เกมวิวาห์เจ้าสาวมาเฟีย

*************

นีลวางแผงแล้วนะคะ หาซื้อได้ตามร้านนายอินทร์ ร้านซีเอ็ด ร้านบีทูเอส สั่งซื้อที่หน้าเว็บไซต์ของสำนักพิมพ์โรแมนติคมีส่วนลด 20% แถมได้หนังสือไวมากๆ

หรือข้อความมาสั่งซื้อกับศิริพาราได้ตลอดเวลาค่า วันนี้มีรีวิวจากนักอ่านที่รักมาแปะให้ประกอบการตัดสินใจด้วยค่า

*************

1. คุณKanchana 27 ตุลาคม 2559 12.22 น.

#เกมวิวาห์เจ้าสาวมาเฟีย #ศิริพารา #สำนักพิมพ์โรแมนติค ลูกตาล ศิริพารา รายาฤดี

#นีล_คอนเนลิโอ เวนโตล่า มาเฟียหนุ่มแห่งซิซิลี เจ้าของบริษัทประกันภัยทุกรูปแบบ

#พราว_พราวพุธ สาวสวยขาเรียวยาว ขวัญใจดอนเวนโตล่า(ทั้งพ่อและลูก)

เปิดเรื่องโดยที่คุณพราวได้ช่วยเหลือพ่อพระเอกจากมาเฟียคู่อริ ทำให้คุณพ่อมาเฟียประทับใจในความมีน้ำใจของสาวน้อย

และแน่นอนเรื่องนี้นางเอกมีชื่อเรียกพิเศษอีกแล้ว ถ้าไม่มีนี่ถือว่าไม่ใช่นิยายของศิริพารานะคะ เรื่องนี้พระเอกเรียกคุณพราวว่า #ฟอร์จูน่า เทพีนำโชค

#ความรู้สึกหลังการอ่าน

สนุกมากๆค่ะ เพราะเนื้อเรื่องมันมีปมหลายๆอย่างให้ลุ้นทั้งเรื่องในอดีตและปัจจุบัน ถือว่าพี่ตาลทำการบ้านมาดี ทั้งเรื่องห้องลับใต้ดินและไดอารีของแม่ เพราะมันลุ้นทุกตอนว่าใครคือคนบงการจริงๆ

ชอบตอนพระเอกนางเอกเจอกันครั้งแรก คือเคมีคู่นี้นี่ลั่นเปรี๊ยะๆตอนเจอกันหน่อยๆแล้ว แต่พอมาเจอกันอีกทีในผับนี่ โอ้ววว คุณพราวนี่สเปกของนีลจริงๆเพราะสวยและขาเรียว(พระเอกจีบขานางเอกแทน)

แล้วพอมาบทสนทนาของคู่นี้คือทันกันอ่ะ แบบคุยกันแล้วรู้เลยว่าเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวพอๆกัน ชอบตอนที่นีลไลน์แอ๊วคุณพราวตอนแรกๆอ่ะค่ะ มีความมุ้งมิ้งปนหยอดนิดๆให้สาวใจสั่นแต่ก็ไม่ทิ้งลายความเป็นมาเฟีย

ชอบ#ดอนดิโน่ ด้วยค่ะ คุณพ่อมาเฟีย ที่แก่แล้วแต่ยังเร้าใจอยู่ ชอบตอนที่พ่อลูกคุยกัน มันมีความไม่ลงรอยกันแต่ก็แฝงไว้ด้วยความห่วงใยของพ่อลูก

สงสาร #กาบี้ เพื่อนสนิทที่แอบหลงรักคุณพราว ตอนอ่านๆนี่ เพลงนี้ขึ้นมาในหัวเลยค่ะ "ถึงกูจะร้ายกูก็รักไม่น้อยกว่าเขา แล้วเหตุใดเล่าจึงเป็นตัวเราที่แพ้เสมอ" (เป็นตัวร้ายก็ต้องแพ้พระเอกนะจ๊ะกาบี้)

#ที่สุดของความชอบ คงเป็นคืนเข้าหอของทั้งคู่เพราะทั้งนีลและคุณพราวต่างก็มีเรื่องมาเซอร์ไพรส์ให้กันตลอดเวลา แต่บอกเลยว่าเปรี้ยวมาก!!! เซอร์ไพรส์ที่ว่าคือคุณพราวสักชื่อนีลที่บั้นเอวว่าเขาคือรักแท้ โอ้ยยยน้อออ คือเปรี้ยวอะไรเบอร์นี้คะแม่คุณ?!!

ในส่วนของเลิฟซีนนั้นมีความแซบและหื่นสไตล์ศิริพารา อ่านไปเขินไปน่าจะต้องเอาผ้าห่มมาซับกำเดาเพราะคิดว่าทิชชูคงไม่พอ กร๊ากกกกก

สรุปคือชอบเรื่องนี้มากค่ะ เลเวลความสนุกของนิยายพี่ตาลเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีดรอป แถมบทส่งท้ายก็ยังมีลูกๆของพี่ๆนางเอกมาให้อ่านพอให้หายคิดถึงเด็กๆอีกด้วย

ปล.อยากอ่านน้องลูกพลับต่อแล้วค่ะ

ปล.อีกที เพื่อความอรรถรสแนะนำให้อ่านเรียงกันตั้งแต่เล่มพี่สาวของคุณพราวนะคะ(คุณเพลง+คุณพรีม)

#fcsiripara

#รีวิวนิยายบายหนูก้าง

#ตอนเรียนหนูทุ่มเทอย่างนี้ไหมลูกกกกกกก

--------------------------------------

พราวพุธสูดหายใจเข้าลึกอย่างเรียกกำลังใจให้ตัวเอง ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเธอได้ฟังเหตุผลที่หลุดออกจากปากของมิกิและผู้จัดการโชว์ แม้ว่าไม่เคยขึ้นเป็นนางโชว์มาก่อนเลยสักครั้งแต่เหตุผลร้อยแปดพันประการซึ่งพรั่งพรูออกจากปากทั้งคู่ก็ทำให้หญิงสาวตัดสินใจขึ้นโชว์ในคืนนี้

          ความจริงเหลือเวลาอีกแค่สิบห้านาทีโชว์ก็จะเริ่มขึ้น ช่างแต่งหน้าและทำผมจึงต้องยืนห้อมล้อมนางโชว์จำเป็นซึ่งยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง โดยมีผู้จัดการโชว์กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ข้างหลังเพื่อเก็บรายละเอียดของชุดให้เข้ารูปกับสรีระของเธอ ส่วนมิกิก็ทำความเข้าใจกับโชว์ที่จะแสดงไปในคราวเดียวกัน

          “เรียบร้อยไหม” มิกิถามเมื่อเห็นช่างทำผมถอยหลังออกไปแล้วกวาดสายตามองดูความเรียบร้อย

          “ขออีกสองนาที” ผู้จัดการโชว์บอก “สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เซ็กซี่ ตอนนี้เธอสลัดคราบสาวรุ่นมาสวมวิญญาณบาร์บี้ที่ทั้งน่ารักและเซ็กซี่ในคราวเดียวกัน เข้าใจที่ฉันพูดไหม”

          แม้คำพูดของผู้จัดการโชว์ที่แนะนำให้ได้รับรู้โดยละเอียดว่าเมื่อขึ้นไปอยู่บนเวทีแล้ว ต้องทำอะไรก่อนหลัง แต่พราวพุธก็ยังอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น “เข้าใจค่ะ แต่... ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ดีสักแค่ไหน”

          “ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว เพราะมีอาคู่เต้นรำของเธอเป็นคนที่เต้นรำเก่งที่สุดอยู่แล้ว เธอแค่ทำตัวเบาๆ ล่องลอยไปกับจังหวะที่มีอาพาไป” ผู้จัดการโชว์กล่าวถึงมีอา คู่เต้นรำซึ่งคืนนี้แต่งตัวเป็นชาย

          ทว่านั่นเป็นเรื่องที่พราวพุธกังวลใจน้อยกว่าความจริงที่ว่า... หลังโชว์ซึ่งจบลงในแต่ละค่ำคืนนั้น ลูกค้าย่อมต้องเกิดความพึงพอใจในตัวนางโชว์ บางครั้งถึงขั้นกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันตรงหน้าเวที แล้วยิ่งเป็นฟรายเดย์ ไนต์โชว์เช่นนี้แล้ว เธอจะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์เช่นนั้นได้อย่างไร

          แน่นอนว่ามิกิเข้าใจในความรู้สึกนึกคิดของพราวพุธได้เป็นอย่างดี เมื่อเห็นว่าผู้จัดการโชว์จัดการกับชุดเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยปากขอให้ทุกคนออกไปจากห้องแต่งตัวโดยให้เหตุผลว่ามีเรื่องต้องทำความเข้าใจกับพราวพุธ

          “ฉันรู้ว่าเธอกังวลเรื่องอะไร แต่ไม่ต้องกลัวไปเพราะฉันเตรียมการเอาไว้แล้วแค่ต้องทำตามที่ฉันบอก อย่าให้พลาด” มิกิพูดเข้าประเด็นในทันทีที่อยู่ด้วยกันสองคน

          พราวพุธขมวดคิ้วมุ่นด้วยความประหลาดใจ “ยังไงคะ”

          หากไม่ทันได้อธิบายว่าอย่างไร ประตูห้องก็ถูกชายคนหนึ่งเปิดเข้ามาเสียก่อน เมื่อเขาปิดประตูห้องแล้ว มิกิจึงได้แนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน “นี่เกร็ก... การ์ดคนใหม่ของฉัน เกร็ก... นี่พราว เพื่อนของโคโน่”

          หากจิอานนี่เป็นหนึ่งในห้าของชายที่ตามล่าตัวดอนดิโน่ในโรงพยาบาล ทั้งคู่คงจดจำใบหน้าค่าตากันได้แต่จิอานนี่เองก็ไม่รู้ว่าพราวพุธนั้นได้โกหกลูกน้องของตนจนช่วยเหลือคนที่ต้องการตัวที่สุดให้หลุดพ้นจากสถานการณ์ฉุกเฉิน ทั้งคู่จึงได้แค่ยิ้มทักทายกันตามมารยาทเท่านั้น

          “คืนนี้จะมีลูกค้าคนหนึ่งชื่นชอบโชว์ประเภทนี้เป็นพิเศษ พนันได้เลยว่าจบโชว์เขาต้องขอหิ้วเธอเข้าห้อง แต่ถ้าทำตามแผนการที่ฉันวางไว้ เธอจะเอาตัวรอดจากเขาได้” มิกิเริ่มใส่แผนการซึ่งตระเตรียมมาเป็นอย่างดีแล้วหันไปสร้างเครดิตให้กับคนรัก เพื่อให้พราวพุธเกิดความไว้เนื้อเชื่อใจ “อย่ากลัวเพราะเกร็กจะรออยู่ในห้องพร้อมกับผู้หญิงอีกคนที่เต็มใจให้บริการ”

          “แต่เธอต้องตะล่อมให้ลูกค้าดื่มเหล้าให้หมดแก้วเสียก่อน”

          พราวพุธสบสายตาการ์ดคุ้มกันของมิกิพร้อมกับถามโพล่งออกมา “หมายความว่าคุณจะให้ฉันวางยาลูกค้า”

          “เปล่า มันแค่แอบซินธ์” พยายามออกเสียงตามแบบภาษาอังกฤษ เพราะคำถามที่ถามกลับมาอย่างทันท่วงทีนั้นทำให้เขารู้แล้วว่านางโชว์จำเป็นคนนี้ ฉลาดไม่น้อย

          “อะไรคือแอบซินธ์” พราวพุธถามต่อ

          มิกิจึงเป็นคนอธิบายเสียเอง “มันคือเหล้าดีกรีแรงชนิดหนึ่ง ไม่มีอันตรายอะไรแต่ความแรงของมันจะทำให้เมาง่ายขึ้น เร็วขึ้นเท่านั้น”

          ถึงแม้ว่าผู้เป็นพ่อจะเคยบอกว่าเธอเป็นลูกสาวจอมเฮี้ยวคนเดียวในหมู่พี่น้อง เคยแอบดื่มไวน์หรือเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์มาบ้างแต่พราวพุธก็ยอมรับว่าไม่ได้เจนจัดหรือมีความรู้แตกฉานในเรื่องนี้เลย เหล้าที่มีดีกรีแรงถึงเจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ มีฤทธิ์หลอนประสาทจึงเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยรู้เลย อีกทั้งวิธีการดื่มที่มิกิอธิบายอย่างละเอียดก็เป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเธอ

          “จบโชว์แล้วเธอก็แกล้งคุยตกลงราคากับลูกค้า แต่ที่สำคัญที่สุดคือก่อนเข้าห้องต้องให้เขาดื่มแอบซินธ์เข้าไปเสียก่อน ไม่อย่างนั้นใครก็ช่วยไม่ได้” มิกิย้ำอีกครั้ง

          พราวพุธจึงได้แต่พยักหน้ารับ แม้ว่าสิ่งที่ต้องทำนั้นดูเป็นการหลอกลวงลูกค้า ขัดแย้งกับคำชี้แจงในตอนเทรนงานยิ่งนัก ความสงสัยนั้นทำให้พราวพุธถามขึ้นมาอีกครั้ง ในระหว่างที่เดินออกมาจากห้องแต่งตัว

          “แล้วถ้าเกิดลูกค้ารู้ตัวว่าถูกหลอกล่ะคะ จะไม่เป็นเรื่องราวใหญ่โตเหรอ ฉันหมายถึงตอนที่เขาสร่างเมา”

          “ถ้าอีหนูลีลาดี รับรองว่าผู้ชายทุกคนเต็มใจถูกหลอก” เกร็กตอบคำถามนั้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “หรือเธอมีวิธีเอาตัวรอดอื่นที่ดีกว่านี้”

          คำถามนั้นทำให้มิกิต้องหันมาปรามคนรักทางสายตาแล้วเอื้อมมือไปลูบแผ่นหลังบอบบางของพราวพุธและตะล่อมบอกอย่างใจเย็น “อย่าห่วงเรื่องนั้นเลยพราว เธอลืมแล้วหรือไงว่าฉันทำงานที่นี่มานาน รับมือกับเรื่องยุ่งยากพวกนี้มามาก แค่เธอรับปากช่วยขึ้นโชว์ครั้งนี้ก็มากเกินหน้าที่แล้ว ฉันจะไม่ยอมให้เธอเป็นอันตรายหรอก เชื่อใจฉันนะ”

          พราวพุธพยักหน้ารับและเดินไปหามีอา คู่เต้นรำซึ่งแต่งตัวเป็นชายยื่นมือมาจับมือเธอเอาไว้ แล้วพูดให้กำลังใจก่อนที่โชว์จะเริ่มขึ้น ในขณะที่มิกิหันไปปรามคนรักให้พยายามควบคุมอารมณ์มากกว่านี้หากไม่อยากให้แผนการทุกอย่างต้องพังทลาย

          คอนเนลิโอไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าเพราะเหตุใดตนถึงเดินเข้ามาในโรเซ่ วาเคชั่นคลับนี้ได้โดยไม่เคยเป็นสมาชิกเลย กระดาษโน้ตที่พนักงานเสิร์ฟคอยยื่นให้เป็นระยะๆ ทำให้รู้ว่าทุกย่างก้าวมีคนกำลังจับตามอง คลับหรูแห่งนี้ไม่ได้สร้างความตื่นเต้น เร้าอารมณ์หนุ่มได้มากกว่าคลับอื่นๆ นัก แม้มีไม่กี่คลับที่จะใช้พนักงานทั้งหมดเป็นผู้หญิง แต่งตัวทะมัดทะแมงทั้งเซ็กซี่ในคราวเดียวกันเช่นนี้

          ทว่าเมื่อทรุดตัวนั่งลงบนโซฟากำมะหยี่สีดำตามข้อความในกระดาษโน้ต ความคิดนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อบนเวทีมีความเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น

          ‘ผู้หญิงอะไรทำไมขาสวยแบบนี้นะ’

          นั่นคือความคิดแรกที่มาเฟียหนุ่มได้เห็นเรียวขาของนางโชว์บนเวทีซึ่งสวมรองเท้าส้นสูงสีขาว นั่งไขว่ห้างอยู่บนกล่องใบหนึ่ง สปอร์ตไลต์ค่อยๆ เลื่อนสูงขึ้นไปตามเรือนร่าง แน่นอนว่าไม่ใช่โชว์ประเภทปลุกใจเสือป่าด้วยชุดบิกินี่หรือคอร์เซตทั่วไป แต่เธอเหมือนเทพีที่กำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆนุ่มด้วยชายกระโปรงอันพองฟู ด้านหน้าสั้นจนคนมองคิดไปไกล ในขณะที่ด้านหลังทิ้งตัวลงระพื้น

          เรียวขางดงามของเธอทำให้เสียงครางฮือดังขึ้นไปทั่วบริเวณ ปฏิกิริยาอันเป็นปกติเมื่อผู้ชายได้เห็นเรือนร่างของผู้หญิง ...ก็เขาเองยังอยากแทรกตัวเข้าไปกลางหว่างขาสวยๆ ของหล่อน

          คอนเนลิโอไม่ใช่พวกอัตตาสูง ปากไม่ตรงกับใจหรือฟอร์มจัด แต่คำพูดของเขาจะตรงไปตรงมาจนผู้หญิงตั้งตัวแทบไม่ทันเชียวล่ะ ชอบก็พูดตรงๆ อยากได้ก็เอ่ยปากชวน ถ้าลีลาดี รู้จังหวะรู้ใจ ทิปหนักๆ คือรางวัลของคนเก่งเสมอ

          เพลง Something stupid ดังขึ้นพร้อมกับแสงสปอร์ตไลต์อีกดวงซึ่งส่องไปยังชายหนุ่มอีกคนที่เดินออกมากลางเวที หากตอนนี้กลับไม่มีสิ่งใดดึงดูดสายตาของคอนเนลิโอไปได้เท่ากับใบหน้าของนางโชว์ที่ถูกเปิดเผยให้เห็นได้อย่างถนัดตา

          ‘ทำไมปากถึงได้น่าจูบแบบนี้นะ’

          ความคิดที่สองที่มีต่อนางโชว์นั้นเกิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ลิปสติกสีแดงกำมะหยี่ที่เคลือบอยู่บนริมฝีปากอิ่มยิ่งทำให้เขาจ้องใบหน้าของเธอไม่กะพริบตา

          ‘ว้าว... ผมบลอนด์ซะด้วย’