E-Ped Story สวัสดีความรัก

 
 
มันต้องเป็นนิยายรักแน่ๆ
ใช่ มันเป็นนิยายรัก
แต่ไม่ใช่นิยายรักโลกสวยหรอกนะ...
 

 
            มันคือสีหัวใจของฉันในตอนนี้ มันหม่นหมองและเต็มไปด้วยความกลัว
            กลัวที่จะถูกทำร้าย...
            กลัวที่จะทำร้ายใคร...
 
 
 
            นิยายรักหลายเรื่องที่ฉันอ่าน มักจะจบแฮปปี้เสมอ มันเริ่มต้นจากการเจอกัน เป็นคู่กัดกัน สุดท้ายก็รักกัน
          ฉันอิจฉานางเอกพวกนั้นจัง ที่ได้ครองรักและอยู่กับพระเอกในดวงใจของพวกเธออย่างมีความสุข
            แต่ในโลกความจริงล่ะ? เราเปลี่ยนพระเอกมากี่คนแล้ว?
 
         
            นิยายเรื่องนี้ก็เช่นกัน มันไม่มีพระเอกหรอก
            มีแค่ ‘ตัวฉัน’
 
 
 
            ตอนนี้ ‘ฉัน’ ในสายตาผู้อ่าน คงเหมือนคนอกหัก รักตุ๊ด ผู้ไม่เอา เป็นชะนีโดนเท นกแล้วนกอีก จิตเลยตกไปอยู่ที่ส้นเท้า กลายเป็นมนุษย์มืดมนเก็บตัวอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม วัน ๆ เอาแต่ร้องไห้ ตกดึกก็ไปร้านเหล้า เพลงเศร้ามาน้ำตาก็ไหล เพลงตึ๊ดมาก็แดนซ์จนลืมไปว่า ‘อ้าว กูดราม่าอยู่นี่หว่า’
            เออใช่ ฉันเป็นแบบนั้น
            ในสายตาคนอื่นอาจมองว่าฉันแย่นะ เป็นผู้หญิงไม่เรียบร้อยแถมยังทำตัวเละเทะอีก
            แต่เมื่อก่อนฉันไม่ใช่คนแบบนี้นะ...
            เมื่อก่อน ฉันน่ารักกว่านี้