โซ่รักพิทักษ์หัวใจยมทูต

               "ลืมตาสิอันอัน..ลืมตาขึ้นมามองฉัน มันถึงเวลาแล้วนะ"เสียงนุ่มทุ้มของใครบางคนกำลังเรียกฉันอยู่ ถึงเวลา? เวลาอะไร ฉันอยู่ที่ไหนเนี้ย? ฉันพยายามลืมตาขึ้นอย่างช้าๆแต่ตาของฉันนั้นมันยังพร่ามัวอยู่แต่ฉันมองเห็นร่างสูงโปร่งของใครบางคนลางๆเขายืนอยู่ตรงริมหน้าต่าง เขากำลังจ้องมองฉันอยู่
               "ไปกับฉันอันอัน..."เขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้วค่อยๆเอื้อมมาดึงเครื่องช่วยหายใจของฉันออกและตอนนี้ตาของฉันเริ่มปรับเข้ากับแสงได้แล้วฉันเริ่มเห็นเขาอย่างชัดเจน เขาเป็นผู้ชายที่มีรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวซีด ผมสีดำสนิดตัดกับสีผิวทำให้เขาดูมีเสน่ห์ลึกลับ จมูกโด่งเป็นสัน ตาคมกริบดูน่ากลัว เขาสวมเสื้อผ้าสีดำ เขาใส่ตุ้มหูข้างหนึ่งเป้นรูปกางเขนซึ่งก็เป็นสีดำเหมือนสร้อยคอของเขาเช่นกัน
               "จะจ้องฉันอีกนานไหม สาวน้อย"เขาถามขึ้นพร้อมเดินเข้ามาใกล้เตียงของฉัน
               "คุณเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง"ฉันตัดสินใจถามเขาออกไปด้วยความไม่เข้าใจ เขามารู้ชื่อฉันได้ยังไงเนี้ย 
               "ฉัน...เป็น'ยมทูต'มารับวิญญาณของเธออันอัน"เขากล่าวขึ้นและยื่นมือมาลูบเบาๆที่ผมของฉัน ฉันมองเขาด้วยสายตางุนงง เขาระบายยิ้มเพียงบางๆ
               "ฉันไม่เคยยิ้มให้ใครนอกจากเธอเลยนะอันอัน เธอควรจะดีใจนะ..ฉันชื่อเซ"เขาพูดประโยคที่ทำให้ใจฉันเต้นแรง เห้ย!ไม่ได้ๆเราเป็นผู้หญิงเป้นกุลสตรีเจอผู้ชายครั้งแรกจะมาใจเต้นแรงได้ยังไงไม่ได้ๆ (จ๊ะ แม่กุลสตรีไทย) จู่ๆเซก็ดึงมือของฉันอย่างแรงทำให้ร่างของฉันลอยไปปะทะกับอกแกร่งของเซ ทำให้ฉันได้รู้ว่าตัวของเขาเย็นมากแต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจก็คือ เมื่อฉันมองกลับไปที่เตียงของคนไข้ฉันกลับเห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งนอนหลับตาพริ้มอยู่นั้นก็คือ....ฉัน!!!
มันเป็นไปได้ไง ฉันตายแล้วใช่ไหมเนี้ย? ได้ไงฉันจะตายไม่ได้นะฉันยังไม่มีแฟนเลยด้วยซ้ำ
              "ซ...ซ...ซ...เซ ทำไมฉันถึง"ฉันพูดติดๆขัดๆและหันกลับไปมองเขาพร้อมชี้มาที่เตียงที่มีร่างของฉันนอนอยู่ และตอนนี้ที่ฉันยกมือขึ้นก็ทำให้ฉันรู้อีกว่า ที่ข้อมือของฉันมี 'โซ่' คล้องอยู่ มาได้ไงเนี้ย? นี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน 
              "แล้ว โซ่นี้ละมันคืออะไร..แล้วมันมาอยู่ได้ไง..กุญแจๆอยู่ไหน..แล้ว.."ฉันยิงคำถามใส่เซเป็นปืนกลเลยที่เดียวเซจึงรีบขัดขึ้นก่อนที่ฉันจะถามอะไรเขาไปมากกว่านี้
              "ใจเย็นสิอันอัน..ตอนนี้เธอยังไม่ตาย มันเกิดเหตุผิดพลาดบางอย่าง ซึ่งเราต้องไปแก้ไขมันด้วยกัน และโซ่นี้ พวกเราเหล่ายมทูตเรียกมันว่า 'โซ่ตรวนวิญญาณ' "เขาพูดอธิบายพร้อมลากโซ่ที่ติดอยู่บนข้อมือของเขาที่เหมือนกับฉันไปมา
              "แล้วมีไว้ทำไมล่ะ.."ฉันก็ยังคงงงไม่หาย
              "มีไว้สำหรับให้ยมทูตมารับวิญญาณ วิญญาณทุกตนนั้นก่อนสิ้นอายุขัยจะมีเวลาหนึ่งวันที่จะได้ทำในสิ่งที่ตนนั้นอยากทำ โซ่นี้จึงมีหน้าที่เชื่อมโยงระหว่างยมทูตและวิญญาณเพื่อที่ยมทูตจะได้รู้ว่าวิญญาณนั้นไปไหนไปทำอะไร"เซเขาทำหน้าที่เป็นครูที่ดีในการอธิบายส่วนฉันนะหรอ ก็เป็นนั้นเรียนที่ดีไงค่ะยืนฟังเขาพูดอย่างตั้งใจ ทำให้เซยิ้มออกมาเล็กน้อย อย่าเรียกว่ายิ้มดีกว่าอย่างนี้เขาเรียกว่ายกมุมปาก 
               "อ้อ...ใช่แล้วมีอีกเรื่องนึง วิญญาณนั้นก่อนตายจะสามารถขออะไรก็ได้หนึ่งอย่างมันคือ 'คำอธิฐานสุดท้าย' ที่วิญญาณจะได้รับ"เซยังคงทำหน้าที่อธิบายต่อ 
               "ขออะไรก็ได้หรอ..."ฉันทำตาลุกวาวทันที แต่คำอธิฐานสุดท้ายงั้นหรอ แสดงว่าฉันก็ต้องตายนะสิถึงจะขอได้นะ
               "ไปกันได้แล้ว เราเสียเวลามาเยอะแล้วนะ"เซพูดขึ้นพร้อมก้าวไปทางด้านหลังของฉัน เขาค่อยๆยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดตาของฉัน
               "เราจะไปไหน..ไม่ไปได้ไหม"เสียงสั่นๆของฉันถามขึ้น นี้เขาจะหลอกฉันไปฆ่าหรือเปล่าเนี้ย แต่เขาเป็นยมทูตนิ เห้ย!หรือว่าเขาจะมาหลอกเรา เขาอาจจะเป็นคนบ้าก้ได้
               "นี้อันอัน..ฉันไม่ใช่คนบ้าเมื่อที่เธอคิดหรอกนะ ไปได้แล้วหน่าาาา"เขาบ่นพึมพำเบาๆนี้เขารู้ได้ยังไงเนี้ยว่าฉันหาว่าเขาเป็นคนบ้า แต่ก้ไม่รู้ทำไมนะตอนนี้ฉันกลับเชื่อเขาไปแล้วล่ะว่าเขาเป็นยมทูตจริงๆ และนี้คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ่นทั้งหมดก่อนที่สติของฉันจะดับวูบไป