The Dancing Room อย่าบอกใคร เก็บไว้คนเดียว

เธอเปิดตาของเธอขึ้น

แสงสลัวๆ จากเพดานที่พังไม่เหลือสภาพ สะท้อนตาของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำและปลุกเธอขึ้นจากสภาพหลับไหล ทันใดนั้น เธอผลักตัวเองขึ้นจากเก้าอี้โยกสีแดงเก่าคร่ำคร่านั่นจนมันส่งเสียงเอิ๊ยดอ๊าด เธอดูเหมือนจะสับสนและความจำเลอะเลือนด้วยเพลงที่มาจากวิทยุ ความดังของมันทำให้ห้องสั่นเหมือนมันกำลังเต้นอยู่

 “และ โอ้ ฉันขอพรกับพระเจ้าว่าโลกจะอยู่ในความหนาวเหน็บ และหัวใจของฉันอาจลืมว่ามันทำด้วยกระจกใส”

เธอพยายามที่จำและดึงความจำของเธอกลับมา คลื่นเสียงยังกระทบหน้าของเธอเหมือนซึนามิคลื่นใหญ่โจมตีเกาะ อารมณ์ในตาของเธอเปลี่ยนสับไปมาอย่างวุ่นวายเหมือนตุ๊กแกเปลี่ยนสี

และแน่นอน เธอจำอะไรไม่ได้เลย

 “และดอกทิวลิปอันสวยงามพวกนี้อาจหายไป และจะไม่รบกวนฉันอีกเลย”

 “ช่างเป็นเสียงที่ไพเราะเสียจริง” เธอคิด “เธอเสียงเหมือนนางฟ้า” เธอเพิ่งเห็นว่าวอลเปเปอร์บนกำแพงสี่ด้านนี้เป็นสีแดงและลายดอกกุหลาบ

 “อา...” เธอหลับตาลง แสงสว่างจ้าส่องสว่างด้านหน้าเธอ ทันใดนั้น เธอลืมตาขึ้นและกระตุกหน้าของเธอเพราะแสงที่จ้าเหลือทน เธอคิดว่าแสงนี้ทำให้เธอนึกถึงอะไรบางอย่าง แต่เธอเลือกที่จะไม่สนใจมัน เธอได้ยินเสียงคนพูดอย่างนุ่มนวล เสียงเครื่องจักรที่กำลังทำงานอยู่ดังอยู่ในหูของเธอ

และทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นสีดำ

ขาว

และดำอีกครั้ง

เธอวิ่งตามถนนที่ดูน่ากลัวกว่าในหนังสยองขวัญ เธอปาดน้ำตาของเธอที่ตกลงบนหน้าเธอเหมือนที่ปัดน้ำฝนบนกระจกหน้ารถ โอ้ ระหว่างที่เธอกำลังคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสองสามนาทีที่แล้ว เธอเพิ่งจำได้ว่าเธอลืมกระเป๋าไว้บนบาร์นั้น

แต่ช่างมันเสีย สิ่งที่เธอควรทำตอนนี้คือมุ่งหน้าวิ่งต่อไปและหาสถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุด เธอเพิ่งมีสติว่าเธอใส่เพียงแค่รองเท้าและชุดชั้นใน และยังนับก้าวของตัวเอง เธอเห็นตัวเองว่าเธอช่างทุเรศและน่าสมเพช เธอดูเหมือนหญิงไร้บ้านที่พยายามหนีฆาตกร เธอยังมุ่งหน้าไปยังถนนเส้นต่อไป และพยายามหาแสงสว่าง

เธอวิ่งเหมือนสิงโตที่เห็นเหยื่ออยู่ข้างหน้า แต่ตอนนี้เธอไม่ใช่นักล่า แต่เธอเป็นเหยื่อ เหยื่อที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ล่าคือใคร และเขาต้องการอะไรจากเธอ ตอนนี้เธอวิ่งเร็วขึ้นอย่างอัตโนมัติ เธอมองอะไรไม่เห็นแล้วนอกจากการตัดสินใจโง่ๆ และความคึกคะนองของเธอ ในหัวของเธอเต็มไปด้วยคำเยาะเย้ยและเสียงหัวเราะ

 “โธ่เว้ย”

เธอวิ่งด้วยความวุ่นวายและเสียงร้องไห้ในหัวของเธอ ซี่งเธอเคยได้ยินเมื่อนานมาแล้ว แต่เธอจำไม่ได้ว่ามันคืออะไร และมาจากไหน

เธอจำได้ สิ่งที่เขาทำกับเธออย่างเร็วไว เธอมาทักทายเธอตอนที่เธอสังสรรค์กับเพื่อน เธอเสพติดเขาเหมือนยาเสพติด เธออยู่กับเขาจนดึก เพื่อนของเธอแนะนำให้เธอหนีออกจากเหวนั่น แต่เธอปฏิเสธ เธอพยายามที่จะคุยกับเขานานที่สุดที่เธอจะทำได้ จนเขาทำเช่นนั้น

“ฉันเกลียดตัวเองเสียจริง”

เธอหลับตาลงและบอกลา หลับไหลในความสงบและมอบตัวเธอเองให้กับเสียงดนตรี เธอมองบนฟ้าและมองดาวนับล้านดวงที่ส่องลงมาที่ฝันร้ายของเธอ แต่มันไม่สว่างพอให้เธอรู้สึกดีขึ้น เธอนับดาวบนฟ้าอย่างคร่าวๆ และมองว่าเธอสร้างความเสื่อมเสียและบาปมากเพียงใด

เธอมุ่งหน้าไปถนนที่สว่างกว่า แต่ก็ยังไม่มีคนให้เห็น ผมและนัยน์ตาสีน้ำตาลแดงของเธอสะท้อนถนนใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำขัง ในตาของเธอมีแต่ความโกรธและความกลัว ความเศร้าและการแก้แค้น เธอยังนับก้าวของเธอจนกว่ามันจะเน่าสลายมลายไป ตอนนี้ ตาทั้งสองข้างของเธอเหนื่อยและเจ็บปวดเหมือนกับขาและจิตใจของเธอ เธอช่างบ้า เป็นเหมือนคนเสียสติ เหมือนนักฆ่า เหมือนเหยื่อ เหมือนนักล่า และเธอก็ช่างไร้เดียงสา แต่มันไม่ได้เกิดพร้อมกัน มันเริ่มขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ…