I'm Freak__ผมเหรอ...ตัวประหลาด!! (Yaoi)

ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงอยากเตือนให้เขาระวังตัว ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำดีกับผมสักเท่าไหร่ แถมยังด่าผมด้วยซ้ำ และผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องแทนตัวเพราะๆกับเขาขนาดนั้น


"นายจะไม่เชื่อเราก็ไม่เป็นไร เราแค่อยากเตือนนายเฉยๆ"


ผมพูดกับคนตรงหน้าอย่างใจเย็น แอบเห็นเขาถอนหายใจยาว


"มึงแม่งโคตรประหลาดเลยว่ะ กูล่ะเชื่อมึงเลย"


ประหลาดเหรอ? ผมได้ยินคำนี้มาทั้งชีวิตแล้วล่ะ ผมไม่แปลกใจเลย


"เห้ย มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าวะไอ้คิง ทำไมไม่เข้าไปในร้านสักที"


เสียงเรียกคนตรงหน้าผมดังขึ้นจากในร้าน ผู้ชายตรงหน้าผมชื่อ'คิง'สินะ


"เดี๋ยวกูตามไป"


คิงหันกลับไปตอบเพื่อนแล้วก้มหน้าลงมาหาผม


"ส่วนมึง อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้กับกูอีก เพราะกูไม่เชื่อ"


ผมก้มหน้าลงแทบจะติดหน้าอก เมื่อคิงก้มลงมาเรื่อยๆ


"โซ"


เสียงสวรรค์! ผมรีบหันไปตามเสียงเรียก ‘น้ำแข็งช่วยกูด้วยยยยยย’ ผมส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปหาไอ้น้ำแข็ง


"มึงจะทำอะไรเพื่อนกู"


ไอ้น้ำแข็งรีบเดินเข้ามาดึงผมแล้วดันผมไว้ข้างหลังทันที


"เป็นอะไรรึเปล่า"


ไอ้น้ำแข็งหันมาถามผม


"กูล้มนิดหน่อย แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก"


ผมตอบไปแบบนั้น แต่จริงๆแล้วผมโคตรเจ็บก้นเลย ให้ตายสิ


"ฝากบอกเพื่อนมึงด้วยละกันว่า อย่าทำตัวไร้สาระให้มากนัก มันน่ารำคาน"


คิงพูดจบก็เดินเข้าไปในร้าน


"มันหมายความว่ายังไง"


เสียงเข้มๆของไอ้น้ำแข็งทำให้ผมยิ้มแหยๆโหดรองจากพี่เบียร์ก็ไอ้น้ำแข็งนี่แหละครับ


ไอ้น้ำแข็งมันช่วยพยุงผมจนถึงโต๊ะ แล้วนั่งลงทำหน้านิ่งๆตามสไตล์


"อธิยายไปสิ"


ไอ้น้ำแข็งพูดจบก็พยักหน้าไปที่ไอ้แป้งกับไอ้หวานที่กำลังรอด่าผมเต็มทีที่ผมหายไปนาน


"ไปไหนมา โทรไปก็ปิดเครื่อง พวกกูหามึงกันแทบจะพลิกร้านหาแล้วเนี่ย!!"


ไอ้หวานถามขึ้นพร้อมกับจ้องผมตาเขม็ง หันไปหาไอ้แป้งก็ทำหน้าไม่ต่างกัน ผมเลยยกโทรศัพท์ที่หน้าจอแตกและดับสนิทโชว์ให้พวกมันดูและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง


"โหยย คนเชี่ยอะไรวะ ปากหมาชิบ มึงไม่ต้องไปช่วยมันเลยนะ"


ไอ้แป้งพูดเสียงหงุดหงิด แป้งมันไม่ชอบคนแบบนี้ครับ คนที่คิดว่าตัวเองเก่ง


"ปล่อยให้มันโดนตามอยู่อย่างนั้นแหละ สมควรละ มึงไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว"


ไอ้หวานพูดพลางยืนมือมาขยี้หัวผม จริงๆแล้วไอ้หวานเป็นคนอบอุ่นมากเลยครับ ถ้าไม่ติดว่าเจ้าชู้ แต่มันแคร์ความรู้สึกเพื่อนๆในกลุ่มเสมอ


"แล้วนี่มึงไม่กลับบ้าน? เดี๋ยวพี่เบียร์ก็ตามมากระทืบพวกกูหรอก"


ไอ้หวานพูดจบก็เรียกเช็คบิลทันที


"เดี๋ยวกูไปส่งไอ้โซเอง พวกมึงกลับไปเถอะ"


ไอ้แป้งเดินมาพยุงผมต่อจากไอ้หวาน แล้วเดินพามาที่รถ


"กลับดีๆนะพวกมึง ถึงบ้านแล้วโทร.หากูด้วย"


ไอ้หวานตะโกนบอกอยู่ไกลๆ


"มึงบอกใคร?"


น้ำแข็งหันมาถามหวาน


"ก็ทั้ง 2 คนนั้นนั่นแหละ"


หวานตอบ น้ำแข็งส่ายหัวเพราะความตีมึนของหวาน


ระหว่างทางกลับบ้านผมแอบเหล่มองหน้าไอ้แป้งเป็นระยะๆ เหมือนมันไม่พอใจอะไรบางอย่าง คิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกโบว์
ได้ เป็นอะไรของมัน


“เป็นอะไรวะ ทำหน้าเป็นตูดเลย โกรธกูเหรอ?”


ผมถามจบแป้งก็ส่ายหน้า ไม่ได้โกรธผม แล้วเป็นอะไร?


“แล้วเป็นอะไรวะ”


แป้งไม่ตอบแต่มือกำพวงมาลัยรถแน่นจนมือสั่น แล้วตัวไอ้แป้งก็เริ่มสั่นตามมาด้วยเสียงสะอื้น


ไอ้แป้งร้องไห้??


“เฮ้ย! มึงร้องไห้ทำไมวะไอ้แป้ง”


ผมตกใจเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลมาเป็นทางของไอ้แป้ง ดวงตาเริ่มแดงเพราะน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า แป้งกัดริมฝีปากแน่นเหมือนพยายามกั้นเสียงสะอื้น


“กูมันโง่ไอ้โซ กูมันโง่…อึก…โง่ที่สุด โง่ที่ไปรักคนอย่างมัน! ฮือๆ ”


ไอ้แป้งตะโกนออกมาดังลั่นรถ แล้วร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด ไอ้หวานทำอะไรไอ้แป้ง? ทำไมแป้งถึงได้เป็นแบบนี้


“ไอ้แป้งมึงใจเย็นๆก่อน ไอ้หวานมันทำอะไรมึงวะ”


ผมถามเสียงร้อนรนเมื่อเห็นอาการของไอ้แป้งเริ่มหนักขึ้น มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ต่อให้ไอ้หวานทำอะไรให้มันไม่พอใจมากแค่ไหน มันก็ไม่เคยร้องไห้แบบนี้


“มันจูบผู้หญิงคนอื่นต่อหน้ากู ต่อหน้ากูเลยไอ้โซ กูยืนอยู่ตรงหน้า.อึก..มัน มันเห็นกูมันก็ยังไม่หยุดเลย ฮือๆ”


ไอ้เชี่ยหวาน ผมนึกโมโหไอ้หวานที่ทำให้ไอ้แป้งเป็นแบบนี้ ปกติไอ้หวานมันจะไม่มาทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าไอ้แป้งเลย แล้วทำไมครั้งนี้ถึง….


“มึงใจเย็นๆก่อนนะไอ้แป้ง กูว่ามั..เฮ้ย!ไอ้แป้งระวัง”


ผมกำลังเอื้อมมือไปจับไหล่ไอ้แป้งเพื่อปลอบใจ แต่สายตาของผมก็หันไปเห็นคนยืนอยู่กลางถนน ผมเผลอตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ไอ้แป้งรีบหักรถหลบแล้วเหยียบเบรกอย่างแรง


-เอี๊ยดดดดดดดด-


รถเบี่ยงหลบลงมาข้างทาง ดีที่ไม่มีรถตามมาข้างหลัง ไม่งั้นเกิดอุบัติเหตุแน่ๆ แต่ถ้าไม่หลบก็ต้องชนคนที่ยืนอยู่กลางถนน แล้วคน
ดีๆที่ไหนเขาจะมายืนกลางถนนในเวลาแบบนี้กัน?


“ไอ้แป้ง มึงเป็นอะไรรึเปล่า?”


ผมหันไปถามไอ้แป้งที่นั่งตัวสั่นอยู่เพราะความตกใจ


“มะ…ไม่ กูไม่เป็นไร มึงล่ะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า?”


ไอ้แป้งหันมาถามผมเสียงสั่น


“กูไม่เป็นไร มึงขับรถจอดให้มันดีๆก่อนดีกว่า ขอโทษที่ทำให้มึงตกใจ”


ผมพูดจบก็หันหน้าไปที่กลางถนน เขายังอยู่ ยังยืนอยู่ที่เดิม ผู้ชายคนที่ยืนอยู่กลางถนนจนเกือบทำให้พวกผมเกิดอุบัติเหตุ ผมขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความโกรธ ใครกัน? ถ้าผมกับเพื่อนเป็นอะไรกันขึ้นมาจะทำยังไง?


ไอ้แป้งขับรถขึ้นมาจอดบนถนนเหมือนเดิม ดีที่รถไม่เป็นอะไร และพวกผมก็ปลอดภัยดี


“มึงนั่งรอกูอยู่บนรถนะ เดี๋ยวกูมา เปิดไฟสูงแล้วเปิดสัญญาณไฟขอทางไว้ด้วย แล้วห้ามลงมาจากรถเด็ดขาด ไม่ว่าจะได้ยินหรือเห็นอะไรก็ตาม”


ผมพูดจบก็กำลังจะเปิดประตูลงจากรถแต่ก็โดนไอ้แป้งดึงแขนไว้ ผมหันกลับมามองอย่างงงๆ


“มึงระวังตัวด้วยนะ”


ไอ้แป้งพูดจบก็เม้มปากแน่น เพราะมันรู้แล้วครับว่าผมเห็นอะไร ในกลุ่มไอ้แป้งจะกลัวเรื่องพวกนี้มากที่สุดและก็เป็นมันนี่แหละครับที่
เจอเรื่องแบบนี้กับผมบ่อยที่สุดเหมือนกัน


ผมพยักหน้ารับแล้วเปิดลงประตูลงจากรถ ผมปิดประตูรถแล้วมองไปที่ถนน ผมเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง มันเหมือนว่าเขากำลังยืนรอผมอยู่เลยเพราะพอผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาก็กระตุกยิ้มที่มุมปากเหมือนกำลังพอใจที่เห็นผม


พอผมเข้าไปมองเขาใกล้ๆผมก็ยิ่งแปลกใจมากกว่าเดิม ผู้ชายคนนั้นนี่ ผู้ชายคนที่ผมเห็นเขายืนซ้อนหลังคิงอยู่ที่ร้านส่งการบ้าน และผมก็ยิ่งมั่นใจเมื่อเห็นจุดวงกลมสีเหลืองบนหน้าผากของเขา


“สา ระ เน มะ..ไม่..เข้าเรื่อง”


เสียงของเขาพูดขึ้น เสียงแหบๆขาดๆหายๆ เหมือนพยายามอย่างมากที่จะเปล่งเสียงออกมา กลิ่นสาบที่ลมพัดมาจากตัวเขามันทำให้ผมแทบกลั้นอาเจียนเอาไว้ไม่อยู่ เหม็น เหม็นสาบเหมือนซากศพเน่าๆ ผมยกมือขึ้นมาปิดจมูกเอาไว้ เพราะทนกลิ่นเหม็นไม่ไหวจริงๆ เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยรอยคราบเลือดแห้งๆและเลือดสดๆที่ไหล่ลงมาจากคอ ยิ่งเขาพยามยามพูด เลือดยิ่งไหลลงมาไม่หยุด แสงไฟบนท้องถนนมันทำให้ผมมองเห็นรอยปาดลึกอยู่ที่ลำคอของเขา มันลึกจนเห็นชิ้นเนื้อไขมันด้านในปลิ้นออกมาด้านนอก เส้นเลือดที่ยึดติดอยู่ที่คอเกือบขาดจนหมด ลูกตาของเขาโปนจนแทบจะถลนออกมาจากเบ้า และตรงที่ข้อมือของเขามีรอยกรีดลึกๆอยู่นับไม่ถ้วน มันเป็นแผลเหวอะหวะจนน่าสยดสยอง แต่ตอนที่ผมเห็นที่ร้านส่งการบ้านเขาไม่ได้น่ากลัวแบบในตอนนี้


“นี่คุณฆ่าตัวตายเหรอ?”


ผมถามเขาอย่างตกใจถึงผมจะเห็นวิญญาณที่ฆ่าตัวตายมามากมายขนาดไหน แต่ของวิญญาณผู้ชายดวงนี้น่ากลัวที่สุด ถ้าเขาฆ่าตัวตายเพราะปาดคอตายจริงๆ แสดงว่าเขาใจเด็ดมาก หรือไม่ก็เสียใจมากเหมือนกัน


“พ.. เพราะ มัน มัน ตะ..ต้อง ตาย ”


เสียงแหบๆพยายามพูด แต่ยิ่งพูดยิ่งทำให้เลือดไหลลงมาจากลำคอมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาของเขาเริ่มเปลี่ยนกลายเป็นสีแดงกล่ำ นัยน์ตาของเขาเบิกกว้างอย่างโกรธแค้น มือข้างลำตัวเขากำจนแน่น เลือดค่อยๆไหลลงจากข้อมือหยดลงบนพื้นถนนทีละหยดๆ กลิ่นคาวเลือดเริ่มทำให้ผมพะอืดพะอมอีกครั้ง


“คุณคือคนที่ตามคนที่ชื่อคิงหนิ คุณตามเขาทำไม?”


ผมถามกลับ ตอนนี้ผมเริ่มจะกลัวๆเขาแล้วผมขยับถอยห่างออกมาจากเขาเรื่อยๆ วิญญาณที่ตายจากความอาฆาตแค้นน่ากลัวทุกดวงครับ ความแค้นของพวกเขาจะขึ้นอยู่กับตอนที่เขาใช้ชีวิตเป็นมนุษย์และความแค้นก่อนตาย


“ไอ้คิงงงงงงงงงงงง”


เสียงของเขาตะโกนดังลั่นถนน บรรยากาศรอบๆตัวผมเปลี่ยนไป มีกลิ่นเลือดและกลิ่นเหม็นเน่าที่ผสมคละคลุ้งเต็มไปหมดกลิ่นแรงมากขึ้นจากตอนแรก ลมก็เริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆจนต้นไม้ที่อยู่ข้างๆถนนเริ่มเอนไปเอนมา ดวงไฟจากเสาไฟฟ้าก็เริ่มดับไล่มาที่ละดวงๆจากที่ไกลๆ ผมหันไปมองเขาที่กำลังยืนแสยะยิ้มอยู่กลางถนน ท่ามกลางบรรยากาศที่กดดันและน่ากลัว


“กู-จะ-ฆ่า-มัน-”


เขาพูดจบก็พุ่งตัวเข้ามาถึงตัวผมแล้วเอื้อมมือมาบีบคอจนผมหายใจไม่ออก ผมดิ้นไปมาเมื่อแรงกดตรงคอหอยแรงขึ้นเรื่อยๆ ผม
พยามยามเตะต่อยเขาให้เอามือออก แต่มันก็ไม่ได้ผล


“อะ…อึก…ผม หา…หาย…ใจ ไม่…ออก..”


ผมดิ้นไปมา แล้วเสียงหัวเราะเย็นๆก็ดังขึ้นข้างๆหูผม พร้อมกับพูดว่า


“ทรมานดีไหมล่ะ หึๆ ตอนกูตายทรมานกว่านี้อีก หายใจเข้าไปสิ สูดเข้าไป หายใจเข้าไปปปปป 55555”


เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งนั่นทำให้ผมรู้สึกขนลุกวาบ รู้สึกกลัวจนเสียวสันหลัง


“โซ ไอ้โซ มึงเป็นอะไร ไอ้โซ”


เสียงไอ้แป้ง ผมพยายามหันไปหาไอ้แป้งที่ตอนนี้กำลังวิ่งลงมาจากรถ บ้าชิบ!


“อย่..อย่า…”


ผมพยามยามตะโกนห้ามไอ้แป้งที่วิ่งเข้ามา ผมหลับตาแน่น ผมเริ่มหมดแรงแล้ว


ช่วยด้วย ช่วยด้วย คิงช่วยเราด้วยยยยยย….


อยู่ดีๆชื่อของคิงก็แวบเข้ามาในหัวของผม พร้อมกับใบหนาดุๆของคิงที่ได้เห็นตอนที่เจอกันครั้งแรก


-เฮือกก-


ผมพยายามสูดอากาศให้ได้มากที่สุด เพราะอยู่ดีๆมือของเขาก็ปล่อยออกจากคอผมไป ผมหายใจหอบ ทรุดฮวบลงไปกับพื้นถนนอย่างหมดแรง


“มึง..มึงคิด..ถึงมัน..ทำไม!!”


เขาพูดเสียงสั่นเต็มไปด้วยความโกรธ ตาจ้องผมเขม็งเหมือนแค้นๆ


“คุณกลัวคิง! ที่คุณทำอะไรเขาไม่ได้เพราะคุณกลัวเขาใช่ไหม!!”


ผมเงยหน้าขึ้นไปถามพลางเอามือลูบคอที่ถูกบีบ ตาของเขาวาวโรจน์เหมือนไม่พอใจ แล้วอยู่ๆร่างของเขาก็หายไปพร้อมกับไอ้แป้งที่วิ่งเขามาหาผมพอดี


“ไอ้โซ มึงเป็นยังไงบ้าง เมื่อกี้ก็เห็นมึงดิ้นไปดิ้นมา มึงเป็นอะไร??”


ไอ้แป้งถามผมเสียงร้อนรน หน้าตาดูเป็นกังวลและตกใจทำให้ผมต้องยื่นมือไปบีบไหล่ไอ้แป้งเบาๆ


“กูไม่ได้เป็นอะไรมาก ช่วยพยุงกูลุกขึ้นก็พอ”


ไอ้แป้งช่วยพยุงผมลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้วพาผมไปที่รถ


“เกิดอะไรขึ้นวะ ตอนที่กูเห็นมึงดิ้นเมื่อกี้มึงรู้ไหมว่ากูตกใจกลัวแทบตาย”


ไอ้แป้งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ มันทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาซะดื้อๆ


“นี่ใคร กูโซดาเพื่อนมึงนะเว้ย กูไม่ตายง่ายๆหรอก”


ผมพยายามพูดติดตลกให้ไอ้แป้งสบายใจ ไอ้แป้งหันมาต่อยไหลผมเบาๆอย่างโล่งอก


“แล้วเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นวะ”


ไอ้แป้งถามผมเสียงเบาหวิว ผมรู้ว่ามันกลัวครับ แต่มันก็คงเป็นห่วงผมมากกว่า


“เมื่อกี้ตอนที่กูลงไปจากรถ…..”


แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ไอ้แป้งฟัง


“ทำไมเขาถึงตามมาทำร้ายมึงวะ?”


ผมว่าผมพอรู้เหตุผลนะว่าทำไม


“เพราะเขากลัวว่ากูจะช่วยคนที่ชื่อคิงไงและสิ่งที่เขากลัวมันก็ถูกต้อง”


ผมตอบกลับไป


“นี่มึงจะช่วยไอ้คนที่ชื่อคิงเหรอ ไอ้ปากฟาร์มหมานั่นอ่ะนะ?”



ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ไอ้แป้งถึงกับถอนหายใจยาวเลยครับ


“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมกูถึงอยากช่วย แต่มีอะไรบางอย่างกำลังบอกให้กูต้องช่วยเขา”


คิง คนที่ผมเจอแค่ครั้งแรกแต่ผมกลับอยากช่วยเขา ?

คิง คนที่ด่าผมว่าผมประหลาดและไร้สาระ ?

คิง คนที่บอกว่าไม่มีทางเชื่อเรื่องแบบนี้ ?

แล้วเพราะอะไรกันที่ทำให้ผมอยากช่วยเขาขนาดนี้


“มึงไหวไหม เดี๋ยวกูพาไปส่งบ้าน”


ไอ้แป้งพูดจบก็ช่วยประคองผมให้เข้าไปนั่งในรถ


“ไหวๆ ป่านนี้พี่เบียร์คงอาละวาดแล้วมั้ง”


แค่คิดถึงหน้าพี่ชายของผมตอนนี้ผมก็เสียวสันหลังวาบแล้วครับ


“กูจะไม่โดนพี่เบียร์ฆ่าหมกส้วมใช่ไหมวะ”


ไอ้แป้งพูดเสียงหวาดๆ สยองในความโหดของพี่ชายผม


“ไม่รู้ว่ะ เรารีบกลับเถอะ”


ผมพูดจบไอ้แป้งก็สตาร์ทรถแล้วขับออกมา


จริงด้วย!ผมเกือบลืมเตือนพวกคุณไปเลยว่า…ถ้าขับรถตอนกลางคืนคนเดียวในทางเปลี่ยวๆแล้วเจอคนยืนอยู่กลางถนน “อย่าจอดรถ
นะครับ!!!”