The lost princess

อึก...สาวน้อยลืมตาขึ้นเมื่อเธอได้รู้สึกตัวหลังจากที่ ‘โดนแทง’เธอตกใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่ตาย เธอรีบลุกขึ้นเช็คดูบาดแผลตรงหน้าท้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอเห็นแผลอยู่ตรงท้องตัวเองก็จริง แต่มันไม่มีเลือดเลยแม้แต่หยด ส่วนแผลก็ไม่ได้เหวอะหวะเหมือนคนพึ่งถูกแทงมาหมาดๆ แผลเหมือนหกล้มธรรมดาทั่วไป มันเป็นไปได้ยังไงกัน!สาวน้อยมองไปรอบๆก็ยังเห็นว่าตัวเองยังนอนอยู่ที่เดิมเป๊ะ แต่ท้องฟ้เริ่มมืดแล้ว ส่วนหญิงชราคนนั้นก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ สาวน้อยเอาแต่คิดว่าตอนโดนแทงนั้นเจ็บเหมือนคนโดนแทงจริงๆ แต่แผล...ดูเหมือนว่าผลลัพธ์ที่ได้มันจะประหลาดเข้าไปทุกที!    “ดีใจจังที่ฉันไม่ตาย แต่ว่าทำไมกัน” สาวน้อยยิ้มพร้อมพูดกับตัวเองแอ๊ดดด~เสียงประตูถูกเปิดอีกเช่นเคย แต่ไม่ใช่หญิงชราแล้ว คนที่เปิดประตูมานั้นเข้าขั้นสวยถึงสวยมาก ดูๆแล้วพวกเธอน่าจะวัยเดียวกัน    “สวัสดี~” สาวน้อยที่เปิดประตูเมื่อกี้ทักทาย “ฉันชื่อลอร่านะ”    “ฉันชื่อบาร์นี่” เธอแนะนำตัวบ้าง “เธอรู้หรือเปล่า ที่นี่ที่ไหน”    “:)” สาวน้อยที่มีนามว่าลอร่าไม่ตอบ เธอทำได้เพียงแค่ยิ้มแฝงนัย    “ยิ้มแบบนั้นหมายความว่ายังไง” บาร์นี่เริ่มหวาดผวา    “เธอไม่ต้องรู้หรอก เชื่อฉันสิ”    “=O=;”     “เธอนี่...น่าสนใจจังเลยนะ โดนแทงแล้วแต่ก็ไม่ตาย”    “เธอรู้ได้ยังไง!”    “งั้นฉันจะทำร้ายเธอแบบนี้ไปทุกวันแทน ‘คุณยาย’ เอง...จนกว่าเธอจะตาย”ลอร่าพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวานแต่ดูหลอน ทำเอาบาร์นี่ทำตาโตอย่างตกใจแล้วถอยกรูดจนไปชิดกับผนังห้อง ลอร่าเริ่มหยิบเชือกเส้นยาวออกมา เธอยิ้มให้บาร์นี่นิดหนึ่งก่อนจะผลักบาร์นี่ล้มลงไปนอนแล้วเริ่มมัดปมที่คอของบาร์นี่    “กรี๊ดดด! อย่านะ! เธอกำลังจะทำอะไร!!!”บาร์นี่ทั้งกรีดร้อง ทั้งดิ้น ทั้งเอามือไปแก้ปมออกพร้อมๆกัน แต่ลอร่าไวกว่า เธอปัดมือของบาร์นี่ออกแล้วมัดปมต่อ บาร์นี่ยังพยายามจะเอามือขึ้นมาแกะปมไปด้วย แต่ถูกลอร่าปัดแขนออกไปซะก่อนและเธอก็คิดไว้ว่าถ้าหากเธอมัดเสร็จเธอจะรีบรัดผูกคอของบาร์นี่ให้ตายทัน...กิ๊ง~ ก่อง~ลอร่าชะงักมือไว้แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างหงุดหงิดปึ้ง! (เสียงปิดประตู)    “คราวนี้ต้องรีบแก้ปม” บาร์นี่พูดกับตัวเองเธอรีบแก้ๆๆปมไปเรื่อยๆ แต่ก็แก้ไม่ออกสักที ต่อให้เธอแก้เท่าไหร่ก็แก้ไม่ได้เลย และความซวยก็ต้องมาเยือนเมื่อลอร่า...เธอกลับมาแล้ว!แอ๊ดดด~    “เป็นไง...แก้ออกมั้ยจ๊ะ :)”    “เธอทำอะไรกับเชือก!!”    “มันเป็นเชือกธรรมดาๆนะ”    “โกหก!!!”    “เฉลยก็ได้~! ก็เพราะบ้านหลังนี้คือบ้านอาถรรพ์ไงล่ะ อุปกรณ์การฆ่าในบ้านทุกชนิดและทุกอย่างล้วนมีความพิเศษมากกว่าอุปกรณ์การฆ่าธรรมดาทั่วไป”    “แต่ฉันไม่เห็นเห็นว่าไอ้มีดที่หญิงแก่คนนั้นใช้แทงฉันมันจะพิเศษตรงไหนเลย แทงก็ไม่ตาย”    “ยัยบ้า! แกห้ามดูถูกมีดนั่นเด็ดขาด! เอาจริงๆมีดนั่นน่ะ...”    “อะไร =_=”    “แทงปุ๊ป ตัวเธอจะแยกเป็นเสี่ยงๆเลยนะ แต่น่าเสียดายแฮะ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใช่คนธรรมดาๆซะแล้ว คงต้องจัดการให้เข็ดหลาบ”    “ฉันก็เป็นคนธรรมดาอยู่...แอ้ก~”จู่ๆเชือกนั้นก็รัดคอของบาร์นี่แน่นขึ้น เธอดิ้นทุรนทุรายไปมา แต่เธอก็เหลือบไปเห็น ‘มีด’ ที่หญิงชราคนนั้นเคยนำมาแทงเธออยู่ตรงซอก บาร์นี่รีบหยิบมีดขึ้นมาแล้วตัดเชือกที่คอออกทันที และถ้าจะถามว่าทำไมเธอถึงไม่ปาใส่ลอร่าซะเลยล่ะก็?? ก็เพราะว่าบาร์นี่...เธอไม่กล้าฆ่าใครหรอก    “อุ๊ย! แหมๆ หยิบมีดมาตอนไหนจ๊ะเนี่ย”    “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันทะ...แทง...เธอแน่” สาวน้อยพูดเสียงสั่นแต่เชื่อสิ! บาร์นี่น่ะเธอไม่กล้าทำหรอกนะ    “ฉันจะแทงเธอก่อนแหละ...บาร์นี่!”ลอร่ารีบพุ่งเข้ามาแย่งมีด แต่ก็แย่งไม่สำเร็จ พวกเธอสองคนแย่งกันไปมา ไม่นานนัก ‘ผู้มาใหม่’ ก็เดินเข้ามา    “ลอร่า ได้เวลากินข้าวแล้วนะ”ชายหนุ่มรูปหล่อผู้หนึ่งได้เดินเข้ามาบอกลอร่า เขามองไปเห็นบาร์นี่ที่กำลังร้องไห้ ซึ่งบาร์นี่เองก็เห็นเขากำลังยืนมองเธอ เขาทั้งคู่นั้นจ้องกันอยู่นาน    “เธอน่ะ...จะมากินด้วยกันมั้ย”    “ไมค์! นายจะชวนยัยนี่ไม่ได้ ยัยนี่เป็นเหยื่อของฉันนะ!!!เรามีกฏว่าห้ามปราณีเหยื่อทั้งของตัวเองและคนอื่นไม่ใช่หรือไง แล้วนายก็ไม่เคยทำอย่างนั้นด้วย แล้ววันนี้นายเป็นอะไร!”    “ว่าไง...เธอจะไปกินข้าวกับพวกฉันมั้ย”ชายหนุ่มที่มีนามว่า ‘ไมค์’ ทำเป็นเมินคำพูดของลอร่าแล้วหันไปชวนบาร์นี่ดังเดิม    “ขอบคุณที่ชวนนะคะ แต่ลอร่า...”    “ไม่ต้องไปสนใจยัยนั่นหรอก”    “กรี๊ดดดดด! ไมค์! ฉันเกลียดนาย! นายปราณีเหยื่อของฉัน! นายมันผิดกฏ!!!”หลังจากนั้นลอร่าก็วิ่งปรู๊ดกับเข้าห้องตัวเองอย่างเสียสติและบ้าคลั่ง    “ระวังตัวด้วยนะ ฉันจะคอยช่วยเธอเอง”ชายหนุ่มพูดกับเธออย่างจริงใจและพาเธอไปทานข้าว...ดูเหมือนว่าบาร์นี่จะถูกใจผู้ชายอย่างไมค์สุดๆเลยล่ะ!