บ่วงรักเพลองอาฆาต

          “พลอย” หญิงสาววัยเบญจเพส ร่างเล็ก ผิวขาวสะอาด ผมยาวตรงสีน้ำตาล กำลังรอรถโดยสารประจำทางเพื่อเดินทางกลับบ้านหลังจากทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยอย่างเช่นทุกวัน แต่ทว่าวันนี้มีผู้คนมารอรถโดยสารเป็นจำนวนมากจนเธอเองก็อดสงสัยมิได้ แต่อย่างว่าบางเรื่องก็เป็นเรื่องอจินไตย ทันทีที่รถโดยสารมา ผู้คนก็พากันขึ้นรถโดยที่ไม่สนว่าใครมาก่อนหรือมาหลัง ทำให้พลอยถูกผู้คนเหล่านั้นเบียดจนเสียหลัก เธอจึงสะดุดกับขอบทางเท้า ทันใดนั้นมีแขนของชายหนุ่มมารองรับไว้ เหมือนเวลาหยุดหมุนชั่วขณะ พอได้สติเธอจึงขอโทษและขอบคุณผู้ชายคนนั้นเป็นการใหญ่ แต่แล้ว..รถโดยสารก็วิ่งแล่นออกไปทำให้เธอและเขามองตามรถคันนั้นไปอย่างเสียดาย
          พลอยจึงตัดสินใจมานั่งพักที่ป้ายรถโดยสาร โดยที่เขาคนนั้นมานั่งอยู่ข้างๆ ป้ายรถโดยสารมีแสงไฟที่ค่อนข้างสว่างพลอยจึงได้เห็นหน้าเขาคนนั้นได้ชัดเจนมากขึ้น ทำให้พลอยรู้สึกเหมือนตกอยู่ภวังค์อีกครั้ง “คุณ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายคนนั้นถามอยู่สามรอบจนเห็นว่าหญิงสาวไม่มีท่าทีตอบกลับจึงค่อยๆใช้มือแตะที่บ่าของหญิงสาว “ค่ะๆ พลอยไม่ได้เป็นอะไรคะ” พลอยสะดุ้งและตอบอย่างรวดเร็วพร้อมใบหน้าที่แดงกล่ำ ชายหนุ่มทำหน้างุนงงแต่ก็ตอบกลับไปว่า “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับคุณพลอย” หญิงสาวทำหน้าตกใจเล็กน้อยและถามกลับว่า “คุณรู้จักฉันหรือค่ะ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบกลับไปว่า “คุณพึ่งเรียกแทนตัวเองว่าพลอยไปเมื่อครู่นี่เอง” หญิงสาวเขินอายโดยที่ตนเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนั้น “ผมชื่อเอกครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณพลอย” เอกเริ่มแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ “ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้คะคุณเอก ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆนะคะ ยังไงพลอยต้องขอบคุณคุณเอกมากนะคะที่มาช่วยพลอยไว้ และขอโทษด้วยที่ทำให้ไม่ได้ขึ้นรถคะ” เอกหัวเราะเบาๆอีกครั้งก่อนพูดขึ้นว่า “พลอยก็ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณหรอกมันฟังแล้วรู้สึกแปลกๆเหมือนกัน” แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันอีกครั้ง
          ด้วยโชคชะตาหรือเหตุผลใดไม่มีใครทราบได้หลังจากเรื่องราววันนั้นทำให้พลอยกับเอกได้เจอกันบ่อยขึ้น จนพลอยได้รู้จักเอกมากขึ้น “เอก”อายุน้อยกว่าเธอเพียงหนึ่งปี เป็นชายหนุ่มที่ค่อนข้างดูแลตนเอง หน้าตาใสสะอาด รูปร่างดีคงจะเป็นเพราะเอกเป็นคนชอบออกกำลังกาย ทรงผมแนวย้อนยุคตามสมัยนิยม ไว้หนวดไว้เคราเล็กน้อยเพื่อให้เข้ากับรูปหน้า หลังจากรู้จักกันได้หกเดือน เอกตัดสินใจขอพลอยเป็นแฟน ถึงจะรู้จักกันเพียงไม่นานแต่พลอยกลับตอบตกลงจนเธอเองก็แปลกใจกับตัวเองไม่น้อยว่าทำไมถึงได้รักเอกได้เร็วขนาดนี้ แต่เธอก็คิดเสียว่าคงเป็นเพราะเอกเป็นคนดี อีกทั้งเธอก็ตกหลุมรักเอกตั้งแต่วันแรกที่เจอ ชีวิตของพลอยมีความสุขจนใครก็พากันอิจฉาตั้งแต่ที่พลอยมีเอกเข้ามาในชีวิตเหมือนกราฟชีวิตของพลอยก็ดีขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน เรื่องครอบครัว เรื่องการเงิน เรื่องสุขภาพ โดยเฉพาะเรื่องความรัก แต่อย่างว่าไม่มีชีวิตของใครที่ดีที่สุดหรือดีได้ตลอดเวลา จริงอยู่ที่ชีวิตของพลอยดีขึ้นจนใครต่อใครอิจฉาแต่ไม่มีใครรู้ว่าทุกค่ำคืนที่พลอยหลับตาลงจะต้องเผชิญกับสิ่งใดบ้าง และไม่มีใครรู้เลยว่าเหตุการณ์เหล่านี้มีสิ่งๆหนึ่งที่คอยเฝ้ามองและคอยควบคุมมาตั้งแต่วันแรกที่พลอยและเอกได้พบกัน