เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

“ เอี๊ยดดด!! ” รถของกันต์แล่นเข้ามาจอดบริเวณเหมืองเพชรธุรกิจอีกหนึ่งอย่างของตระกูล กันต์ลงจากรถเดินสำรวจความเรียบร้อยไปรอบๆ

“ สวัสดีค่ะเจ้า...สวัสดีครับเจ้า..เจ้าสวัสดีครับ...สวัสดีค่ะเจ้า ” เสียงคนงานในเหมืองเอ่ยปากทำความเคารพเจ้านายตนที่มาตรวจดูความเรียบร้อยของงานวันนี้

กันต์พยักหน้ารับคำทักทายเล็กน้อยสีน่าสงบเปรียบเสมือนผู้บริหารของที่นี่อย่างถูกต้อง แล้วจึงเดินดูงานไปรอบๆ สักพักใหญ่

“ หายดีแล้วเหรอ ” น้ำเสียงคุ้นๆเอ่ยถามจากด้านหลัง ใบหน้าเรียวหันไปมองตามเสียงนั้นทันที

“ อะ..อ๋อ..ค่ะ หายดีแล้วค่ะ ” ร่างบางถอดแว่นออกก่อนที่จะตอบอย่างตะกุกตะกัก เมื่อหันไปเห็นเพาภิรมย์ไม่คิดว่าจะตามมาที่นี่

“ ออกมาตากแดดตากลมแบบนี้..เดี๋ยวก็ป่วยขึ้นมาอีกหรอก ” เพาภิรมย์บอกขณะส่งสายตาหวานพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆเหมือนเห็นปฏิกิริยาอาการทำตัวไม่ถูกของกันต์

“ หาย..หายดีแล้วค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรมาก ” กันต์รีบก้าวถอยหลังเมื่อเห็นเพาภิรมย์เดินเข้ามาใกล้

“ แน่ใจเหรอ..เมื่อคืนตัวร้อนยังกับไฟ ” ใบหน้าสวยอมยิ้มมีเล่ศนัยก้าวขาเข้ามาใกล้สาวน้อยมากขึ้น

“ ค่ะ..ค่ะ แน่ใจค่ะ หายดีแล้วค่ะ ” กันต์พูดน้ำเสียงติดๆขัดๆขณะก้าวเท้าถอยหลังเมื่อเห็นเพาภิรมย์เดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม

“ ไหนดูซิตัวร้อนอยู่หรือป่าว ” ร่างสูงเดินเข้าไปก้าวขาเข้าไปจนถึงตัวร่างเล็กพร้อมกับยืนมือไปที่แก้มคล้ายกับจะวัดอุณหภูมิความร้อนในตัวกันต์ ว่ายังมีอยู่หรือป่าว

“ ไม่ๆ ไม่ร้อนแล้วค่ะ..โอ๊ะ!! ” กันต์รีบตอบพร้อมกับถอยหลังไปสะดุดกับตอไม้ เพาภิรมย์รีบคว้าตัวเอาไว้ให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเพื่อไม่ให้กันต์ล้มลงไป

“ ............ อึกอึก..อึกอึก..อึกอึก.. ” ร่างบางเงียบใจเต้นแรง ตกใจที่ถูกดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เพาภิรมย์มองตากันต์ส่งยิ้มกรุ้มกริ่มอยากจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว

“ ตัวไม่ร้อนแล้วจริงๆ ด้วย.........หัวใจเต้นแรงจัง ” เพาภิรมย์กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของกันต์ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

กันต์รีบผละออกจากอ้อมกอดของเพาภิรมย์เขินจนหน้าแดงรีบหันหนีและเดินไปทางอื่น เพาภิรมย์ยืนยิ้มชอบใจที่เห็นกันต์เขินก่อนจะรีบเดินตามไป

“ กันต์.........กันต์...กันต์เดี๋ยว..กันต์รอพี่ด้วย ” เพาภิรมย์เรียกให้กันต์หยุดรอแต่กันต์ไม่หันมามองรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว เพาภิรมย์เดินตามเข้ามาถึงยังน้ำตกกันต์ยังคงรีบเดินหนีต่อไปเรียกก็ไม่หันเพาภิรมย์จึงหยุดเดินเพราะคิดว่าเรียกยังไงก็คงไม่หยุดแน่

“ ใจแข็งเหลือเกินนะ..แมวเหมียวตัวเล็ก ” เพาภิรมย์พูดอย่างหมันเขี้ยวแล้วจึงคิดหาแผนให้กันต์หยุดแล้วกลับมาหาตนให้ได้ เพาภิรมย์หันไปมองสายน้ำของลำธารที่อยู่ใกล้ๆ แล้วยิ้มเหมือนคิดแผนออก ร่างสูงค่อยๆเดินลงไปในสายน้ำของลำธารแล้วว่ายไปอยู่ตรงกลางๆน้ำ

“ ช่วยด้วย...ช่วยด้วย..กันต์..กันต์ช่วยพี่ด้วย..” เพาภิรมย์เปล่งเสียงร้องดังๆเพื่อให้กันต์ได้ยิน

“ คุณเพา....! ” กันต์ที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องของเพาภิรมย์ก็รีบวิ่งกลับมาตามเสียงร้องนั่นทันที

เพาภิรมย์เมื่อเห็นกันต์ที่กำลังวิ่งมาก็แกล้งมุดน้ำขึ้นๆลงๆ เหมือนกับว่ากำลังจมน้ำอยู่
กันต์มองลงไปยังลำธารเห็นเพาภิรมย์กำลังจะจมน้ำหายไป ก็รีบถอดรองเท้าที่ไม่เอื้ออำนวยนักและวิ่งลงไปช่วยทันที กันต์ว่ายน้ำเข้าไปช่วยเพาภิรมย์ขึ้นมาประคองวางข้างๆตลิ่งของลำธาร

“ คุณเพา....คุณเพาคะ..คุณเพา...คุณเพา ” กันต์ร้องเรียกเพาภิรมย์ที่ทำท่าเหมือนหมดสติไปอย่างเป็นห่วง

เพาภิรมย์ที่ได้ยินเสียงของกันต์ร้องเรียกก็ยังแกล้งหลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

กันต์หันซ้ายหันขวามองว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือเปล่าแล้วจึงตัดสินใจค่อยๆก้มลงไปจูบปากเพาภิรมย์เพื่อผายปอดและกดหน้าอกทำอย่างนี้สลับกันไปประมาณ 3 ครั้ง และผละออกมาหายใจแรงด้วยความเหนื่อย

เพาภิรมย์ยิ้มหัวเราะค่อยๆลืมตาแล้วลุกขึ้นมา

กันต์ทำหน้า งงๆอย่างแปลกใจ “ นี่..คุณเพา ไม่ได้เป็นอะไรเหรอคะ ” กันต์เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นกิริยาของเพาภิรมย์เหมือนคนที่ไม่ได้เป็นอะไรเลย

เพาภิรมย์อมยิ้มพร้อมกับส่ายหัวพลางนึกไปถึงลมหายใจของคนผายปอดก็เริ่มติดใจแต่ต้องเก็บอาการไว้

“ คุณเพาไม่ได้จมน้ำ ” กันต์เริ่มเสียงแข็ง

“ จะจมได้ยังไง..พี่ว่ายน้ำเป็น ” เพาภิรมย์พูดไปยิ้มไปเหมือนหลอกกันต์ได้สำเร็จ

************************

ลบเนื้อหาบางส่วน