Who knows

        แท่นแท๊นนนนน ในที่สุดคุณก็รอดพ้นจากการอ่านหน้าแรกๆมาได้  เป็นฉันคงปิดไปแล้วล่ะนะ อืมมมม คงถึงเวลาที่เราจะทำความรู้จักกัน ถูกไหม? ฉันเป็นใครล่ะ ก็ไม่ได้เป็นใครที่ต้องร้องว๊าวววว เธอจริงๆหรอเนี่ย อะไรแบบนั้นหรอกนะ ฉันชื่อ บุษราคัม ดูโบราณไปหน่อยแต่ฉันชอบชื่อนี้จริงๆนะ มันเท่โคตรๆ  ลักษณะโดยทั่วไปคือเซอร์ๆ ไม่ใช่แบบที่คุณคิดหรอกนะ คำว่าเซอร์ของฉันคือไม่ค่อยได้ดูแลตัวเอง แต่งตัวแบบกางเกงยีนส์เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบคู่ใจ อ้อแล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีหนุ่มมาเปลี่ยนฉันเป็นสาวสวยแซ่บอะไรหรอก ไม่ต้องหวัง ฮ่าฮ่า  นิสัยของฉันก็เอาเป็นว่าอ่านได้จากบทถัดๆไป  คร่าวๆคือฉันเป็นคนสีเทาๆ ไม่ดีไม่เลว  ฉันมีบ้านให้พ่อแม่อยู่ มีรถขับ มีร้านกาแฟที่ให้พ่อกับแม่ดูแลและเป็นแกลเลอรีศิลปะของตัวเอง เรียกว่าตอนนี้มีทุกอย่าง ไม่อับจน  และเป็นสาวโสดในวัย  27 เชื่อสิฉันเคยมีความรักนะ จะเรียกว่าความรักได้รึเปล่าก็ไม่รู้ เลิกไปเมื่อฉันอยู่ปี 3 ได้มั้ง และไม่ได้ติดต่อกับเค้าอีก  ถามถึงสาเหตุหรอ คิดว่าไม่อยากรู้หรอกเรื่องงี่เง่าของเด็กน้อยทั้งนั้น  ฉันมีชีวิตอยู่กับการทำงานและนี่เป็นความรักของฉัน

        วันนี้ฉันมีนัดกับรุ่นพี่ที่ทำงานเก่า  ฉันเคยเป็นนักวาดภาพประกอบ ปัจจุบันก็ยังทำบ้างในบางที รุ่นพี่ฉันชื่อว่า เจ  เป็นหนุ่มแว่นสูงประมาณเกือบ 190 ได้มั้ง เขาทำให้ฉันเข้าใจคำว่าเปรตเดินดินเลยแหละ รวมแล้วเป็นคนน่ารักมากๆนะ เรารู้จักกันตั้งแต่ตอน ม.ปลาย เพราะเพื่อนของเขาชอบฉัน แต่แอบกระซิบว่าฉันแอบปลื้มพี่เจมากๆ แต่ก็นะตอนนั้นฉันเป็นคนเจ้าชู้มาก ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ พี่เจ อายุ 29 ปี สถานะโสดสนิท แต่ขอบอกว่านางฟาดเรียบทั่วราชอาณาจักร ถ้าลองหลวมตัวให้เค้าฟันเล่นอ่ะนะ  ถามว่าฉันหลวมตัวรึเปล่า ตอบได้ว่าไม่(ตอนนี้) ฮ่าฮ่าฮ่า เข้าเรื่องกันต่อ ฉันนัดคุยงานกับพี่เจเล็กน้อย และฉันก็รอเค้าอยู่ในตอนนี้  ให้ตายเถอะสายไม่เคยเปลี่ยนเลย แต่ร้านกาแฟที่นี่ตกแต่งสวยดี ฉันนั่งตรงโซนสวนด้านนอกร้าน ร่มรื่นและต้นไม้เยอะมาก  ถือว่าเลือกร้านได้ดีให้อภัย  และเหมือนว่าพี่แกจะรู้ว่าฉันแอบนินทาในใจก็โผล่หน้ามาสักที  ฉันมองหน้าที่ไม่ได้สำนึกผิดเลยสักนิดของเค้า  พี่เจก็ยิ้มแบบแหยๆเกาหัวรังนกของเค้า มันน่าหมันไส้สุดๆไปเลย

       “ไง!”  พี่เจเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ

        “ไง สาย 20นาที”

        “เอ้ยขอโทษๆ พี่รอเพื่อนอยู่”

        “สรุปคนที่ช้าคือเพื่อนพี่ใช่ไหม บุษจะได้วีนให้ถูกคน”

        “อย่าเชียวไอบุษ เค้าจะมาทำงานร่วมกับแกนี่แหละ”

        “ทำงานร่วม? อ้าวตอนดิวกันไม่เห็นบอก”

        “อันนี้พี่ต้องขอโทษรอบ2 นะเพราะลูกค้าเค้าจัดมาให้ช่วยแกนั่นแหละเค้ากลัวจะไม่ทันไง ยังดีที่คุยง่ายเพราะเป็นเพื่อนพี่ด้วย น่าจะทำงานเข้าขากับแกอยู่แหละ”

        “โอเคแล้วไหนล่ะ”

        “นั่นไงมาพอดี  เห้ยไอเหม!!” เหม? ชื่อคุ้นๆแปลกๆ และแล้วมันก็จริง ใบหน้า ท่าเดินที่คุ้นหน้าคุ้นตา เค้าคือพี่เหมเป็นรุ่นพี่ฉันที่มหาวิทยาลัย มันบังเอิญจนฉันอึ้งแบบพูดไม่ออก

        “เห้ย!! นี่บุษใช่ป่ะ”

        “ไอพี่เหมมมมม” ฉันกระโดดกอดพี่เหมจนเกือบล้ม ให้ตายสิพี่เค้าไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้วไม่ได้ติดต่อกันเลย เพราะฉันมัวแต่ยุ่งกับงาน

        “นี่ พวกเอ็งรู้จักกันเรอะ!” หน้าพี่เจคืออึ้งกิมกี่

        “บุษเป็นรุ่นน้องกูตอนอยู่มหาลัยน่ะ แล้วมึงรู้จักบุษได้ไง”

        “กูรู้จักบุษตอนเรียน ม.ปลาย ว่ะไอเหม บอกเลยว่าบุษอ่ะของกู”

        “จ้าๆ น่ารักทั้งคู่แหละ มาๆคุยงานกันดีกว่า” = = ผู้ชายนี่ไม่เคยยอมแพ้กันสักเรื่อง

        และแล้วการคุยงานของเราก็จบลงด้วยดี ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำธุระของตัวเอง มันเป็นโมเม้นที่ฟินเว่อ ก็ต้องแน่อยู่แล้วพี่เหมหล่อในแบบที่ฉันชอบ หล่อไม่เหมือนใคร จริงๆค่อนข้างจะธรรมดาในสายตาคนอื่น และนั่นยิ่งทำให้ฉันชอบ ไม่สำอางจนเกินไป ผิวเข้มนิดๆ จมูกโด่งหน้าคมๆ แต่ตาหวานๆ มันน่ารักมากๆ และเรื่องนี้เพื่อนฉันต้องรู้ ฉันรีบขับรถตรงไปที่คอนโดของ รุจ เพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมของฉัน และแน่นอนเวลานี้มันไม่อยู่ แอบซื้อเบียร์ไปรอมันดีกว่าหุๆ ฉันมีกุญแกที่มันให้ไว้เผื่อเวลาฉุกเฉิน แต่ฉุกเฉินหรือไม่ฉันก็ชอบมากวนมันอยู่ดีนั่นแหละฮ่าฮ่าฮ่า  ไหนๆก็ไหนๆแล้วฉันควรจะล้างเนื้อล้างตัวสักหน่อยเพราะมันร้อนเป็นบ้าเลย…