บัลลังก์ฉิมพลี

          เมื่อเวลาผ่านไปเกือบห้าทุ่มของค่ำคืนเพชรเกล้าจึงได้เดินมาส่งชินกรที่รถ..

ทั้งสองพูดคุยกันอย่างร่าเริงและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะท่ามกลางสายตาของตรีทิพย์

ที่ขอลาปิ่นรักกลับบ้านทันทีหลังจากเห็นเพชรเกล้าออกไปกับชินกรค่อนข้างนาน

เพื่อที่เธอจะได้ใช้โอกาสนี้ออกมาสอดส่องทั้งคู่ยังด้านนอกนั่นเอง

และด้วยทอปัดก็บังเอิญขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่ ทำให้ตรีทิพย์ทางสะดวกมากขึ้น

“ น้องพราวคงดีใจมากเลยใช่มั้ยครับ ได้กลับมาอยู่ที่บ้านเสียที ” ชินกรพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงรถ

“ ดีใจก็ดีใจนะคะ แต่พราวคิดว่ายังไม่โอเคเท่าไหร่ ” ร่างบางชักสีหน้าผิดหวังเล็กๆ

“ ทำไมละครับ น้องพราวไม่ชอบเมืองไทยเหรอ ” ชายสุภาพบุรุษพูดปนเสียงหัวเราะ

“ ชอบสิคะ ตอนอยู่ที่โน้นพราวอยากกลับเมืองไทยจะตายไป ”

“ แล้ว..ยังไงละครับ ทำไมถึงไม่โอเคล่ะ? ”

“ พราวเบื่อนิคะ คุณแม่ไม่ให้พราวทำอะไรเลย ”

“ พราวขอไปทำงานด้วยคุณแม่ก็ไม่ให้ทำบอกจะให้เริ่มงานปีหน้า ” สาวน้อยยืนไพล่หลังออกอาการเซ็งๆ

“ คุณอารู้ไงครับว่าน้องพราวเรียนหนักพอกลับมาก็อยากให้พักผ่อนไปก่อน ”

เพชรเกล้ายิ้มเบาๆปนซีเครียดนิดหน่อย

และด้วยเหตุที่เธอยังไม่ได้พบปะเพื่อนเก่าๆจึงทำให้เหงาๆขึ้นมา

“ ถ้าเบื่อก็ไปเที่ยวสิครับ ไปตามต่างจังหวัดก็ได้มีแหล่งท่องเที่ยวสวยๆเยอะเลยนะ เคยคิดไว้หรือเปล่าครับว่าอยากไปไหน ”

“ เคยค่ะ พราวอยากไปแม่ฮ่องสอน..แต่คุณแม่คงไม่ให้ไปต่างจังหวัดแน่ๆ ” เพชรเกล้าทำหน้าเสียดาย ชินกรมองดูแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

ตรีทิพย์ที่ยืนมองอยู่ห่างๆกระตุกมุมปากด้วยความไม่ชอบใจ

ที่เห็นทั้งสองคุยกันกระหนุงกระหนิงอย่างกับเป็นคู่รักกัน

แม้เธอจะไม่ได้ยินในรายละเอียดอะไรแต่ก็ทำให้น่าหมันไส้เป็นอย่างมากในสายตาของเธอ

“ พี่จำได้ว่า คุณอาชอบไปทำธุระที่แม่ฮ่องสอนบ่อยๆไม่ใช่เหรอครับทำไมน้องพราวไม่ไปกับคุณอาล่ะ ” ชินกรตั้งคำถาม

“ ค่ะ..พราวเคยขอตามไปด้วยแต่คุณแม่บอกว่าที่ๆคุณแม่ไปเดินทางลำบากเลยไม่อยากให้พราวไปด้วยน่ะค่ะ ” ร่างบางเอ่ยบอกเรียบๆ

“ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่พาไปดีมั้ยครับ ”

“ จริงเหรอคะ!! ” ร่างบางถามกลับอย่างตื่นเต้น

“ จริงซิครับ ”

“ เดือนหน้าพี่ต้องไปออกหน่วยแพทย์เคลื่อนที่ ที่จังหวัดแม่ฮ่องสอน ถ้าน้องพราวไปด้วยพอพี่มีเวลาพี่จะได้พาน้องพราวเที่ยวไงครับ ” ชายร่างสูงยิ้มบอก

“ หืม..พราวอยากไปจังเลยค่ะ แต่...คุณแม่ต้องไม่อนุญาตแน่ๆเลยอ่ะ ” เพชรเกล้ายิ้มดีใจแต่ก็ต้องเสียงอ่อยลงเมื่อนึกถึงแม่เธอขึ้นมา

“ ถ้าน้องพราวอยากไปจริงๆ พี่จะขออนุญาตคุณอาให้ ” ชินกรเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“ รบกวนพี่ชินหรือเปล่าคะ แค่ทำงานก็เหนื่อยพอแล้ว ”

“ ไม่เลยครับพี่เต็มใจนะ ”

“ แล้ว..คุณฌาริสา เขาจะไม่ว่าอะไรเหรอคะ ”

เสียงเล็กเอ่ยพูดออกไปราบเรียบ ชินกรหุบยิ้มลงเบาๆพร้อมกับถอนหายใจนิดหน่อย

“ ถ้าคุณแม่ถามความเต็มใจของพี่สักนิด พี่ก็คงไม่ต้องมีคู่หมั้น... ”

ชายหนุ่มอ่อนใจขึ้นมาเมื่อนึกถึงผู้หญิงคนดังกล่าวที่ขึ้นชื่อว่า

เป็นคู่หมั้นของเขาโดยที่ตัวเองไม่ได้เต็มใจ

“ คุณฌาริสาเธอเป็นคนสวยเหมาะสมกับพี่ชินแล้วล่ะค่ะ ”

“ พี่ก็เลยได้เป็นแค่พี่ชายของพราว เหมือนในละครเลยเนอะ ”

ชินกรพูดปะปนเสียงหัวเราะออกมาจึงทำให้เพชรเกล้ายิ้มตามไปด้วย

“ แต่เรื่องไปแม่ฮ่องสอนพี่ยังยืนยันคำเดิมนะ พี่จะขออนุญาตคุณอาพาน้องพราวไปเที่ยวนะครับ ”

“ ค่ะ.. ” ร่างบางตอบกลับเบาๆ

“ ถ้าอย่างนั้นพี่กลับก่อนนะครับ ” ชินกรพูดขึ้น เพชรเกล้าฉีกยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย

“ พี่ชินสัญญาแล้วนะคะ ว่าจะพาพราวไปเที่ยว ”

ในขณะที่ชินกรกำลังจะเปิดประตูรถเพชรเกล้าจึงรีบย้ำคำอีกรอบ

เพราะเธออยากไปจริงๆไม่รู้ทำไมกัน

“ สัญญาครับ.. ”

ชายร่างสูงยิ้มกว้างวางมือลงบนศีรษะของสาวน้อยพร้อมกับโย่งให้โครงเครงเล่นเบาๆ

เมื่อรถของชินกรแล่นออกไปแล้วเพชรเกล้าจึงเดินกลับมาทางบึงน้ำ

เพื่อที่เธอจะเข้าประตูเล็กทางด้านหลังและจะได้ไม่ต้องเจอกับตรีทิพย์ด้วย

แต่ในขณะที่ร่างบางกำลังเดินจะถึงประตูทางเข้าสองเท้าของเพชรเกล้าก็ต้องหยุดกึกอย่างกะทันหัน

เมื่อสายตาของเธอเหลือบไปเห็นร่างสูงๆของซุปเปอร์โมเดลที่อยากจะหลบหน้า

เช่นนั้นสาวน้อยจึงรีบหมุนตัวกลับทันทีเธอต้องรีบไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“ เลิกเดินหนีซะทีได้แมะ..! ”

ตรีทิพย์รีบเดินตามไปคว้าแขนให้ร่างเล็กหันกลับมาพร้อมกับพูดออกไปอย่างอารมณ์ไม่ดี

“ พี่เต้ก็ควรเลิกทำแบบนี้ซะที ” เพชรเกล้าเอื้อมแกะมือที่กำลังบีบรัดต้นแขนเธอจนเริ่มปวดหนึบ

ลบเนื้อหาบางส่วน