เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          เวลายี่สิบนาฬิกาต่อมา.....
 
“ พรึบ!!ซ่า!!! ” เสียงของน้ำใสที่ถูกสาดเข้าใส่ร่างไร้สติทั้งสองเพื่อปลุกให้ตื่นจากการแน่นิ่ง
พิมพรรณและเพาภิรมย์ค่อยๆลืมตาขึ้นพลางขยับศรีษะเพื่อผ่อนคลายบรรเทาอาการปวดหนึบบริเวณต้นคอใบหน้าของทั้งสองบิดเบี้ยวเพราะรู้สึกเจ็บเนื้อเจ็บตัวไปหมด ทั้งคู่หันมองไปรอบๆกายในขณะนี้พวกเธอกำลังอยู่ในสถานที่ ที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีรอบล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่สูงโปร่งคณานับ.....ป่าเชียงรัฐนั้นเอง
ลำตัวของสองสาวถูกหมัดแน่นตึงยืนพิงอยู่กับต้นไม้ใหญ่พร้อมกับหมัดมือล็อคไว้ด้านหลังอีกที
 
“ พลอยขวัญ!..เมธาวี!! ” พิมพรรณเอ่ยพูดเมื่อหันไปเห็นทั้งคู่กำลังยืนมองมา สร้างความแปลกใจให้เธอไม่น้อยว่าทั้งสองรู้จักกันด้วยหรือ เหลือแต่เพาภิรมย์ที่จ้องมองเพียงอย่างเดียวแม้จะตกใจพอสมควรที่ได้เจอกับเมธาวีอีกครั้ง
 
“ ว่าไงจ๊ะที่รัก ไม่ได้เจอกันตั้งนานยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ ” หญิงร้ายกาจเมธาวีเดินเข้ามาจับปลายคางของเพาภิรมย์พร้อมกับพูดขึ้น ใบหน้าสวยสะบัดหนีอย่างรังเกียจ!!
“ พวกแกต้องการอะไร! ” พิมพรรณถามเสียงดังอย่างไม่เกรงกลัว กวาดสายตามองไปรอบข้างของศัตรูที่มีผู้ชายชุดดำยืนอยู่ด้วยสามคน
“ ก็ไม่ได้ต้องการอะไรมาก ความจริงคนที่ฉันต้องการคือ เพาภิรมย์! ส่วนเธอเนี่ยฉันก็แค่เอามาทรมารเล่นไปอย่างนั้นแหละโทษฐานที่แก! ชอบปากดีกับฉัน!! ” พลอยขวัญพูดขึ้นตอนนี้บุคลิกของเธอแปรเปลี่ยนเป็นคนร้ายกาจไปเสียแล้ว
“ แกจะเอายังไงก็ว่ามา! ” เพาภิรมย์พูดขึ้นจ้องมองพลอยขวัญตาเขม็งไม่นึกเกรงกลัวเช่นกัน
“ ฉันต้องการให้แกหายไปจากโลกนี้!! ” พลอยขวัญพูดออกมา
“ ถ้าไม่มีแก ฉันก็คือผู้ชนะ ”
“ ฉันไม่มีวันยอมแพ้ผู้หญิงอย่างเธอ! ”
 
“ แต่ก่อนจะฆ่ากันเนี่ย ฉันมีอะไรจะให้เธอดูด้วยนะ ” เมธาวีพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันมองไปทางด้านหนึ่งที่กำลังมีรถกระบะแล่นเข้ามาจอด
 
 
ชายหนุ่มที่เป็นคนขับลงจากรถไปเปิดกระบะท้ายและนำร่างอ่อนแรงของใครบางคนมามาโยนลงกลางลานต่อหน้าเพาภิรมย์และพิมพรรณทั้งสองหันมองกันเริ่มใจสั่นขึ้นมาเมื่อเห็นร่างเล็กที่ถูกหมัดมือไว้ด้านหลังพร้อมกับมีผ้าดำคลุมศรีษะ…..ช่างเหมือนนัก ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิด
 
“ หึ! ไม่ต้องสงสัยไปหรอกว่าไอ้คนที่ไร้ทางสู้คนนี้เนี๊ยมันเป็นใคร ” เมธาวีเดินเข้าไปใกล้ร่างสะโหลสะเหลพร้อมกับใช้ปลายเท้าเขี่ยเนื้อตัวไปมา
 
“ คนที่คิดว่าตัวเองฉลาด..คนที่คิดว่ามีอำนาจเหนือกว่าฉัน! ”
“ คนที่เธอรักนักรักหนายังไงล่ะเพาภิรมย์! ”
“ พลั่ก!!/อึก!!! ” เมธาวีบอกอย่างเคียดแค้นก่อนจะกระทืบเท้าลงไปที่ร่างอ้อนแอ้นอย่างสะใจ
 
“ กันต์!!! ”
เพาภิรมย์น้ำตาล่วงทันทีเช่นเดียวกับพิมพรรณที่อยากจะพุ่งไปฉีกขาของเมธาวีที่บังอาจทำเช่นนั้นกับหลานรักของเธอ
 
“ หยุดนะเมย์!! อย่าทำอะไรกันต์ ” เพาภิรมย์ร้องบอก
“ ฉันจะทำ! ให้สาสมกับที่มันเคยทำกับฉัน!! ”
“ ให้ฉันต้องอับอายให้ฉันต้องกลายเป็นคนโง่! ”
บอกเสร็จเมธาวีก็เดินไปหยิบท่อนไม้กำลังพอเหมาะ.....และเงื้อมือทำท่าจะฟาดลงไปใส่ร่างเล็ก
 
“ อย่าเมย์!! อย่า!!! ” ริมฝีปากสวยร้องบอกเสียงแหบเสียงแห้งขยับร่างกายหมายจะให้หลุดออกจากต้นไม้ใหญ่แต่ก็ไร้ประโยชน์
 
“ เดี๋ยว..มันจะดีเหรอ ” พลอยขวัญเดินเข้ามาดึงมือของเมธาวีไว้หันมองสาวน้อยที่อยู่เบื้องล่าง
“ ทำไม! อย่าบอกนะว่าเธอเสียดายมัน!! ”
พลอยขวัญลังเลใจที่เห็นเมธาวีจะทำร้ายคนที่เธอปรารถนา
“ นี่พลอย เธอจะเป็นห่วงมันทำไม ในเมื่อมันไม่เคยจะสนใจเธอ! ” เมธาวีพูดจี้ใจดำ
 
“ พลอยขวัญ ไหนเธอบอกว่าเธอรักกันต์ไง เธอจะยอมปล่อยให้เมธาวีทำร้ายคนที่เธอรักอย่างนั้นเหรอ ” เพาภิรมย์รีบพูดเตือนสติ
“ ปล่อยกันต์ไปเถอะพลอยขวัญ หยุดทุกอย่างซะ ” พิมพรรณพยายามพูดให้อีกคนเย็นลง
พลอยขวัญยืนคิดมองหน้าเพาภิรมย์มันก็ยิ่งทำให้แค้นพลางหันมองไปรอบๆก็ทำให้ไม่สามารถหยุดอะไรได้อีกต่อไป
 
“ ในเมื่อกันต์ไม่รักฉัน เค้าก็ควรจะได้รับการลงโทษที่กล้าปฏิเสธฉัน! ”
“ ฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องปกป้องเค้าเพราะตอนนี้ทุกอย่างที่เค้ารักมันอยู่ในกำมือของฉันหมดแล้ว ”
“ ฉันจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง! ที่เค้ารักให้หมด!! ”
“ ทั้งที่นี่..ทั้งเธอเพาภิรมย์! ” พลอยขวัญยิ้มเจ้าเล่ห์
 
“ เธอหมายความว่ายังไง ” พิมพรรณถามกลับ
“ ผืนป่าที่นี่อุดมสมบูรณ์ ต้นไม้ก็แข็งแกร่งเหมาะแก่การค้าขายมากกว่าปล่อยให้มันตั้งโด่อยู่เฉยๆ ”
 
“ แสดงว่าไอ้พวกลอบตัดไม้ เธอคือคนบงการอย่างนั้นเหรอ!! ” พิมพรรณตกใจเป็นอย่างมากที่คนอย่างพลอยขวัญจะกล้าทำถึงขนาดนี้
“ ใช่... ” พลอยขวัญกระตุกยิ้มร้ายกาจก่อนจะยอมปล่อยให้เมธาวีทำตามใจชอบ
 
“ อย่านะเมย์...! ”
“ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเพา สาวน้อยของเธอไม่ร้องเสียงดังหรอก เพราะฉันปิดปากมันไว้แล้ว ”
“ ฉันไม่อยากได้ยินเสียงของมัน!!!/อั่ก!.. ”
เมธาวีบอกเสร็จก็ฟาดท่อนไม้ในมือลงไปบนร่างอ้อนแอ้นที่นั่งคุกเข่าทุรนทุรายอยู่ตลอดเวลาคล้ายกับอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ทำไม่ได้จนกระเด็นเซล้มไม่เป็นท่าลงไปกับพื้นทันทีร่างที่ถูกครอบคลุมด้วยผ้าดำคลุมศรีษะร้องดังอื้ออึงปวดเจ็บเจียนตายผ่านสก๊อตเทปที่ปิดปากเธออยู่.....เมธาวีเข้าสู่วิกฤตอาการบ้าคลั่งกระหนำทุบตีอย่างไร้ความปราณีไม่สนเสียงร้องติงใดๆทั้งสิ้นแม้นเพาภิรมย์และพิมพรรณจะพยายามร้องห้ามครั้งแล้วครั้งเล่าแต่นั่นกับเป็นการเพิ่มแรงโทสะให้กับผู้กระทำไม่ยับยั้งชั่งใจฟาดท่อนไม้ลงใส่ร่างเล็กจนแตกหักคามือ!!!
 
“ ไม่!!! หยุดอย่าทำร้ายเค้า!! ” ใบหน้าสวยเปื้อนเลอะไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลหล่นอาบหน้า เพาภิรมย์แทบทรุดกับการกระทำของเมธาวี
 
“ กันต์… ” เสียงหวานอ่อนอิดโรยมองดูร่างเล็กที่แน่นิ่งเนื้อตัวคลุกเคล้าฝุ่นละอองของพื้นเต็มไปหมดหันมองดูพลอยขวัญด้วยแววตาโกรธแค้นที่นั่งมองราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอะไร.....นี่น่ะเหรอที่บอกว่ารักหนักหนา
 
“ ฮ่าฮ่าฮ่า แกมันก็ไอ้ลูกหมาตัวนึงล่ะหว้า เพียงแค่ยาสลบอันเดียวก็คลานมาให้ฉันทุบเล่นได้แล้ว ” เมธาวีพูดพร้อมกับกระทืบลงไปที่หน้าท้องของคนไร้ทางสู้อีกครั้ง
“ พอได้แล้วเมย์!! เธอมาระบายกับฉันนี่ ฉันยอมทุกอย่าง..แต่ฉันขอร้องอย่าทำร้ายกันต์อีกเลย ” เพาภิรมย์ร้องบอกน้ำตาไหลริน
 
“ แกต่างหาก...คือเดรัจฉานที่ไร้ทางสู้..เจ้ากันต์ฎรัศมิ์!!! เพลี๊ยะ! ” เมธาวีย่อตัวลงบีบปลายคางของร่างเล็กผ่านถุงครอบที่ไม่มีใครคิดจะเอาออกจนเลือดที่ถูกทุบตีไหลออกมาจากที่ใดที่หนึ่งหยดลงบนข้อมือเธอเอ่ยพูดอย่างผู้มีชัยก่อนจะตบส่งท้ายอีกครั้งแสนสะใจ
 
“ อยากเจ็บบ้างใช่มั้ยเพาภิรมย์ ”
พลอยขวัญที่นั่งมองเหตุการณ์อยู่นานเดินเข้ามาหาเพาภิรมย์ยิ้มพูดอย่างอารมณ์ดี
“ เธอได้เจ็บสมใจแน่ เพราะฉันจะให้เธอตาย! ” ผู้ขู่หยิบมีดสั้นที่พกไว้ขึ้นมาโชว์
เพาภิรมย์จ้องตาพลอยขวัญอย่างไม่เกรงกลัวทำให้อีกคนนั้นเริ่มโมโหขึ้นไปอีก
“ แต่ฉันจะให้เธอตายทั้งเป็น... ” หญิงร้ายกาจยิ้มบอกอีกครั้งก่อนจะหันโยนมีดเล่มเดิมไปให้กับเมธาวี ใบหน้าสวยหันมองตาม
เมธาวีกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์หยิบมีดที่โยนมาเมื่อครู่ขึ้นมองดูสักพักก่อนจะจับด้ามให้ปลายคมจ่ออยู่กับเป้าหมายที่ไร้สตินอนอยู่กับพื้น
 
“ อย่านะ!! ” เพาภิรมย์กระสับกระส่ายร้องห้ามปากคอสั่น…..พลอยขวัญยิ้มเยาะชอบใจเห็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถทำให้เธออิจฉาได้กำลังจะตายทั้งเป็นอย่างที่เธอต้องการ
เมธาวีไม่รอช้าไม่สนใจเสียงร้องห้ามใดๆทั้งสิ้นเงื้อมีดขึ้นสูงเหนือหัวแววตาแน่วแน่และกำลังจะพุ่งลงไปแต่ทันใดนั้น!!
 
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน