เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          ไม่นานนักเพาภิรมย์ก็เดินทางกลับถึงกรุงเทพเป็นที่เรียบร้อย เธอตรงเข้าไปที่บริษัทของตัวเองพร้อมกับรีบโทรหากันต์ทันที เมื่อคู่รักได้พุดคุยกันผ่านโทรศัพท์ก็ทำให้กันต์เริ่มคิดถึงเพาภิรมย์ขึ้นมาแม้จะพึ่งจากกันได้ไม่นาน เพาภิรมย์สั่งเลขาให้เรียกชมรวีน้องสาวของเธอเข้ามาพบที่ห้องทำงาน

ชมรวี หญิงสาวผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องเดินเข้าห้องมาอย่างสงบเสงี่ยม เพาภิรมย์ชี้นิ้วบอกให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ตรงกันข้าม

“ เรื่องของเธอกับเมธาวี มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเค้า ” เพาภิรมย์เริ่มถามต่อน้องสาวที่นั่งก้มหน้าด้วยความกลัว

“ รวีขอโทษค่ะ รวีไม่ได้ตั้งใจ ” น้องสาวตอบเสียงสั่นเครือ

“ ไม่ได้ตั้งใจ! แล้วทำไมถึงปล่อยให้มันถ่ายคลิปไว้ได้ ” เพาภิรมย์ลุกขึ้นยืนต่อว่าน้องสาวที่แสนดี แต่ตอนนี้กับทำให้เธอผิดหวังอย่างรุนแรง

“ ตอนที่เค้าไปจากพี่ เธอเองก็เกลียดเค้าเข้าไส้ไม่ใช่เหรอ แล้วนี่มันอะไรกัน!!! ”

“ รวีไม่ได้เต็มใจค่ะ! ” ชมรวีเงยหน้าขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรากเอ่ยบอกต่อพี่สาวของเธอ

“ ว่าไงนะ... ”

“ รวีไปเจอเค้าที่นิวยอร์ก ตอนที่ พี่เพาให้รวีไปประชุมที่นั่นแทน ”

“ รวีเจอเค้าโดยบังเอิญที่ผับ รวีไม่รู้ว่าเค้าใส่อะไรให้รวีดื่ม รวีรู้อย่างเดียวว่า รวีมีสติ แต่ขยับตัวไม่ได้ มันก็เลย....” ชมรวีร้อไห้ออกมาเมื่อเล่าถึงเหตุการณ์อันเลวร้ายของตัวเองให้พี่สาวฟัง เพาภิรมย์ยื่นอึ้งก่อนจะเดินเข้าไปกอดน้องสาวของตัวเองเพื่อปลอบประโลมใจ

“ พี่เพาช่วยรวีด้วยนะคะ รวีกลัวพี่เมย์จะปล่อยคลิปบ้าๆนั่นไป ” ชมรวีกอดพี่สาวร้องให้คร่ำครวญ เพาภิรมย์กัดฟันแน่นเมื่อความแค้นที่เมธาวีทำมันเกินจนไม่อาจให้อภัย

“ พี่จะช่วยรวีให้ได้ รวีไม่ต้องกลัว พี่จะจัดการเอง ”

เพาภิรมย์ให้น้องสาวของเธอไปพักที่คอนโด เพื่อที่จะได้อยู่ห่างจากเมธาวี ส่วนเธอนั้นเดินทางกลับมาที่บ้านหลังโตของตัวเอง เอื้อยและสาวใช้คนอื่นๆดีใจมากที่เจ้านายของเธอกลับมาเสียทีต่างปรี่กันออกมายืนต้อนรับกันที่ประตูบานใหญ่อย่างตื่นเต้น

“ คุณเพา...สวัสดีค่ะ หนูดีใจม๊ากมากค่ะ ที่คุณเพากลับมา ” เอื้อยและใช้คนอื่นๆต่างทำความเคารพอย่างยิ้มแย้ม

“ เมธาวี อยู่ที่นี่ใช่มั้ย ” สายตาเรียบนิ่งมองตรงเข้าไปยังในบ้านพร้อมกับเอ่ยถามสาวใช้ไม่เจาะจงคน

“ อยู่ค่ะ มาตั้งหลายวันแล้ว ” เอื้อยอาสาตอบเอง

เพาภิรมย์เดินตรงเข้ามายังในบ้านไม่พบเมธาวีเงยหน้ามองขึ้นไปชั้นบนหายใจแรงเป็นระยะๆก่อนที่จะรีบเดินขึ้นบันไดไปอย่างเร่งรีบ ร่างสูงมุ่งหน้ามาที่ห้องนอนของตัวเองไม่รอช้ามือเรียวเอื้อมเปิดประตูเข้าไปทันที

หญิงสาวหน้าตาดีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันนอนกระดิกเท้าสบายอยู่บนเตียงใบหน้าหันมองต่อร่างสูงที่เปิดประตูเดินเข้ามา สองสาวจ้องมองกันสักพักหลังจากไม่ได้เจอกันมาหลายปี เมธาวีลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาหาริมฝีปากฉีกยิ้มกวาดสายตามองไปทั่วเรือนร่างเมื่อเห็นเพาภิรมย์ที่แปรเปลี่ยนไปดูสวยขึ้นกว่าเดิมเป็นไหนๆ

“ สวัสดีค่ะเพา เพาดูสวยขึ้นมากเลยนะคะ ” เมธาวีเอ่ยทักทายเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ เธอจะเอายังไงก็ว่ามา ” แต่เพาภิรมย์กับไม่พูดจาหวานใส่

“ จุ..จุ..จุ..ไม่เอาน่าเพา อย่าอารมณ์เสียซิ ”

“ เธอต้องการอะไร ”

“ เมย์ไม่ต้องการอะไรเลย นอกจากเพาไงจ๊ะ ”

“ คนอย่างเธอไม่ต้องการแค่นี้หรอก! ”

“ ต้องการเท่าไหร่ แลกกับไอ้คลิปเฮงซวยนั่น!! ”

“ เมย์ไม่ได้ต้องการเงินก้อน เมย์ต้องการความสบาย ไปตลอดชีวิต ” เมธาวีนั่งไขว่ห้างลงกับโซฟาตัวหนึ่งและพูดออกมา

“ ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมให้เธอมาสูบเลือดสูบเนื้อฉันหรอก! ”

“ เพาอย่าลืมซิ ว่าคลิปอยู่กับเมย์ เมย์อยากจะเปิดเผยเมื่อไหร่ก็ได้..... ” เมธาวีพูดอย่างมีชัย เพาภิรมย์กัดฟันข่มอารมณ์โกรธของตัวเองที่อยากจะระเบิดออกมาแต่ก็ต้องยับยั้ง ตัดสินใจสะบัดหนีเดินออกไปสงบสติอารมณ์

2 อาทิตย์ผ่านพ้นไป กันต์นั่งอยู่ในห้องทำงานของบริษัทใบหน้าเรียวเหม่อมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย ในหัวคิดถึงแต่เพาภิรมย์ที่ระยะหลังๆไม่ค่อยโทรหาตามเวลาที่เคยทำไว้ เวลาคุยกันก็แค่ชั่วครู่ทำให้กันต์รู้สึกท้อใจอย่างไรบอกไม่ถูก

“ กันต์ คิดอะไรอยู่เหรอ ” พิมพรรณเอ่ยถามขึ้นเมื่อหลานสาวไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเธอที่เดินเข้ามาในห้อง

“ ป่าวค่ะ... ”

“ คิดถึงคุณเพาล่ะซิ ” น้าสาวถามอีกครั้ง ใบหน้าเรียวยิ้มให้เห็นบางๆแทนคำตอบ พิมพรรณมองดูแล้วก็เศร้าใจไปตามๆกันเพราะไม่เคยเห็นหลานสาวของเธอเป็นเช่นนี้มาก่อน

“ เราไปกรุงเทพกันมั้ย ” พิมพรรณอ่ยชวน กันต์หันหน้ามอง

“ ไปเซอร์ไพรส์ไง เพาต้องดีใจแน่ๆ ถ้ากันต์ไปหา ” กันต์เริ่มยิ้มพลางคิดตามเธอไม่เคยไปหาเพาภิรมย์เลยสักครั้งมีแต่อีกคนที่เป็นฝ่ายมาหา

“ ตกลงค่ะ เราไปกันพรุ่งนี้เลยนะ ” สองสาวยิ้มให้กันอย่างตื่นเต้น ร่างบางดีใจเป็นที่สุดที่จะเดินทางไปหาคนรัก

ช่วงบ่ายของวันใหม่กันต์พร้อมพิมพรรณรวมทั้งนพก็เดินทางมาถึงกรุงเทพเป็นที่เรียบร้อย สองน้าหลานนั่งรถกันมาอย่างอารมณ์ดีคุยกันมาอย่างสนุกสนานโดยมีนพเป็นคนขับที่คอยยิ้มตามไปเมื่อเห็นรอยยิ้มของเจ้านาย รถแล่นมายังย่านสุขุมวิทตามทางที่พิมพรรณเป็นคนบอกและมาหยุดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่

ด้านเพาภิรมย์ก็ได้จัดการให้เมธาวีไปนอนห้องอื่นและพยายามใจเย็นกับอดีตคนรักให้มากที่สุดเพื่อที่อีกคนจะได้ตายใจและยอมปริปากออกมาบ้างว่าซ่อนคลิปเอาไว้ที่ไหน

“ อุ๊ย!!! เมย์ทำอะไร ” เสียงเพาภิรมย์ดังขึ้นคล้ายตำหนิพร้อมกับรีบดันตัวเองออกห่างเมื่อเมธาวีเดินเข้ามากอดเธอ

“ เพารังเกียดเมย์เหรอ ”

“ ป่าว เพาแค่ตกใจ อยู่ๆเมย์ก็เข้ามาเงียบๆ ” เพาภิรมย์นึกได้ว่าควรใจเย็นไว้ก่อนเพื่อให้อีกคนเชื่อใจเธอมากขึ้น

“ เมื่อไหร่เพาจะไว้ใจเมย์ซะทีล่ะคะ เราอยู่ด้วยกันมานานแล้วนะ เพาก็เห็นนิ ว่าเมย์ไม่มีใครอีกแล้ว ” เมธาวีเดินเข้าไปกอดเพาภิรมย์ไว้เช่นเดิมและบอกเสียงอ่อนเสียงหวาน

“ เราตกลงกันแล้วนิ ว่าถ้าเมย์อยากอยู่กับเพาตลอดไป เมย์ก็ต้องทำตัวให้ดี ห้ามลุ่มล่าม ”

“ เมย์ไม่ได้ลุ่มล่ามเลยนะ แค่กอดเฉยๆเอง เมื่อไหร่เพาจะเชื่อใจเมย์บ้างล่ะ ”

“ จะให้เพาแน่ใจได้ยังไง แค่เมย์อยากกลับมาหาเพา ยังเอารวีมาเป็นเครื่องต่อรองเลย ” เพาภิรมย์แกล้งยืนหันหลังให้ทำพูดเสียงงอน

“ เพาลืมๆไปเถอะ ตอนนี้เรื่องของรวีไม่ได้อยู่ในหัวของเมย์อีกแล้วล่ะ พอเมย์ได้เจอเพาปุ๊บ รวีก็หมดประโยชน์ทันที ” เพาภิรมย์กัดฟันแน่นเมื่ออีกคนพูดเช่นนั้นมันยิ่งทำให้ความโกรธของเธอเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

ด้านล่าง กันต์พร้อมพิมพรรณเดินทางมาถึงพอดีเอื้อยต้อนรับแขกผู้มาเยือนอย่างดีที่สุด ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของกันต์ก็ดังขึ้นเลยไม่ได้สนใจสิ่งรอบด้านนักเดินตามพิมพรรณมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องรับแขก

เอื้อยบอกให้พิมพรรณนั่งรอชั่วครู่เพื่อที่เธอจะไปบอกกับเจ้านายว่ามีคนมาคอยพบ แต่ก่อนที่เอื้อยจะเดินขึ้นไปยังชั้นบนจมูกของหญิงสาวรับใช้ก็ได้กลิ่นไหม้ๆลอยออกมาจากห้องครัว ดวงตาเบิกกว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้าที่จะออกมาต้อนรับแขกเธอกำลังทำอาหารอยู่ สองขาจึงเปลี่ยนทิศทางวิ่งไปที่ห้องครัวทันที

ผ่านไปประมาณ 10 นาที กันต์ยังคงคุยธุระผ่านโทรศัพท์ไม่เสร็จ พิมพรรณนั่งรอสักครู่ก็เริ่มเบื่อเมื่อเพาภิรมย์ยังไม่ลงมาหาอีก เพื่อนสาวที่คุ้นที่คุ้นทางเป็นอย่างดีในบ้านหลังนี้เพราะเมื่อสมัยเรียนอยู่มหาลัยกับเพาภิรมย์เธอก็มาที่นี่ค่อนข้างบ่อยเลยทีเดียว พิมพรรณตัดสินใจเดินออกมาจากห้องรับแขกสายตาเงยมองยังด้านบน

“ ฮิฮิ แอบย่องขึ้นไปหาดีกว่า คงจะตกใจน่าดู ” พิมพรรณพูดพึมพำกับตัวเองอย่างตื่นเต้นพลางก้าวขาขึ้นไปยังชั้นบนช้าๆ หันหน้ามองรอบกายไม่มีผู้คนช่างสะดวกดีเสียจริง

“ อืม...ตามนี้นะ อย่าให้มีอะไรผิดพลาดอีก ” กันต์คุยงานจนเสร็จสิ้นหันมาอีกทีไม่เจอน้าสาวของเธอนิ่วหน้าสงสัยนิดๆไม่รู้ว่าพิมพรรณหายไปไหน ร่างบางจึงเดินออกมาจากห้องรับแขกกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาพิมพรรณแต่ไม่พบ ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองด้านบนเห็นหลังพิมพรรณแว๊บๆอมยิ้มออกมายืนคิดสักพักว่าจะตามไปดีหรือไม่

กันต์ตัดสินใจเดินตามขึ้นไปยังด้านบนหันมองรอบๆของบ้านเพาภิรมย์ที่สวยไม่แพ้คุ้มหลวงเชียงรัฐของเธอ ร่างบางก้าวขาเดินไปทางหนึ่งเพราะมีพุ่มของดอกไม้สีขาวจัดตามแนวทางเป็นระยะๆให้หน้าชวนมองและมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องมือเรียวกับถือวิสาสะเอื้อมบิดกรประตูและเปิดเข้าไปเสียอย่างนั้น

ร่างบางกวาดสายตามองไปรอบๆห้องสีขาวเล็กๆไม่ใหญ่มากช่างดูสะอาดตาถึงกับทำให้เธอชอบกันเลยทีเดียว ริมฝีปากอมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อในห้องนี้คงจะเป็นที่เก็บของรักของหวงของเพาภิรมย์ก็น่าจะใช่เพราะมีของใช้เก่าๆที่น่าจะใช้ได้เมื่อหลายปีก่อนอีกทั้งรูปสมัยเรียนเยอะแยะเต็มเป็นหมด อีกทั้งยังมีพิมพรรณอยู่ในรูปด้วยเช่นกัน

กันต์หยิบรูปเพาภิรมย์ขึ้นมาดูเป็นตอนที่เธอเรียนมหาลัยผมสั้นแค่บ่าจ้องมองสักพักยังกับเหมือนเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ที่ไหนแต่ก็ยังนึกไม่ออกถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบวางรูปนั้นลงพึ่งรู้ตัวว่ากำลังเสียมารยาทเพราะเข้ามาในห้องนี้โดยที่ยังไม่ได้ขออนุญาตจากเจ้าของบ้านเลย

ใบหน้าเรียวมองไปรอบๆอีกครั้งก่อนจะหมุนร่างเพื่อที่จะออกไปจากห้องระหว่างนั้นเองมือข้างหนึ่งก็สะบัดไปโดนกับสวิตช์บางอย่างทำให้ผ้าม่านที่ถูกปิดอยู่มิดชิดค่อยๆเปิดออกช้าๆด้วยระบบไฮโดรลิค กันต์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่นานนักผ้าม่านที่ถูกเปิดออกก็ค่อยๆเผยรูปภาพที่ถูกใส่กรอบไว้ขนาดใหญ่ใบหน้าเรียวหันมองเริ่มสนใจ

เมื่อผ้าม่านเปิดออกจนหมดปรากฏให้เห็นภาพถ่ายของหญิงสาวหน้าสวยคู่กับเด็กน้อยหน้าตาดี มีข้อความแนบมากับภาพเขียนไว้ว่า [i]วันนั้นฉันไม่เสียใจอีกต่อไปเพราะเธอ เราได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ ฉันจะรักเธอทันที.....ตัวเล็ก [/i] กันต์ยืนอึ้งเมื่อรูปเด็กคนนั้นคือเธอและหญิงสาวที่ไม่ใช่ใครเลยเป็นเพาภิรมย์นั่นเอง

“ ผู้หญิงคนนั้น.........คุณเพา ”

กันต์เริ่มคิดประติดประต่อเรื่องเมื่อหลายปีก่อนตอนที่เธอกำลังจะไปอังกฤษได้ไปส่งพิมพรรณที่มหาวิทยาลัยและได้เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่เธอจึงเข้าไปพูดคุยด้วยเพียงไม่กี่คำ ไม่คิดว่าความบังเอิญอะไรหลายๆอย่างที่มารวมกันจะทำให้มีความสุขได้มากมายขนาดนี้

“ กันต์มาอยู่กับคุณเพานานแล้วเหรอเนี่ย ” เสียงเล็กพูดกับตัวเองออกมาเบาๆ

“ ตัวเล็ก.... ” ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ภาพถ่ายเมื่อหลายปีก่อนมือเรียวเอื้อมแตะไปที่รูปนั้นริมฝีปากฉีกยิ้มและพูดออกมาเบาๆเมื่อเพาภิรมย์ยังคงเรียกเธอเช่นเดิมเหมือนครั้งแรกที่เจอกันถึงแม้จะจำกันไม่ได้ก็ตาม

ด้านเพาภิรมย์ที่ยังไม่รู้ว่ากันต์มาหาเธอจึงอยู่ในช่วงเล่นละครจู๋จี๋อยู่กับเมธาวี พิมพรรณเองก็กำลังเปิดประตูเข้ามาเพราะรู้ดีว่าห้องนี้คือห้องของเพาภิรมย์

“ เมย์...ใจเย็นๆซิคะ ”

“ เมย์รอต่อไปไม่ไหวแล้วนะเพา อย่าห้ามเมย์อีกเลยนะคะ ”

พิมพรรณเดินเข้ามาเพียงนิดก็ได้ยินเสียงอู้อี้ของสองสาว นิ่วหน้าสงสัยว่าเพาภิรมย์กำลังคุยอยู่กับใคร

“ เมย์เหรอ....เมย์....เมธาวี!!! ” พิมพรรณคิดไปคิดมาถึงชื่อปริศนาจึงพูดออกมาด้วยความตกใจแต่ไม่ได้เสียงดังมาก พลางขยับเข้าไปเพื่อที่จะดูให้รู้แน่ชัด

“ แก้มเพาห๊อมหอม....หอมเหมือนเดิมเลย ” เมธาวีกอดเพาภิรมย์อยู่จากด้านหลังฉกฉวยหอมแก้มแถมพูดจาหวานใส่ เพาภิรมย์เบือนหน้าหนีนิดๆดวงตากำลังนึกคิดว่าจะหาทางรอดอย่างไรดี

“ เดี๋ยวเมย์....เพามีงานต่อ เอาไว้วันหลังแล้วกันนะ ” เพาภิรมย์หลุดพ้นออกจากอ้อมกอดที่เธอเกียดเป็นที่สุดหันมาพูดและจะเดินออกไปแต่เมธาวีกับดึงแขนกลับไปอยู่ในอ้อมกอดอีกครั้ง

“ ก่อนเพาจะไป เมย์ขอรางวัลหน่อยไม่ได้เหรอ ” เสียงอ่อนเสียงหวานพูดส่งสายตากรุ้มกริ่ม เพาภิรมย์มองเรียวปากที่กำลังขยับเข้ามาใกล้เธอจึงยกมือดันเอาไว้

“ เพายังไม่พร้อม ตอนนี้ ”

“ ทำไมล่ะ หรือว่าเพายังลืมสาวน้อยของเพาไม่ได้ ”

“ เมย์บอกแล้วใช่มั้ย ว่าให้เพาสั่งลาเค้าซะให้เรียบร้อย ”

“ หรือว่าเพาอยากให้เมย์อวดคลิปเต็มๆของรวี ให้คนอื่นรู้ ”

“ เพาไม่ได้ต้องการแบบนั้น ”

“ งั้นเพาบอกมา ว่าจะเลือกใคร ระหว่างเมย์หรือเจ้ากันต์ฎรัศมิ์ ”

“ แหม.... เพาอยู่ตรงนี้กับเมย์แล้ว จะให้เพาเลือกใครได้อีกล่ะ นอกจากเมย์ ” เพาภิรมย์แกล้งส่งสายตาหวานใส่

“ เพารักเมย์เหมือนเดิมใช่มั้ยคะ ”

“ ค่ะ รักเหมือนเดิม ” เพาภิรมย์เออออตามไปกับเมธาวีเพื่อที่จะได้ล้วงลึกถึงคลิปวีดีโอมากขึ้น เมธาวีกอดเพาภิรมย์ไว้แน่นริมฝีปากยิ้มเพราะด้วยความหลงตัวเองจึงเริ่มเชื่อว่าเพาภิรมย์ยังคงรักเธออยู่จริงๆ

“ เพา!!! ทำไมเธอถึงทำแบบนี้!! ” พิมพรรณที่ทนดูทนฟังอยู่นานเดินออกไปจากที่แอบซ่อนและพูดออกมาด้วยความโกรธ

“ พรรณ! ” เพาภิรมย์ตกใจมากที่เห็นพิมพรรณอยู่ที่นี่ รีบดันตัวเมธาวีออกห่าง

“ อ้าว...พรรณเองเหรอเนี่ย ไม่ได้เจอตั้งนาน สวยขึ้นดีจัง ” เมธาวีหันมาทักทายยังไม่วายหยอดคำหวานใส่แม้กระทั่งพิมพรรณ

“ ไม่ต้องมาชมฉัน หุบปากของเธอไปซะ!! ”

“ เพา เธอทำแบบนี้ได้ยังไง เธอเอากันต์ไปไว้ที่ไหน ”

“ พรรณ เธอมากับใคร ” เพาภิรมย์เดินเข้ามาจับมือสองข้างของเพื่อนสาวถามสีหน้าร้อนรน พิมพรรณยังคงนิ่งไม่ตอบอะไร

“ มากับใคร พรรณ!!! ” เพาภิรมย์ถามย้ำอีกครั้งก่อนที่สายตาของเธอจะเหลือบมองเห็นอีกคนที่ยืนอยู่ห่างๆจากด้านหลังของพิมพรรณ

“ กันต์.... ” เสียงของเพาภิรมย์เอ่ยขึ้นบางเบาเมื่อเหลือบไปเห็นสาวน้อยของกำลังยืนมองมาเช่นกัน

************************

ลบเนื้อหาบางส่วน