Change All_

 
Chapter 2. สัญญาและการเปลี่ยนแปลง
 
 
ติ๊ด...ติ๊ด...
 
          เสียงเครื่องวัดคลื่นหัวใจยังคงดังต่อเนื่องเรื่อยๆ แต่ไม่ได้สร้างความรำคาญให้แก่คนฟังในห้องนั้นเลย เพราะมันเป็นเสียงเดียวที่เธอได้ยินตลอด4ปีที่ผ่านมา เธอที่นอนอยู่นิ่งๆรอความตายที่ไม่รู้ว่าจะมาเยือนเมื่อไหร่ ความมืดรอบๆห้องทำให้ห้องนั้นดูเงียบสงบและเหน็บหนาว แต่สำหรับคนที่ถูกแสงสว่างไม่ได้อย่างเธอ การอยู่ในห้องนี้จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว
 
          เธอที่ได้แต่นอนรอให้เขานำตัวไปทำการวิจัย ก็อยากจะตายให้พ้นๆแต่เธอมีความฝัน ความฝันที่อยากจะทำ...จึงทำให้การอดทนนั้นมีค่าต่อสิ่งที่เธอรอคอยแม้ว่าที่แห่งนี้จะน่าเบื่อ เงียบเหงาและมืด แต่ไร้ก็ซึ่งความเงียบปวดเพราะเธอได้สูญเสียไปมากกว่าความเจ็บปวดในแต่ละทีที่ได้รับ ถ้าเธอสามารถหายเป็นปกติและถ้าหากเธอได้พบกับสิ่งที่คนๆนั้นบอก..ปฏิหารย์ เธอมองทุกอย่างได้ชัด เธอเดินได้ และพูดได้ ประโยคแรกที่เธออยากจะพูด ต่อหน้าคนนั้นคือ
พี่สาว...
 
 
ครืด...ครืด...
 
          "!"เสียงบางอย่างที่ดังมาจากเครื่องวัดคลื่นวัดชีพจรทำคนที่นอนนิ่งๆลืมตาขึ้น ดวงตาที่เคยลืมได้แค่ครึ่ง ตอนนี้สามารถลืมได้เต็มตา แต่ทว่ามันกลับเหลือกขึ้น ร่างกายที่ไม่ได้ขยับเลยเริ่มดิ้นอย่างทุรนทุราย ทรมาน...มันคือความรู้สึกแปลกๆที่คนแบบเธอเคยได้รับมาก่อน อาการที่ทรมานเจียนตาย เครื่องวัดชีพจรเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ตาที่เหลือกขึ้นและโตขึ้นราวกับลูกตาจะพุ่งหลุดออกมา ทำให้เธอดูทรมานมาก ณ วินาทีนั้นถ้าถูกยิงหัวให้ตายทันทียังจะดูสบายเสียยิ่งกว่า
 
ปัง! ปัง! ปัง!
 
          "พยาบาลรีบตามนักวิจัยกับหมอที่ดูแลเด็กคนนี้มาด่วน!!! อาการเด็กคนนี้แย่แล้ว"เสียงของชายวัยกลางคนที่ดังขึ้นหลังจากเสียงโครมครามของการเปิดประตูและเลื่อนของมากมายแต่...กลับกันในหัวของคนที่นอนในตู้สี่เหลี่ยมกลับได้ยินแต่เสียงหายใจที่ทรมานของตัวเองจนในที่สุดก็เงียบลงและว่างเปล่าเหมือนเดิม
 
 
          "นี่ ได้ยินเสียงฉันไหม..."เสียงใครกัน ฉํนค่อยๆลืมตามองไปรอบๆ แสงสีขาว...แปลกจังปกติต้องเป็นห้องมืดๆสิ เอ๊ะ มีคนยืนอยู่ที่ตรงปลายเตียงฉันด้วย
 
          "ใคร...เอ๊ะ!!? ทำไมถึง"ฉันที่สะลึมสะลือในตอนแรกตอนนี้ลืมตาได้สว่างเต็มตาเลยล่ะ เสียงของฉัน ฉันได้ยินเสียงพูดของฉัน!! ที่แน่ๆเลยฉันเห็นคนที่ยืนตรงข้ามกับฉันตอนนี้ได้ชัดสุดๆไปเลย ฉันก้มมองมือของฉันมีครบทั้งสองข้างยกได้ปกติ มีขาที่ขยับได้ปกติด้วยเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย
 
          "รู้ว่าตกใจ แต่รีบมาเข้าเรื่องดีกว่า"
 
          "เข้าเรื่อง? มีอะไร..."
 
          "จะว่าไงดีล่ะเธอกำลังจะตายแล้ว ส่วนที่เธออยู่ตรงนี้คือโลกระหว่างคนตายกับโลกมนุษย์ขี้เกียจอธิบายความยาวจัง...เอาเป็นว่าอยากทำสัญญาเพื่อการอยู่รอดรึเปล่า"สัญญาเพื่อการอยู่รอดคืออะไรกัน "อ่า...ไม่ต้องพูดฉันอ่านใจเธอออก สัญญาที่ทำเพื่อการอยู่รอดคือฉันจะให้ชีวิตใหม่แก่เธอ แต่ไม่ใช่ในร่างพังๆนี่แน่ บอกมาสิว่าอยากได้ชีวิตแบบไหน"
 
          "เดี๋ยวสิ คือชีวิตใหม่ ให้ได้ด้วยหรอคะแล้วทำไมถึงให้ฉัน"คนตรงหน้าฉันเริ่มมีกลิ่นไอแปลกๆที่เหมือนพี่พยาบาลคนใหม่ ไม่พอใจใช่ไหมนะ
 
          "ใช่ ฉันไม่พอใจ...ฉันให้เธอเพราะสงสารอายุยังน้อยแต่ดันไม่ได้ใช้ให้คุ้มกับการเกิดมาอีก ชีวิตที่ฉันจะให้เธออ่ะไม่ต้องห่วงหรอกมันไม่ได้ไปเอาของใครมาทั้งนั้น เธอจะได้ความทรงจำกับทักษะชีวิตแถมฟรีไปเลยส่วนความทรงจำที่แทบจะไม่มีของเธอก็ยังคงมีอยู่โอเคไหม"
 
          "เอ่อ...คือฉัน"
 
          "อยากได้ชีวิตแบบไหนล่ะ"คนตรงหน้าถามย้ำฉันเกี่ยวกับคำถามนี้อีกที ชีวิตที่ฉันอยากได้หมายถึงเป้าหมายหรือสิ่งที่ฉันอดทนหรอ...
 
          "พี่สาว..."
 
          "โอเค ทำสัญญาเสร็จสิ้น "เอ๊ะ เดี๋ยวสิฉันเลือกแล้วหรอ เขาคนนั้นรู้หรอว่าฉันต้องการชีวิตแบบไหน "ข้อตกลงมีอยู่1ข้อหลัก"
 
                    อย่าพยายามบอกเรื่องเกี่ยวกับตัวเองก่อนหน้าชีวิตใหม่ อย่าแม้แต่ให้คนรับรู้ว่าเธอคือใครไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะกลับไปที่จุดแรกที่เธอมา ก็คือตอนนี้
 
          พอคนนั้นพูดจบแสงสีขาวก็เพิ่มความสว่างขึ้นเรื่อยๆซะจนฉันไม่สามารถลืมตาได้ ฉันหลับตาลงในทันที...สิ่งที่คนๆนั้นพูดคือความจริงหรอ หรือว่าสิ่งนี้คือฝันฉันฉํนไปใช่ไหมแล้วหลังจากนี้ต้องตื่นไปเจอความมืดเหมือนเดิมใช่รึเปล่า
 
ก็อกๆ
 
          เสียงเหมือนประตูแต่เป็นแบบเคาะ ใช่ไหม...หืมทำไมฉันรู้ว่ามันคือเสียงเคาะประตูเดี๋ยวสิ ฉันรู้อะไรมากกว่านั้นเกิดอะไรขึ้น ฉันลืมตาขึ้นมองไปรอบๆห้องฉันเด้งตัวลุกออกจากเตียง ใช่มันเรียกว่าเด้งตัวลุกล่ะ
 
          "เคลวิน!! รีบตื่นเตรียมตัวไปเรียนได้แล้วจะสายแล้วนะ"เอ๊ะ เสียงนี้มันเหมือนกับคนๆนั้นพี่สาวที่ดูแลผม ไม่ใช่สิในหัวผมมันบอกว่า พี่สาวที่เกิดจากท้องเดียวกัน พี่งั้นหรอเดี๋ยวๆ ตอนนี้ผมแทนตัวเองว่าผม?
 
          "ตื่นแล้วครับพี่...มีอา"สมองและร่างกายของผมบอกให้พูดแบบนี้ออกไป ผมก้มลงมองร่างกายตัวเองมือใหญ่กว่าเดิมมาก ภาพในหัวของผมเริ่มถูกซ้อนทับมาซะจนสับสนว่าจริงๆแล้ว...ผมเคยมีชีวิตอีกชีวิตหนึ่งจริงไหม หรือแค่ฝันไปแล้วดันมีพี่สาวตัวเองในเรื่องด้วย
          อาการแบบนี้หรือว่าผมจะเป็นบ้ากันนะ ปวดหัวชะมัด
 
          "พี่ครับผมขอลาวันนี้ได้ไหม ปวดหัวแปลกๆ"ผมลุกขึ้นไปเปิดประตูมองหาตัวพี่สาว อ่า...เธอตัวเล็กกว่าผมหรอเนี่ย ผมก้มลงมองเธอเป็นมุมมองที่เหมือนจะคุ้นเคย แต่อีกความรู้สึกหนึ่งมันกลับคิดว่าเป็นมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
 
          "จริงหรอ ตัวก็ไม่ได้ร้อนนะโกหกเปล่าเนี่ย"เธอเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผากผมเบาๆ เป็นความรู้สึกที่คิดถึงจังผมจับมือพี่สาวผมมาแนบกับแก้มผมไว้
 
          "เคล...เป็นอะไรเปล่า"เสียงของพี่มีอากับการขยับมือเล็กน้อยของเธอทำห้ผมรู้สึกตัวแล้วรีบผละตัวออก ผมเผลอร้องไห้ไปแบบไม่รู้ตัว...
 
          "ถ้าน้องไม่โอ..."
 
          "ผมไม่เป็นไร จะรีบไปเตรียมตัวไปเรียนแล้วครับ"ผมรีบเข้าห้องแล้วปิดประตูทันที นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ยพี่ต้องคิดว่าผมแปลกไปแน่ๆ ตอนนี้เหมือนทุกอย่างของผมใกล้จะคงที่แล้วแฮะ...เป็นงั้นจริงๆใช่ไหมที่ผมได้ร่างกายของใครสักคนมา ผมหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนักเรียนออกจากตู้แต่ตอนที่ผมกำลังจะเดินไปห้องน้ำ ผมเดินผ่านกระจกบานใหญ่ที่ตั้งตรงมุมห้อง ภาพบุคคลที่สะท้อนออกมาจากกระจกมันทำให้ผมตกใจมาก...เค้าเหมือนกับชายที่มาอธิบายทุกอย่างให้ผมฟังในความฝัน สรุปคือผมฝันเรื่องตัวเองรึยังไง สับสนไปหมดแล้วเนี่ยยย
 
 
 
To be continued.