Who knows

        “ไอบุษตื่นได้แล้ว” เสียงใหญ่ๆกับมือใหญ่ๆที่เขย่าตัวฉัน 7.8 ริกเตอร์ แบบนี้ใครจะไม่ตื่นล่ะ
        “เออ กูตื่นแล้ว กี่โมงแล้ววะเนี่ย” ฉันงัวเงียลุกขึ้นนั่ง
        “6 โมงครึ่ง ไปล้างหน้าแปรงฟันไปมึงอ่ะ กูจะแต่งตัว” ฉันเงยหน้ามองเพื่อนตัวดีของฉันที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวเหน็บเอวไว้
        “กางเกงกูล่ะ” มันโยนกางเกงกับผ้าขนหนูใส่ฉันแล้วชี้มือไปที่ห้องน้ำ ฉันก็ลุกไปอย่างว่างาย โอย ปวดหัวจัง ไม่น่ากินเบียร์ไปขนาดนั้นเลย ฉันรีบจัดการธุระเรียบร้อย และไอรุจก็กำลังเซตผมอยู่
        “นี่ เซตเท่าไหร่มึงก็ไม่ได้ดูดีขึ้นมาหรอกน่า”
        “กวนตีนกูแต่เช้าเลยนะมึง พูดมากมานี่เลยมาเซตให้กู”
       “ไม่เอาอ่ะเหนียวมือ”
        “ให้ไวเลย เอาแบบธรรมชาติเซอร์ๆนิดหน่อย”
        “สั่งจังเลยมึงเนี่ย เอาหัวมา” ฉันจิกหัวมันให้หันหน้ามาหาฉัน
        “โอ้ย! จะฆ่ากูหรือไงเนี่ย” มันต้องให้ฉันเซตผมให้ประจำเวลาฉันมาอยู่ที่นี่ เพราะฉันเก่งเรื่องทำให้คนอื่นดูดี แต่ฉันก็ไม่เคยทำตัวเองให้ดูดีสักที ฮ่าฮ่าฮ่า
        “นี่มึงไม่ได้อาบน้ำหรอ กูไม่ได้กลิ่นสบู่จากตัวมึง”รุจพูดขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเซตผมให้
        “ยัง กูจะไปอาบที่ร้านทีเดียวเลย อ่ะเสร็จแล้ว”
        “ทำไมมึงซกมกจังวะ”
        “เรื่องของกูน่า รีบไปได้ละกูหิว”
        ยามเช้าอากาศเย็นสบาย เห็นผู้คนวิ่งออกกำลังกายแล้วฉันก็อยากจะวิ่งบ้างนะ ดูน่าสดชื่นจริงๆ แสงแดดเพิ่งเริ่มจะออกมาขับไล่ความมืดเล็กน้อย ผู้คนยังไม่รีบรนเท่าไหร่ แต่ตรงนี้สิคนเยอะ ร้านโจ๊กเจ้าเด็ดของไอรุจ แต่อาม่าแกทำอร่อยจริงๆนะ โจ๊กนุ่มๆหอมๆใส่ทุกอย่าง โรยขิง ต้นหอมผักชี พริกไทยและไข่ลวก กินแกล้มกับปาท่องโก๋ร้านข้างๆ บอกได้เลยโดนสักถ้วยก็ happy ทั้งวันแล้ว
         หลังมื้อเช้าฉันและรุจก็แยกย้ายไปทำงานของตัวเอง ร้านของฉัน หรือเรียกได้ว่าบ้านเพราะฉันนอนที่นั่นเวลาทำงานดึกๆ ส่วนพ่อกับแม่นอนที่บ้านที่อยู่หลังร้าน บ้านฉันทำหลายธุรกิจ ฉันเปิดแกเลอรีศิลปะที่เป็นร้านกาแฟด้วย และแม่ฉันก็ดูแลในส่วนร้านกาแฟกับขนม งานส่วนใหญ่ของฉันก็จะขายในเว็บไซต์ขายงาน หรืองานที่อยู่ในร้านถ้าลูกค้าสนใจก็ซื้อได้ และฉันยังรับวาดภาพประกอบบ้างเท่าที่ทำไหว เงินดีทีเดียวล่ะ ในส่วนตัวบ้านจะอยู่หลังร้านหลังไม่ใหญ่แต่เราเน้นพื้นที่กว้างเพราะน้องชายฉันทำสวนกล้วยไม้กับพ่อ บางทีก็มีต้นไม้อะไรไม่รู้โผล่ออกมาเยอะแยะจนฉันไม่แน่ใจแล้วว่ามันเป็นสวนกล้วยไม้จริงๆฮ่าฮ่าฮ่า มันดีตรงที่เงินไม่ค่อยรั่วไหลไปไหนเพราะเป็นกิจการภายในครอบครัว มีลูกจ้างน้อย และโดยส่วนตัวแล้วไม่มีใครใช้เงินเปลือง        ฉันเลี้ยวรถเข้าไปจอดในลานบ้านและเดินเข้าทางหลังร้าน เพราะตอนนี้ในร้านก็เริ่มมีลูกค้ามานั่งดื่มกาแฟกันแล้ว และแม่ของฉันก็กำลังง่วนอยู่กับการทำขนม เมื่อฉันมองดูแม่ก็รู้เลยว่านิสัยบ้างานนี้ได้มาจากแม่ชัวร์
        “หวัดดีแม่”
        “เมื่อวานแกไม่ได้กลับร้านนี่”
        “อ๋อใช่พอดีบุษไปบ้านไปรุจมา เมานิดหน่อยเลยค้างที่นั่น เดี๋ยวบุษขึ้นไปอาบน้ำก่อนละกัน”
        “เดี๋ยวๆ มีคนมาหาน่ะ อยู่ที่สวนข้างนอก” ใครวะมาแต่เช้า ฉันเดินออกไปดูก็พบกับพี่เหม กำลังซดโฮกกาแฟ
        “พี่เหม มาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย เรานัดกันตั้ง 9 โมงนะ”
        “ไอเจมันบอกว่าทำนี่เป็นร้านกาแฟด้วย พี่เลยว่ามากินกาแฟกับขนมน่ะ”
        “อ้อ โอเค ตามขึ้นไป studio ชั้นบนละกัน” พี่เหมลุกเดินตามฉันมาอย่างว่าง่าย ชั้นบนของร้านจะแยกเป็น studio สำหรับทำงานของฉัน และเป็นห้องนอนกับห้องน้ำ เพราะฉันขี้เกียจเดินกลับเข้าบ้านเวลาทำงานติดพัน
        “เดี๋ยวพี่รุจเดินดูงานรอก่อนก็ได้ค่ะ นั่นก็ที่นั่ง เดี๋ยวบุษมา”
        “บุษจะไปไหนหรอ”
        “อาบน้ำน่ะค่ะ”
        “อ่อจริงสินี่ชุดเมื่อวานนี่ เมื่อวานไม่ได้กลับบ้านหรอ”
        “อ่าใช่ คือไปกินเบียร์ดูหนังผีกันนิดหน่อยที่บ้านไอรุจน่ะค่ะ”
        “แฟนเราหรอ?”
        “เพื่อนค่ะ ตั้งแต่สมัยวัยรุ่นเลย”
        “แปลกนะ ที่เค้าไม่สนคนน่ารักแบบบุษ” อืม ชมกันซึ่งหน้าเลยหรอ เขินจัง หัวเราะกลบเกลื่อนเป็นเรื่องที่ฉันถนัด
        “ฮ่าฮ่าฮ่า สงสัยมันชอบผู้ชายมั้ง บุษไปล่ะ จะได้มาคุยงานกัน”