WOLF◄ ดวงตาต้องคำสาป - ไม่ฮาเร็มมั่วเฉยๆ ●

 
 
 
 
♦

หานตง
 
 
 
 
 "หานตง.. หานตง!" หานเยี่ยพ่อของหานตงตะโกนใส่หูชายหนุ่มอย่างกระทันหัน 
 
  แต่หานตงหาได้ตกใจไม่ กลับตีหน้าตายหันมามองหานเยี่ยผู้เป็นบิดานิ่งๆ 
 
"ฉันขอไล่แกออกจากบ้าน" หานเยี่ยโยนข้าวของของหานตงออกนอกจวน
 
ตะกูลหานเป็นตะกูลที่ใหญ่เป็นอับดับ 1 ในแคว้นจูเชว่เนื่องจากมีทรัพย์สินเงินทองมากมาย และทำการค้าขาย
 
"เรื่องของท่านสิ" หานตงยังหน้าด้านล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยหน้าตาที่เรียบเฉย
 
"ไอ้ตัวน่ารังเกียจจจ! แกมันไร้ประโยชน์ ไอ้ลูกสารเลว พลังก็ไม่มีไร้ค่ายิ่งกว่าไส้เดือนอย่างน้อยไส้เดือนมันก็ช่วยพรวนดิน แต่แก! แก..." 
 
พ่อเขาบ่นยืดยาวเป็นขบวนขณะที่ชายหนุ่มกลับนอนนิ่งๆ แล้วจ้องมองพ่อตนเองซึ่งเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของแคว้นที่กำลังบ่นๆ 
 
และมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง ด้วยสายตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง
 
เหอะ ใครจะไปเก่งเท่าไอ้หานโจวลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแกได้ล่ะ
 
ตั้งแต่เขาหลงเข้ามาในร่างของไอ้ผู้ชายที่ชื่อ 'หานตง' ซึ่งเป็นลูกชายของแม่ทัพ 
 
ก็นึกว่าจะได้พักผ่อน เฮ้อ ที่ไหนได้เอะอะก็ให้แต่ฝึกพลังยุทธ์ 
 
เขาไม่สนใจหรอก เหอะๆ  "เงียบเถอะ" หานตงทนเสียงบ่นไม่ไหว 
 
จึงพลั้งปากพูดไปด้วยความรำคาญเต็มเปี่ยม "ไอ้..." 
 
ด้วยความที่เขาไม่มีพลังยุทธ์อะไรเลยแม้แต่น้อย ทำให้ไอ้แก่นั่นเตะเขาออกมาจากบ้านได้อย่างสบายๆ พร้อมกับเสื้อผ้าอีก 2-3 ผืน
 
และเงินใส่ถุงย่ามเก่าๆ 100 เหรียญทอง หานตงลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน
ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดกับการกระทำของผู้เป็นบิดาเมื่อกี้
 
หานตงมีผมสีขาวดุจหิมะ กับดวงตาข้างซ้ายสีแดงก่ำเหมือนปีศาจ
แต่เขาหาได้สนใจ มีแต่บิดาของเขาที่บังคับให้ใส่ผ้าปิดตา
 
ความทรงจำของหานตงตั้งแต่เด็กก็เห็นไอ้ตาสีแดงกับผมสีขาวนี่ตั้งแต่เกิดแล้ว
 
ตอนที่เข้าร่างนี้ใหม่ๆ เขานึกว่าตนหลงมาอยู่เผ่าพันธ์ปีศาจอะไรประมาณนั้นด้วยซ้ำ 
 
แต่เมื่อจ้องกลับดวงตาสีแดงนั่นเวลาส่องกระจกเขากลับรู้หวาดกลัวขึ้นมาดื้อๆ ทั้งๆ ที่ชาติภพที่แล้วเขาไม่เคยกลัวอะไรเลยด้วยซ้ำตั้งแต่จำความได้
 
มนุษย์ต่างดาวบุกโลกเขาก็คงจะรู้สึกเฉยๆ ด้วยกระมัง 
 
แต่แค่ดวงตาดวงเดียวกลับทำให้เขาสั่นได้ง่ายๆ เพียงสบตามันแค่หนึ่งลมหายใจเท่านั้น อย่าว่าแต่จ้องลึกเข้าไปในนั้นเลย
 
 หานตงใจเสาะขึ้นมาทันที
 
เขาเป็นคนของปี 2029 
 
 และเป็นไม้ตายขององค์กรลับระดับโลก เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ตัวต่อตัวและด้านการยิงปืน
 
  เขาทำงานให้กับองค์กรประมาณ 30 ปี และเริ่มเข้าองค์กรตั้งแต่อายุ 15
โดนจับให้ฝึกโน้นนี้ และให้เลิกเรียนไปเลย
 
   จนกระทั่งอายุได้ 45 ยังหาเมียไม่ได้ด้วยความเบื่อหน่ายในชีวิตจึงกินยาพิษตาย เขาไม่ยอมให้ศพไม่สวยหรอก จอบอจบ -- 
 
 ทั้งๆ ที่เขาตั้งใจว่าจะนอนหลับพักผ่อนสบายใจเฉิบในหล่ม
 
แต่พอตื่นขึ้นมาอีกทีกลับพบว่าตัวเองอยู่ในร่างเด็กอายุ 13 ปีและหลงมาอยู่ในมิติห่านอะไรไม่รู้ 
 
  ไว้อาลัยการพักผ่อนตลอดกาล 1 วัน .. 
 
 กลับมาที่ปัจุบัน หานตงเดินไปเรื่อยๆ จนถึงโรงเตี้ยมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง
เพราะอยู่ที่นี่มา 3 ปีเต็มๆ แล้วทำให้เขาเริ่มปรับตัวเข้ากลับอะไรๆ ของที่นี่ได้
 
  แม้จะเบื่อกับประเพณีที่นี่บ้างก็เหอะ
 
หลังจากที่จ่ายเงินค่าโรงเตี้ยมเรียบร้อยหานตงก็ขึ้นมากระโดดลงบนเตียงนุ่มๆ
อย่างมีความสุขพลันรู้สึกหิวอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหานตงสะกด
ความหิวนั่นแล้วผล็อยหลับไป
 
   หานตงตื่นมาอีกทีก็เช้าตรู่แล้ว เขาอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วออกมากินข้าวข้างล่าง 
 
    พอลงมาได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของผู้คนดังลั่นโรงเตี้ยม
 
  "เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! จวนตะกูลหานโดนไฟไหม้ ผู้นำตะกูลตายแล้ว" 
 
  จากนั้นหานตงก็ไม่รู้สึกอะไรแล้วรู้ตัวอีกทีก็วิ่งมาถึงหน้าจวนตะกูลหานแล้ว
 
 เขาพบเพียงเศษซากปรักหักพังของที่นี่ เห็นพี่น้องต่างแม่เขาเป็นสิบพร้อมกับฮูหยินและอนุต่างก็สวมชุดดำ
 
  ที่ต่างพากันร้องไห้ปานใจจะขาด
 
 "นั่นไงไอ้คนที่เผาจวนหานเมื่อคืนนี้!" ชายอายุราวๆ 20 ต้นๆ ทำหน้าตื่นแล้วชี้หน้าหานตง 
 
  หานตงเพียงแค่ปรายตามองมันนิ่งๆ ผู้คนต่างหันมามองที่เขา กลายเป็นจุดสนใจทันที
 
  มือปราบต่างพากันมาจับกุมตัวหานตงไว้อย่างรวดเร็ว 
 
 หานตงตกใจแต่ก็เก็บสีหน้าตกใจไว้อย่างแนบเนียนปกปิดมันด้วยหน้ากากเย็นชาแทน
 
   "ไอ้เนรคุณ!" ฮูหยินใหญ่ชี้หน้าด่าเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยไฟโทสะ
พวกอนุหรือพี่น้องหานตงต่างพากันหยิบหินปาใส่ชายหนุ่มอย่างรุนแรง
 
   เขาไม่หลบกลับมองคนเหล่านั้นด้วยสายตาเย็นเยียบ
 
ทุกคนต่างหยุดชะงัก แล้วพากันสั่นด้วยความหวาดกลัวจิตสังหารแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ ทุกอย่างพลันเงียบราวกับป่าช้า
 
   "จะ...จับเขาไว้!" ฮูหยินพยายามรวบรวมสติแล้วละล่ำละลักตะโกน
 
 จึงทำให้คนอื่นมาพากันได้สติไปด้วย "จับมันตัดหัวเลย!"
 
   ผู้คนต่างพากันพูดกันต่างๆ นาๆ บ้างก็บอกว่าเขาอิจฉาหานโจวที่ได้ทุกๆ อย่างจึงลงมือเผาจวน
 
    บ้างก็ว่าแค้นที่แม่ทัพหานเยี่ยไล่เขาออกจากจวน
 
 หานโจวมองภาพนั่นด้วยความหวาดกลัวอันไม่มีที่สิ้นสุด
 
เขาจำภาพเมื่อคืนได้ดี ชายหนุ่มผมสีขาวมีดวงตาข้างซ้ายสีแดงกับดวงตาข้างขวาที่สีดำสนิทราวกับรัติกาลอันมืดมิดลึกลับ
 
   ภาพที่เขากำลังปล่อยเปลวไฟสีดำทมิฬออกมาจากมือยังติดตาหานโจว
 
   ภาพที่เขากำลังดูดพลังจากหานเยี่ยยังจำได้ดี
 
   ภาพที่เขากำลังควักหัวใจและจุดตันเถียของหานเยี่ยและกินมันยังจำได้ดี 
 
   ภาพที่ไอ้ตัวประหลาดนั่นพุ่งมาหาเขายังจำได้ดี 
 
ภาพใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาแต่แวนอำมหิตเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบ
โลหิตดวงตาสีแดงเปล่งประกายในความมืดหานโจวเผลอสบตากับตาสีแดง
อันนั้น มันราวกับมีอักขระแปลกๆ สีดำสนิทหมุนวนรอบดวงตานั่นด้วยความเร็ว
เขายังจำได้ดี
 
ตอนนั้นหานโจวรู้สึกเหมือนโดนดูดวิญญานพร้อมทั้งพลังทั้งหมดไป 
เขารู้สึกเหมือนเขาไม่เหลืออะไรแล้ว .. 
จากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ....
 
   เมื่อคนอื่นๆ เห็นหานโจวเหม่อลอยน้ำลายไหลตาเหม่อมองอย่างไร้จุดหมายจึงรู้สึกสงสารต่างพากันเข้าไปปลอบโยนกันใหญ่
 
    แต่ชายหนุ่มหาได้รู้สึกตัวไม่ .. เขาไม่รู้สึกตัวอีกแล้วราวกับซอมบี้อะไรเทือกๆ นั้น
 
วันต่อมาพบหานโจวนอนตายอยู่ที่ซากจวนปลักหักพัง
ดวงตาของเขาเบิกกว้างราวกับเจออะไรที่น่ากลัวสุดขีดก่อนจะตายไป
และก็พบว่าหานตงได้แหกคุกออกไปแล้ว ..