เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          เช้าวันใหม่ ร่างบางลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียดวงตากระพริบมองอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงหน้า กันต์ลุกขึ้นนิดๆสายตาเพ่งมองดอกกุหลาบขาวที่วางอยู่ใกล้ๆริมฝีปากฉีกยิ้มออกมาก่อนจะหยิบกุหลาบขาวนั้นขึ้นมาสูดดมเบาๆพลางเหลือบไปเห็นโน๊ตกระดาษแผ่นหนึ่งที่ระบุไว้ว่า
“ พี่จะรีบกลับมา อยู่ที่นี่ห้ามดื้อนะคะ ” เป็นข้อความของเพาภิรมย์นั้นเอง ใบหน้าเรียวถอนหายใจออกมาเบาๆเธอจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหนกัน
“ ตื่นแล้วเหรอคะ คุณกันต์ ” กันต์หันมองแปลกใจเล็กๆ
“ ป้าชื่อสมใจค่ะ เป็นแม่บ้านของที่นี่ แล้วนั่นก็ลุงมี เป็นคนสวนและดูแลความเรียบร้อยของที่นี่ค่ะ ” ป้าสมใจถือถาดอาหารออกมาจัดวางบนโต๊ะสำหรับทานข้าวพร้อมกับแนะนำตัวเองและสามีสีหน้ายิ้มแย้ม กันต์พยักหน้าเข้าใจและยิ้มให้
“ เอ่อ คุณกันต์จะทานอาหารเช้าก่อน หรือว่าจะอาบน้ำก่อนดีคะ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ กันต์ยังไม่ค่อยหิว ”
“ ทานหน่อยเถอะนะคะ คุณเพาเธอสั่งป้าเอาไว้ ว่าให้คุณกันต์ทานข้าว ถ้าคุณกันต์ไม่ทาน ป้าต้องโดนดุแน่ๆเลยค่ะ ”
“ ก็ได้ค่ะ งั้นกันต์ขออาบน้ำก่อนนะคะ ”
“ ค่ะ ป้าเตรียมชุดไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะคะ อยู่ข้างบนค่ะ ” ร่างบางยิ้มพยักหน้าเบาๆก่อนจะลุกออกจากโซฟาและเดินขึ้นไปชั้นบน
 
กันต์จัดการกับธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยเสื้อสีขาวแขนยาวกับกางเกงขาสั้นดูเป็นชุดสบายๆเหมาะกับบรรยากาศริมทะเลแบบนี้ ร่างบางเดินมายังโต๊ะอาหารที่ป้าสมใจยืนคอยบริการจนทานมื้อเช้าเสร็จสิ้น เมื่อป้าแม่บ้านดูแลเรื่องต่างๆจนครบครันก็ออกทางประตูด้านหลังแล้วจัดแจงล็อคกรเสร็จศัพท์
 
ในบ้านหลังใหญ่มีแต่ความเงียบ กันต์เดินเล่นไปรอบๆภายในบ้านเพราะออกไปด้านนอกไม่ได้ ถอนหายใจออกมาเป็นระยะๆ เหมือนรอใครบางคนอยากให้กลับมาเร็วๆ แต่พอกลับมาก็ไม่อยากเห็นหน้าเสียอย่างนั้น
กันต์เดินมาหยุดอยู่ตรงมุมหนึ่งของบ้านใบหน้าเรียวตกใจนิดหน่อยที่เห็นรูปภาพขนาดใหญ่มากติดอยู่ข้างผนังยืนมองสักพักอมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อรูปนั้นเป็นรูปคู่อันเดิมของเธอและเพาภิรมย์ ไม่คิดว่าจะมีอยู่ที่นี่ด้วย
“ คุณกันต์คะ อาหารกลางวันมาแล้วค่ะ ” เสียงป้าสมใจดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะเดินมาหา
“ กันต์ยังไม่หิวเลยค่ะ ”
“ ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าป้าดูแลคุณกันต์ไม่ดี คุณเพาต้องดุป้าแน่ๆ ”
“ กันต์ขอนมแก้วเดียวพอค่ะ ถ้าคุณเพาดุป้า เดี๋ยวกันต์รับผิดชอบเอง ”
“ เอาอย่างนั้นเหรอคะ ก็ได้ค่ะ งั้นรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวป้าไปเอานมมาให้ ” กันต์ส่ายหัวยิ้มบางๆเมื่อป้าสมใจดูจะทำตามหน้าที่ดีเสียจริง
“ เอ่อ..คุณกันต์คะ ป้ารบกวนหน่อยค่ะ ช่วยเร่งเสียงโทรศัพท์ให้ป้าหน่อย เวลาใครโทรมาป้าไม่ค่อยได้ยินเลย ป้าทำไม่เป็นน่ะค่ะ ” ป้าสมใจหัวเราะเบาๆตามประสาคนแก่พร้อมกับส่งโทรศัพท์รุ่นเก่าๆมาให้ ในขณะที่กันต์กำลังทำตามขั้นตอนต่างๆของโทรศัพท์เสร็จสิ้น โทรศัพท์ของป้าสมใจก็มีสายโทรเข้ามาพอดี เป็นเบอร์ของเพาภิรมย์นั่นเอง ใบหน้าเรียวหันมองยังห้องครัวป้าสมใจยังไม่ออกมาจึงถือวิสาสะกดรับเสียเอง
“ ฮัลโหล..ป้าสมใจคะ วันนี้เพากลับเย็นหน่อยนะคะ ” กันต์ไม่ส่งเสียงอะไรนั่งฟังเพียงอย่างเดียว
“ ป้าดูแลกันต์ด้วยนะคะ เพาจะรีบกลับไปก่อนค่ำ ” ริมฝีปากบางอมยิ้มเบาๆเมื่อเพาภิรมย์พูดถึงเธอ
“ กันต์เป็นยังไงบ้างคะ....../เพา คุยธุระเสร็จหรือยังคะ เมย์รอนานแล้วนะ ” กันต์กำลังอ้ำอึ้งเมื่อเพาภิรมย์ถามมาไม่รู้จะตอบยังไงแต่ใบหน้าเรียวก็ต้องนิ่งไปเมื่อได้ยินเสียงของเมธาวีแทรกเข้ามาทำให้เธอรู้ว่าเพาภิรมย์กลับไปกรุงเทพและกำลังอยู่กับเมธาวีนั่นเอง
“ เมย์ เพากำลังคุยงานอยู่นะ...../ก็คุยไปซิ เมย์แค่หอมเฉยๆเอง ” กันต์กัดริมฝีปากแน่นเมื่อเสียงกุ๊กกิ๊กจู๋จี๋ของคู่รักถ่านไฟเก่าแทรกแซงเข้ามาในหูน้ำตาเอ่อคลอจนไหลหยดลงมาตัดสินใจกดสายทิ้งทันทีไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป
“ มาแล้วค่ะ....นมอุ่นๆ ”
“ ขอบคุณค่ะ ” ร่างบางหยิบแก้วนมจากป้าสมใจและเดินขึ้นไปบนห้องทันที ทิ้งให้ป้าแม่บ้านยืนงงนิดหน่อย
 
มือเรียววางแก้วนมลงกับโต๊ะข้างเตียงทิ้งร่างนอนคว่ำไปกับที่นอนนุ่มนิ่มหยาดน้ำใสๆไหลล้นนองใบหน้า หัวใจปวดเจ็บเหมือนโดนลวดหนามทิ่มแทงเสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆจนเจ้าของร่างเริ่มเหน็ดเหนื่อยกับการเสียน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังทำใจให้เข็มแข็งไม่ได้เสียที
“ ทำไม....ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ” เสียงร้องไห้เอ่ยบอกกับตัวเองเบาๆเมื่อความรักครั้งนี้ทำให้เธอผิดหวังอย่างรุนแรง
 
กันต์เหนื่อยหน่ายกับชีวิตของตัวเองในตอนนี้เต็มทน ร่างบางเหม่อลอยเดินลงมาจากบันไดมองไปด้านนอกที่แสงของตะวันสาดส่องเข้ามาแดงจ้าเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าตอนนี้ใกล้จะหมดไปอีกหนึ่งวัน ใบหน้าเรียวหันมองยังประตูที่เปิดทิ้งไว้ นิ่วหน้าคิดว่าป้าสมใจคงจะลืมปิดจึงมุ่งหน้าเดินออกไป
ร่างเล็กเดินเล่นริมทะเลมาเรื่อยๆใบหน้าเหงาเศร้าซึม หันมองไปรอบๆของที่นี่ดูเงียบสงบบรรยากาศดีเยี่ยมหากแต่จิตใจของเธอในตอนนี้ไม่ดีนักจึงทำให้ธรรมชาติรอบตัวดูแข็งๆไปเสียอย่างนั้น
 
 
เวลาหกโมงครึ่งเพาภิรมย์มาถึง ณ บ้านพักริมทะเลของเธอ ใบหน้าสวยยิ้มแย้มอารมณ์ดีเพราะคิดถึงสาวน้อยของเธอเสียเหลือเกินอีกทั้งเรื่องของเมธาวีก็เริ่มคืบหน้าไปเรื่อยๆเนื่องจากเธอปรึกษาผู้ที่ไว้ใจได้ให้ช่วยกันอีกแรง ร่างสูงเดินเข้ามายังในบ้านทุกอย่างดูปกติดี เพาภิรมย์ยิ้มมองไปรอบๆเพื่อหากันต์ ระหว่างนั้นเองป้าสมใจก็เดินผ่านมาพอดี
“ อ้าว..คุณเพา กลับมาแล้วเหรอคะ หิวมั้ยคะ ป้าเตรียมอาหารไว้แล้วจะทานเลยมั้ย ”
“ ยังก่อนค่ะ กันต์ล่ะคะ กันต์อยู่ไหน ” ใบหน้าสวยหันมองไปรอบๆบ้านถามหาถึงคนรัก
“ คุณกันต์ขึ้นห้องไปตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้วค่ะ ข้าวก็ไม่ทาน ถือแต่นมไปหนึ่งแก้ว ” ป้าสมใจบอกคล้ายเป็นห่วง เพาภิรมย์ยิ้มกว้างเมื่อตัวเล็กของเธอช่างดื้อเสียจริงไม่รอช้า ร่างสูงก้าวขาเร็วๆขึ้นบันไดไปที่ห้องทันที
เพาภิรมย์เปิดประตูเข้ามาในห้องสายตามองหาไปรอบๆไม่พบใครพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำก็ไม่เจอวนออกมายังนอกระเบียงไร้วี่แววคนรักของเธอ ใบน้าสวยคุ่นคิดว่าสาวน้อยของเธออาจจะหนีไปแล้ว รีบวิ่งกลับลงมาด้านล่างอย่างกระวนกระวาย
“ ป้าสมใจ กันต์หายไปไหน!! ” เพาภิรมย์ถามสีหน้าร้อนรน
“ อ้าว! ป้ายังไม่เห็นคุณกันต์ลงมาเลยนะคะ ”
ใบหน้าสวยหน้าเสียตกใจเป็นอย่างมากก่อนจะรีบวิ่งออกมานอกบ้านมองหาไปรอบๆไม่เจอใครทั้งสิ้นจึงวิ่งมาริมชายหาดสองมือกุมขมับเริ่มเครียดร้อนใจเมื่อหากันต์ไม่เจอ เพาภิรมย์วิ่งหาสาวน้อยมายังใกล้บ้านพักของลุงมีและป้าสมใจยืนมองหาซ้ายขวากระสับกระส่าย
เพาภิรมย์กวาดสายตามองไปรอบๆจนมาหยุดอยู่ด้านหน้า น้ำตาเอ่อคลอเมื่อมองไกลๆเห็นร่างบางเดินก้มหน้ามาช้าๆ ถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะโล่งอกที่กันต์ไม่ได้หนีเธอไปไหน
“ กันต์… ” เสียงเรียบเอ่ยเรียกบางเบา ใบหน้าเรียวเงยขึ้นและหยุดเดิน เพาภิรมย์เดินเข้ามาพร้อมกับสวมกอดสาวน้อยของเธอไว้
“ พี่คิดว่ากันต์จะทิ้งพี่ไปแล้วซะอีก ” เพาภิรมย์กอดร่างเล็กไว้แน่นก่อนจะผละออกมาเมื่ออีกคนมีท่าทางนิ่งเฉย กันต์มองใบหน้าสวยด้วยสายตาปกติก่อนจะเลี่ยงเดินออกไป ร่างสูงหันมองตามคนที่เดินออกไปไกลเรื่อยๆ
“ คุณเพาครับ ” ลุงมีที่เดินตามมาทีหลังเอ่ยเรียกเบาๆ เพาภิรมย์หันมอง
“ อย่าลืมให้คุณกันต์ทายาด้วยนะครับ ”
“ ทายา ? ทาทำไมคะ ”
“ คือ คุณกันต์เธอโดนเจ้าโต้งที่ชาวบ้านข้างๆแถวนี้เลี้ยงไว้ มันจิกที่ข้อเท้าเอาน่ะครับ ”
“ ไก่จิก! ” เพาภิรมย์ถามย้ำอีกครั้งด้วยความตกใจ
“ ครับ ” ลุงมีตอบกลับสั้นๆก่อนจะเดินออกไป เพาภิรมย์หันมองสาวน้อยของเธอที่เดินหายเข้าไปในบ้านแล้วจึงรีบวิ่งตามไปทันที
 
ร่างสูงรีบขึ้นมาบนห้องไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋ายามาด้วยมองหาตัวเล็กของเธอคงจะอยู่ในห้องน้ำ เพาภิรมย์เดินมายังโซฟาหันมองแก้วนมที่วางอยู่คล้ายยังไม่ได้ดื่มเลยแม้แต่น้อย ก้มมองเศษกระดาษทิชชูที่ถูกทิ้งอยู่ในถังขยะเล็กๆมีคราบเลือดเจือปนนิดหน่อย
สักพักใหญ่ประตูห้องน้ำถูกเลื่อนออกเบาๆเพาภิรมย์หันมอง ร่างบางเดินออกมาดูเหมือนตัวยาวขึ้นเพราะกางเกงที่ใส่ยาวจนถึงตาตุ่มแถมเสื้อก็แขนยาวถึงข้อมือดูน่ารักมากขึ้นไปอีก จะไม่ดีก็ตรงใบหน้าที่ไม่มีรอยยิ้มเลยแม้น้อยหนำซ้ำยังไม่มองเธออีกทำเหมือนเธอไม่ได้อยู่ในห้องเสียอย่างนั้น
“ กันต์...เจ็บมากหรือป่าว ” เมื่อกันต์เดินมาที่เตียง เพาภิรมย์ที่นั่งอยู่กับโซฟาลุกขึ้นจับข้อมือถามอย่างเป็นห่วง ใบหน้าเรียวส่ายหัวนิดๆแทนคำตอบและนั่งลงบนเตียงสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มเหมือนจะนอนแล้ว
“ อย่าพึ่งนอน เดี๋ยวพี่ทายาให้ ” ร่างสูงนั่งลงข้างๆมือเอื้อมดึงผ้าห่มออก
กันต์หยิบชายผ้ากลับมาห่มเช่นเดิม เพาภิรมย์ตลบผ้าออกไปจนพ้นตัวและดึงขาทั้งสองข้างมาวางไว้บนตักร่างเล็กจะถอยห่างแต่ถูกจับกดเอาไว้แน่นเสียก่อน
“ อย่าดื้อ! ไม่เห็นหรือไงว่าเลือดออก ” เสียงแข็งเอ่ยบอกใบหน้าเรียวสบตานิ่งๆก่อนจะหันไปอีกทางถอนหายใจออกมาเบาๆ
สองมือเรียวพับขากางเกงขึ้นเล็กน้อยจัดการทำความสะอาดและทายารอยแผลเล็กๆจนเสร็จเรียบร้อยเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างที่นั่งมองการกระทำของเธออยู่ตลอดเวลา เมื่อกันต์เห็นเพาภิรมย์มองมาจึงรีบเบี่ยงหน้าไปทางอื่น
" แอบออกไปข้างนอก ได้แผลเลยเห็นมั้ย " ร่างสูงมองดวงหน้าที่หันหนีไม่ยอมมองเธอ
" อยากเดินเล่น อยู่แต่ในบ้านกันต์เบื่อ "
" แล้วปล่อยให้ไก่จิกได้ยังไง ทำไมไม่หนี " ริมฝีปากสวยพร่ำถามเพราะรู้ดีว่าสาวน้อยของเธอกลัวเจ้าสัตว์ชนิดนี้
" หนีไม่ทัน... " เสียงเล็กตอบกลับบางเบา เพาภิรมย์รู้สึกสะเทือนใจอย่างไรบอกไม่ถูกเพราะเมื่อครั้งก่อนเธอเป็นคนพาหนีเองแต่ครั้งนี้เธอกับไม่ได้อยู่ดูแล
ร่างบางถอยออกห่างสอดขาเข้าไปยังผ้าห่มเช่นเดิมรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจเต็มทน เพาภิรมย์ขยับเข้ามาใกล้สาวน้อยที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่จมูกโด่งยื่นเข้ามาหอมแก้มเบาๆ
" ทานข้าวบ้างหรือยัง "
" ไม่หิว "
" ไม่หิวอีกแล้ว เมื่อกลางวันก็ไม่ได้กิน นมก็ไม่ดื่ม "
" ดื้อตลอด แบบนี้ไม่น่ารักเลย รู้มั้ย "
" ก็ไม่ต้องรัก ไม่ต้องฝืนทำมารัก "
" กันต์ อย่าพูดแบบนี้ซิ " เพาภิรมย์บอกอย่างใจเย็น
" คุณเพาไปไหนมา " ใบหน้าเรียวหันมาถามเบาๆ
" เอ่อ...พี่ พี่ไปทำธุระมาค่ะ " เพาภิรมย์ตะกุกตะกักนิดหน่อย
" วันนี้คุณเพาอยู่กับใคร.... "
" อยู่กับ...อยู่กับลูกค้าจ้ะ " กันต์จ้องมองแววตาสักครู่ก่อนที่หยดน้ำตาจะหล่นบนใบหน้า
" กันต์.... " เซ้นส์ของเพาภิรมย์เริ่มบอกถึงอะไรบางอย่างพลางจะยกมือขึ้นเช็ดคราบน้ำตาแต่กับถูกมือของคนร้องไห้ปัดให้ออกห่างเสีย
ร่างบางลุกลงจากเตียงอย่างรวดเร็ววิ่งไปที่ประตู เพาภิรมย์วิ่งเข้าไปกอดตัวไว้ได้ทันอ้อมแขนรัดร่างสาวน้อยของเธอเอาไว้แน่น กันต์ออกแรงดิ้นสะบัดตัวเต็มที่จนอีกคนแทบจะรั้งเอาไว้ไม่อยู่พร้อมกับเสียงที่เอะอะอยู่ตลอดเวลา
" ปล่อย!!! "
" ไม่!! อย่าไปนะกันต์ อย่าไป "
" ปล่อยนะ!! กันต์ไม่อยู่แล้ว!! ไม่อยู่ที่นี่แล้ว!! " คำพูดปะปนกับเสียงร้องไห้จนแหบแห้งไปหมด
เพาภิรมย์ยอมปล่อยร่างบางแต่หมุนตัวให้กลับมาอยู่ด้านในเพราะเกรงว่าจะหนีออกไปได้
" เพี๊ยะ!! "
" ฉันเกลียดคุณ! " เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระฝ่ามือก็ตบเข้าไปที่ใบหน้าสวยเสียเต็มแรงก่อนจะบอกถ้อยคำที่ฟังแล้วบาดลึกไปถึงขั้วหัวใจของเพาภิรมย์
ร่างสูงหายใจแรงกัดริมฝีปากแน่นยับยั้งน้ำตาที่ไหลหยดลงมาพร้อมกับหันหลังเดินออกจากห้องไป สองร่างเศร้าเสียใจไม่แพ้กันเมื่อสิ่งที่ได้ยินและได้รับรู้มานั้นช่างทำให้เจ็บปวดมากยิ่งขึ้นทุกวัน
 
เวลาล่วงเลยไปจนดึกดื่นกันต์ยังคงนั่งอยู่บนเตียงเหม่อมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ถอนหายใจออกมาเป็นระยะๆเมื่อนึกถึงความรักของเธอในตอนนี้ช่างทำให้เจ็บปวดเสียเหลือเกิน ระหว่างนั้นเองเสียงเอะอะนิดๆจากด้านนอกดังเข้ามาจนต้องหันมองด้วยความสงสัย
“ คุณกันต์คะ.....คุณกันต์ ”
“ คุณกันต์คะ รบกวนช่วยเปิดประตูหน่อยค่ะ ” เสียงป้าสมใจเอ่ยบอกร้อนรนนิดหน่อย ร่างบางรีบเดินไปที่ประตูและเปิดออกเบาๆ
เมื่อประตูถูกเปิดออกร่างของเพาภิรมย์ก็ถลาเซเข้ามาจนกันต์แทบจะรับเอาไว้ไม่ทัน ใบหน้าเรียวหันมองผ่านแผ่นหลังคนที่ยืนทิ้งน้ำหนักเกาะอยู่กับร่างของเธอ
“ กลิ่นเหล้าฟุ้งเลยนะคะ ” กันต์หันบอกกับป้าสมใจที่ยืนเหนื่อยหอบอยู่
“ ค่ะ ไม่รู้คุณเพาเป็นอะไร อยู่ๆก็ดื่มเสียเยอะป้าห้ามก็ไม่ฟัง นี่ก็บอกให้ป้าพาขึ้นมาหาคุณกันต์ ไม่อย่างนั้นเธอจะขับรถออกไปข้างนอก ป้าเป็นห่วงค่ะ ”
“ ป้าไปพักผ่อนเถอะค่ะ ” เสียงเรียบเอ่ยบอก ป้าสมใจพยักหน้ายิ้มบางๆก่อนจะเอื้อมปิดประตูให้
กันต์ถอนหายใจเบาๆส่ายหัวหน่อยๆและค่อยๆพาร่างที่ยืนกอดเธอแน่นมาที่เตียง ร่างสูงล้มตัวลงนอนบนฟูกหนาบ่นพึมพำอะไรไปเรื่อย กันต์นั่งมองชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไป
“ ฮื่อ..จะไปไหน.... ” ร่างบางหันขวับกลับมามองเมื่อถูกเพาภิรมย์ดึงมือไว้
“ ไปนอนที่อื่น ”
“ อย่าไปเลยนะ ”
“ คุณเพานอนเถอะค่ะ ” เสียงเล็กตอบกลับเบาๆพลางจะลุกออกไป เพาภิรมย์ดึงถลามากอดไว้ในอ้อมอกและยิ้มหวานให้
“ นี่เมาจริงหรือป่าวเนี่ย! ” กันต์เริ่มสงสัยแปลกๆ ร่างสูงไม่ตอบอะไรพร้อมกับพลิกดันให้อีกคนนอนลงและคร่อมกายไว้ทันที
“ เมาจริง แต่กลิ่นหอมจนอดใจไม่ไหวแล้ว ” ริมฝีปากสวยกระซิบบอกก้มสูดดมซอกคอขาวเบาๆ
“ หยุดนะ! ” สองมือดันใบหน้าสวยออกห่าง “ หยุด! บอกให้หยุด คุณเพาอย่า!! ” เพาภิรมย์ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดซุกไซร้ซอกคอสลับสองข้างอย่างโหยหา
“ อืม...ทำไมอ่ะ ” เสียงเพาภิรมย์เริ่มกระเส่าขึ้นเรื่อยๆเอ่ยบอกชิดลำคอขาวพร้อมกับจับสองมือคู่น้อยที่พยายามปัดป้องไว้แน่นเสียแล้ว
“ อย่าทำแบบนี้กับกันต์อีกเลย ” ร่างบางเริ่มเสียงสั่นเครือ ใบหน้าสวยเงยขึ้นดวงตาหวานฉ่ำบ่งบอกว่าไม่สามารถหยุดอะไรได้อีกต่อไป
“ กันต์ไม่รักพี่แล้วเหรอ ”
“ ปล่อยกันต์ไปเถอะนะคะ คุณเพาจะได้ไปอยู่กับคนที่คุณเพารัก ” ใบหน้าเรียวพร่ำบอกน้ำตาเริ่มไหลพราก
“ ไม่ พี่จะไม่ยอมปล่อยกันต์ไปไหนทั้งนั้น พี่รักกันต์นะ รักมากที่สุด ” ริมฝีปากสวยเอ่ยบอกพร้อมกับก้มลงมาเรื่อยๆ
“ ยอมพี่นะคะ พี่รักกันต์คนเดียว ”
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน