะอยู่ที่นี่แล้ว แต่การที่ชายหนุ่มโขมยจูบเธอแบบนั้นมันทำให้เธอโกรธจนอยากจะกลับไปหาพ่อแม่ น้องชาย ตอนนี้เธอรู้สึกผิดกับสิ่งที่เอ่ยไป เธอเห็นแววตาเจ็บปวดของชายหนุ่มเล็กน้อยเมื่อเธอถามเขา ‘ถ้าเจ้ารู้สึกผิดก็บอกเขาไปซิ’ หญิงสาวแถบสะดุ่งเมื่อได้ยินเสียงของคุณทุกสิ่ง ‘ท่านอยู้หรอกหรือ?’ หญิงสาวถามในใจ ‘พวกข้าอยู่ทุกที่เด็กน้อย’ หญิงสาวหน้าแดงเพราะรู้ว่าคุณทุกสิ่งเห็นทุกอย่าง ‘ฮึๆ ข้าเห็นอะไรมามาก แค่นี้เจ้าจะอายอะไร อีกอย่างใช่ว่าเจ้าไม่ชอบชายคนนั้น’ หญิงสาวขมวดคิ้ว เธอชอบชายหนุ่มจริง แต่มันไม่ใช่แบบนั้น มันไม่ใช่... ‘หรือว่าใช่?’ หญิงสาวสับสน เนโรมองใบหน้าหวานที่อยู่ก็เงียบไปแล้วขมวดคิ้ว ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ “ข้า ขอโทษที่พูดอะไรไม่คิด แต่ท่านก็ผิดที่ทำแบบนั้นกับข้า” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ เธอเงยหน้ามองเขาอย่างรู้สึกผิด จากนั้นเหมือนเธอจะร้อนใจที่เขาไม่พูดอะไรจึงเดินมาจับมือเขาแกว่งไปมาอย่างอ้อนๆ ชายหนุ่มที่ทำทีตีสีหน้านิ่งก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น ใบหน้าหวานก็ยิ้มตาม “เจ้าก็อย่าได้พูดถึงมันอีก” หญิงสาวพยักหน้าอย่างว่าง่าย “งั้นท่านก็อย่าได้ทำแบบนั้นอีก” หญิงสาวพูดบ้าง “แบบนั้นคงไม่ได้” หญิงสาวหุบยิ้มเบิกตา แต่ก่อนที่หญิงสาวจะโต้เถียงอะไรอีก ชายหนุ่มก็เดินออกประตูไปแล้ว ข้างนอกที่รานหน้าปราสาท ร่างปางในกางเกงขายาวรัดรูปถือดาบ ตั้งท่าจะโจมตี ชายหนุ่มร่างสูงหน้านิ่ง ชีว่ากำลังส้อมดาบกับชายหนุ่มเช่นหลายวันที่ผ่านมา หลังจากวันนั้นที่ชายหนุ่มมาร่วมนอนเตียงกับเธอ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเธออีก ที่เปลี่ยนคงจะเป็นเรื่องที่ชายหนุ่มใจดีขึ้นกับยิ้มมากขึ้น แต่ตอนซ้อมดาบก็โหดเหมือนเดิม หญิงสาวหมุนตัวหลบแถบไม่ทัน จนลงไปกลิ้งกับพื้น เธอหอบหายใจ ร่างบางแผล่กลางหึมะ ‘ไม่ไหวชาตินี้ไม่มีทางชนะ’ หญิงสาวนึกในใจ ร่างบางลุกขึ้นนั่งสายตาคู่สวยมองชายหนุ่มที่มองเธออยู่ก่อนจะสะบัดหน้าหนี หญิงสาวแอบเบ้ปาก รู้สึกหงุดหงิดที่แพ้ ทันใดนั้นสายตาของเธอก็สังเกตเห็นอะไรเขียวๆ ในหึมะ เธอน้อมตัวลงเอามือปัดๆหึมะออกก่อนจะเบิกตากว้าง “เนโร ท่านมานี่เร็ว” หญิงสาวตะโกนเรียกชายหนุ่ม เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาหญิงสาวก็ชี้ที่พื้นให้ร่างสูงดู
“ท่านดูสิ ต้นอ่อน ใบเขียวเชียว! ท่านรู้ใช่ไหมว่านี่หมายความว่าไง” หญิงสาวเอ่ยนำ้เสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ฤดูใบไม้ผลิ” เสียงทุ้มเอ่ย หญิงสาวส่งยิ้มให้ เธอลุกขึ้นพัดหึมะออกอย่างร่าเริง ใบหน้าของชายหนุ่มเค่รงขรึมจนหญิงสาวสังเกตเห็น “นี่ท่าน ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่ใช่ท่านต้องดีใจหรอ ท่านอยากให้ข้าเป็นราชนี และท่านบอกว่าข้าจะเป็นเมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง” ชายหนุ่มไม่ตอบ “เจ้าอยากเป็นแล้ว?” ชายหนุ่มถาม “ไม่ แต่อย่างไรซะข้าก้ต้องเป็นเพราะข้าจะไม่ผิดคำพูด ที่ข้าดีใจเพราะจะได้เห็นอะไรที่มันไม่ใช่สีขาวของหึมะซักที” หญิงสาวตอบชายหนุ่ม คนตัวโตพยักหน้าก่อนจะกุมมือบาง “เข้าข้างในเถอะ” ชายหนุ่มจูงมือหญิงสาวเดินเข้าข้างใน
ชีว่าฮัมเพลงอย่างอารมดีในขณะเตรียมตัวเข้านอน ‘เด็กน้อยเอ๋ย ดูอารมดีจังนะ’ เสียงนุ่มเอ่ยในหัวเธอ “แน่นอน ฤดูใบไม้ผลิ น่าตื่นเต้น นี่ท่านทุกสิ่ง ฤดูนี้นะสวยไหม?” ‘แน่นอนเด็กน้อย สวยกว่าโลกที่เจ้าจากมานัก’ จากนั้นหญิงสาวก็คุยกับคุณทุกสิ่งก่อนจะนอนลง
แสงจันท์ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ เงาร่างสูงยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เนโรมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวด้วยสายตาอ่านยาก “ฤดูใบไม้ผลิ” ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ ‘มาช้ากว่าทุกครั้ง แต่กลับรู้สึกว่าเร็วเกินไป’ ชายหนุ่มนึกในใจ ร่างสูงยืนอยู่อย่างนั้นยาวนานจนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี ชายหนุ่มถึงได้หันหลังเดินจากจุดนั้น สายลมพัดผ่านจุดที่ชายหนุ่มอยู่ เสียงแผ่วเบากระซิบ “อย่างไรซะเธอคนนั้นก็ต้องไป เธอจะทำให้ทุกอย่างมันจบลง หญิงสาวไม่ใช่ผู้เริ่มต้นแต่จะเป็นผู้ยุติ”