เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

                    ร่างบางยืนเหม่อกอดอกออกไปนอกหน้าต่างภายในห้องทำงานของตัวเองเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วตอนนี้ 1 เดือนเต็มแล้วที่เพาภิรมย์จากไป.....กันต์มีหยดน้ำตาไหลนองใบหน้าก่อนนอนทุกวันให้กับเพาภิรมย์ที่ไม่เคยลบเลือนจางหายไปจากหัวใจของเธอ
 
พิมพรรณถือเอกสารบางอย่างเข้ามาหายิ้มมองหลานรักที่เอาแต่เหม่อลอยอยู่ทุกวี่วัน
 
“ กันต์... ” น้าสาวใช้มือวางลงบนไหล่บางเบาเพื่อเรียกสติ ใบหน้าเรียวสะดุ้งหันมอง
“ คะ..!? ”
“ น้าเอาเอกสารมาให้เซ็นใหม่น่ะจ้ะ คือเมื่อกี๊นี้ กันต์เซ็นผิด ” พิมพรรณยิ้มบอก กันต์รีบหยิบเอกสารที่ว่านั่นมาดูเพราะเธอไม่เคยเซ็นพลาดแต่คราวนี้พลาดจริงๆ
 
“ เอ่อ..ขอโทษนะคะ.. ” ร่างบางถอนหายใจเบาๆก่อนจะรีบลงลายเซ็นอนุมัติให้ใหม่ทันที
 
 
 
“ เอิ่ม...เรื่องของเมธาวีที่กันต์สั่งให้นพไปดูมาได้เรื่องแล้วนะจ๊ะ ”
“ ว่ายังไงบ้างคะ ” กันต์รีบถาม
“ เมธาวีปลอดภัยจ้ะ แต่ถูกกระสุนที่สันหลังหนึ่งนัด..เค้าจึงพิการครึ่งตัวเดิน ไม่ได้อีกต่อไป ”
 
ร่างบางแอบตกใจไม่น้อยมันคงเป็นผลกรรมที่จะต้องชดใช้กันไปไม่จบไม่สิ้นอย่างนั้นหรือ
 
“ เป็นเพราะกันต์... ”
“ มันถูกกำหนดไว้แล้วล่ะกันต์ อย่าโทษตัวเองเลย ” น้าสาวยิ้มให้กำลังใจ
“ แจ้งทางโรงพยาบาลนะคะ ว่ากันต์จะดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายเอง ”
“ อย่างน้อย.....มันก็น่าจะชดใช้กรรมได้บ้างที่กันต์เป็นคนทำให้เค้าต้องเป็นแบบนี้ ”
“ กันต์เป็นคนหยุดเค้าต่างหากจ้ะ ในเมื่อเค้ากลายเป็นแบบนี้ไปแล้วตัวเค้าก็จะได้หยุดสร้างปัญหาให้กับคนอื่นเสียที ”
 
“ แล้วคุณกานดาก็ถูกควบคุมตัวเรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ หลังจากที่หนีอยู่นาน ส่วนพลอยขวัญ... ”
กันต์เบือนหน้าหนีรู้สึกเบื่อหน่ายกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น.....
 
เวลาต่อมา.....
“ ลูกเป็นยังไงบ้าง ” เจ้าหลวงรังสิมันต์ถามต่อเพ็ญพิศุทธิ์ในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งอยู่ ณ เรือนของเจ้าย่าบัวเงิน
“ เป็นไปอย่างที่เราต้องการค่ะ กันต์ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น นอกจากคิดถึงเพาภิรมย์ ”
“ อืม..ดึงความสนใจได้ดีเยี่ยม เราเลือกไม่ผิดคนเลยจริงๆ ”
“ กันต์คงจะเสียใจมากและอาจจะน้อยใจพ่อของเค้าไม่น้อยเลยล่ะค่ะ ถามคำตอบคำไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ ”
“ อืม..คุณก็คอยดูไว้ด้วยผมไม่อยากให้ลูกจมอยู่กับความทุกข์มากจนเกินไป ”
 
“ เรื่องของพลอยขวัญไปถึงไหนแล้ว แม่เป็นห่วงหลานไม่อยากให้เป็นแบบนี้ไปนานๆ ” เจ้าย่าบัวเงินที่นั่งอยู่ด้วยเอ่ยถาม
 
“ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับท่านแม่ ตอนนี้ทางตำรวจรู้แล้วว่าพลอยขวัญอยู่ที่ไหน ”
“ ส่วนอีกเรื่องผมก็อนุญาตไปแล้วนะครับ ”
เจ้าหลวงรังสิมันต์ทำสีหน้าเจ้าเล่ห์??
 
“ หมายความว่า...? ” เจ้าย่าบัวเงินยิ้มถามตื่นเต้นเมื่อความสุขของหลานสาวกำลังจะกลับมา
 
“ อยู่ที่เค้าสองคนแล้วล่ะค่ะ ว่าวันเวลาจะวนมาพบเจอกันอีกครั้ง...เมื่อไหร่.. ” เพ็ญพิศุทธิ์ยิ้มบอกอย่างมีความสุขแซงหน้าลูกสาวของเธอไปแล้ว
 
ร่างบางเดินเลื่อนลอยมาจนถึงริมน้ำตกสถานที่ที่เธอและเพาภิรมย์เคยมีความสุขด้วยกันและทำความรู้จักกันอย่างสนิทสนม กันต์ถอนหายใจออกมาเบาๆใบหน้าเศร้าสร้อยไร้รอยยิ้มจนแทบจะลืมไปแล้วว่ารอยยิ้มและความสุขนั้นคืออะไรมองดูสายน้ำที่ไหลไปช้าๆตามกระแสของลมอย่างไร้จุดหมายพลางเงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่กว้างใหญ่.....ในที่แห่งนั้นจะมีความสุขหรือไม่ในที่แห่งนั้นจะมีความรักเหมือนความรักที่เพาภิรมย์มีให้กับเธอหรือเปล่า…
กันต์หันมองอะไรไปเรื่อยๆอย่างเศร้าหมองแต่ขณะนั้นทางด้านทิศเหนือดวงตาคู่เสน่ห์กับมองเห็นใบหน้าของใครบางคนอยู่ไกลๆเพียงพริบตาก็ทำให้จำได้อย่างไม่ต้องเพ่งเล็ง
 
“ คุณเพา...!! ” เสียงเล็กพูดออกมาพร้อมกับรีบวิ่งไปหาสิ่งที่เธอเห็นทันที
 
ร่างบางวิ่งมาหยุดอยู่ตรงบริเวณกว้างใบหน้าหันซ้ายหันขวามองรอบตัวสอดส่องสายตาจับจ้องมองทุกพื้นที่เพื่อหาเพาภิรมย์.................แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่าและเงียบสงัด
 
“ ..คุณเพา... ” กันต์ทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้คร่ำครวญออกมาด้วยความเสียใจ
“ ทำไมถึงทิ้งกันต์..ทำไมคุณเพาต้องทิ้งกันต์ไป ”
“ กันต์เกลียดคุณเพา กันต์เกลียดคุณเพาที่สุด!!! ”
 
ร่างของกันต์สะอึกสะอื้นร่ำไห้จนหน้าแดงกร่ำไปหมดจิตใจของเธออ่อนแอลงอย่างเชียบพลัน!
 
 
เวลาหมุนเลยผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับความฝันเมื่อผ่านไปอีกสองวันเจ้าหลวงรังสิมันต์และเพ็ญพิศุทธิ์ก็กำลังยุ่งๆวุ่นอยู่กับงานชิ้นสำคัญในการติดตามให้การกับทางตำรวจถึงเรื่องการลักลอบตัดไม้และรวมทั้งเรื่องราวที่มาก่อเรื่องวุ่นวายกับพิมพรรณและเพาภิรมย์อีกด้วย
 
 
ในค่ำคืนนั้นกันต์ได้มาเยือนเวียงฎรัศมิ์อีกครั้งโดยมีพิมพรรณมาส่ง ร่างบางเดินเข้ามาหันมองไปรอบๆยังสถานที่ที่เธอเคยมีความสุขและได้รับความทุกข์ปะปนกันไปริมฝีปากบางอมยิ้มบางเบาเมื่อนึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่เคยเข้ามาในชีวิต
 
“ กันต์แน่ใจเหรอว่าคืนนี้จะนอนที่นี่ ” น้าสาวถามขึ้นเพราะเธอนั้นจะต้องไปทำธุระไม่ได้อยู่ด้วย
“ ค่ะ กันต์อยากนอนที่นี่ ”
“ อืม..งั้นน้าไปก่อนนะ ”
ใบหน้าเรียวพยักหน้ารับเบาๆ พิมพรรณจึงเดินออกไป
 
กลางดึกคืนนั้นที่เวียงฎรัศมิ์ทุกอย่างเงียบสงัดล้อมรอบไปด้วยความมืดมีเพียงแสงสว่างจากบ้านสีขาวหลังเล็กที่ยังเปิดอยู่.....ร่างบางนั่งอยู่กับพื้นสองขาเหยียดตรงหันหลังพิงเตียงมือคู่น้อยกำลังกอบกุมเทียนสีสวยจ้องมองแสงเหลืองทองที่มีความหมายอีกเช่นเคย ใบหน้าเรียวมีน้ำตาไหลหยดแตะแต้มแก้มนวลเป็นระยะๆ แต่ในขณะที่กันต์กำลังนั่งจมอยู่กับความเศร้าแสงสว่างของที่นี่กับดับลงราวกับมีคนปิดสวิตช์
ร่างเล็กลุกขึ้นยืนหันมองรอบๆตัวอย่างหวั่นเกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้น
 
“ ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก! ”
ใบหน้าเรียวหันมองขวับเมื่อมีเสียงเคาะประตู แต่ก็ยังตัดสินใจยืนนิ่งๆไม่ส่งเสียงอะไรออกไป
 
“ ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก… ” เสียงจากหน้าประตูดังขึ้นอีกครั้ง
 
คราวนี้กันต์ตัดสินใจเดินไปหาต้นเสียงด้วยความอยากรู้.....เป็นไงเป็นกัน!
 
ประตูถูกเปิดออกเบาๆให้พบเจอกับร่างสูงที่คาดว่าน่าจะเป็นผู้เคาะประตูเมื่อสักครู่ ร่างในความมืดไม่รอช้าก้าวขาเดินเข้ามาจนสาวน้อยต้องรีบถอยหลังมือเรียวอ่อนระทวยปล่อยเทียนที่ถืออยู่ล่วงหล่นลงพื้นจนคนตรงหน้ายกเท้าหนีน้ำตาเทียนที่กระเด็นมาหาแทบไม่ทัน
 
“ คุณเป็นใคร..?! ” เสียงเล็กเอ่ยถามแอบสั่นเบาๆ.....ไม่รู้ว่าคนหรือผีกันแน่ไม่พูดไม่จา
 
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน