Who knows
เขียนโดย 
Willowbrush
วันที่ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 เวลา 18.50 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 18.56 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) เมาท์มอย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“รุจอ่ะ ซนจังเลย นี่มันหน้าห้องนะ แคนดี้อายค่ะ” หญิงสาวในชุดกีฬาพูดขึ้นเมื่อชายนุ่มร่างสูงพยายามจะไซ้คอของเธอ
“ไม่มีใครเห็นหรอกน่าแคนดี้”
“ก็รีบเปิดห้องสิคะ”
“โอเคจ้า” รุจ ไม่รอช้า เมื่อเปิดห้องได้เค้าก็ช้อนตัวของสาวแคนดี้มาที่โซฟา แล้วถอดเสื้อเค้าออกอย่าง รวดเร็ว เผิยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ได้จากการเล่นกีฬาของเขา และเป็นอีกครั้งที่แคนดี้ดันตัวของรุจออกจากเธอ
“เดี๋ยวก่อนค่ะรุจ แคนดี้เหนียวตัวมากเลยอ่ะ ขอล้างเนื้อล้างตัวก่อนได้ไหม”
“…โอเค ตามใจเลย” เซ็งโคตร มันทำให้รุจหมดอารมณ์ไปเลย เค้าได้แต่มองตามสาวเจ้าไป ในขณะที่แคนดี้พยายามเปิดประตูห้องน้ำก็มีเสียงตะโกนสวนออกมา
“มึงจะบิดประตูหาพระแสงอะไรวะกุกำลังจะออกเนี่ย!” นั่นคือฉันเอง ฉันที่ไม่รู้อะไรเลย แล้วก็เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเปิดประตูออกมาเห็นผู้หญิงสวยจัดอยู่ข้างหน้า สวยจัดนี่คือแต่งหน้าจัดสุดๆ อะไรคือติดขนตาปลอมในขณะที่ใส่ชุดกีฬา? ยัยนี่ต้องเพี้ยนแน่ๆ
“กรี๊ดดดด เธอเป็นใคร” ตามสูตรหรือเปล่าเนี่ย หูแทบแตก
“แล้วเธอล่ะเป็นใคร เข้ามาทำอะไรเนี่ย” ทันใดนั้นไอเพื่อนตัวแสบของฉันก็วิ่งมาเพิ่มความมาคุเข้าไปอีก
“ไอบุษ! มึงมานี่ได้ไง ไมไม่บอกกุก่อน”
“พี่รุจ! อธิบายมาเลยนะคะ”
“เอ่อคือมันเป็นเพื่อนพี่อ่ะจ่ะ”
“เพื่อนหรอ ทำไมเพื่อนพี่มาอาบน้ำในห้องพี่คะ ใจกล้าหน้าด้านไปรึเปล่าหล่อน”ยัยนั่นหันมาถลึงตาใส่ฉัน เอ้าอีนี่พูดแบบนี้แม่จัดยับ
“นี่เธอ ฟังนะ ฉันไม่ได้แค่อาบน้ำห้องไอรุจนะโว้ย แต่ฉันเคยนอนห้องมันมาแล้ว แบบสองต่อสองด้วย จะให้เล่าไหมล่ะว่าเราทำอะไรกันบ้าง อร๊ายพูดแล้วยังเขินไม่หายเลย” เกลียดตัวเองจริงๆที่ทำลอยหน้าลอยตาเก่งเหลือเกิน
“ไอบุ๊ษษษษ เอ็งทำอาร๊ายยย” รุจพูดพร้อมเอามือกุมขมับ
“จบแค่นี้นะคะพี่รุจ เลวที่สุด” ยัยนั่นรีบเดินจ่ำออกไปเลย
“เห้ยจะรีบไปไหนแค่จะบอกว่าเล่นเกมส์กันเฉยๆอีหนู ฮ่าฮ่าฮ่า”ฉันนี่หัวเราะก๊ากออกมาลั่นพร้อมเดินไปกอดคอไอเพื่อนตัวแสบแบบสมน้ำหน้าเล็กๆ
“เล่นอะไร กว่าจะหลอกมาได้นะโว้ย กุเกือบจะได้กินอยู่แล้วเนี่ย”
“กินกุแก้ขัดก่อนไหมล่ะ”
“ถุยอีห่า ฟ้าผ่าตายพอดี อีกอย่าแม่งเล่นตัวจนกุหมดอารมณ์ละ”รุจทิ้งตัวลงบนโซฟาหนังสีดำสนิท
“จริงๆกุว่ามึงน่าจะหมดอารมณ์ตั้งแต่เห็นการแต่งหน้าของมันละ น่ากลัวเป็นบ้า เบียร์ไหม?”ฉันถามพร้อมเดินไปเปิดตู้เย็นที่เอาเบียร์ไปแช่ไว้
“เอออันนี้สิดี จัดมาเลย เรื่องแต่งหน้ามันทำให้ดูเป็นผู้หญิง บางทีมึงน่าจะแต่งบ้างนะ ไม่ใช่แค่เขียนคิ้วทาลิปมันแล้วจบอย่างทุกวันนี้อ่ะ”ฉันเดินไปนั่งข้างๆมันพร้อมยื่นเบียร์ให้ขวดนึง
“โอย กูขี้เกียจจะตายมึงก็รู้”
“ว่าแต่มึงมาขัดจังหวะกูทำไม? ถ้าไร้สาระมีเจ็บ”
“ใจเย็นเด้ มึงจำพี่เหมได้ป่ะ ที่กุเคยเล่าให้ฟังอ่ะเมื่อตอนมหาลัยที่กูปิ๊งเค้าอ่ะ”
“กูเห็นมึงก็ปิ๊งหลายคนอ่ะ”
“เออช่างมันเหอะ เอาเป็นว่ากูเจอเค้าอีกแล้วมึง คือนานมากที่ไม่ได้เจออ่ะ น่าร๊ากกกกก”
“เห้อ กูว่ามึงเลิกคิดเหอะ เค้าคงมีเมียมีลูกเป็นโหลแล้วแหละ”
“เอ้า! นั่นปากหรอน่ะ เกลียดมึงจังวะ”
“นี่มึงมาเพื่อบอกกูแค่นี้อ่ะนะ”
“เออแค่นี้แหละ” หน้าตาไอรุจเหมือนโดนแย่งขนมอ่ะ สงสารก็สงสารแต่ฮา
“แล้วมึงจะไปไหนต่อ นี่ทุ่มกว่าละ”
“แดกเบียร์กับมึงเสร็จกูก็กลับร้านละ”
“ทำไมมึงไม่ค้างนี่”
“คือ มึงจะกินกูหรอ”
“คิดอกุศลจริงๆมึงเนี่ย กูจะชวนมึงดูหนังผี โหลดมาเยอะยังไม่ได้ดูเลย”
“มึงกลัวผีไม่ใช่หรอวะ?”
“ก็ใช่ไง กูเลยชวนมึงดูเนี่ย”
“สั่งพิซซ่ามาแดกด้วยดิมึง ช่วงนี้มีโปร เอาหน้าอะไรก็ได้กูแดกได้หมด”
“เออๆ เอาด้วยก็ได้ เดี๋ยวกูลงไปซื้อป๊อปคอร์น กับเบียร์มาเพิ่ม”
“กูรอพิซซ่าอยู่นี่ละกัน”
“จะนอนมึงก็เอาบ็อกเซอร์กูมาใส่ก็ได้ เอากางเกงไปแขวนไว้กับกางเกงกูตรงนั้นอ่ะ” รุจชี้ไปทางชั้นแขวน
“เครๆ” สิ้นเสียงของฉัน ก็สิ้นเสียงปิดประตูพอดี เห้อ ถอนหายใจเพื่ออะไรก็ไม่รู้ ฉันไม่ได้กลุ้มใจหรอกนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
