ยัยนักข่าวจอม B*tch!! (18+)

(เวลาต่อมาเวลา 2 ทุ่ม ณ ภัทตาคารอาหารนานาชาติ แคสซิงเวิร์ล)

               ณ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอชาร์ลอยู่ที่โต๊ะอาหารสุดหรูที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีน้ำเงิน มีลูกเล่นประกายเพชรบนชุดนิดหน่อยพอสวยงามและก็ไม่ลืมที่จะสร้อยคอเพชรที่เดลตันซื้อไว้ให้ฉัน เฮ้อ...เราต้องใจเย็นๆไว้ ปล่อยเรื่องเครียดออกไปและจดจ่ออยู่กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

“เฮ้!!! เจสซี่!!”

   จู่ๆก็มีมือหนึ่งมาแตะที่ไหล่ของฉันโดยไม่ให้รู้ตัว ทำให้ฉันถึงกับสดุ้งและหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลังของฉัน

“ฮะ..เฮ้...เอ่อ.....”

“นี่จำผมไม่ได้จริงๆหรอ!!”

   ผู้ชายที่อยู่ที่อยู่ข้างหลังฉันทักขึ้นก่อนที่จะเดนมานั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าของฉัน และแบบ...ฉันกับเค้าเคยรู้จักกันมาก่อนใช่มั้ย สาบานเลยเดี๋ยวนี้ฉันชอบลืมหน้าคน

“อื้ม........ชาร์ล”

“ใช่ นั่นชื่อของผมแต่คุณจำไม่ได้จริงๆหรอว่าเราเคย...แบบว่าสมัยตอนเรียนอยู่ที่มหาลัยใน...นิวยอร์ค”

“ชาลี!!!!!! ใช่ ฮันจำได้ละเมื่อก่อนฉันเรียกนายว่าชาลี!!!! เพราะนายมีผมสีดำใช่ม๊ะ!!!!”

“นั่นไงเธอจำได้แล้ว!!!!!”

“อ่าห๊ะ เมื่อก่อนนายเรียกฉันว่าเดซี่ด้วย แต่ว่าเมื่อก่อนนายชอบไว้ผมยาวแล้วก็....แต่งหน้าพังค์ๆหน่อย”

“เพราะผมชอบฟังเพลงร็อคกับเมทัลและดูมันเข้ากับผมสีดำดี แต่ก็นะตอนนี้ผมกลายเป็นนายแบบสุดฮอตของวงการนายแบบ แถมยังได้เจอกับสาวสวยๆตลอด”

“สวรรค์เลยละสิ”

“ใช่....แต่ก็ไม่มีใครเทียบเธอได้หรอกเจสซี่”

“แหม....อะไรมันจะขนาดนั้น”

“เรื่องจริงนะเจสซี่!! ผมพูดเลยพวกผู้หญิงพวกนั้นแทบจะยอมถวายหัวให้ผมทุกคนเลย เพื่อให้ผมได้เล่นกับพวกเธอ แต่ก็นะไม่ได้เลยสักคน สวยแต่ไม่มีสมองเลยสักนิด”

“นายก็ว่าพวกเธอแรงไป พ่อเพลย์บอยตัวแสบแล้วช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง”

“ก็ดีนะ ถ่ายแบบบ้าง เดินแบบบ้าง แทบจะไม่มีเวลาให้พักเลยแถมวันนี้ยังต้องมานั่งให้เธอสัมภาษณ์อีก”

“ก็นะขอโทษทีมันเป็นงานของฉัน”

“ใช่....ผมรู้บอกตามตรงตอนนี้เงินเก็บผมเยอะมากพอที่จะขอใครสักคนแต่งงานได้เลยนะ”

“ฉันรู้...แต่นั่นคงไม่ใช่ฉันหรอกชาร์ล”

“อาจจะเป็นไปได้นะ...ผมสามารถคุกเข่าขอคุณแต่งงานตอนนี้ก็ยังได้”

“ไม่เอาน่าชาร์ล เมื่อก่อนเราเป็นแค่กิ๊กกันจำได้มั้ย”

“ใช่...จำได้...แบบว่าเราจะแอบมาทำอย่างว่าตอนช่วงว่างทุกครั้งที่มีโอกาส...อย่างในห้องน้ำหรือว่า...ในห้องเรียนก็ยังเคยมาแล้ว”

“มันเป็นอะไรที่เสี่ยงและตื่นเต้นทุกครั้งว่าจะโดนอาจารย์จับได้มั้ย แต่...มันก็ไม่เหมือนกับตอนนี้แล้วชาร์ล เราโตกันแล้วนะ”

“ใช่...เราโตกันแล้ว....แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะทำแบบนั้นอีกไม่ได้นี่”

    ชาร์ลมองมาทางฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เฮ้อ.....ฉันละเบื่อชาร์ลจริงๆเลย ชอบทำหน้าตาแบบนั้นมาตั้งแต่สมัยอยู่มหาลัยแล้ว ยิ่งเวลาแบบว่าฉันกำลังนั่งอ่านหนังสือเค้าก็ชอบเอามือมาตบที่หนังสือของฉันเพื่อให้มองหน้าของเค้าที่กำลังส่งสายตายั่วยวนมาทางฉัน แบบว่าช่วยหันมามองหน้าของผมหน่อยอะไรประมาณนี้ จนฉันต้องกรอกตาขึ้นบนหลายรอบ

“เฮ้อ....ชาร์ลฉันมาที่นี่เพราะเรื่องงานนะ ไม่ได้จะมาทำอะไรแบบนั้นสักหน่อย”

“ไม่เอาน่าเจสซี่...ผมคิดถึงคุณนะ นะนะนะ! ผมสัญญาเสร็จแล้วผมจะยอมตอบคำถามของคุณทุกอย่างเลย” ชาร์ลอ้อนฉันแบบเด็กๆ โอ๊ย! อย่าทำแบบนั้นได้มั้ย! เดี๋ยวฉันใจอ่อนขึ้นมาจะทำยังไง

“ไม่!”

“นะนะ เดซี่ของผม!”

“และคำตอบของฉันก็ยังคง ไม่!”

“ใจร้ายจังเลย ถ้าเป็นเจสซี่เมื่อก่อนต้องยอมให้ผมแล้วสิ”

“เราโตๆกันแล้วชาร์ล”

   ฉันทำหน้าหงุดหงิดใส่ชาร์ล คือชาร์ลไม่เข้าใจฉันเลยว่าช่วงนี้ฉันต้องเจอกับอะไรมาบ้างไม่มีทางที่ฉันจะมีอารมณ์ร่วมกับเค้าได้เลยสักนิด

“เฮ้อ......งั้นเอาแบบนี้พรุ่งนี้เราไปเที่ยวกันดีมั้ย”

“แล้วงานของนายละ”

“เดี๋ยวผมยกเลิกเอง ไปเที่ยวกันนะเจสซี่ นะนะนะ!!!”

“ก็ได้อยู่”

“เย้!!! ต้องแบบนี้สิเดซี่ของเค้า!”

     ฉันกรอกตาขึ้นรอบที่ร้อยแปดกับการสนทนากับชาร์ล เพราะนิสัยชอบอ่อดอ้อน ขี้เล่นของเค้านี่แหละมั้งถึงทำให้สาวๆหลงเค้ากันตรึมไปหมด แต่ถึงฉันจะมานั่งคุยกับชาร์ลแบบนี้ก็เถอะแต่มันก็ชวนทำให้นึกถึงแต่เรื่องของฉันกับแจ็ค

    มันเหมือนคอยหลอกหลอนฉัน ทำให้ไม่กล้าที่จะทำอะไรทั้งนั้นยอมรับนะว่าชาร์ลทำให้ฉันรู้สึกดีเวลาที่คุยด้วย แต่ก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกสนใจในตัวเค้าเพิ่มสักนิด เพราะตอนสมัยมหาลัยเราไม่ได้คบกันแบบเปิดเผย เพียงแค่ว่าแอบกิ๊กกันเท่านั้นเอง!

   เพราะฉันเองก็ยังไม่อยากโดนพวกสาวๆที่ในสต๊อกของชาร์ลตามตบฉันหรอกนะ เราแอบกิ๊กกันตอนช่วงปีแรกแค่นั้นแหละเพราะฉันต้องตั้งใจเรียนเพื่อจะได้คะแนนดีดีเพื่อจะได้งานดีดี

   แต่ว่าถ้าพูดถึงช่วงที่ฉันคบกับแจ็ค.....และในช่วงเวลาที่เราคบกันมันมีแต่เรื่องดีดี เค้าไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมาก่อน เค้าแสนดี เค้าใส่ใจและรักฉัน จนสุดท้ายก็ถึงวันที่เค้ามาบอกเลิกฉันทั้งที่.....ฉันไม่รู้อะไรเลยและไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับฉันด้วย

   จากรักที่เคยสวยงามและเต็มไปด้วยเส้นทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ กลับต้องกลายเป็นป่ารกทึบที่เต็มไปด้วยหนามที่คอยทิ่มแทงใจฉัน ทีแรกฉันคิดว่านี่อาจจะเป็นแค่ความรักแบบเด็กๆ แต่แล้วฉันก็ได้พบกับอีตาจอร์แดน นั่นมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดยิ่งขึ้นกว่าเดิม นั่นจึงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ฉันไม่กล้าจะคบใครจนกว่าจะเจอคนฉันรักจริงๆและเค้าคนนั้นก็ต้องรักฉันตอบด้วย

“เอ่อ....ว่าแต่เจสซี่อยากดื่มอะไรละ ไวน์มั้ย”

“ไม่ละ วันนี้ขอแค่น้ำเปล่าก็พอ”

“ปกติ เจสซี่ต้องสั่งแอลกอฮอล์นี่นา”

“พอดีว่าช่วงนี้ฉันดื่มเยอะมากไปแล้วให้ร่างกายของฉันได้พักบ้างสิ!”

“เฮ้อ....เจสซี่ของผมแปลกไปอ่ะ ไม่ชอบเลยแบบนี้”

“มันตั้งหลายปีมาแล้วนี่ชาร์ล เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะพยายามละกัน”

“ดีมากครับ!!!”

“แต่ต้องยอมให้ฉันสัมภาษณ์ด้วยนะ เพราะฉันเองก็เสียงานเหมือนกัน!”

“ได้ครับๆ”

    ชาร์ลยิ้มหวานให้กับฉัน ก่อนที่จะจัดการสั่งอาหารมาทานกันและนั่งพูดคุยต่อกันอีกสักพัก เฮ้อ......ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่นี่มันจะถูกต้องมั้ยนะ ได้โปรดแจ็คช่วยออกไปจากหัวของฉันสักที.............