The Rent Boy...รักได้ไหม นายไซด์ไลน์ ( Yaoi )

 
            เด็กหนุ่มกดรับโทรศัพท์ทันทีที่เสียงริงโทนดัง    เขาแทบไม่ต้องดูว่าเป็นสายจากใคร    เพราะส่วนใหญ่เบอร์ที่โทรเข้ามาเครื่องนี้ก็เป็นเบอร์ที่เขาไม่รู้จักอยู่แล้ว    เขาพกโทรศัพท์สองเครื่องติดตัวแทบจะตลอดเวลา    เครื่องหนึ่งคือเบอร์ส่วนตัว    ส่วนอีกเครื่องเอาไว้รับงาน    จะมีแค่บางเบอร์ที่เขาบันทึกเอาไว้เพราะเป็นลูกค้าประจำ    บางคนเรียกหาเขาบ่อยจนแทบจะไม่ต่างกับคนคบกัน    แต่คนทำงานแบบนี้ก็คงจะรู้สึกอะไรมากไปไม่ได้     ถึงเขาจะเพิ่งทำงานนี้ได้แค่ปีกว่า    แต่เขาก็รู้ดีว่าเรื่องราวแบบในหนังเรื่องพริตตี้วูแมนน่ะคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้ง่ายๆหรอก    ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยจินตนาการถึงมันหรอกนะ    ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าจะตกหลุมรักกับลูกค้าก็เคยเกิดขึ้นมาแล้ว    แต่เขาลืมมันไปแล้วล่ะ
 
            “ครับ”    เขาตอบรับสาย
 
            คุยกันไม่นานก็เป็นอันว่าวันนี้เขาไม่ต้องรับงานอะไรเพิ่มแล้ว    อาจจะไม่ต้องรับไปอีกหลายวันก็ได้ถ้าเขาอยากจะพัก    ลูกค้าคนนี้ซื้อแบบค้างคืน    แถมยังมีข้อตกลงว่าขอเป็นกิจกรรมแบบหมู่    งานนี้เขาได้ค่าตัวเยอะทีเดียว    เขากดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง
 
            “อ่านรีวิวของตัวเองหรือยัง”
 
            ชายหนุ่มที่อายุมากกว่าเขาสามปีเอ่ยทักแล้วยื่นกระป๋องน้ำอัดลมมาให้    อีกมือถืออาหารกล่องรสชาติไม่ได้เรื่องที่ขายอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มาด้วยสองกล่อง    เขากินบ่อยจนเริ่มรู้สึกว่ามันอร่อยขึ้นมาแล้ว
 
            “นายคอยตามอ่านตลอดเลยหรือไง”    เขาถามพลางคิดในใจว่าคนข้างๆช่างดูจะมีความสุขกับงานที่ทำอยู่เสียจริงๆ
 
            “แล้วนายไม่ชอบหรือไง    โรแมนติกดีออกนะ    เหมือนพวกเรื่องเสียวแปดบรรทัดอะไรแบบนั้นเลย”
 
            เด็กหนุ่มส่วยหัวแล้วหัวเราะออกมาเบาๆพลางมองดูอาหารหน้าตาจืดชืดที่อยู่ตรงหน้า
 
            “นายน่าจะเดินไปอีกสักสองบล็อกแล้วซื้ออาหารที่เป็นอาหารจริงๆมาให้ฉันนะ”
 
            “กินมาตั้งนานแล้วเพิ่งมาบ่น”    ชายหนุ่มตอบกลับมาอย่างหมั่นไส้
 
            “นี่มันไม่คุ้มกับที่ฉันเกือบจะโดนแฟนนายฆ่าหมกห้องตอนนั้นเลย”
 
            เด็กหนุ่มบ่นเปราะ   
 
          นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องไปเคลียร์ความผิดให้กับแมธ    เพื่อนร่วมห้องที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนร่วมงานคนนี้จากการผิดนัดแฟนหนุ่มไปหาลูกค้า     เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยจนเขาเริ่มไม่เข้าใจว่าแฟนของแมธจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่เรื่อยๆทำไม    แมธเองก็เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างที่ทำให้เห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนซื้อกับคนขายในอาชีพแบบนี้สามารถเกิดขึ้นได้จริงๆ    แต่ไม่ได้เป็นแบบในหนังที่จูเลีย  โรเบิร์ตส์เล่นหรอกนะ    แฟนของแมธน่ะเป็นทั้งพวกติดแอลกอฮอล์    หัวร้อน    และไม่ได้มีเงินเป็นถุงเป็นถังพอที่จะเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวให้เพื่อนของเขาได้เลย    แมธโดนซื้อด้วยการต่อราคา    และตอนนั้นทั้งคู่ก็เมามากจนไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้     แต่ก็อย่างที่ใครๆเขาว่ากัน     การตกหลุมรักมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ    พวกเขานัดเจอกันอีกหลายครั้ง     และจนป่านนี้แมธก็ยังไม่เคยเรียกคนๆนั้นว่าแฟนหรือคนรักหรือคู่ขาอะไรให้เขาได้ยิน    แต่เขาเองก็ดูรู้ว่าต่างฝ่ายต่างมีความรู้สึกให้กันไม่ใช่น้อย  
 
          เด็กหนุ่มมองเพื่อนของตนที่นั่งก้มหน้ามองจอโทรศัพท์อยู่ข้างๆ    ไม่ต้องชะเง้อก็เห็นว่ากำลังส่งข้อความหาใคร    ถ้าสักวันหนึ่งเขาจะมีคู่ขาหรือคนรักหรืออะไรก็ตามแบบจริงๆจังๆแล้วคนๆนั้นเป็นลูกค้าที่มาเจอกันจากการซื้อขายอะไรแบบนี้    เขาคิดว่าเขาเองก็คงเจอคนไม่ต่างไปจากแฟนหนุ่มคนนี้ของแมธสักเท่าไหร่
……….……….……….……….
 
 
 
          “เอาของแปลกๆอะไรของนายเก็บไปเลย”
 
          โจมองไปที่สารพัดอุปกรณ์เสริมเพิ่มความเพลิดเพลินให้กิจกรรมบนเตียงที่นิคเอาออกมาวางไว้เต็มโต๊ะราวกับมันคืออาหารชุดใหญ่รอคนมารับประทาน
 
          “อย่ามองฉันแบบนั้นสิ    นี่นายไม่เคยใช้อะไรช่วยเลยหรือไง    มีเซกส์แบบวานิลลาตลอดเวลาเลยเหรอ”
 
          “แค่นั้นมันคงไม่พอสำหรับนายสินะ”
 
          นิคยักไหล่    “ฉันต้องการอะไรที่มันตื่นเต้นกว่านั้นน่ะเพื่อน”
 
          “อย่าเอาแส้มาใช้ไกล้ๆฉันละกัน
 
          เจ้าของอุปกรณ์หัวเราะอย่างไม่มีทีท่าว่าจะทำตามคำพูดของโจ
 
          “เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้ออะไรเข้ามาหน่อยนะ”   นิคกล่าวแล้วพยักพเยิดไปยังของที่วางกองอยู่เต็มโต๊ะแล้วกล่าวอย่างยิ้มๆ   “อยากได้อะไรก็เลือกเอาละกัน”
 
          โจนึกหมั่นไส้สีหน้าทะเล้นของเพื่อนคนนี้เสียจริงๆ   “จะซื้ออะไรก็รีบๆออกไปซื้อเลย”   เขาทำท่าไล่นิคให้ไปไกลๆ
 
          เมื่อไม่มีคนอยู่ในห้องด้วยแล้ว    เขาก็นึกอยากจะสำรวจเครื่องไม้เครื่องมือที่วางอยู่บนโต๊ะนี้ดูเหมือนกัน    ล้วนแล้วแต่เป็นของที่เขาเคยเห็นมาก่อนแต่ไม่เคยได้ใช้    นี่นิคใช่มันทั้งหมดจริงๆเหรอเนี่ย    โจนึกแล้วก็รู้สึกแปลกนิดๆที่จะหยิบมันขึ้นมาดู    เขาไม่ได้รังเกียจอะไร    เพียงแต่รู้สึกแปลกๆ
 
          ไม่มีอะไรที่เขาสนใจเป็นพิเศษ    ส่วนใหญ่เป็นพวกของที่เขาเคยเห็นในหนังโป๊บีดีเอสเอ็มทั่วๆไป    บางอันถ้าไม่ดูน่าหวาดเสียวเกินไป   ก็ดูเหมือนของเด็กเล่นไปเลยอย่างที่เขากำลังถืออยู่    แส้นี่ดูแล้วน่าจะทำมาจากผ้าอะไรนิ่มๆที่ตีเท่าไหร่ก็คงยากจะทำให้เจ็บจนน้ำตาไหลแบบในหนัง    อย่างน้อยเขาก็น่าจะใช้มันได้อย่างสะดวกใจ    กุญแจมือก็เป็นอีกอย่างที่น่าสนใจ    ถ้าทำกุญแจหายคงหักมันทิ้งได้ไม่ยาก    โดยรวมๆแล้วนิคก็ดูจะไม่ใช่คนชอบความรุนแรงอะไร    คงมีไว้แค่สนุกๆมากกว่า   
 
          โจแปลกใจที่ตัวเองรู้สึกสบายใจขึ้นมาแปลกๆ    
 
          เสียงริงโทนดังขึ้น    
 
          แต่ไม่ใช่โทรศัพท์ของเขา    โจมองไปรอบๆห้อง    เสียงดังมาจากกระเป๋าเป้ของนิค    เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดูแล้วลังเลใจว่าจะรับสายดีไหม    ปกติเขาจะไม่รับโทรศัพท์แทนคนอื่น    ตัดปัญหาที่จะตามมา    แต่นี่อาจจะเป็นเบอร์ของคนที่นัดเอาไว้ในเว็บนั้นก็ได้     คนนั้นอาจจะมาถึงแล้ว    นิคไม่ได้บันทึกเอาไว้    โจตัดสินใจกดรับ
 
            เสียงปลายสายเป็นเสียงของผู้ชาย    และใช่อย่างที่เขาคิดจริงๆ    คนที่นัดไว้กำลังจะมาถึง    อยู่ๆโจก็นึกกังวลใจขึ้นมาว่าการนัดมาเจอที่อพาร์ทเม้นท์เป็นตัวเลือกที่ดีหรือเปล่า    เขาน่าจะนัดที่โรงแรม
 
            โจวางโทรศัพท์เก็บแล้วเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างในกระเป๋าของนิค    อะไรบางอย่างที่เขาคุ้นเคย    
             
          โจเปิดออกดู
 
          กัญชาถุงใหญ่ที่ห่อไว้ในถุงกระดาษอีกทีถูกซุกเอาไว้ในกระเป๋าอย่างไม่มิดชิดเท่าไหร่นัก
 
          นี่คงกะจะเมาอยู่ในห้องเขาจนถึงเช้า    โจหยิบออกมาสำรวจ    ดูน่าจะเป็นของดีทีเดียว    จริงๆตอนนี้เขาก็เริ่มนึกอยากขึ้นมาแล้วเหมือนกัน    
          เสียงจากวีดีโอดอร์โฟนดังขึ้น    
             
          เขาเดินไปดูที่ประตู
 
          ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเห็นใบหน้าที่อยู่ในจอแล้วเขาถึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาดแบบนี้
 
          ผมสีน้ำตาล    ดวงตาคมสีเขียวเข้ม    กระดูกไหปลาร้าเด่นชัดเหมือนกับที่เห็นในรูป
 
          โจใจเต้นขึ้นมาจริงๆ    คงจะเป็นเพราะเขาไม่ได้ซื้อบริการแบบนี้มานานมากแล้ว     
          เขาบอกพนักงานล็อบบี้ว่าอนุญาตให้ขึ้นมาได้
 
……….……….……….……….