[ICE PRINCE]เจ้าชายเย็นชากับสาวน้อยนักแสดง

เมื่อประมาณฉันอายุ7-8ขวบ

“นี่วี วี”

“อะไร”

“เล่นกับเราหน่อยดิ ตอนนี้พักอยู่ไปเล่นกับเราหน่อยน้า”

“ไร้สาระ”

จากนั้นเขาก็เริ่มอ่านบทอีกครั้งหนึ่ง แต่ว่า....

“น้าวีจ๋า ไปเล่นกับเราหน่อยสิน้า เราอยากเล่นอ่ะแต่ไม่มีใครเล่นกับเราเลยอ่ะน้า”

“ว่างมากก็ไปอ่านบท”

แล้วเขาก็ส่งสายตาดุมาให้ ก่อนลงท้ายด้วยสายตาเย็นชาตบท้ายแล้วกับไปอ่านบทต่อ

“เฮ้อ! นี่ฉันต้องเล่นนับเจ้าชายน้ำแข็งจริงๆใช่ไหมเนี่ย”

ฉันถอนหายใจออกมา นี่เป็นเรื่องตอนที่ฉันเริ่มเข้าวงการใหม่ๆ ตอนนั้นได้เล่นละครอยู่เรื่องนึง แล้วตอนนั้นวีก็เล่นเรื่องนี้เหมือนกัน ฉันอุตส่าห์จะสนิทกับเขาให้ได้มากที่สุด ไม่น่าเลยจริงๆ

“วี เราไม่เข้าใจตรงนี้อ่ะมันทำไงอ่ะ”

ฉันถามวีขณะที่ตอนนี้เขากำลังอ่านบทอย่างตั้งใจอยู่

“.....”

นี่คือสิ่งที่ฉันกลับมามันคือสายตาที่เย็นชาแกมรำคาญหน่อย

“วีๆๆๆๆ อธิบายหน่อยสิ”

“.....”

เอาอีกแล้วมันส่งสายตาแบบนั้นมาอีกแล้ว

“ฉันไม่ถามนายก็ได้ ไอ่ ‘เจ้าชายเย็นชา’”

แล้วมันก็ส่งสายตาดุๆมาให้ฉันอีกครั้ง ก่อนที่จะก้มลงไปอ่านบทต่อ

ฉันตั้งปณิธานกับตัวเองเอาไว้ว่าชาตินี้สักครั้งหนึ่งฉันต้องหลอมน้ำแข็งมันให้ได้

“แล้วจะไปหาที่ไหนวะ เออๆใช่เบอร์มัน เรามีเบอร์มันอยู่นี่หว่า”

ฉันก้มหน้าลงไปใกล้กับโทรศัพท์เล็กน้อย (พอดียังไม่ได้ไปเปลี่ยนแว่นอ่ะนะ แหะๆ) ข้าวอะไรก็ไม่ต้องกินมันแล้ว

ฉันกดลงไปที่ ‘เจ้าชายน้ำแข็ง’ ก่อนที่บิวจะเอาขนมปังวางลงที่โต๊ะฉัน ก่อนฉันจะหันไปขอบคุณมัน เพราะว่ามันคงรู้ว่าถ้าเกินสิบนาทีแล้วฉันยังไม่ลงไปแสดงว่าฉันมีงานเข้าแน่นอน ตอนนี้ในห้องก็มีฉัน บิว และก็ใครก็ไม่รู้อีกคนหนึ่ง

‘Nagai tokiga sugite Iroaseta Diary te ni toru……’

เสียงเพลงที่ฉันไม่ค่อยคุ้นหูก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนที่เขาจะเดินออกนอกห้องไป มันเป็นจังหวะเดียวกันที่ไอ่เจ้าชายน้ำแข็งรับโทรศัพท์ฉันพอดี

“มีอะไร”

เสียงปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

“ไม่คิดว่าจะรับแหะ”

“มีอะไร”

เสียงเย็นๆเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ชิ ก็พี่ชาช่าจะขอความกรุณานายไปเล่นซีรีย์หน่อยอ่ะ ได้ป่ะ”

“ได้”

“เดี๋ยวฉันส่งข้อมูล เวลา บทนายแล้วก็สถานที่ไปให้ทีหลังนะ”

“อืม”

ติ๊ด---

“ไอ่เจ้าชายน้ำแข็ง คนบ้าอะไรเย็นชาชะมัด”

หลังจากที่เจ้าชายน้ำแข็งวางสายไปแล้ว ฉันก็บ่นออกมาให้บิวฟัง

“ทำใจเหอะแก ตราบใดที่พี่เอมม่าไม่กลับมา”

“พี่เอมม่านะพี่เอมม่า”

พี่เอมม่าเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเจ้าชายน้ำแข็ง พี่เขาบอกว่าพี่ขอไปตามหาความสุขเล็กๆน้อยๆสักปีนึงแล้วเดี๋ยวพี่เขาจะกลับมา แล้วหลังจากนั้นพี่ชาช่าก็เขามาช่วยดูแลเจ้าชายน้ำแข็ง โดยมีฉันคอยเป็นเบ๊ติดต่องานนายนั่นตลอด เพราะว่าฉันมีเบอร์นายนั่นคนเดียว(แล้วทำไมฉันไม่ให้พี่ชาช่าวะ ช่างมันเหอะ)

ตอนนี้เหลือเวลาอีกประมาณยี่สิบนาทีก่อนที่จะเข้าเรียนในภาคบ่าย

“อืมบิว บ้านแกอยู่แถวไหนอ่ะ”

ฉันถามบิวขณะที่กำลังกินขนมปังและกำลังคุยงานทางไลน์กับพี่ชาช่าอยู่

“อยู่ที่หมู่บ้านวิภาดาภรณ์อ่ะ”

“เฮ้ย! จริงอ่ะ ฉันก็อยู่หมู่บ้านนั้นเหมือนกัน แกอยู่ซอยไร”

“จริงดิ! ฉันอยู่ซอยสาม แกอ่ะ”

“อยู่ซอยสามเหมือนกัน บ้านเลขที่ไร”

“303/03”

“”ฉันอยู่303/02อ่ะ ข้างบ้านกันนี่หว่า”

“จริงดิ งั้นบ้านที่ดูสวยๆแล้วก็เพิ่งเข้าตอนดึกก็บ้านแกอ่ะดิ”

“ก็ใช่น่ะสิ ฉันเพิ่งมาถึงเมื่อวานเองนะ”

“ไม่นึกว่าจะอยู่ข้างบ้านกัน”

“งั้นคืนนี้แกไปนอนบ้านฉันไหม”

“มีหรองานนี้ที่จะพลาดอ่ะ :)”

>>>Thank You For Your Following<<<

 เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ส่วนนิยายอีกเรื่องเดี๋ยวจะค่อยๆแก้ให้นะคะ