เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

         กันต์หน้าซีดเมื่อเห็นพฤติกรรมอันจู่โจมของเพาภิรมย์ พลางหันหลังแล้ววิ่งเพื่อที่จะเข้าไปหลบในห้องน้ำ เพาภิรมย์รีบวิ่งตามมาคว้าตัวกอดจากด้านหลังไม่ปล่อยให้หนีไปได้อย่างเด็ดขาด “ ปล่อย!....ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคุณเพา! ” กันต์บอกกับเพาภิรมย์ให้ปล่อยเธอด้วยน้ำเสียงไม่ดังนักเพราะกลัวใครจะได้ยินพร้อมกับพยายามดึงมือของเพาภิรมย์ที่กำลังกอดเธอไว้แน่นเหลือเกินให้ออกไป
“ ไม่ปล่อย..พี่จะไม่ปล่อยให้กันต์หนีไปไหนทั้งนั้น..” น้ำเสียงบางเบากระซิบบอกที่ข้างหูแสนเอาแต่ใจ กันต์หยุดนิ่งยืนเฉยๆปล่อยให้เพาภิรมย์กอดอย่างไม่ขัดขืน เพาภิรมย์ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มอย่างทะนุถนอมเมื่อเห็นกันต์ที่อารมณ์เริ่มเย็นลง
“ พี่..ขอโทษนะ....ให้อภัยพี่นะ..นะคะ.. ” เพาภิรมย์กระซิบบอกกันต์ที่ข้างหูอย่างอ่อนโยนน้ำเสียงออดอ้อนขอความเห็นใจสุดๆและจูบที่หัวไหล่ด้วยความคิดถึงที่ไม่ได้เจอมาหลายวันอย่างนุ่มนวล
“ พอใจหรือยัง ” เพาภิรมย์ชะงัก
“ พอใจแล้วก็ออกไปได้แล้ว ” กันต์พูดด้วยน้ำเสียงปกติพร้อมกับแกะมือเพาภิรมย์ที่กำลังกอดเธออยู่และเดินไปทางอื่น เพาภิรมย์รีบเดินตามมาดึงแขนเพื่อให้ร่างเล็กหันหน้ามา
“ ไม่ต้องมาจับ!!! ไม่ต้องมาจับ!!! ปล่อย!!! ” กันต์พูดพร้อมกับเอามือปลัดป้องไม่ให้เพาภิรมย์ถูกตัวและเข้ามาใกล้
เพาภิรมย์ดันตัวกันต์เข้าไปแนบชิดกับกำแพงของห้องพร้อมกับจับมือทั้งสองข้างวางแนบไว้กับกำแพงเพื่อไม่ให้ดิ้นได้ กันต์หายใจแรงมองเพาภิรมย์ด้วยสายตาที่เย็นชา เพาภิรมย์เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้จนจมูกของทั้งสองชนชิด กันต์เบี่ยงหน้าหนีไปทางซ้ายเล็กน้อย
“ กันต์....อย่าเย็นชากับพี่แบบนี้..อย่าทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตน.. ” เพาภิรมย์พูดขอร้องโดยที่มองกันต์ไม่ละสายตาไปไหน กันต์นิ่งเงียบไม่พูดอะไร
เพาภิรมย์ใช้จมูกโด่งหอมแก้มกันต์ที่หันหน้าหนีไม่ยอมมองเธอ ร่างบางขืนหน้าบ่ายเบี่ยงนิดหน่อย
“ กันต์..มองพี่ซิ...” เพาภิรมย์บอกกันต์ที่ทำเมินเฉย
กันต์ใจเต้นแรงนึกคิดว่าเพาภิรมย์จะรู้ไหมว่าเธอกำลังพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้คล้อยตามน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วช่างออดอ้อนเหลือเกินบวกกับความใกล้ชิด ณ ตอนนี้ที่มีที่ว่างเพียงแค่ให้ลมหายใจวิ่งผ่านเท่านั้น เจอระยะประชิดถึงกับอ่อนระทวย หมดกัน สิ่งที่อุส่าสร้างภาพว่าเข็มแข็ง ดุอย่างนั้นดุอย่างนี้ โหดให้เห็นทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อนจนลูกน้องคนสนิทอย่างนพถึงกับหน้าซีดเซียว ตกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายที่แสนดีของตน ก็คนมันเขินนิ เล่นไปจูบปากเค้าเสียเต็มที่ ก็เลยต้องเล่นบทโหดไว้ก่อนเพื่อไม่ให้คนที่ชอบฉวยโอกาสในทางอ้อมกล้าเข้าใกล้กับเธอ แต่กับไม่ได้ผลเสียแล้ว ดวงตาคู่เสน่ห์ค่อยๆหลับตาลงช้าๆถอดหายใจบังคับไม่ให้สั่นที่สุด
“ ออกไปได้แล้ว.... ” กันต์พูดขึ้นเบาๆ
เพาภิรมย์มองหญิงตรงหน้ายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเหมือนรับรู้ได้ถึงอาการเกร็งของกันต์ที่มีร่างของเธออยู่แนบชิดใกล้มากขนาดนี้ จึงปล่อยมือข้างซ้ายที่จับแขนกันต์ไว้แน่นเพื่อเปลี่ยนมาจับใบหน้าที่กำลังหันหนีให้กลับมามองเธอแล้วก้มลงจูบทันที
“ อื้อ...”
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน