Tsundere หมดกัน สาวน่ารักของฉัน

     หน่ะ....นี่มันไม่ใช่อย่างที่คิดเลยแม้แต่นิด น้องชายที่ทำท่าจะเบื่อชีวิตแบบสุดๆ แต่กลับมีพี่สาวสุดร่าเริงผิดหูผิดตา เห็นอะไรก็เข้าหาไปหมด
     เธอชื่อมิรามะ มาโดกะ...อะ...เอ้ะ ไอ้เจ้าหมอนั่นชื่อ อาเซกาว่า ชูทายะ นิ นามสกุลคนละสกุลงั้นหรอคงต้องถามซักหน่อยแล้ว
"เอ่อ...นี่ ทายะ"
"ห้ะ มีไรหรอ"
"นี่พวกนายเป็นลูกพี่ลูกน้องกันหรอ"
"ฉันว่าไม่นะ...เพราะยัยนั่นน่ะ ถูกครอบครัวฉันเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กน่ะ...ง่ายๆคือ ยัยนั่นถูกเก็บมาเลี้ยง"
"อ่อๆๆ"(ถึงว่าล่ะ คนละแบบกันเลย)
ฉันตะหงิดใจตั้งแต่สีผมแล้ว ก็ไม่คิดหรอกว่าเป็นพี่น้องกันจริงๆ ผมของพี่มิรามะนั้น เป็นสีเหลืองๆ แต่ทายะมีผมสีม่วง แตกต่างกันตั้งแต่ภายนอก
"นี่ พวกนายน่ะ ไปกันได้แล้วน่า อย่ากระซิบกระซาบโดยที่ฉันไม่รู้สิ ไปร้านนั้นกันเถอะ ดูน่ารักๆดี นะๆชูคุง ทามะคุง"พี่มิรามะ
"คร้าบๆ"ทายะ
"อา...ครับ"
แต่เดี๋ยว...ทามะคุงหรอ นี่พี่แกจะเล่นเปลี่ยนชื่อทุกคนที่รู้จักเลยหรอ
แต่เห็นบ้าๆแบบนี้ แต่เป็นสุดยอกคนฮิตฮอตในหมู่ปี 2 เลยเชียว แถมยังเป็นคนที่อัจฉะริยะในสายศิลป์ที่เธอเรียนอยู่ ก็ถือว่าสุดยอดดีแหะ ทำไมคนอย่างฉันไม่เป็นแบบเธอบ้างนะ
.
.
.
.
.
.
"ว้าาา สนุกสุดๆไปเลยย~~"พี่มิรามะ
และก็จบไป 1 วันที่เรา 2 คนนั้น ได้แต่ตามพี่แกไปทุกที่ จนทั่ว จนเกือบจะหมดทุกสถานีในโตเกียว นี่พี่เค้าจะเที่ยวตลอดเลยหรือไงกันนะ...
และเราก็แยกย้ายกันกลับ พร้อมกับคำว่า"บายเซฮาโลทามะคุง"จากพี่มิรามะทำเอาเหนื่อยไปทั่วร่างกาย....โอ้เฮ้ ก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้คิดจะเที่ยวดับสองพี่ร้องสุดแปลกนี่นิ ใช่ๆ คุณชิราอิชิของฉัน ขออีเมลของเธอมาเพื่อสิ่งนี้เลยนะ ต้องรีบถามเธอแล้วว่าจะว่างตอนไหน...ไม่สิ นัดเลยดีกว่า ก่อนที่เธอจะมีธุระอย่างดักหน้าการเที่ยวของพวกเรา(ดะ...เดทก็ได้)
เห้อออ จะทักทายเธอยังไงดี แล้วเธอจะตอบฉันไหมนะ คิดยากชะมัด แต่จะลังเลไม่ได้แล้วนะ 
"เอ่อ...คุณชิราอิชิ"
.
.
.
.
"คะ?ซุกิมะคุง"
ธะ...เธอตอบมาแล้ว เห้อออ เอาล่ะนะ
"พรุ่งนี้ว่างไหมครับ?"
"ว่างค่ะ"
เธอว่างด้วยแหละ สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มอันน่ารักของเธอได้เลยแหะ
"ทำไมหรอคะ?"
"อ่อ...คือ กะจะอยากชวนไปเที่ยวที่เมืองใหญ่ซักหน่อยน่ะ...ไปได้ไหมครับ"
.
.
.
.
.
"ได้สิคะ"
"หงะ....งั้น เจอกันที่หน้าสถานีถัดจากโรงเรียนนะครับ"
"ได้ค่ะ ^^"
ในที่สุด...ก็จะได้คุยกับเธอซักที หลังจากที่ไม่ได้คุยแบบจริงจังกันเลย ฉันนอนแทบไม่หลับ รอคอยเวลาที่จะถึง...ไม่ไหวแล้ว
.
.
.
.
.
ฉันจะต้องได้คุยกับเธอให้ถึงที่สุด
Kanata Sara