I'm Freak__ผมเหรอ...ตัวประหลาด!! (Yaoi)

ความเดิมจากบทนำ…


"ตายยย แกต้องตายยย ตายยย..."


เสียงเย็นๆของเงาสีดำดังอยู่ข้างๆหูของร่างเล็ก


"ฮึก..หะ...หาย..จะ..ใจ ไม่.อะ.ออก"


ร่างเล็กดิ้นทุรนทุรายเมื่อเริ่มหายใจไม่ค่อยออก เมื่อเห็นเงาสีดำอยู่รอบๆคอ


"แกต้องตายย"


'ไม่ไหวแล้ว น้องโซหายใจไม่ออก แม่ช่วยน้องโซด้วย. อึก'


- ผลัว. ปึง -


เสียงประตูห้องเปิดออกมา ร่างเล็กเห็นแม่วิ่งเข้ามาหา และนั่นคือภาพสุดท้ายก่อนที่...สติจะดับวูบไป





15 ปีต่อมา...


"เห้ย ไอ้โซ วันนี้ไปนั่งดริ้งกันหน่อยไหมว้ะ ไอ้ป๋องแป้งมันชวนเลยนะเว้ย"


เสียงของ 'หวาน' เพื่อนสนิทของโซดา เอ่ยชวนอย่างอารมณ์ดี


"ไอ้สัดหวาน กูบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าเรียกกูแบบนั้น กูไม่ชอบ"


'กระป๋องแป้ง' เพื่อนสนิทอีกคนของโซดา พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด


"มันก็เรียกมึงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนิ มึงจะโวยวายทำไม"


'น้ำแข็ง'เพื่อนสนิทคนสุดท้ายในกลุ่มของโซดาเอ่ยปากว่ากระป๋องแป้งขำๆ


"ก็กูไม่ชอบหนิ ไม่รู้แหละ ส่วนมึงไอ้โซ ยังไงวันนี้มึงต้องไปกับพวกกูนะ ไม่งั้นกูจะโกรธมึงมาก"


แป้งหันไปพูดกับโซดา


"เกี่ยวอะไรกับกูวะ กูจะไปหรือไม่ไป พวกมึงก็ไปกันอยู่ดีนั่นแหละ"


โซดาพูดด้วยความเพลียใจในความเกรียนของเพื่อนๆ


"เพราะงั้นไงกูถึงอยากให้มึงไปด้วย พวกกู3คนไปด้วยกันจนเบื่อแล้ว"


หวานเงยหน้าขึ้นมาบอกโซดาแล้วก้มหน้าลงไปกดโทรศัพท์ต่อ


"เหรอออ กูไปถึงทีไรก็เจอแต่ไอ้แข็งนั่งอยู่คนเดียวตลอด. ส่วนมึงก็หายหัว หึ"


แป้งหันไปแขวะหวานแล้วเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้


"ทำไงได้ คนมันหล่อ 555"


"เห้ออออ"


ทั้งโซดา แป้ง และน้ำแข็งถอนหายใจออกมาพร้อมกันอย่างเอือมระอา ในความหลงตัวเองของหวาน


"โซ! สรุปมึงจะไปกับพวกกูไหม"


น้ำแข็งถามขึ้นบ้าง


"อืม...ไปก็ได้"


โซดาตอบกลับไป


หลังจากตกลงกันแล้วว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน ทุกคนก็ต่างแยกย้ายไปเตรียมตัว


อ่าา...ถ้าผมจะขอแนะนำตัวสักหน่อย พวกคุณจะว่าอะไรไหมครับ?


เอาเป็นว่าผมขอแนะนำตัวเลยละกัน


ผมนาย ศศิวัตน์ สุวรรณกรณ์ ชื่อเล่นว่าโซดา อายุ 20 ปี ตอนนี้ผมเรียนอยู่ปี2 คณะวิทยาศาสตร์ ผมมีเพื่อนอยู่3คน คือ หวาน กระป๋องแป้งและน้ำแข็ง ส่วนเรื่องนิสัยพวกนั้นผมว่าให้พวกคุณอ่านและตัดสินเอาเองจะดีกว่า


ตอนนี้ผมกำลังเดินกลับบ้านครับ ใช่ครับ ผมเดินกลับ มหาลัยกับบ้านของผมอยู่ไม่ไกลกันมากนัก ผมเลยเดินไปกลับตลอด


ผมอยู่กับพี่ชายแค่สองคน เราเหลือกันแค่สองพี่น้อง ส่วนพ่อกับแม่ผมท่านกำลังมองผมลงมาจากท้องฟ้าครับ


"คุณจะเดินตามผมอีกนานไหม มีอะไรที่จะให้ผมช่วยก็บอกมาเถอะครับ"


ผมหยุดเดินแล้วหันกลับไปถามดวงวิญญาณชายแก่ดวงหนึ่ง ที่เดินตามผมมาตั้งแต่ตอนที่ผมออกมาจากมหาลัย


ทำไมผมถึงบอกว่าเขาเป็นวิญญาณน่ะเหรอครับ ก็เพราะจุดวงกลมสีแดงกลางหน้าผากของเขาไงครับ มันบ่งบอกว่าชายแก่คนนี้ไม่มีชีวิตอยู่แล้วและจากสีแดงบนหน้าผาก เขาน่าจะเสียชีวิตมานานแล้วด้วย แล้วทำไมถึงอยู่บนโลกมนุษย์อีกล่ะ ?


ผมจะอธิบายว่าจุดวงกลมบนหน้าผากนั่นคืออะไรนะครับ


-ถ้าจุดวงกลมเป็น'สีขาว'แสดงว่าเพิ่งเสียชีวิตได้ไม่นาน

-ถ้าจุดวงกลมเป็น'สีเขียว'แสดงว่าเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุและยังไม่ถึงเวลาเสียชีวิต

-ถ้าจุดวงกลมเป็น'สีเหลือง'แสดงว่าเสียชีวิตเพราะถึงเวลาอันสมควรหรืออาจเพราะฆ่าตัวตาย

-ถ้าจุดวงกลมเป็น'สีแดง'แสดงว่าเสียชีวิตมานานมากแล้วหรืออาจจะเพราะโดนฆาตกรรม

หรือว่าวิญญาณชายแก่ดวงนี้ที่ยังไม่ไปไหนเพราะโดนฆาตกรรม?


"คุณโดนฆาตกรรมเหรอครับ?"


ผมถามชายแก่ที่ยืนอยู่ตรงหน้า


"ช่วยด้วย ช่วยลุงด้วย"


ชายแก่คนนั้นพูดเสียงสั่นๆแล้วเอามือขึ้นมากุมหน้าแล้วร้องไห้จนผมรู้สึกสงสาร


"ขอโทษนะครับ ลุงโดนฆ่านานหรือยังครับ"


ที่จริงแล้วผมไม่ควรถามแบบนี้แต่ถ้าอยากให้ผมช่วย ผมต้องรู้ว่าโดนฆ่าเมื่อไหร่ ที่ไหน ยังไง...


"ลุงโดนฆ่านานแล้ว ละ..ลุงจำไม่ได้ ลุงยังไม่อยากตาย ลุงกลัว พ่อหนุ่มช่วยลุงด้วย"


เอาแล้วไง ไม่แปลกหรอกครับที่วิญญาณจะกลัว เพราะโลกที่จะถูกพาไปมันไม่ค่อยน่าไปสักเท่าไหร่


เชื่อผมสิ ผมเคยไปมาแล้วและผมก็ไม่อยากกลับไปที่นั่นอีก


"แล้วคนที่ฆ่าลุงโดนจับหรือยังครับ"


คำถามสุดท้ายที่เป็นข้อตัดสินว่าผมควรช่วยคุณลุงหรือไม่


คุณลุงตรงหน้าพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ


"โอเค งั้นผมคงช่วยอะไรลุงไม่ได้หรอกครับ ผมว่าลุงอย่าหนีเลยครับ มันไม่น่ากลัวหรอกครับ ยิ่งลุงหนี ลุงจะยิ่งไปเกิดใหม่ช้านะครับ"


ผมปลอบคุณลุง อืม...โกหกวิญญาณนี่บาปไหมนะ ขอโทษนะครับคุณลุง อย่างน้อยคุณลุงจะได้หายกลัวลงได้บ้าง


"แต่ลุงกลัว ลุงเป็นห่วงลูก ลุงไม่อยากทิ้งเขาไป"


มีห่วงอย่างนี้ลำบากนะครับ มันเหมือนมีเส้นใยอะไรบางอย่างที่ยังดึงวิญญาณเอาไว้ไม่ให้ไปไหน


"ไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอกครับ ผมมั่นใจว่าเขาอยู่ได้ แต่ถ้าคุณลุงยังไม่ไปเกิด ถ้านานกว่านี้วิญญาณของคุณลุงจะสลายหายไป ไปเกิดใหม่ไม่ได้แล้วนะครับ"


ผมพยายามเกลี่ยกล่อมคุณลุงให้ไปเกิด


"ลุงไปก็ได้ ขอบใจนะพ่อหนุ่ม มันจะไม่น่ากลัวจริงๆใช่ไหม"


ผมพยักหน้ารับ คุณลุงยิ้มให้ผมก่อนจะค่อยๆหายไป


หวังว่าคุณลุงจะได้ไปเกิดใหม่เร็วๆนะครับ


ผมก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ 6 โมงเย็นแล้วเหรอเนี้ย!! ผมยืนคุยกับคุณลุงตั้งแต่ บ่าย 3โมง 3ชั่วโมงเลยเหรอที่ผมยืนคุยกับคุณลุงทั้งๆที่คุยกันไม่กี่ประโยค แต่ทำไมเวลาถึงได้นานขนาดนี้?


ผมเดินมาถึงหน้าบ้านก็เห็นแป้งยืนกอดอกหน้าบึ้งอยู่หน้าบ้าน


"โทรไปไม่รับ ทักไลน์ไม่ตอบ เฟสก็ไม่ออน มึงหายไปไหนมาโซดา"


อันนี้ซวยของจริงครับ ถ้าเมื่อไหร่แป้งเรียกชื่อผมเต็มๆแบบนี้เมื่อไหร่ แสดงว่ากำลังโมโหอยู่พร้อมที่จะระเบิดได้ทุกเมื่อ และในกลุ่มแป้ง (ขอเรียกกระป๋องแป้งสั้นๆว่า แป้ง นะคะ :ไรต์เตอร์) เป็นคนที่ง้อยากที่สุด


"ขอโทษที แวะทำธุระ"


ผมตอบเสียงเบา


"ตั้งแต่บ่าย 3 ยัน 6 โมงเย็นเนี่ยนะ ธุระอะไรของมึงหะ"


แป้งแหวใส่ผม


"เจอ 'วิญญาณ' ให้ช่วยน่ะ"


ผมตอบกลับไป แป้งค่อยๆเงียบลงเมื่อฟังจบ


"แล้วเป็นไงบ้าง? ช่วยได้ไหม"


แป้งถามกลับ


"เข้าบ้านก่อนไหม เดี๋ยวเล่าให้ฟัง พี่เบียร์ไม่อยู่บ้านเหรอ ทำไมไม่เข้าไปรอข้างใน"

แป้งส่ายหน้า หลังจากเข้ามาในบ้านแป้งก็ยิงคำถามใส่ผมรัวๆเลย


ทำไมแป้งถึงไม่แปลกใจน่ะเหรอครับ ไม่ใช่แค่แป้งคนเดียวหรอกครับ เพื่อนในกลุ่มรู้หมดทุกคน ว่าผมเป็นยังไงและเพื่อนๆผมก็เข้าใจและยอมรับ ตอนแรกๆอาจจะกลัวแต่หลังๆคงเริ่มจะชิน


"น่าสงสารเขาเนอะ แต่ปกติเวลามึงคุยกับวิญญาณก็ไม่นานขนาดนี้นิ ทำไมดวงนี้ถึงนานล่ะ"


นั่นน่ะสิ ผมก็สงสัยเหมือนกัน


"กูก็ไม่รู้เหมือนกัน กูไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนแล้วกัน"


ผมบอกแป้งแล้วเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง


- ณ ร้านส่งการบ้าน -


ตอนนี้พวกผมอยู่ร้านส่งการบ้านครับ เป็นร้านแบบกึ่งผับกึ่งร้านอาหาร พวกเราจับจองที่นั่งด้านในสุด เพราะดูเป็นส่วนตัวมากกว่าโต๊ะอื่นๆ


"หูยยย มึงดูๆ ผมสั้นเสื้อดำ ผมแดงเสื้อชมพู เด็ดๆตู้มๆทั้งนั้นเลย กูไปยืนทำตัวหล่อๆแปปนะ"


ไอ้หวานเดินหายไปแล้วครับ พวกผมหันมามองไอ้แป้งพร้อมๆกัน


“อะไร พวกมึงมองกูทำไม”


ไอ้แป้งถามพลางทำหน้าซื่อๆ


“ไม่หึง?”


ผมถาม แต่แป้งส่ายหัวแล้วก้มหน้าลง


“หึงแล้วยังไง ไอ้หวานมันไม่รู้หรอกว่ากูหึง แม่งโง่”


แป้งพูดเสียงเศร้าแล้วก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะ


“ปล่อยมัน”


น้ำแข็งพูดจบก็ส่งแก้วเหล้ามาให้ผม ผมรับแล้วยกขึ้นจิบนิดๆ ผมกินมากไม่ได้ ถ้าผมเมาผมจะเห็นวิญญาณเต็มไปหมดและวิญญาณพวกนั้นจะตามผมไม่เลิก จนกว่าผมจะสร่างเมา


-ครืดๆ –


ผมหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าตัวเองขึ้นมาดู แล้วเดินออกมาข้างนอกเพราะข้างในเสียงเพลงมันดังมากๆ


-พี่เบียร์-


พี่ชายที่น่ารัก? ของผมเอง


“ฮัลโ…”


“อยู่ไหน ทำไมยังไม่กลับบ้าน!!”


ผมยังไม่ทันจะรับโทรศัพท์ดี พี่เบียร์ก็พูดเสียงโหดแทรกมา


“ส่งการบ้านอยู่”


ผมตอบติดตลก เพราะพี่เบียร์รู้ครับว่าผมหมายถึงอะไร


“กลับบ้าน อย่าให้ต้องไปลากตัวกลับ”


โหดกว่านี้มีอีกไหม มีพี่ชายที่ไหนโหดกับน้องตัวเองขนาดนี้


“ขอ 4 ทุ่มได้ไหม เพิ่งมาเองนะ”


ผมพูดเสียงอ้อน อ้อนพี่ชายตัวเองไม่ผิดนี่ครับ555


“กลับ เดี๋ยว นี้”


โอเคชัดเลย อ้อนไม่ได้ผล


-ผลั่ก ตุ้บ-


“โอ๊ย!!”


อยู่ดีๆผมก็โดนชนอย่างแรงจนล้มลง แรงมากจนโทรศัพท์ผมตกแตกเลย


“โทษที กูมองไม่เห็น”


ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าด้วยความโกรธ แต่ที่มันทำให้ผมต้องตกใจก็คือ ผมเห็นวิญญาณผู้ชายดวงหนึ่งกำลังยืนแสยะยิ้มซ้อนอยู่ข้างหลังเขาและจุดวงกลมสีเหลืองที่มันอยู่บนหน้าผากของวิญญาณดวงนี้มันทำให้ผมสงสัยว่าเขาฆ่าตัวตายหรือถึงเวลา? แล้วมาตามผู้ชายคนนี้ทำไมกัน?


“จะนั่งทำหน้าโง่ๆตรงนั้นอีกนานไหม กูถามว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า”


ผู้ชายตรงหน้าผมนี่ไม่สำนึกบ้างเหรอว่าทำให้คนอื่นเขาเจ็บตัว ผมจะบอกเขาดีไหมว่ามีวิญญาณตามเขาอยู่


“นี่นะ..นาย โอ๊ย!เจ็บชะมัด”


ผมพยามยามจะลุกขึ้นแต่เพราะตอนที่ผมล้มลงก้นผมกระแทกพื้นแรงมาก มันเลยเจ็บจนลุกไม่ไหว


“มานี่มา แม่งเอ้ย”


เสียงพูดติดรำคานของเขาสบถขึ้นพร้อมกับตัวผมที่ลอยขึ้นจากพื้นด้วยแรงดึง? เรียกว่ากระชากเถอะ แรงขนาดนี้


“นี่ เบาๆหน่อย เราเจ็บก้นอยู่นะ”


“น่ารำคาน มึงอย่ามาทำสำออยได้ไหม”


สำออยบ้าบออะไร คนอะไรไร้น้ำใจ ชนคนอื่นแล้วยังด่าเขาอีก ขอด่าหน่อยเหอะทนไม่ไหวแล้วโว้ยย!!!


“เฮ้ย นี่นายมาชนเรานะ แล้วมายืนด่าเราฉอดๆแบบนี้คิดว่าตัวเองดีมากนักเหรอหะ เลี้ยงฟาร์มหมาในไว้ปากรึไง พูดดีๆไม่เป็นใช่ไหม ถึงต้องเสียงดังใส่คนอื่นเขาน่ะ ”


ผมเงยหน้าขึ้นไปว่าคนตรงหน้า คนบ้าอะไรสูงชะมัด หน้าผากผมอยู่ที่หน้าอกเขาเอง


“ปากดี”


เขาก้มหน้าลงมาพูดกับผมจนปลายจมูกเราแทบจะชนกัน แต่เขาก็ยังแกล้งก้มหน้าเรื่อยๆจนผมทนไม่ไหวจนต้องหันหน้าหนีไปอีก
ทาง


“หันหน้าหนีทำไม ด่าต่อสิ”


แขนที่เขาใช้ประคองเอวผมอยู่ ตอนนี้รวบเอวผมแน่นขึ้นจนผมรู้สึกอึดอัดไปหมด


“ปะ…ปล่อยเรานะ”


ผมพยามยามดันตัวเขาออกห่าง แต่เขาแทบไม่ขยับเลย คนอะไรถึกชะมัด


อ๊ะ!จริงสิ วิญญาณที่ซ้อนอยู่ข้างหลังเขาหายไปไหนแล้วล่ะ เมื่อกี้ผมยังเห็นอยู่เลย


ผมมองเลยไหล่กว้างไปด้านหลังของเขา หายไปแล้ว ไปไหนแล้วล่ะ


“มองอะไร”


เขาถามผมเสียงเข้มเมื่อผมมัวแต่มองไปข้างหลังเขา


“นายไม่ได้ไปทำร้ายใคร หรือ ทำอะไรให้ใครโกรธใช่ไหม”


พอจบคำถามแขนที่รวบเอวผมอยู่ก็ผละออกไป


“พูดเรื่องอะไรของมึง”


คนตรงหน้าทำสีหน้าไม่พอใจใส่ผม คิ้วสีดำเข้มขมวดเข้าหากันจนแทบจะชนกัน


“ถ้าเราบอกว่ามีวิญญาณตามนายอยู่ นายจะเชื่อเราไหม”


ผมเงยหน้าขึ้นไปถาม


“กู-ไม่-เชื่อ...! มึงจะบ้าเหรอ อยู่ดีๆมาบอกว่ากูมีวิญญาณมาตาม”


เขาไม่เชื่อผม ไม่มีใครเชื่อผมหรอกครับ ถ้าเป็นคุณ คุณจะเชื่อผมไหมล่ะครับ ว่ามีวิญญาณยืนอยู่ข้างหลังคุณ!!












1เม้น = 1 กำลังใจ