[Man Vandalism] นรกร้าย ผู้ชายป่าเถื่อน

 
 
 
AuThor : นามิ
 
 
 
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
 
เสียงเคาะประตูดังขึ้น คริสตัลมองหน้าจัสมิน ก่อนที่จะลุกขึ้นไปเปิดประตู...
 
“ตามสัญญาครับ ผมมารับลูกของคุณ” จีซัสมองไปที่ร่างบางก็เห็นว่ากอดผู้เป็นแม่อยู่
 
“มิน คุณจีมารับลูกแล้วนะ” แพนกระซิบบอกลูกชายที่กำเสื้อตนเองแน่น จัสมินค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าจีซัสกำลังมองมาที่ตนเองอยู่ จัสมินรีบหลบสายตาทันทีเพราะรู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก จีซัสในตอนนี้...
 
“ไอ้ซัน ยกกระเป๋าไปขึ้นรถ” จีซัสหันไปบอกซันซัสที่เดินเข้ามาในบ้านพอดี ซันซัสเดินมาหยิบกระเป๋าของจัสมอนเพื่อจะเอาไปไว้ที่รถแต่สายตาก็เด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งกอดน้องชายตนเองอยู่
 
“นี่ ฝากดูแลน้องผมด้วยนะ” คริสตัลจับที่มือหนาที่กำลังหยิบกระเป๋าของนอ้งชายตนเองไว้ ซันซัสชะงักเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบนิ่ง
 
“ดูก่อน” ซันซัสตอบสั้นๆ ตามภาษาคนพูดน้อย แต่ใครจะไปรู้ว่าซันซัสในตอนนี้คิดอะไรอยู่ เพราะซันซัสเองก็นิสัยไม่ต่างจากจีซัส จีซัสอาจจะเป็นคนตรงๆ แสดงออกมาตรงๆ แต่เขาจะเป็นคนเงียบๆ ไม่ชอบแสดงอะไรออกมา ก่อนจะเดินเอากระเป๋าไปไว้ที่รถและกลับเข้ามาในบ้านเผื่อจีซัสจะเรียกให้ไปทำอะไร
 
“ไปกันได้แล้ว” จีซัสเดินมากระชากแขนจัสมินให้ลุกขึ้น แพนผวาตามลูกชายเพราะจีซัสกระแขนจัสินแรงมาก แต่แพนไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะแลดูจีซัสกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่
 
“พี่จีเบาๆ สิ น้องผมกลัวพี่อยู่นะ” คริสตัลอดที่จะต่อว่าจีซัสไม่ได้จึงจับข้อมือของจีซัสไว้พลางมองด้วยความไม่พอใจและไม่เกรงกลัวด้วย
 
“ไอ้ซัน มึงมาจัดการทีดิ” จีซัสหันไปบอกซันซัสที่กำลังมองคริสตัลอย่างไม่วางตา ก่อนย่างเข้าเข้ามาหาคริสตัลตามคำสั่งจีซัส
 
“ปล่อยนะไอ้บ้า ปล่อยเซ่!!!” คริสตัลสะบัดข้อมืออย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อซันซัสเดินมาฉุดกระชากตนเองออกไปข้างนอกโดยไม่สนว่าคริสตัลจะเจ็บหรือไม่
 
“อยู่เฉยๆ อย่าโวยวาย” ซันซัสตอบหน้านิ่งๆ บวกกับน้ำเสียงที่นิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดันส่งผลให้คริสตัลกลัวเล็กน้อยถึงปานกลาง
 
“คุณจีอย่าให้ลูกน้องคุณทำอะไรคริสนะคะ” แพนขอร้องจีซัสด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา
 
“แล้วทำไมผมต้องทำตามที่คุณบอก” จีซัสถามกลับนิ่งๆ แต่แววตากลับแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะจีซัสไม่ชอบให้ใครมาสั่งถึงแม้ว่าจะเป็นการขอร้องแต่ยังไงก็ถือว่าสั่งอยู่ดีในความคิดของจีซัส
 
“คุณจีก็ได้ลูกชายฉันไปขัดดอกแล้วนี่คะ ส่วนลูกชายอีกคนฉันขอเถอะคะ อย่าทำอะไรเขาเลย” แพนขอร้องทั้งน้ำตา เมื่อมองไปจัสมินก็เห็นว่ากำลังร้องไห้ตามตนเองอยู่ แพนอยากจะกอดปลอบลูกชายเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำไม่ได้ จึงทำได้แค่มองหน้าลูกชายที่สะอื้นไม่หยุด
 
“หึ! ไอ้ซันพาเข้ามา” จีซัสตะโกนเสียงดังเพราะกลัวซันซัสที่อยู่ข้างนอกจะไม่ได้ยิน แต่เสียงที่จีซัสตะโกนกลับทำให้จัสมินผวาด้วยความตกใจ จีซัสมองร่างเล็กที่ตกใจกับเสียงตะโกนของตนเองนิดๆ ด้วยความไม่พอใจ เพราะเขาคิดว่าจัสมินแค่แสดงละครเล่านั้น
 
ซันซัสพาคริสตัลกลับเข้ามาในบ้าน คราวนี้จัสมินสังเกตเห็นอีกว่าตรงลำคอของคริสตัลมีรอยเป็นจ้ำสีแดงอยู่ 2 - 3 จุด ปากบ่วมเจอเล็กน้อย แต่จัสมินไม่ได้คิดอะไรมากนักเพราะกำลังร้องไห้อยู่
 
“มึงไปรอที่รถเลยนะ เดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง” จีซัสหันไปบอกซันซัส
 
“เออ เร็วๆ นะมึง” ซันซัสตอบเสียงนิ่งๆ ก่อนจะเดินออกไปทันที ทิ้งให้คริสตัลยืนอยู่หน้าประตูคนเดียว
 
“เออดี เป็นลูกน้องแต่เสือกมาสั่งกู” จีซัสบ่นไม่จริงจังนัก ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับแพนอีกครั้ง
 
“ผมคงต้องพาลูกชายคุณไปแล้วละ” จีซัสพูดขึ้น และกระชับแรงบีบที่แขนของจัสมินให้แน่นขึ้น จัสมินนิ่วหน้าด้วยความเจ็บแต่ไม่กล้าโวยวายออกมา แพนมองลูกชายด้วยความสงสารเพราะทำอะไรไม่ได้
 
“มินดูแลตนเองดีๆ นะลูก” แพนเดินไปหาจัสมินที่ร้องไห้ด้วยความกลัว แล้วลูบหัวเบาๆ เพื่อหวังว่าจัสมินจะลดความกลัวลงบ้าง
 
“แม่ฮะ มินรักแม่นะฮะ มินสัญญาจะดูแลตนเองดีๆ” จัสมินมองแพนด้วยความอาลัย เพราะหวังนิดๆ ว่าแม่จะช่วยตนเองได้
 
“ผมขอกอดแม่ได้มั้ยฮะ” จัสมินหันขอร้องจีซัส จีซัสจึงพยักหน้าก่อนที่จะปล่อยข้อมือของจัสมิน
 
“อึกๆ..มินรักแม่นะฮะ...อึกๆ..ต่อไปนี้แม่ต้องอยู่กับพี่คริสแค่ 2 คนแล้วนะฮะ” จัสมินกอดแพนแน่น น้ำตายังไหลมาเป็นสาย
 
“แม่ก็รักมินนะ รักมินและคริสที่สุด..อึกๆ” แพนกอดจัสมินแน่นก่อนที่จะดึงคริสตัลเข้ามากอดด้วย
 
“พี่รักมินนะ..ดูแลตนเองดีๆ ละ” คริสตัลกอดน้องชายแน่นเช่นกัน
 
จีซัสมองภาพนั้นด้วยใบหน้านิ่งๆ จริงอยู่ที่เค้าทำแบบนี้มันใจร้ายมากสำหรับเด็กอายุ 16 แต่จะให้เค้าทำไงละก็ลูกหนี้ไม่ยอมจ่ายเงินเอง ก็ต้องส่งคนมาขัดดอกสิ
 
“ไปกันได้แล้ว” จีซัสเอ่ยขึ้น
 
“มินไปแล้วนะแม่ พี่คริส” จัสมินค่อยๆผละออกจากอ้อมกอดของแม่และพี่ชาย
 
จีจัดการกระชากข้อมือเล็กไปออกไปหน้าบ้านททันทีโดยไม่สนใจสายตาของแพนและคริสตัลที่มองมาด้วยความสงสารจัสมิน
 
“ออกรถได้” จีซัสเอ่ยขึ้นหลังจากที่พาจัสมินขึ้นไปบนรถแล้ว
 
“อึกๆ...อึกๆ” เสียงสะอื้นเบาๆ ดังมาจากร่างบาง จีซัสจึงหันไปมองทันที
 
“จะร้องไห้อะไรนักหนาวะ รำคาญ!” จีซัสตวาดใส่ร่างบางที่นั่งข้างๆ
 
“อึก!!” เสียงสะอื้นดังอีกครั้งก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมขึ้นมาปิดปากตนเองไว้
 
จัสมินที่ตกใจเสียงจีซัสรีบปิดปากไว้ ร่างบางสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด จีซัสมองด้วยสายตาราบเรียบๆ ไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา
 
“กูบอกให้เงียบ” จีซัสตวาดขึ้นอีกครั้ง
 
“อึกๆ” ยิ่งตวาดเสียงสะอื้นก็เริ่มดังขึ้น
 
“มึงจะร้องไห้เหี้ยไรนักหนาวะ” จีซัสเขย่าไหล่ทั้ง 2 ข้างของจัสมินอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด
 
“ฮื้อ..เจ็บ..อึกๆ” เสียงร้องไห้ของร่างบางดังขึ้นเมื่อจีซัสใช้ความรุนแรงกับตนเอง
 
“มึงคุยกับน้องมันดีๆ ดิวะ ไม่เห็นหรอว่าน้องกลัวมึงอะ” ซันซัสที่กำลังขับรถหันมาบอกจีซัส เพราะรู้สึกสงสารเด็กหนุ่ม
 
“ถ้ามึงยังตวาดอยู่แบบนี้ ยังไงน้องมันก็ไม่หยุดร้องหรอกมีแต่จะร้องไห้หนักกว่าเดิม” ซันซัสยังพูดต่อ
 
“มึงเงียบไปเลย” จีซัสหันไปว่าซันซัสไม่จริงจังนัก ซันซัสจึงเงียบไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะรู้จักนิสัยจีซัสดี ถ้าได้โมโหจริงๆ ใครก็เอาไม่อยู่
 
“ถ้าไม่เงียบกูจะจับมึงจูบตอนนี้แหละ” จีซัสก้มลงกระซิบข้างหูจัสมินอย่างแผ่วเบา ส่งผลให้จัสมินหน้าร้อนผ่าวทันที
 
“อึก” จัสมินยกมือขึ้นปิดปากตนเองแน่น
 
แลมโบกินี่คันสีดำแล่นเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังใหญ่ของจีซัส พอรถจอดจีซัสที่กำลังจะก้าวเท้าลงจากรถแต่สายตากลับเหลือบไปมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ได้เข้าเฝ้าพระอินทร์ไปเรียบร้อย
 
“กูกลับห้องก่อนนะ” ซันซัสเปิดประตูลงมาจากรถและบอกจีซัสด้วยเสียงนิ่งๆ ตามเต็ปของคนพูดน้อย ก่อนจะปิดประตูใส่จีซัสเสียงดังลั่น
 
“อ้าวเห้ย! แล้วใครจะเอารถไปเก็บวะ” จีซัสตะโกนตามหลัง เพราะซันซัสพูดจบเขาก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์ทันที โดยไม่ได้รอฟังว่าจีซัสจะพูดอะไรต่อหรือเปล่า
 
“เออดี บทจะไม่พูดก็ไม่พูดอะไรเลยจริงๆ” จีซัสส่ายหน้าไปมากับพฤติกรรมของซันซัสเพราะนอกจากจะพูดน้อยแล้ว ยังไม่ค่อยจะฟังที่คนอื่นพูดด้วย
 
“หึหึ แค่นี้ก็หลับสงสัยร้องไห้จนเพลีย” จีซัสมองจัสมินที่นอนขดอยู่ภายในรถด้วยสายตานิ่งๆ
 
“เห้ยๆ มองอะไรอยู่วะคุณชาย ลงมาได้แล้วครับผมจะเอารถไปเก็บ” เซนต์ซัสเดินออกมาจากคฤหาสน์เพื่อจะขับรถไปเก็บที่โรงจอดรถด้านในของคฤหาสน์ จีซัสจึงขยับลงมาจากรถ
 
“ตกลงกูหรือมึงที่เป็นเจ้านายกันแน่วะ” จีซัสทำหน้าเซ็ง ที่มีลูกน้องที่โคตรจะกวนเบื้องล่างและอีกคนที่วันๆ แทบจะไม่พูดอะไรเลย
 
“ฮ่าๆ กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นเจ้านายอยู่แล้ว” เซนต์ซัสหัวเราะออกมาอย่างสะใจที่ทำให้จีซัสหน้าแตก
 
“ไอ้เซนต์ครับ เดี๋ยวเดือนนนี้เงินเดือนมึงก็ไม่ออกหรอก” จีซัสพูดอย่างสุภาพแกมขู่ เพราะเขาเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้กับลูกน้องทั้งหมดในคฤหาสน์นี้
 
“มึงขู่กูใช่มั้ยไอ้จี” เซนต์ถามขึ้นอย่างขำๆ
 
“เออสิวะ หรือมึงไม่กลัว” จีซัสทำหน้ายียวน
 
“กลัว!” เซนต์ซัสตอบอย่างไม่ลังเล ก่อนทั้งคู่จะระเบิดหัวเราะออกมา
 
“ว่าแต่เมื่อกี้มึงจ้องอะไรในรถอยู่วะ” เซนต์ซัสถามขึ้นเมื่อนึกตนเองเห็นจีซัสจ้องอะไรไม่รู้อยู่ในรถ
 
“ของเล่น” จีซัสตอบเสียงเรียบ เซนต์ซัสคิ้วขมวดเพราะไม่เข้าใจที่จีซัสพูด
 
“ของเล่นอะไรของมึงวะ ก็ขอดูหน่อย” เซนต์ซัสเดินเข้ามาใกล้รถเพื่อจะดูของเล่นที่จีซัสบอก จีซัสก็หลีกทางให้ เซนต์ซัสก้มเข้าไปดูในรถ ก่อนที่เซนต์ซัสจะตาเบิกกว้างทันที
 
“เห้ย! นี่มันเด็กนี่หว่า” เซนต์ตะโกนลั่นรถ แต่เด็กน้อยแทนที่จะตกใจตื่นขึ้นมากลับหลับโดยเหมือนไม่ได้ยินเสียงเมื่อกี้นี้เลย
 
“เบาๆ สิวะ จะตะโกนทำส้นตีนอะไรมึงไอ้เซนต์” จีซัสตบไปที่หัวของเซนต์ซัสไม่แรงมากนัก
 
“โอ้ย! เจ็บนะจี” เซนต์ซัสลูบหัวปอยๆ
 
“อย่ามาสำออย หลบไปกูจะปลุกเด็กนี่” จีซัสว่าไม่จริงจังนัก ก่อนจะกวักมือไล่เซนต์ซัสให้หลบทางของตนเอง
 
“เด็กคนนี้หรอที่มึงจะเอามาขัดดอก” เซนต์ซัสถามขึ้น ขณะที่จีกำลังจะปลุกเด็กน้อย
 
“เออ” จีซัสตอบสั้นๆ
 
จีใช้เท้าสะกิดไปที่ขาจัสมินเบาๆ แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อจัสมินยังนอนต่อโดยไม่รู้สึกตัว จีซัสจึงสะกิดแรงขึ้นกว่าเดิม ได้ผล! จัสมินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อถูกรบกวนการนอน
 
“ตื่นได้แล้ว จะนอนไปถึงไหนวะ” จีซัสมองจัสมินที่กำลังงัวเงียตื่น
 
“ขอโทษฮะ” จัสมินตกใจที่ตนเผลอหลังในรถ ก่อนจะรีบลุกขึ้นนั่ง
 
“ตามกูเข้ามาเร็วๆ” จีซัสลงจากรถก็หันหลังเดินเข้าบ้าน จัสมินรีบวิ่งตามไปทันที โดยไม่ได้สังเกตใครอีกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นด้วย
 
“ผู้ชายหรอวะเนี่ย มองทีแรกนึกว่าผู้หญิงเหอะ” เซนต์ซัสมองตามหลังเด็กหนุ่มที่กำลังวิ่งตามจีซัสเข้าไปในคฤหาสน์ ก่อนจะเดินไปฝั่งคนขับและขับรถเข้าไปเก็บที่โรงจอดรถ
 
“คุณจีกลับมาแล้ว ทานข้าวเลยมั้ยค่ะป้าเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว” ป้านมคนที่เลี้ยงจีซัสมาตั้งแต่ยังเด็ก เอ่ยถามขึ้นพลางเหลือบไปเห็นเด็กชายตัวเล็กที่วิ่งมาหยุดอยู่ด้านหลังจีซัส
 
“ทานเลยครับ นมครับช่วยพาเด็กคนนี้ไปพักที่ห้องคนใช้ด้วยนะ” จีซัสมองไปที่จัสมินตอนนี้กำลังก้มหน้า เพราะไม่รู้จักใครในบ้านเลย
 
“เด็กคนนี้เป็นใครหรอคะคุณจี” ป้านมมองเด็กชายตัวน้อยๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะถามขึ้น
 
“คนใช้คนใหม่” จีซัสตอบโดยไม่คิดอะไร แต่จัสมินกลับรู้สึกจี๊ดๆ ที่ใจอย่างบอกไม่ถูก
 
“แล้วคุณจีจะให้เด็กคนนี้ทำอะไรในบ้านบ้างคะ” ป้านมถาม เพราะหน้าที่ในบ้านแต่ละอย่างก็มีคนใช้ทำครบอยู่แล้ว ถ้าเด็กคนนี้มาเพิ่มป้านมก็อยากจะรู้ว่าจีซัสจะให้ไปทำส่วนไหนของบ้านอีก
 
“ก็ทุกอย่างที่คนใช้ในนี้ทำ” จีซัสตอบเสียงเรียบๆ
 
“ยังไงคะ ป้าไม่เข้าใจ” ป้านมยังถามต่อ
 
“ก็มีทั้ง กวาดบ้าน ถูกบ้าน ล้างห้องน้ำ ทำความสะอาดห้องพ่อและแม่ ไอ้ซัน ไอ้เซนต์ ตัดสนามหญ้า ล้างรถทุกคัน” จีซัสอธิบายเสียงเรียบตามประสาคนนิ่งๆ
 
“น้องมันยังเด็กอยู่เลยนะจี จะให้น้องมาทำงานหนักๆ เลยหรอ” ซันซัสเดินเข้ามาพูดแทรกขณะที่ป้านมกำลังจะอ้าปากพูด
 
“กูไม่สน มันมีหน้าที่ขัดดอกให้กู” จีซัสตอบอย่างไม่แยแส จัสมินเม้มปากแน่นขอบตาร้อนผ่าวด้วยความน้อยใจ
 
“มันไม่มากไปหรอคะคุณจี” ป้านมช่วยพูดอีกแรง
 
“แล้วที่แม่มันติดเงินผมอยู่สามล้าน มันก็ไม่มากไปหน่อยหรอครับ” จีซัสหนมาตอบป้านมด้วยเสียงขุ่นๆ พร้อมกับอารมณ์ที่เริ่มปะทุขึ้นมาเรื่อยๆ
 
“สามล้านก็เยอะค่ะ แต่ป้าไม่อยากให้คุณจีทำกับเด็กคนนี้แบบนี้” ป้านมเถียงกลับ เพราะยังไงจีซัสก็เกรงใจป้านมมากกว่าพ่อของเขาอยู่แล้ว
 
“กูเห็นด้วยกับป้านมนะจี” ซันซัสพูดขึ้น จีซัสหันไปมองซันซัสเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร
 
“ผมเป็นเจ้าหนี้ ส่วนมันเป็นแค่ลูกหนี้ผมจัดการเองครับนม” จีซัสหันไปชี้หน้าจัสมินด้วยความเคืองที่ทุกคนต่างเข้าข้างเด็กคนนี้
 
“ตามใจมึงละกัน” ซันซัสที่รู้ว่ายังไงจีซัสก็ไม่ยอมจึงเลือกที่ไม่ต่อปากต่อคำ เพราะถ้าเขายังยืนยันที่จะช่วยป้านมพูด คนที่เจ็บตัวก็คือจัสมิน
 
“งั้นหนูตามป้ามา เดี๋ยวป้าพาไปที่ห้อง” เมื่อรู้ว่าจีซัสไม่เปลี่ยนใจแน่นอน ป้านมเดินไปจูงมือจัสมินให้เดินตามไปที่ห้อง จัสมินจึงเดินตามไปเงียบๆ
 
 
 
+++++++++++++++