พิสูจน์รักแท้ ให้นายแวมไพร์...!!!!

          ไม่มีใครสามารถสรุปได้หรอก......เรื่องของความรักน่ะ
พวกเขาอาจจะสรุปว่า มันคือฟีโรโมนที่กระตุ้นให้เรารู้สึกกับเพศตรงข้าม
แต่ฉันว่า...มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นนะ...ว่าไหม
 
"อะไรนะ????"
 
          ผู้ชายที่ฉันเพิ่งจะสารภาพรัก...ได้ถามฉันขึ้น ตอนนี้ฉันคิดไปหมด
เลยว่า...สิ่งที่ฉันทำคือสิ่งที่ถูกต้อง...มันจะไม่ทำให้ฉันเสียใจที่หลังใช่ไหม
 
"ฉันชอบนาย"
 
          ฉันพูดคำๆนั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะมองหน้าเขา
 ให้ตายสิ....ทำไงดี...
 
"เธอก็ดีนะ..เนปจูน..แต่ฉันรักนีออน.."
 
          ไม่เคยรู้เลยะ...ว่าแค่คำไม่กี่คำ จะมีผลมากต่อจิตใจของเราขนาดนี้
และฉันไม่รู้ตัวเลยว่า...ตอนนี้มีหยดน้ำใสๆ ออกมาจากดวงตาสีแดงสว่าง
ของฉันไปแล้ว...
 
"ฮึก.... สักวันหนึ่ง..ฉันจะทำให้นายรู้ว่านายคิดผิด!"
 
          ฉันตะโกนออกไปเสียงดัง อีกฝ่ายก็ทำหน้าตกใจมาก..
อารมณ์อยู่เหนือกว่าทุกสิ่งไปแล้ว..ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าฉันจะทำตามที่พูด
ได้ไหม..เพราะตัวฉันไม่มีอะไรที่สู้ นีออน ได้เลย...
-
-
-
-
-
-
-
          ฉันชื่อ เนปจูน ส่วนมากเพื่อนๆเรียกฉันว่า..จูน..
ฉันว่ามันก็เพราะดีนะ ปีนี้ฉันอายุ17ปี ผ่านมาแล้ว3ปี แต่ฉันก็ยังทำตาม
ที่ฉันพูดเมื่อ3ปีที่แล้วไว้ไม่ได้ ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าตอนนี้ "ไอคิว"
ผู้ชายที่ฉันสารภาพรักไปเมื่อตอนนั้น ตอนนี้เขาจะเป็นยังไง..
ยังรักนีออนอยู่ไหม เพราะตอนนี้ฉันย้ายมาเรียนที่โรงเรียน
สำหรับนักเรียนที่เป็น "อมนุษย์" น่ะสิ เอ๊ะ...อาจจะสงสัยกันสินะว่า
มันเป็นยังไง โรงเรียนนี้จะรับนักเรียกที่ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาน่ะสิ..
และฉันก็เป็น "ครึ่งแวมไพร์" แต่เผ่าแวมไพร์ของฉัน
จะมีอยู่2โลก นั้นคือ แวมวูส และ แวมลิวูส  ซึ่งเป็นศัตรูกัน
แต่ที่โรงเรียนไม่รู้หรอกค่ะว่าฉันอยู่ฝ่ายหนึ่งและฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
ว่าคนอื่นเป็นอะไร...
 
ที่โรงเรียนอมนุษย์แห่งนี้... จะแบ่งขั้นอายุออกเป็นคลาส เช่น..
ปี1 (16ปี) คลาส สติลล์ วีก (Still weak)
ปี2 (17ปี) คลาส สตาร์ท โกรว (Start grow)
ปี3 (18ปี) คลาส เรย์ดี้ ทู โก (Ready to go) 
 
ซึ่งใครที่เป็นนักเรียนดีเด่น..จะถูกขนานนามว่า "เจ้าชาย/เจ้าหญิง"
 
"รู้สึกวันนี้น่าจะมีนักเรียนใหม่นะ.."
          
คุณครูพูดขึ้นกลางบทสนทนาของฉันและเพื่อนๆ นั้นทำให้ฉันถึงต้อง
ชะงัก เมื่อเห็นเด็กผู้ชายร่างสูง ผมสีดำสนิท เดินเข้ามา
ไม่รู้ทำไม...กลิ่นอายตอนอายุ14ถึงลอยเข้ามาในหัว....แล้วทำไม
ถึงหน้าคุ้นๆกันนะ
 
"ผมชื่อ..ไอคิวนะครับ...มาเรียนที่นี้ครั้งแรก ฝากตัวด้วยครับ"
 
          นั้นทำให้ฉันถึงขั้นตกใจเอามาก...ใช่แล้ว ไอคิว!!!!!!!!!
 
"งั้นไปนั่งข้างคนนั้นนะ"
 
          อยู่ดีๆไม่รู้อะไรมาดลใจคุณครูของฉัน ถึงต้องชี้แล้วพลางพูด
ว่ามานั่งข้างฉัน...ครูขาขอบคุณนะคะ
 
ไอคิวที่รีบพยักหน้าอย่างง่ายดาย..เดินมาทางที่ฉันนั่ง แล้วนั่งลง
บนเก้าอี้ข้างๆฉัน ความเงียบเริ่มครอบคุมทุกๆอย่าง
 
"เธอเปลี่ยนไปนะ เนปจูน"
 
          ไอคิวที่เงียบๆอยู่ ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
ใช่สิ...ฉันเปลี่ยนไป ตอนนั้นฉันผมสั้น..มันไม่เข้ากับฉันมากๆ
และตอนนั้นสภาพผมฉันแย่มาก..แต่ตอนนี้ผมฉันตรงสวย
เป็นธรรมชาติ
 
"...."
 
"หึ...อย่าหวังว่าฉันจะลืมคำที่เธอพูดไว้นะ"
 
          อะๆๆๆ ...อะไรนะ???! คำพูด.. คำพูดนั้น...เขาไม่เคยลืม
เลยหรอ... แต่เอาเถอะเขาคงไม่มาชอบฉันหรอก เพราะโรงเรียนนี้
นีออนก็ยังอยู่ แล้วทำไมต้อนสนฉันด้วยละ
 
"หรอ....คำพูดไหนกันนะ"
 
            ฉันที่ทำเป็นจำไม่ได้ ได้แต่ส่ายหัวเบาๆแล้วทำหน้า
ไม่รู้ไม่ชี้
 
"นั้นสินะ...เธอคงจะจำไม่ได้..เพราะว่าจริงๆแล้วฉัน..."
 
"คิววี่....!!!!!!! มาโรงเรียนนี้หรอ โมโมะคิดถึงจังเลย"
 
          ไอคิวที่ดูเหมือนจะหัวเสียนิดๆ ได้หันไปสบตาเพื่อนสนิท
ของเขา ฉันจำได้แม่น ยัยโมโมะ เพื่อนสุดรักสุดหวงของไอคิว