The lost princess

อึก...
สาวน้อยลืมตาขึ้นเมื่อเธอได้รู้สึกตัวหลังจากที่ ‘โดนแทง’
เธอตกใจว่าทำไมตัวเองถึงไม่ตาย เธอรีบลุกขึ้นเช็คดูบาดแผลตรงหน้าท้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว เธอเห็นแผลอยู่ตรงท้องตัวเองก็จริง แต่มันไม่มีเลือดเลยแม้แต่หยด ส่วนแผลก็ไม่ได้เหวอะหวะเหมือนคนพึ่งถูกแทงมาหมาดๆ แผลเหมือนหกล้มธรรมดาทั่วไป มันเป็นไปได้ยังไงกัน!
สาวน้อยมองไปรอบๆก็ยังเห็นว่าตัวเองยังนอนอยู่ที่เดิมเป๊ะ แต่ท้องฟ้เริ่มมืดแล้ว ส่วนหญิงชราคนนั้นก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ สาวน้อยเอาแต่คิดว่าตอนโดนแทงนั้นเจ็บเหมือนคนโดนแทงจริงๆ แต่แผล...ดูเหมือนว่าผลลัพธ์ที่ได้มันจะประหลาดเข้าไปทุกที!
    “ดีใจจังที่ฉันไม่ตาย แต่ว่าทำไมกัน” สาวน้อยยิ้มพร้อมพูดกับตัวเอง
แอ๊ดดด~
เสียงประตูถูกเปิดอีกเช่นเคย แต่ไม่ใช่หญิงชราแล้ว คนที่เปิดประตูมานั้นเข้าขั้นสวยถึงสวยมาก ดูๆแล้วพวกเธอน่าจะวัยเดียวกัน
    “สวัสดี~” สาวน้อยที่เปิดประตูเมื่อกี้ทักทาย “ฉันชื่อลอร่านะ”
    “ฉันชื่อบาร์นี่” เธอแนะนำตัวบ้าง “เธอรู้หรือเปล่า ที่นี่ที่ไหน”
    “:)” สาวน้อยที่มีนามว่าลอร่าไม่ตอบ เธอทำได้เพียงแค่ยิ้มแฝงนัย
    “ยิ้มแบบนั้นหมายความว่ายังไง” บาร์นี่เริ่มหวาดผวา
    “เธอไม่ต้องรู้หรอก เชื่อฉันสิ”
    “=O=;”
    “เธอนี่...น่าสนใจจังเลยนะ โดนแทงแล้วแต่ก็ไม่ตาย”
    “เธอรู้ได้ยังไง!”
    “งั้นฉันจะทำร้ายเธอแบบนี้ไปทุกวันแทน ‘คุณยาย’ เอง...จนกว่าเธอจะตาย”
ลอร่าพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวานแต่ดูหลอน ทำเอาบาร์นี่ทำตาโตอย่างตกใจแล้วถอยกรูดจนไปชิดกับผนังห้อง ลอร่าเริ่มหยิบเชือกเส้นยาวออกมา เธอยิ้มให้บาร์นี่นิดหนึ่งก่อนจะผลักบาร์นี่ล้มลงไปนอนแล้วเริ่มมัดปมที่คอของบาร์นี่
    “กรี๊ดดด! อย่านะ! เธอกำลังจะทำอะไร!!!”
บาร์นี่ทั้งกรีดร้อง ทั้งดิ้น ทั้งเอามือไปแก้ปมออกพร้อมๆกัน แต่ลอร่าไวกว่า เธอปัดมือของบาร์นี่ออกแล้วมัดปมต่อ บาร์นี่ยังพยายามจะเอามือขึ้นมาแกะปมไปด้วย แต่ถูกลอร่าปัดแขนออกไปซะก่อนและเธอก็คิดไว้ว่าถ้าหากเธอมัดเสร็จเธอจะรีบรัดผูกคอของบาร์นี่ให้ตายทัน...
กิ๊ง~ ก่อง~
ลอร่าชะงักมือไว้แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างหงุดหงิด
ปึ้ง! (เสียงปิดประตู)
    “คราวนี้ต้องรีบแก้ปม” บาร์นี่พูดกับตัวเอง
เธอรีบแก้ๆๆปมไปเรื่อยๆ แต่ก็แก้ไม่ออกสักที ต่อให้เธอแก้เท่าไหร่ก็แก้ไม่ได้เลย และความซวยก็ต้องมาเยือนเมื่อลอร่า...เธอกลับมาแล้ว!
แอ๊ดดด~
    “เป็นไง...แก้ออกมั้ยจ๊ะ :)”
    “เธอทำอะไรกับเชือก!!”
    “มันเป็นเชือกธรรมดาๆนะ”
    “โกหก!!!”
    “เฉลยก็ได้~! ก็เพราะบ้านหลังนี้คือบ้านอาถรรพ์ไงล่ะ อุปกรณ์การฆ่าในบ้านทุกชนิดและทุกอย่างล้วนมีความพิเศษมากกว่าอุปกรณ์การฆ่าธรรมดาทั่วไป”
    “แต่ฉันไม่เห็นเห็นว่าไอ้มีดที่หญิงแก่คนนั้นใช้แทงฉันมันจะพิเศษตรงไหนเลย แทงก็ไม่ตาย”
    “ยัยบ้า! แกห้ามดูถูกมีดนั่นเด็ดขาด! เอาจริงๆมีดนั่นน่ะ...”
    “อะไร =_=”
    “แทงปุ๊ป ตัวเธอจะแยกเป็นเสี่ยงๆเลยนะ แต่น่าเสียดายแฮะ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใช่คนธรรมดาๆซะแล้ว คงต้องจัดการให้เข็ดหลาบ”
    “ฉันก็เป็นคนธรรมดาอยู่...แอ้ก~”
จู่ๆเชือกนั้นก็รัดคอของบาร์นี่แน่นขึ้น เธอดิ้นทุรนทุรายไปมา แต่เธอก็เหลือบไปเห็น ‘มีด’ ที่หญิงชราคนนั้นเคยนำมาแทงเธออยู่ตรงซอก บาร์นี่รีบหยิบมีดขึ้นมาแล้วตัดเชือกที่คอออกทันที และถ้าจะถามว่าทำไมเธอถึงไม่ปาใส่ลอร่าซะเลยล่ะก็?? ก็เพราะว่าบาร์นี่...เธอไม่กล้าฆ่าใครหรอก
    “อุ๊ย! แหมๆ หยิบมีดมาตอนไหนจ๊ะเนี่ย”
    “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันทะ...แทง...เธอแน่” สาวน้อยพูดเสียงสั่น
แต่เชื่อสิ! บาร์นี่น่ะเธอไม่กล้าทำหรอกนะ
    “ฉันจะแทงเธอก่อนแหละ...บาร์นี่!”
ลอร่ารีบพุ่งเข้ามาแย่งมีด แต่ก็แย่งไม่สำเร็จ พวกเธอสองคนแย่งกันไปมา ไม่นานนัก ‘ผู้มาใหม่’ ก็เดินเข้ามา
    “ลอร่า ได้เวลากินข้าวแล้วนะ”
ชายหนุ่มรูปหล่อผู้หนึ่งได้เดินเข้ามาบอกลอร่า เขามองไปเห็นบาร์นี่ที่กำลังร้องไห้ ซึ่งบาร์นี่เองก็เห็นเขากำลังยืนมองเธอ เขาทั้งคู่นั้นจ้องกันอยู่นาน
    “เธอน่ะ...จะมากินด้วยกันมั้ย”
    “ไมค์! นายจะชวนยัยนี่ไม่ได้ ยัยนี่เป็นเหยื่อของฉันนะ!!!เรามีกฏว่าห้ามปราณีเหยื่อทั้งของตัวเองและคนอื่นไม่ใช่หรือไง แล้วนายก็ไม่เคยทำอย่างนั้นด้วย แล้ววันนี้นายเป็นอะไร!”
    “ว่าไง...เธอจะไปกินข้าวกับพวกฉันมั้ย”
ชายหนุ่มที่มีนามว่า ‘ไมค์’ ทำเป็นเมินคำพูดของลอร่าแล้วหันไปชวนบาร์นี่ดังเดิม
    “ขอบคุณที่ชวนนะคะ แต่ลอร่า...”
    “ไม่ต้องไปสนใจยัยนั่นหรอก”
    “กรี๊ดดดดด! ไมค์! ฉันเกลียดนาย! นายปราณีเหยื่อของฉัน! นายมันผิดกฏ!!!”
หลังจากนั้นลอร่าก็วิ่งปรู๊ดกับเข้าห้องตัวเองอย่างเสียสติและบ้าคลั่ง
    “ระวังตัวด้วยนะ ฉันจะคอยช่วยเธอเอง”
ชายหนุ่มพูดกับเธออย่างจริงใจและพาเธอไปทานข้าว
...ดูเหมือนว่าบาร์นี่จะถูกใจผู้ชายอย่างไมค์สุดๆเลยล่ะ!