WOLF◄ ดวงตาต้องคำสาป - ไม่ฮาเร็มมั่วเฉยๆ ●

 

 

 

 

♦

หานตง

 

 

 

 

 "หานตง.. หานตง!" หานเยี่ยพ่อของหานตงตะโกนใส่หูชายหนุ่มอย่างกระทันหัน 

 

  แต่หานตงหาได้ตกใจไม่ กลับตีหน้าตายหันมามองหานเยี่ยผู้เป็นบิดานิ่งๆ 

 

"ฉันขอไล่แกออกจากบ้าน" หานเยี่ยโยนข้าวของของหานตงออกนอกจวน

 

ตะกูลหานเป็นตะกูลที่ใหญ่เป็นอับดับ 1 ในแคว้นจูเชว่เนื่องจากมีทรัพย์สินเงินทองมากมาย และทำการค้าขาย

 

"เรื่องของท่านสิ" หานตงยังหน้าด้านล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยหน้าตาที่เรียบเฉย

 

"ไอ้ตัวน่ารังเกียจจจ! แกมันไร้ประโยชน์ ไอ้ลูกสารเลว พลังก็ไม่มีไร้ค่ายิ่งกว่าไส้เดือนอย่างน้อยไส้เดือนมันก็ช่วยพรวนดิน แต่แก! แก..." 

 

พ่อเขาบ่นยืดยาวเป็นขบวนขณะที่ชายหนุ่มกลับนอนนิ่งๆ แล้วจ้องมองพ่อตนเองซึ่งเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ของแคว้นที่กำลังบ่นๆ 

 

และมองเขาด้วยสายตาเกลียดชัง ด้วยสายตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง

 

เหอะ ใครจะไปเก่งเท่าไอ้หานโจวลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแกได้ล่ะ

 

ตั้งแต่เขาหลงเข้ามาในร่างของไอ้ผู้ชายที่ชื่อ 'หานตง' ซึ่งเป็นลูกชายของแม่ทัพ 

 

ก็นึกว่าจะได้พักผ่อน เฮ้อ ที่ไหนได้เอะอะก็ให้แต่ฝึกพลังยุทธ์ 

 

เขาไม่สนใจหรอก เหอะๆ  "เงียบเถอะ" หานตงทนเสียงบ่นไม่ไหว 

 

จึงพลั้งปากพูดไปด้วยความรำคาญเต็มเปี่ยม "ไอ้..." 

 

ด้วยความที่เขาไม่มีพลังยุทธ์อะไรเลยแม้แต่น้อย ทำให้ไอ้แก่นั่นเตะเขาออกมาจากบ้านได้อย่างสบายๆ พร้อมกับเสื้อผ้าอีก 2-3 ผืน

 

และเงินใส่ถุงย่ามเก่าๆ 100 เหรียญทอง หานตงลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน

ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดกับการกระทำของผู้เป็นบิดาเมื่อกี้

 

หานตงมีผมสีขาวดุจหิมะ กับดวงตาข้างซ้ายสีแดงก่ำเหมือนปีศาจ

แต่เขาหาได้สนใจ มีแต่บิดาของเขาที่บังคับให้ใส่ผ้าปิดตา

 

ความทรงจำของหานตงตั้งแต่เด็กก็เห็นไอ้ตาสีแดงกับผมสีขาวนี่ตั้งแต่เกิดแล้ว

 

ตอนที่เข้าร่างนี้ใหม่ๆ เขานึกว่าตนหลงมาอยู่เผ่าพันธ์ปีศาจอะไรประมาณนั้นด้วยซ้ำ 

 

แต่เมื่อจ้องกลับดวงตาสีแดงนั่นเวลาส่องกระจกเขากลับรู้หวาดกลัวขึ้นมาดื้อๆ ทั้งๆ ที่ชาติภพที่แล้วเขาไม่เคยกลัวอะไรเลยด้วยซ้ำตั้งแต่จำความได้

 

มนุษย์ต่างดาวบุกโลกเขาก็คงจะรู้สึกเฉยๆ ด้วยกระมัง 

 

แต่แค่ดวงตาดวงเดียวกลับทำให้เขาสั่นได้ง่ายๆ เพียงสบตามันแค่หนึ่งลมหายใจเท่านั้น อย่าว่าแต่จ้องลึกเข้าไปในนั้นเลย

 

 หานตงใจเสาะขึ้นมาทันที

 

เขาเป็นคนของปี 2029 

 

 และเป็นไม้ตายขององค์กรลับระดับโลก เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ตัวต่อตัวและด้านการยิงปืน

 

  เขาทำงานให้กับองค์กรประมาณ 30 ปี และเริ่มเข้าองค์กรตั้งแต่อายุ 15

โดนจับให้ฝึกโน้นนี้ และให้เลิกเรียนไปเลย

 

   จนกระทั่งอายุได้ 45 ยังหาเมียไม่ได้ด้วยความเบื่อหน่ายในชีวิตจึงกินยาพิษตาย เขาไม่ยอมให้ศพไม่สวยหรอก จอบอจบ -- 

 

 ทั้งๆ ที่เขาตั้งใจว่าจะนอนหลับพักผ่อนสบายใจเฉิบในหล่ม

 

แต่พอตื่นขึ้นมาอีกทีกลับพบว่าตัวเองอยู่ในร่างเด็กอายุ 13 ปีและหลงมาอยู่ในมิติห่านอะไรไม่รู้ 

 

  ไว้อาลัยการพักผ่อนตลอดกาล 1 วัน .. 

 

 กลับมาที่ปัจุบัน หานตงเดินไปเรื่อยๆ จนถึงโรงเตี้ยมขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

เพราะอยู่ที่นี่มา 3 ปีเต็มๆ แล้วทำให้เขาเริ่มปรับตัวเข้ากลับอะไรๆ ของที่นี่ได้

 

  แม้จะเบื่อกับประเพณีที่นี่บ้างก็เหอะ

 

หลังจากที่จ่ายเงินค่าโรงเตี้ยมเรียบร้อยหานตงก็ขึ้นมากระโดดลงบนเตียงนุ่มๆ

อย่างมีความสุขพลันรู้สึกหิวอย่างรุนแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหานตงสะกด

ความหิวนั่นแล้วผล็อยหลับไป

 

   หานตงตื่นมาอีกทีก็เช้าตรู่แล้ว เขาอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วออกมากินข้าวข้างล่าง 

 

    พอลงมาได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของผู้คนดังลั่นโรงเตี้ยม

 

  "เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! จวนตะกูลหานโดนไฟไหม้ ผู้นำตะกูลตายแล้ว" 

 

  จากนั้นหานตงก็ไม่รู้สึกอะไรแล้วรู้ตัวอีกทีก็วิ่งมาถึงหน้าจวนตะกูลหานแล้ว

 

 เขาพบเพียงเศษซากปรักหักพังของที่นี่ เห็นพี่น้องต่างแม่เขาเป็นสิบพร้อมกับฮูหยินและอนุต่างก็สวมชุดดำ

 

  ที่ต่างพากันร้องไห้ปานใจจะขาด

 

 "นั่นไงไอ้คนที่เผาจวนหานเมื่อคืนนี้!" ชายอายุราวๆ 20 ต้นๆ ทำหน้าตื่นแล้วชี้หน้าหานตง 

 

  หานตงเพียงแค่ปรายตามองมันนิ่งๆ ผู้คนต่างหันมามองที่เขา กลายเป็นจุดสนใจทันที

 

  มือปราบต่างพากันมาจับกุมตัวหานตงไว้อย่างรวดเร็ว 

 

 หานตงตกใจแต่ก็เก็บสีหน้าตกใจไว้อย่างแนบเนียนปกปิดมันด้วยหน้ากากเย็นชาแทน

 

   "ไอ้เนรคุณ!" ฮูหยินใหญ่ชี้หน้าด่าเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยไฟโทสะ

พวกอนุหรือพี่น้องหานตงต่างพากันหยิบหินปาใส่ชายหนุ่มอย่างรุนแรง

 

   เขาไม่หลบกลับมองคนเหล่านั้นด้วยสายตาเย็นเยียบ

 

ทุกคนต่างหยุดชะงัก แล้วพากันสั่นด้วยความหวาดกลัวจิตสังหารแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ ทุกอย่างพลันเงียบราวกับป่าช้า

 

   "จะ...จับเขาไว้!" ฮูหยินพยายามรวบรวมสติแล้วละล่ำละลักตะโกน

 

 จึงทำให้คนอื่นมาพากันได้สติไปด้วย "จับมันตัดหัวเลย!"

 

   ผู้คนต่างพากันพูดกันต่างๆ นาๆ บ้างก็บอกว่าเขาอิจฉาหานโจวที่ได้ทุกๆ อย่างจึงลงมือเผาจวน

 

    บ้างก็ว่าแค้นที่แม่ทัพหานเยี่ยไล่เขาออกจากจวน

 

 หานโจวมองภาพนั่นด้วยความหวาดกลัวอันไม่มีที่สิ้นสุด

 

เขาจำภาพเมื่อคืนได้ดี ชายหนุ่มผมสีขาวมีดวงตาข้างซ้ายสีแดงกับดวงตาข้างขวาที่สีดำสนิทราวกับรัติกาลอันมืดมิดลึกลับ

 

   ภาพที่เขากำลังปล่อยเปลวไฟสีดำทมิฬออกมาจากมือยังติดตาหานโจว

 

   ภาพที่เขากำลังดูดพลังจากหานเยี่ยยังจำได้ดี

 

   ภาพที่เขากำลังควักหัวใจและจุดตันเถียของหานเยี่ยและกินมันยังจำได้ดี 

 

   ภาพที่ไอ้ตัวประหลาดนั่นพุ่งมาหาเขายังจำได้ดี 

 

ภาพใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาแต่แวนอำมหิตเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบ

โลหิตดวงตาสีแดงเปล่งประกายในความมืดหานโจวเผลอสบตากับตาสีแดง

อันนั้น มันราวกับมีอักขระแปลกๆ สีดำสนิทหมุนวนรอบดวงตานั่นด้วยความเร็ว

เขายังจำได้ดี

 

ตอนนั้นหานโจวรู้สึกเหมือนโดนดูดวิญญานพร้อมทั้งพลังทั้งหมดไป 

เขารู้สึกเหมือนเขาไม่เหลืออะไรแล้ว .. 

จากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ....

 

   เมื่อคนอื่นๆ เห็นหานโจวเหม่อลอยน้ำลายไหลตาเหม่อมองอย่างไร้จุดหมายจึงรู้สึกสงสารต่างพากันเข้าไปปลอบโยนกันใหญ่

 

    แต่ชายหนุ่มหาได้รู้สึกตัวไม่ .. เขาไม่รู้สึกตัวอีกแล้วราวกับซอมบี้อะไรเทือกๆ นั้น

 

วันต่อมาพบหานโจวนอนตายอยู่ที่ซากจวนปลักหักพัง

ดวงตาของเขาเบิกกว้างราวกับเจออะไรที่น่ากลัวสุดขีดก่อนจะตายไป

และก็พบว่าหานตงได้แหกคุกออกไปแล้ว ..