Change All_

Change All_

chapter1. โลกสีดำ

.

.

.

          เมื่อไหร่กันที่โลกใบนี้เริ่มน่าเบื่อสำหรับฉัน ตั้งแต่เกิด? ตั้งแต่เด็ก?หรือ...ตั้งแต่ที่ฉันไม่สามารถออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมนี้ อ่าจริงด้วย...ฉันที่นอนรอวันตายในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆแคบๆไม่มีสิทธิจะบอกโลกนี้น่าเบื่อได้สินะ เพราะภายนอกห้องนี้คงมีเสียงหัวเราะมากมาย แสงแดดที่ฉันไม่อาจจะได้สัมผัสถ้าได้รับคงอบอุ่นมาก...ความรู้สึกที่ได้สัมผัสแสงแดดครั้งล่าสุดของฉันนี่มันเป็นยังไงกัน ฉันอยากจะสัมผัสมัน...อยากสัมผัสมันอีกครั้งจริงๆสิ่งที่จะทำให้ฉันรู้สึกถึงการมีชีวิตของฉัน

         ถ้าเปรียบชีวิตฉันเหมือนกับต้นไม้ ฉันคงเป็นต้นไม้ที่เหี่ยวเฉา ใบสีเหลืองๆของฉันที่ไม่ได้ใช้งานอะไรคงรอวันร่วงโรยไปเท่านั้น เพราะฉันไม่มีราก...รากในการยืนหยัด ฉันเสียขาทั้ง2ข้างของฉันจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ฉันสูญเสียทุกอย่าง...ความทรงจำ ครอบครัว ขา2ข้าง ตา1ข้างรวมถึง อวัยวะภายใน

แอด...

         "ยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม"ฉันใช้ตาข้างที่ยังดีเหล่มองไปยังบุคคลที่เปิดห้องเข้ามา เธอเดินมาแตะที่กระจกแก้วที่คั่นฉันจากห้องมืดๆอีกที แสงเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้เธอเห็นฉันคือแสงที่มาจากเครื่องบางอย่างที่ส่องสว่างตลอดเวลา เธอมองมาที่ฉันอย่างเบื่อหน่าย มันคงต้องเป็นงั้นอยู่แล้วไม่มีใครชอบหรอก กับการที่ต้องมาดูแลซากชีวิตแบบฉัน ตัวฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมยังมีชีวิตอยู่เหมือนกัน สิ่งที่เป็นปกติกับการใช้ชีวิตในห้องนี้ก็คงเป็นการมองพี่สาวที่เดินเช็คอะไรต่างๆแล้วจากไป...

         มีสิ่งที่ฉันสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งคือ ฉันที่สูญเสียครอบครัวทำไมยังได้รับการรักษา ใครเป็นคนคอยจ่ายค่ารักษาให้ฉันกัน ฉันอยากถาม อยากพูดคุยแต่สิ่งที่ครอบปากฉันอยู่ทำให้ฉันไม่สามารถพูดคุยอะไรได้สะดวก เมื่อก่อนฉันมีพี่สาวที่ใจดีคนหนึ่งคอยมาเล่าเรื่องต่างๆภายนอกให้ฟัง เล่านิทาน เรื่องเล่า สิ่งที่คนทั่วๆไปเค้าทำกัน ตอนที่พี่สาวอยู่ห้องที่มืดๆนี่ดูอบอุ่นมากเลยล่ะ...มันสนุกมากและมันก็ทำให้ฉันอยากจะมีชีวิตต่อไป เพื่อจะได้ตามหาและทำในสิ่งที่พี่สาวใจดีคนนั้นคอยเล่าให้ฟัง...

          หลังจากที่พี่สาวคนใหม่ที่คอยมาดูแลฉันออกจากห้องไปแสงสว่างจากภายนอกที่ส่องมาเพียงเล็กน้อยก็ค่อยๆหายไป ความมืดเริ่มเข้าปกคลุมห้องนี้อีกครั้ง...เพราะอวัยวะภายในต่างๆของฉันพังเลยทำให้ร่างกายของฉันไม่สามารถโดนแสงแดดมากระทบได้ รวมถึงอากาศภายนอกด้วยฉันจึงต้องอยู่แยกจากห้องมืดๆมาอยู่ในห้องกระจกแก้วอีกที...อยาก...ตายให้พ้นๆไปจัง ฉันจำได้ว่าพี่สาวคนนั้นเล่าว่ามนุษย์ต้องกินข้าว ถ้าไม่กินก็จะตายแต่ฉันที่ไม่ได้รับอาหารมาตลอด4ปีไม่เห็นตายสักที หรือเป็นเพราะฉันไม่มีกระเพาะอาหาร ไม่ได้ขยับอะไรอาหารจึงไม่จำเป็น...ที่พี่สาวบอกว่าฉันเป็นผู้ป่วยที่โชคดี...จริงหรอ

          "...เธอนี่เป็นผู้ป่วยที่โชคดีจังนะ ไม่ต้องมีสายยางอะไรมากมายคอยมาเกะกะรอบตัว มีสายเดียวที่คอยช่วยยื้อชีวิตเธอคือสายออกซิเจน...รู้มั้ยเธอได้ออกซิเจนจากเครื่องนี้ทำให้ยังหายใจได้ แค่สายเดียวคงไม่ทำให้เธอรำคาญใช่มั้ย ฉันพูดมากตลอดเลยเธอจะรำคาญฉันรึเปล่า ฉันกลัวเธอเหงาเลยคอยหาเรื่องมาเล่าให้เธอฟัง...คงยังไม่เบื่อกันใช่ไหม..."

พี่สาว...อยากเจออีกครั้ง อยากเจออีกครั้งจริงๆ

2 เดือนก่อน 

ตื๊ด...ติ๊ด...

          "เด็กคนนี้มีโอกาสรอดไหมคะคุณหมอ"เสียงใครกัน...

          "โอกาสรอดหรอ...ไม่รู้เหมือนกันเพราะอวัยวะภายในของเด็กคนนี้เสียหายหนักมาก เหมือนจะใช้การไม่ได้อีกแล้ว ต่อให้นำเงินหมดโลกมาทุ่มให้หมอที่ผ่าตัดเก่งๆอวัยวะของเด็กคนนี้ก็คงกลับมาใช้งานได้ไม่เหมือนเดิม เด็กคนนี้อาจจะเสียชีวตเร็วๆนี้แหละ"เสียงใครกำลังคุยกันอยู่น่ะ...ทำไมฉันลืมตาขึ้นไม่ได้...ทำไมขยับร่างกายไม่ได้ นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่...ทำไมถึงรู้สึกปวดร้าวทั้งตัวแบบนี้

          "ไม่มีทางช่วยเหลือได้เลยหรอคะ..."

          "นี่คุณพยาบาล แค่เด็กคนนี้ยังหายใจได้อยู่ก็ถือว่าโชคดีมากแล้วคนปกติคงตายทันทีหลังเกิดเหตุ แต่เด็กคนนี้มีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจอยู่ถ้ายังไงเด็กคนนี้จะได้เป็นกรณีศึกษาให้นักวิจัยประจำโรงพยาบาลเรา คงเป็นความโชคดีของเด็กคนนี้นะที่จะได้รักษาฟรี...แต่ถึงไม่ฟรีก็ไม่มีใครจะมาจ่ายอยู่แล้ว น่าสงสารนะที่โดนญาติตัดหางหมด"

          "คุณหมอคะ ฉันขอเฝ้าเด็กคนนี้ ไม่ต้องคิดเป็นโอทีก็ได้..ได้ไหมคะ"

          "ถ้าคุณต้องการแบบนั้นก็ตามใจ...แต่ดูแลดีๆด้วยเพราะเด็กคนนี้นักวิจัยจองตัวไว้แล้ว"

          "ค่ะ"

          เสียงพูดคุยเงียบไปแล้ว พวกเขาออกไปกันหมดแล้วหรอ...เงียบจัง ใครก็ได้บอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ฉันเป็นใคร กำลังทำอะไรอยู่ ทำไมถึงทรมานแบบนี้ มีใครบางคนกำลังเดินมาทางฉัน...กำลังสัมผัส คนนั้นกำลังสัมผัสตรงหน้าของฉันเบาๆ...อบอุ่น กลิ่นไอที่อบอุ่นนี่มัน

          "ฉันจะคอยดูแลเธอ อยู๋ข้างๆเธอนะ..."ทำไม...ถึงได้อบอุ่นแบบนี้ เหมือนกับแก้มของฉันจะมีอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวผ่านไป เย็น...แตก็ถูกจัดการด้วยมือที่อบอุ่นนั่น

          "นี่เธอร้องไห้หรอ...กำลังตื่นอยู่ใช่ไหม...คงเจ็บมากสินะ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไปอดทนหน่อยนะ ฉันเชื่อว่าปฏิหารย์มีจริง...เธอจะต้องกลับมามีความทรงจำและเดินได้พูดได้อีกครั้ง...เมื่อถึงเวลานั้น เธอก็อย่าลืมฉันนะแต่ตอนนี้ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ ถึงแม้ฉันกับเธออาจจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่ฉันรู้สึกถูกชะตากับเธอมาก...หวังว่าเธอจะรับรู้ัในสิ่งที่ฉันบอกนะ"ฉันพยายามลืมตาที่หนักอึ้ง ทำให้เห็นภาพที่เลือนลางใบหน้าของคน คนนึงที่กำลังยิ้มใบหน้าที่เลือนลางเต็มที ก่อนที่ทุกอย่างมืดดับลงอีกฉันไม่สามารถลืมตาหรือขยับร่างกายได้เลย แม้แต่จะพูดคุยตอบโต้กับคนๆนั้นฉันยังทำไม่ได้...

5วันแรก

          "ตื่นอยู่ไหมคนเก่ง นี่ก็คุยกันมาจะอาทิตย์หนึ่งละเธอคงจะเรียกฉันไม่ถูกล่ะสิเรียกฉันว่าพี่สาวคนสวยดีไหมฮ่าๆ ไม่สิเรียกฉันว่ามีอาดีกว่าฉันชื่อมีอานะแต่จะเรียกพี่สาวเฉยๆก็ได้ วันนี้พวกเค้าตรวจสอบเลือดของเธอไปแล้วใช่ไหม เจ็บรึเปล่า อืม...วันนี้ฉันจะเล่าอะไรดี ใช่แล้ว!...เรื่องนั้นดีกว่า..."

15วันต่อมา

          "ว้าว...เธอลืมตาได้แล้วนี่ เห็นหน้าฉันไหมๆๆๆ นี่เธอต้องหายได้แน่ๆ ฉันบอกแล้วปฏิหารย์มีจริง สักวันเธอต้องเดินได้แน่ๆ เธอดูมีชีวิตชีวาขึ้นนะจากวันแรก นี่อยากรู้ว่าภายนอกเป็นยังไงบ้างไหม ฉันจะเล่าให้ฟัง..."

1เดือนต่อมา

          ทุกๆวันพี่สาวคนนั้นก็คอยมาเล่าเรื่องต่างๆให้ฉันฟัง ไม่มีวันไหนเลยที่เธอจะไม่มา ฉันเองก็รอฟังเรื่องราวต่างๆจากพี่สาวเหมือนกัน พี่สาวคนนั้นชื่ออะไรไม่รู้ฉันจำไม่ได้แล้ว...แต่ฉันจำใบหน้าที่เลือนรางของพี่สาวได้ดีเลยล่ะใบหน้าที่อบอุ่นนั่น...

          วันนี้พี่สาวสัญญากับฉันไว้ว่า จะให้ฉันได้สัมผัสกับแสงแดดที่อบอุ่นเหมือนกับพี่สาว...อยากให้พี่สาวมาเร็วๆจัง ฉันอยากจะเห็นว่าแสงแดดของภายนอกเป็นยังไง ท้องฟ้าจะเป็นยังไง อยากเห็นที่พี่สาวเล่าให้ฟังถึงสิ่งที่อยู่ภายนอกหน้าต่างนั่น...

แอด....

          พี่สาวมาแล้ว! เสียงฝีเท้าของเธอเดินเข้าใกล้แล้ว...

          "นี่...กำลังรออยู่รึเปล่า"รอสิ ฉันรอพี่สาวมาตลอดรอแค่คนเดียวด้วย

          "เดือนนึงแล้วนะ ที่เธอไม่ได้กินอะไรเลย หิวบ้างไหม"หิว...มันเป็นอะไรหรอ

          "เธอคงไม่หิวสินะ...เอาเถอะวันนี้นักวิจัยบอกจะเอาตัวเธอไปผ่าตัด มันเสี่ยงต่อร่างกายเธอที่เป็นแบบนี้มาก...ฉันกลัวว่าเธอจะไม่กลับมาจัง...นี่สัญญากับฉันสิว่าเธอจะต้องรอดกลับมาหาฉัน.."พี่สาวเสียงสั่น กำลังร้องไห้ใช่ไหมเหมือนที่ฉันเคยร้อง...ฉันไม่รู้ว่า การผ่าตัดมันทำยังไงแต่ฉันพยายามยิ้ม ทำตามที่พี่สาวทำให้ฉันบ่อยๆ พี่สาวนิ่งไปก่อนจะกอดร่างฉัน

          "ต้องรอดกลับมานะ...งั้น ถือว่าเป็นกำลังใจ ฉันอยากให้เธอได้เห็นแสงแดดจากภายนอกบ้าง...พร้อมมั้ย"พร้อมสิพี่สาว ฉันน่ะรอเวลานี้มาตลอดเลยนะ...พี่สาวเดินไปข้างเตียงของฉันกอนจะชูนิ้วสามนิ้ว และค่อยๆหักนิ้วลงช้าๆก่อนที่แสงแดดที่พี่สาวเคยเล่าจะค่อยๆทยอยสาดส่องมาทั่วห้องของฉัน

กึก..

          แสบ....ทรมาน พี่สาว!!! ฉันแสบ ร้อนไปหมด เจ็บพี่สาวช่วยฉันด้วย!! ฉันไม่รู้ว่าอาการฉันแสดงออกไปมากแค่ไหนพี่สาวรีบวิ่งมาทางฉันก่อนจะกดปุ่มบางอย่างและตะโกนใส่

          "ช่วยด้วย!! มาที่ห้องนี้ด่วน ขออย่างด่วนนะคะ ด่วน!!! นี่เธออย่าเป็นอะไรไปนะ นี่!!!ได้โปรดฮึก...ขอล่ะอย่าเป็นอะไรนะ!!"ฉันรู้สึกถึงน้ำตาของพี่สาวหยดลงแผลของฉัน ผิวหนังของฉันที่หลังจากโดนแสงมันเหมือนจะลอกออกไปหมด ร่างกายของฉันชักกระตุก โดยที่ฉันไม่สามารถควบคุมได้ ผิวหนังฉันเหมือนกำลังไหม้ แสบร้อน...ไปหมด 

          ร่างกายของฉันถูกย้ายเข้ามาในห้องมืดๆ โดยที่แสงจากไฟนีออนก็ไม่มีเลย อากาศในห้องนี้เย็น จนทำให้แผลของฉัน แสบ...พี่สาวไปไหนกัน พี่สาวฉันแสบแผลจัง มาเป่าให้ฉันเหมือนที่เคยทำหน่อยสิ...พี่สาว

พี่สาวหายไปไหน...ฉันอยากได้ยินเสียงพี่สาวอีกนะ ได้โปรด ให้พี่สาวกลับมาหาฉันที...

T

O

B

E

C

O

N

T

I

N

U

E

D

.