ราชินี แพนทัสเนีย

เนโรมองชิว่าที่นอนนิ่งไม่ยอมขยับราวกับอดหลับอดนอนมานานแล้วถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะยกมือของเขาดีดหน้าผากเนียนของหญิงสาว
“โอ๊ย เจ็บ” หญิงสาวที่ถูกปลุกจากห้วงนิทราร้องขึ้นและสะดุ้งตื่น ชิว่าลูบศรีษะตัวเองพร้อมกับบ่นงึมงำอย่างช่วยไม่ได้ “รู้น่ะว่าเผลอหลับ แต่ไม่เห็นต้องปลุกโดยดีดหน้าผากเลยนี่หน่า”
สายตาดุๆถูกส่งมาหาทำให้หญิงสาวเงียบปากทันที ‘พูดเบาขนาดนี้ยังได้ยินอีก’ หญิงสาวนึกในใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวทำสมาธิอีกครั้งแต่เสียงทุ่มตำ่ของชายหนุ่มทำเธอชะงัก “เดี๋ยวข้าว่าใช้วิธีอีกแบบน่าจะง่ายกับเจ้ามากกว่า”
ชิว่าเอียงคอส่งสายตาถามถัยไปหา แต่ชายหนุ่มผมดำไม่ตอบอะไรเธอ เขาเดินเข้าใกล้ด้านหลังเธอก่อนจะเอามือทาบลงบนหลังของเธอ เสียงลมหายใจของชายหนุ่มเบาแต่หนักแน่นและสม่ำเสมอ มันนิ่งจนหญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าเขาหลับทั้งยืนเหมือนเธอรึเปล่า “นี่ท่าน...” ยังไม่ทันที่ชิว่าจะได้ถามเธอก็รู้สึกถึงพลังที่ถูกส่งมาจากชายหนุ่ม เธอเบิกตาตกใจแล้วเธอก็รีบจดจำลักษณะของพลัง ‘ความรู้สึกเหมือนแสงประกายเล็กๆ อบอุ่นนิ่มนวลแต่รุนแรง’ หญิงสาวคิดในใจ รู้ตัวอีกทีมือหนาก็ได้ละจากหลังของเธอไปแล้ว ชิว่าหันไปส่งสายตาถามถัย “เจ้านะมาจากโลกที่ไม่เชื่อเรื่องเวทมนต์ใช่ไหม?” คำถามของคนตัวโตไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาว แต่เธอก็ได้แต่พยักหน้ากลับ “เพราะฉะนั้นการที่เธอจะไม่สามารถเห็นภาพหรือรู้สึกถึงพลังในกายจนเผลอหลับไปก็คงไม่แปลก” คำอธิบายครั้งนี้ทำให้ชิว่าพยักหน้าเข้าใจ ที่แท้เขาก็ต้องการแสดงให้เธอเห็นและรู้สึกถึงเวทมนต์ก่อนจะได้สามารถคิดภาพออก
หญิงสาวหลับตาลงเธอตั้งสมาธิ หญิงสาวมองเข้าไปในกายโดยการนึกภาพของแสงและเธอก็เจอมัน เธอสัมผัสมันก่อนจะดึงมันออกมา ภาพที่เธอเห็นคือตัวเธอที่เอื้อมมือไปดึงเจ้าก้อนแสงขนาดใหญ่ออกมา การที่จะสามารถเห็นภาพๆนั้นได้หญิงสาวจำเป็นต้องนิ่งสงบเป็นอย่างมาก และคงเพราะแบบนั้นเธอถึงรู้สึกว่าทุกอย่างรอบกายของเธอนั้นเงียบมากๆ เธอได้ยินเสียงของลมที่พัดและเสียงเสียดสีของใบไม้ แม้แต่เสียงร้องเบาๆของสิ่งมีชีวิตเล็กๆในป่าอย่างแมลง
ทันใดนั้น “ได้ยินเราไหมเด็กน้อย?” เสียงแผ่วเบานุ่มนวลล่องลอยมากับสายลม ชิว่าลืมตาขึ้นทันที เธอมองไปรอบๆอย่างรวดเร็ว “คุณได้ยินไหม?” หญิงสาวถามชายหนุ่ม เนโรมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างสงสัยว่าเธอตกใจอะไร เขารู้ว่าเธอตกใจเพราะทุกครั้งที่เธอหลุดการพูดจาแบบเดิมๆก็มีแต่ตอนเธอตกใจ ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นการตอบหญิงสาว
ชิว่าเห็นอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วเบาๆ ‘เอ๊ะหรือว่าเราจะคิดไปเอง’
“เด็กน้อย เจ้าไม่ได้คิดไปเอง” เสียงเดิมนั้นดังขึ้นข้างหูของหญิงสาวอีกครั้งแถมครั้งนี้ยังดังขึ้นอย่างชัดเจน ชิว่าหันไปหาเนโรที่มองเธอด้วยสีหน้าสงสัย ‘เนโรไม่ได้ยินนิ อะไรกัน?’ หญิงสาวนึกในใจก่อนจะมองไปรอบๆ “พวกเราคือตัวตนของทุกอย่าง” เสียงนั้นตอบคำถามของเธอ ‘นี่เออ พวกคุณต้องการอะไร’ หญิงสาวถามเสียงนั้นในใจ “พวกเราแค่อยากคุยด้วย เด็กน้อยเจ้าได้ยินเสียงพวกเราทำให้พวกเราดีใจ” หญิงสาวที่ได้ยินอย่างนั้นทำหน้างงงวย เสียงนั้นหัวเราะใส่เธอ “จริงๆพวกเราอยู่กับเจ้าเสมอเด็กน้อย เพราะเสียงเพลงของเจ้ามันเป็นที่ชื่นชอบ เพราะฉะนั้นพวกเรามักเรียกหาเจ้าเสมอ และในที่สุดก็ได้ยินอีกครั้ง” คำบอกเล่านั้นทำให้ใบหน้าสวยขมวดคิ้ว
“อีกครั้ง?” ครั้งนี้หญิงสาวถามออกมาไม่ได้คิดในหัว ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนมองเธอทำหน้าตาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาพูดขึ้น “เจ้าพูดอะไร”
หญิงสาวสะดุ้งตัวตกใจ “เป็นอะไรของเจ้า” เสียงทุ่มตำ่ถามอีกครั้ง
“ท่านก็อย่ามายืนข้างหลังแบบไม่บอกกล่าวแบบนี้สิ” หญิงสาวค้อน “แต่ข้าเดินมายืนตั้งนานแล้ว เจ้าต่างหากที่แปลก ไม่รู้สึกตัว” ได้ยินอย่างนั้นชิว่าก็ได้แต่หัวเราะแหะๆกลบเกลื่อน “เจ้ายังไม่ได้ตอบข้า” แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่ปล่อยเธอไป “ข้าแค่พูดลอยๆน่ะ พูดกับตัวเองเฉยๆ” หญิงสาวกล่าว
“แปลกคน” เสียงทุ่มตำ่เอ่ยก่อนจะบอกเธอให้เตรียมตัวไปเรียนดาบ “พรุ่งนี้ค่อยมาเรียนเวทต่อ”
หญิงสาวหยักหน้าหงึกๆด้วยต้องการเปลี่ยนเรื่อง ถึงจะแอบหงุดหงิดที่โดนด่าว่าแปลกก็เถอะ จากนั้นชิว่าก็รีบวิ่งไปทันที เนโรมองร่างบางที่ดูยังไงก็รู้ว่าทำเป็นเนียนวิ่งไปที่ลานฝึกโดยไม่รอตนอย่างขบขัน เขามองไปรอบๆด้วยสายตาที่หรี่ลงเล็กน้อย เขารู้สึกได้ถึงพลังรอบๆบริเวณที่หญิงสาวเคยอยู่ ‘คล้ายกับตอนนั้น ตอนที่หญิงสาวร้องเพลง’ ชายหนุ่มคิด ก่อนจะพูดออกมาเบาๆราวเอ่ยกับเอง “ข้าขอฝากเธอคนนี้ด้วยแล้วกัน” และจึงเดินตามหลังคุณเธอที่วิ่งออกไปก่อนหน้านี้ เมื่อชายหนุ่มจากไป เสียงแผ่วเบาซึ่งมาพร้อมกับลมพัดผ่านก็ดังขึ้นแผ่วเบาเป็นการตอบรับ “พวกเราจะดูแลเด็กคนนั้นเอง”
ชิว่าที่เดินนำมาก่อนตัดสินใจถามเจ้าเสียงแปลกๆอีกครั้งในหัว ‘อีกครั้งคือ?’ “เจ้าเคยได้ยินพวกเราเมื่อนานมาแล้ว ตอนเจ้าเด็กๆ”
‘เอ๊ะแล้วทำไมไม่ได้ยินอะตอนโต’
“บอกไม่ได้”
‘ไม่ได้นี่คือไม่รู้หรือว่ายังไง’
“ไม่เชือง แต่เด็กน้อยมันไม่สำคัญแล้ว... ดูเหมือนเขาคนนั้นของเธอมา” หญิงสาวได้ยินอย่างนั้นก็หันไปจึงเห็นเนโรที่เดินเข้ามา เธอถอนหายใจแรง ‘เดี๋ยวค่อยคุยละกัน’ เธอคิดในใจและราวกับเป็นการตอบรับ ลมเบาๆก็พัดมาใส่หน้าเธอ หญิงสาวขมวดคิ้วงงๆกับเหตุการ เธอรู้สึกได้ว่ามันเงียบลงมากเหมือนพวกเขาจะไม่อยู่แล้ว ‘เอ๊ะหรือว่าอยู่?’ เธอไม่รู้จริงๆ “เจ้าขมวดคิ้วทำไม” เสียงของเนโรดังขึ้น “ก็ท่านช้า” เธอกลบเกลื่อนตามนำ้ ชายหนุ่มไม่พูดอะไรต่อ เขาเดินตรงไปที่กองหิมะใหญ่และสะบัดแขนเบาๆ กองหิมะก็หายไปกลายเป็นกระท่อมไม้ไม่ใหญ่ไม่เล็ก เขาหายเข้าไปข้างในก่อนจะออกมาพร้อมดาบไม้สองอัน เขาโยนอันหนึ่งให้เธอ หญิงสาวรับมันมาถือ “เจ้าใช้ดาบได้แค่ไหน?” หญิงสาวมองดาบในมือก่อนจะตอบ “ก็พอได้ แต่ข้าไม่เคยใช้ดาบสู้แบบจริงๆ” ชิว่าเคยเรียนเคนโด้แล้วถ้าถามว่าเธอเก่งไหม เธอคงตอบว่าเก่ง เธอไม่เคยแพ้การแข่งขันตอนสมัยม.ปลายเลยแต่ว่ากิฬาเคนโด้นั้นมีกฎมากมายจนทำให้เคนโด้ไม่ใช่การต่อสู้แบบของจริง มันซื่อตรงเกินไป ถ้าเอาแค่ท่าสวยเธอทำได้ แต่เอาแบบใช้การได้ในเหตุการจริงคงไม่ไหว
จากนั้นเนโรก็ให้เธอลองใช่ดาบฟันให้ดูโดยให้ฟันใส่เจ้าหุ่นไม้ที่อยู่ๆก็โผล่มาตรงหน้าเธอราวเวทมนต์ ‘เอ๊ะก็เวทมนต์นิเนาะ’ หญิงสาวฟาดลงบนหุ่นอย่างคล่องแคล่ว จากด้านบนลงด้านล่าง จากทางขวาไปซ้าย ท่วงท่างดงาม “ใช้ไม่ได้” ชายหนุ่มพูดขึ้น
ชิว่าพยักหน้าเห็นด้วย “ข้าถึงต้องการให้ท่านสอน”
ชายหนุ่มมองหญิงสาวพักหนึ่ง ทันใดนั้นก็มีเสียงผ่าอากาศจากการเคลื่อนไหวที่เร็วและแรง เสียงไม้กระทบกับพื้นอย่างดัง ชิว่ามีใบหน้าซีดเผือกเมื่อมองเห็นเศษดินที่แตกออกจากการฟาดดาบไม้ของชายหนุ่ม ‘เกลือบไปแล้ว’ ที่ๆชายหนุ่มฟาดลงไปเต็มแรงเมื่อกี้ก็คือที่ๆเธอยืนอยู่ก่อนหน้าไม่นาน เธอกระโดดหลบทันเพราะอยู่ๆก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม แต่ถ้าให้พูดจริงๆคือเธอมองไม่เห็นการเคลือนไหวของชายหนุ่มอย่างแน่ชัด เธอเพียงพึ่งความรู้สึกและทักษะการต่อสู้อื่นๆที่พอมีอยู่เพื่อหลบการโจมตีเมื่อครู่
พูดง่ายๆคือ ‘ฝีมือต่างกันเกินไป ไม่ใช่สิมากกว่าความต่างของฝีมือคือประสบการณ์ละมั้งนะ’ ประสบการณ์ที่ผ่านการฆ่าฟันมามาก หญิงสาวกลืนนำ้ลาย “นี่ท่านคิด...” ยังไม่ทันพูดจบหญิงสาวก็ต้องดีดตัวหลบแทบไม่ทัน จริงๆมันตัดผ่านริมเสื้อผ้าเธอไปนิดหน่อยแล้ว ครั้งนี้หญิงสาวรีบวิ่งออกห่างจากร่างสูง ก่อนจะตระโกน “นี่ท่านบ้าไปแล้วหรอ? คิดจะฆ่ากันหรือไง?!” ชายหนุ่มตรงหน้าเธอเดินเข้ามาหาเธออย่างไม่รีบร้อนแต่หญิงสาวรู้สึกได้ว่าเขากำลังจะมาฟันเธอ
“วิธีเรียนรู้ที่ดีที่สุดสำหรับคนที่เป็นแต่ท่าคือการต่อสู้ของจริง อีกอย่างข้าไม่ได้จะฆ่าเจ้าหรอกนะ นี่มันดาบไม้ เจ้าไม่ตายหรอก” เสียงทุ่มอธิบายให้หญิงสาวฟัง 
สิ่งที่ชายหนุ่มพูดนั้นมีเหตุผลแต่ไอที่ว่าไม่ฆ่าและดาบไม้นี่มัน หญิงสาวนึกในใจสายตาจ้องไปที่ๆชายหนุ่มเคยฟันลงไป พื้นดินแตกเป็นเสี่ยงๆ ‘ใช่ไม่ตายหรอกแค่กระดูกหักกระอักเลือดเท่านั้น’ หญิงสาวถอยหลังไปหลายก้าว “ท่านแน่ใจหรอว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด” “แน่ใจ” ชายหนุ่มพูดจบก็พุ่งตัวเข้าใส่ทันที หญิงสาวเบิกตากว้างยกดาบไม้ขึ้นป้องกันแทบไม่ทัน ‘เจ็บ’ หญิงสาวคิดขณะกัดฟันรับแรงจากชายหนุ่ม สายตาของคนตัวโตสงบนิ่งมาก หญิงสาวรู้ทันทีว่าชายหนุ่มไม่ได้เอาจริงเลยแม้แต่น้อย ถึงอย่างนั้นแรงนี่มันอะไรกัน 'แรงนี่มันบ้าชัดๆ' เธอเปลี่ยนความคิดก่อนหน้านี้ทันที ‘ไม่ต้องโดนตรงๆก็อาจกระดูกหักได้’
 
หญิงสาวรีบเบี่ยงดาบไปด้านข้างเพื่อปัดแรงของชายหนุ่มออกไปไม่ต้านตรงๆก่อนจะกระโดดหมุนตัวหลบไปด้านตรงข้าม หญิงสาวหอบหายใจ ‘นี่ขนาดไม่ได้ผลักกลับไปตรงๆแต่ปัดไปนิดหน่อยยังยากลำบากขนาดนี้ นี่ฉันคิดผิดรึเปล่าที่ขอให้เขาสอนเนี่ย?!’
“ช้าเกินไป” เสียงของชายหนุ่มจากด้านหลังทำให้หญิงสาวตกใจ ‘นี่เขามาด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ทันแล้ว!’ หญิงสาวเอาดาบไม้มาตั้งรับแต่มันไม่ค่อยจะทันทำให้เธอโดนแรงไม่มากก็น้อยกระเด็นออกไปไกล หญิงสาวค่อยดันตัวลุกขึ้นแต่ ‘เจ็บชะมัด’ ไม่ได้การเธอพูดว่าจะเรียนก็ต้องทำให้ถึงที่สุดซิ แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามยังไงสติของเธอก็ค่อยๆหายไป จากนั้นหญิงสาวก็สลบลงในที่สุด เนโรมองร่างบางที่พยายามลุกขึ้นแต่ก็ล้มลงไปอยู่ดีอย่างใจหาย เขาอยู่ห่างจากหญิงสาวไกลทีเดียวแต่เพียงแว็บตาร่างของเขาก็ไปอยู่ตรงหน้าหญิงสาวทันที เขาช้อนตัวหญิงสาวขึ้นมา เขาน้อมตัวลงไปพูดข้างหูของหญิงสาวในอ้อมแขน “ทำได้ดีมาก”
ร่างของทั้งสองหายไปก่อนจะไปโผล่ในห้องนอนของหญิงสาว เนโรวางคนในอ้อมแขนลงบนเตียง เขาเอาผ้ามาคลุมร่างบางก่อนจะพึมพัมอะไรซักอย่าง ร่างบางมีแสงเบาๆก่อนที่แผลฟกช้ำทั้งหลายบนร่างบางจะหายไป ชายหนุ่มเกลี่ยผมสีเงินออกจากใบหน้าหวานอย่างอ่อนโยน ‘หรือว่ามันจะหนักไปสำหรับเธอ’ ชายหนุ่มคิดในใจ “เพราะอย่างนี้ถึงไม่อยากให้เรียนดาบ” เขาพูดเบาๆและออกจากห้องไป