The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

 

 เวลา 16.45 น.

วันอาทิตย์

บ้านของเรย์

 

 

 

 

 

 

     ใกล้จะพบค่ำแล้ว เหล่าหนุ่มสาวที่กลับมาจากร้านไอศกรีมที่เพิ่งพากันไปกินเพื่อผ่อนคลายในช่วงบ่าย

 

" แล้วนายหมายความว่าไง สิ่งที่ฉันต้องมีมันคืออะไร ?  "

 

ชิฮิโระถามถึงสิ่งที่เอกบอกกับเธอเมื่อตอนอยู่กันที่ร้านไอศกรีม

 

" คืนนี้เดี๋ยวเธอก็รู้เอง "

 

เอกหันมาตอบเธอก่อนจะหันไปตั้งหน้าตั้งตาเดินเข้าบ้านต่อ พร้อมด้วยเฟย์และเรย์ที่ตามหลังเข้าไปด้วย

     ชิฮิโระตัดสินใจที่จะเดินตามเข้าไป ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เธอสามารถกลับบ้านตัวเองได้แล้ว เธอต้องการรู้ถึงความจริงที่มากกว่านี้

 

" อ้าว ! เรย์ วันนี้มีเพื่อนมาเที่ยวบ้านด้วยอีกคนเหรอจ๊ะ ? "

 

แม่พูดกับเรย์ ก่อนที่เธอจะหันไปยิ้มให้ชิฮิโระ

 

" เอ่อ...สวัสดีค่ะคุณน้า "

 

ชิฮิโระเกิดอาการเขินอายนิด ๆ ก่อนจะกล่าวทักทายไป

 

" เธอคือชิฮิโระไงแม่ หนูก็เคยพาเธอมาเล่นด้วยตอนเด็ก ๆ ไง "

 

เรย์พยายามเตือนความจำให้แม่ของเธอว่า ชิฮิโระเคยเจอกับเธอมาตั้งแต่เด็ก ๆ. ซึ่งดูเหมือนคุณแม่ของเรย์แถบจะจำเธอไม่ได้ อาจจะเพราะกาลเวลาที่เปลี่ยนไป อีกทั่งตัวคนเรา ที่จะค่อย ๆ เปลี่ยนไปตามอายุ

 

" เอ๋ !!? เธอคือชิฮิโระจังเองเหรอ "

 

" อ่า...ใช่ค่ะ "

 

" ว้าว ! ผ่านไปตังนานเธอดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย น้าแถบจำเธอไม่ได้เลย มา ๆ เข้ามาข้างในสิ "

 

     ชิฮิโระสำผัสได้ถึงความอบอุ่นของคุณแม่ของเรย์ ทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกับเรย์และแม่ของเธอ มันทำให้เธอสามารบรรเทาแผลในใจที่เกิดจาก ครอบครัวตัวเอง

 

 

   เธอนึกไปถึงเหตุการณ์สำคัญในวัยเด็กอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

     หลังจากที่เธอถูกพ่อของเธอขังไว้ประมาณ 3 วันโดยที่ไม่ได้กินอะไรเลยทั้งน้ำและอาหาร เธอมีสภาพที่อิดโรยอีกทั้งสภาพจิตใจที่กำลังแย่ ระหว่างที่กำลังนอนอย่างหิวโหยเธอ เธอได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกราวว่ากำลังเกิดเหตุการณ์อะไรบางอย่าง

 

" พวกแกมาทำอะไรที่บ้านฉัน !?! ออกไปเลยนะเว้ย !!  "

 

" นายเอาลูกสาวไปไว้ที่ใหน ? ! "

 

พ่อของชิฮิโระกำลังเถียงอยู่กับใครบางคนที่หน้าประตูบ้าน

 

" ไอเด็กนั่นมันตายไปแล้ว !! ใสหัวไป !! "

 

พ่อของชิฮิโระออกหมัดไปที่ผู้ชายคนนั้น แต่เขาสามารถปัดป้องหมัดนั้นได้และทำการจับพ่อของชิฮิโระทุ่มลงไปกับพื้นจนสลบไป 

ชายคนนั้น วิ่งเข้าไปในบ้าน มองไปรอบ ๆ จนกระทั่งไปสะดุดตากับประตูที่ใส่ กลอนข้างนอกอยู่ เขาตัดสินใจที่จะพังประตูเข้า ท่ามกลางความมืดเขาพบกับร่างของเด็กน้อยที่นอนอิดโรยและสภาพไม่ค่อยสู้ดีนักนอนอยู่

 

" นี่หนู ! เป็นยังไงบ้างใหวรึเปล่า ? "

 

ชายคนนั้นวิ่งเข้าไปพยุงตัวเธอและพยายามเรียกสติของเธอ แต่ดูเหมือนว่าชิฮิโระจะไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว

เขาตัดสินใจอุ้มเธอออกไปจากบ้านหลังนั้น....

 

 

 

 

    ชิฮิโระตื่นขึ้นมาที่โรงพยาบาลของเมือง เธอมองไปรอบ ๆ ห้อง พบว่ามีชายคนหนึ่งนั่งหลับอยู่ที่โซฟา โดยที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งยืนอยู่ต่อหน้าชายคนนั้น ก่อนจะหันหลังมามองที่เธอ

 

" ชิจังฟื้นแล้วเหรอ!? "

 

เด็กสาวตะโกนด้วยความดีใจที่เพื่อนสาวของเธอฟื้นแล้ว

 

" เรย์จัง..ทำไมเรา.. "

 

" เราไม่เห็นชิจังไปโรงเรียนหลายวันแล้ว เราเลยขอให้พ่อช่วยตามหาเธอน่ะ "

 

เรย์ในวัยเด็กอธิบายเหตุผลให้เพื่อนสนิทฟังด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและบ่งบอกถึงความหวังดี

  จู่ ๆ น้ำตาของชิฮิโระจะใหลรินออกมาแต่ใบหน้าของเธอกลับยิ้มด้วยความดีใจอยู่

 

 

" ขอบคุณมาก ๆ เลยนะ "

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 18.00 น.

 

 

 

 

 

 

ทุกคนนั่งกินข้าวเย็นกันพร้อมหน้ายกเว้น เอก 

 

" เอ่อ คุณน้าครับ หัวหน้...เอ้ย !! เอก นะครับ เค้าไม่ลงมากินด้วยกันเหรอครับ ? "

 

เฟย์เงยหน้าจากชามข้าวเพื่อถามกับแม่ของเรย์

 

" เขาบอกว่าปวดหัว เลยไปนอนแล้วล่ะ "

 

" เอ๋  ?? แปลกจัง เมื่อเย็นก็ยังดีอยู่เลย "

 

เรย์ที่ได้ยินดังนั้นก็ได้เกิดความสงสัยขึ้นมา 

 

 

 

ที่ห้องของเอก

 

 

 

 

เอกที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่ ได้นึกหวนไปถึงเหตุการณ์ในวันแรกที่เกิดกับเขา

 

" ตอนนี้ นายยังอยู่รึเปล่านะ ? "

 

หลังจากที่เอกได้พึมพัมกับตัวเองได้ไม่นาน สติของเขาก็เริ่มเลือนลางตามลำดับ

ไม่นานเขาก็ หลับสนิทคาที่นอนไป

 

 

 

 

[ เราเจอกันอีกแล้วนะ ]

 

เสียงปริศนาที่เอกเคยได้พูดคุยมาก่อนหน้านี้ ตอนนี้มันกลับมาแล้ว 

 

" .... "

 

เอกได้แต่เงียบใส่ ไม่พูดอะไร

 

[ หืม ? มีอะไรงั้นเหรอ ทำไมไม่พูดละ ? หรือว่าผมไปทำอะไรให้เธอโกรธเข้ารึเปล่า ? "

 

" เปล่า นายไม่ได้ทำอะไร "

 

[ อ้า !! โล่งอกไปที ]

 

" ฉันแค่อยากจะรู้อะไรจากนาย "

 

[ อะไรละ ว่ามาสิ เผื่อผมช่วยด้วยนะ ]

 

อีกฝ่ายออกเจตนาจะช่วยเหลือเอกกลับต้องการแค่คำตอบของคำถามมากกว่าการช่วยเหลือแบบทางกายภาพ

 

" นายรู้ใช่ใหมว่าเฟียร์คืออะไร "

 

[ !!!! ]

 

" ถ้านายรู้อะไรบ้างก็ช่วยบอกมาบ้างเถอะ "

 

[ ไม่รู้สิ จะรู้ หรือไม่รู้ดีละ ? ]

 

เสียงที่คุยกับเอกเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงจากการคุยที่ดูเป็นมิตร ตอนนี้คล้ายกับตำรวจที่กำลังสอบปากคำของคนโรคจิต

 

" เลิกล้อเล่นได้ แล้ว บอกฉันมา "

 

[ ผมก็ถึงได้บอกไง ว่าผมควรจะรู้หรือไม่รู้ดีนะ ของแบบนี้มันไม่ขึ้นอยู่กับผมหรอกนะ แต่มันขึ้นกับเวลาเท่านั้นละ ซึ่งก็อย่างที่บอกโลกนี้มันอยู่ระหว่างความจริงและความฝันฉะนั้น เวลาจึงไม่มีผลกับทั้งผมและโลกใบนี้ด้วย

 

" อย่ามาล้อเล่นนะ !! ความจริงอยู่ต่อหน้าแล้วแท้ ๆ จะให้ปล่อยไปดื้อ ๆ แบบนี้ได้ไง !! "

 

[ ถ้าเช่นก็ จงออกไปตามหาคำตอบด้วยตัวเองซะ ]

 

เสียงปริศนาพูดจบ พื้นที่ ๆ รายล้อมไปด้วยสีขาวสดบัดนี้ได้เปลี่ยนความมืดยามค่ำคืนก่อนที่เอกจะตื่นและหันไปมองนาฬิกาเรือนหนึ่ง

 

" สายแล้วเหรอ ? "

 

 

เวลาตี 02.55 น.

หน้าโรงเรียนมาฮาระกุชิ

 

 

" มากันพร้อมนะทุกคน คอยดูให้ดีนะชิฮิโระ ฉันจะแสดงถึงความเทพของฉันให้ดู "

 

เฟย์กำลังโชว์ออฟตัวเองต่อหน้าชิฮิโระเต็มที่ แต่ถึงแบบนั้นเธอก็เฉย ๆ และไม่ได้สนใจ

 

" เลิกกวนเธอได้แล้วน่าตางั่ง "

 

" อย่ามาขัดฉันสิเรย์จัง นาน ๆ ทีจะได้แสดงความแมนเต็มร้อย !! "

 

เฟย์พูดไปพลางยกแขนขึ้นมาโชว์ กล้าม แขนตัวเอง

 

 

 

 

เวลา 03.00 น.

หน้าโรงเรียนมาฮาระกุชิ

 

 

 

 

ระหว่างที่ทั้ง 3 คนกำลังสนทนากันด้วยความสนุกสนาน 

จู่ก็เกิดระเบิดขึ้นใจกลางโรงเรียน  เป็นเหตุให้ทั้ง 3 คน ต่างหันไปให้ความสนใจ

 

" มันมาแล้วสินะ "

 

เฟย์กล่าวไปพลาง ๆ พร้อมกับแอบยิ้มอ่อน ๆ ที่เห็นแล้วกอดขนลุกไม่ได้

 

" ได้เวลาลุยแล้ว เฟย์เตรียม Evoker เลย "

 

" ไม่ต้องสั่งก็รู้หรอกน่า " 

 

หลังจากที่ทั้งสองเตรียมตัวกันเสร็จแล้ว

เรย์ได้ถือบางสิ่งบางอย่างออกมา

 

" ฟูโกะ ช่วย Analyzing เฟียร์ ตัวนี้ที "

 

< รับทราบ  !! >

 

เมื่อเสียงตอบรับกลับมาที่เรย์ นั้นทำให้มั่นใจว่าทั้งหมดที่เอกเล่าให้เธอฟังมันคือเรื่องจริง !!

 

เฟย์ออกสตาร์ทประเดิมคนแรกด้วยการวิ่งไปด้านหลังศัตรู ก่อนที่เขาจะใช้สิ่งที่เรียกว่า EVOKER 

ฟาดไปที่ไม้เบสบอลเหล็กที่เฟย์พกติดตัวเกือบตลอดเวลา ทันทีที่ฟาดลงไป ไม้เบสบอลก็เริ่มมีไฟฟ้าช็อตอยู่รอบ ๆไม้เบสบอลเหล็ก

 

" ใหนขอดูหน่อยซิ ว่าคราวนี้ตัวอะ...เฮ้ยย!!! "

 

เฟย์ถึงกับตกใจร้องลั่น เมื่อศัตรู ตรงนั้น มีลักษณะคือกล้ามเนื้อที่อยู่ ทุกจุดเลย ใบหน้าเป็นวัวกระทิงที่แสนจะดุดัน

    เฟย์ไม่รีรอพุ่งเข้าหวดเฟียร์ซึ่ง ๆ หน้า โดยไร้ความกลัว โดยมีฟูโกะ คอยเสริมและมีเรย์คอยสลับกันทำความเสียหายแก่ศัตรู

 

ชิฮิโระที่ได้เอาแต่ยืนดูก็ทึ่งในความสามารถของพวกเขา รวมถึงสิ่งที่เรียกว่า Evoker ด้วย เธอเฝ้ามองเพื่อน ๆ สู้อย่างตั้งใจ

 

เฟย์ใช้จังหวะเผลอฟาดขาของมันจนล้มลงก่อนจะให้เรย์แทงเข้าที่หน้าของมัน มันดิ้นด้วยความทรมาน ชิฮิโระแอบลุ้นว่าคงอีกไม่นาน เจ้าสิ่งนั้น ก็คงจะตายลง 

 

เรย์รู้สึกว่ามันเริ่มหยุดเธอจึงกระโดดลงมาจากหัวของมัน แต่เมื่อเธอกระโดดลงมา เฟียร์ก็ขยับกระทันหันและพุ่งเข้าหา โดยที่ตอนนั้นเธอไม่มีการป้องกันใด ๆ 

 

" ชิจัง !!!! "

 

" ชิฮิโระจัง !!!!! " 

 

ทั้งคู่อุทานก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปช่วย

ชิฮิโระในตอนนั้นเกิดอาการกลัวจนร่างกายช็อคและหยุดอยู่กับทีไป จนกระทั่งร่างที่ยืนแข็งทื่อของเธออยู่ห่างจากปากของเฟียร์แค่ไม่กี่เซนติเมตร 

   จู่ ๆ ก็มี ขาปริศนาพุ่งเข้ามาเตะหัวของเฟียร์จนแหลกในครั้งเดียว ร่างของมันกระเด็นกลิ้งไปทางที่เรย์กับเฟย์กำลังวิ่งมาพอดี

 

" เอก !! "

 

" โทษที...ตื่นสาย "