Tsundere หมดกัน สาวน่ารักของฉัน

     ในโรงเรียนดังแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนรวมของวิชาการการเรียนทุกอย่างและทุกสาขา ที่เต็มไปด้วยต้นซากุระที่เป็นต้นไม้ประจำโรงเรียน เด็กนักเรียนที่มีมากกว่า 1000 คน มีตึกเรียนแยกเป็น 3 ตึก 3 โซน
1.ตึกมอต้น
2.ตึกมอปลาย
3.ตึกพักผ่อน/ตึกเสริมการเรียน เช่น กีฬา ห้องกาแฟ โรงยิมเป็นต้น
โรงเรียนนี้ถือว่าดีสุดยอดในจังหวัดในญี่ปุ่น(มาๆแนวญี่ปุ่นอนิเมะ)ตัวของผม ไม่ได้จะโดดเด่นอะไรเป็นพิเศษหรอก ผมก็ใช้ชีวิตเด็กมอปลายทั่วๆไป เรียนไปเรียนมาให้จบ มีงานทำยามโต ผมนั้นไม่เคยคิดว่า มอปลายจะดีซักเท่าไหร่หรอก แต่ความคิดของผมก็ต้องเปลี่ยนไป เมื่อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ 2 วันตอนเปิดเรียน....
"เอ่อ...ซุกิมะ ซุกิมะ เอ๋ ชื่อฉันอยู่ไหนล่ะเนี่ย"
ผมกำลังหาชื่อของตัวเอง เพื่อจะได้ดูและรู้ว่า ตัวเองอยู่ห้องไหน ผมไม่มีเพื่อนมาจากโรงเรียนเก่าหรอก เพราะเมื่อตอนมอต้น ผมเรียนอยู่เมืองข้าง และได้ย้ายมาอยู่กับยายที่เมืองนี้ เพื่อดูแลยายไปด้วย คุณพ่อคุณแม่ไปทำงานด้วยกันที่แคนาดา ไม่รู้จะกลับมาตอนไหน ผมต้องดูแลยายต่อไปนั่นแหละคุณน้าก็ไม่ค่อยว่างที่จะมาดูแลคนเดียวหรอก
"อ้ะเจอละ ปี 1 ห้อง C"
ผมไม่ได้เก่งเลิศเลอ ก็การเรียนปกติ ไม่ต่ำไม่สูง แต่ไปทางต่ำมากกว่า ผมน่ะ มักไม่ค่อยตั้งใจกับการเรียน เกรดไม่ได้ดีสมใจอยาก 'น่าเบื่อจริงๆ ตอนเรียนน่าจะตั้งใจกว่านี้นะเรา' มักจะคิดแบบนี้ทุกปี แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นอย่างคิดเลย
ฉันทำท่าทางเบื่อชีวิตเมื่อย้อนไปตอนมอต้น ที่เอาแต่หลับและแกล้งคนในห้องเรียนกับเหล่าเพื่อนฝูง นี่อาจจะดีไปอย่างที่ย้ายมา ห่างไกลเพื่อนเยอะ ผมเดินมองแต่เท้าตัวเอง ไม่ได้มองดูทางข้างหน้าเลย จนได้ชนเข้า
"โอ้ะ!!"
ผมเดินก้าวยายและแรงเกินไป จนทำให้ฝ่ายตรงข้ามล้มลงไปที่พื้น ผมรู้สึกว่า ก่อเรื่องตั้งแต่เปิดหรือนี่
"เฮ้ ไม่เป็นไรนะ เจ็บหรือเปล่า"
เธอเป็นผู้หญิง ผมรีบเข้าไปเก็บของให้เธอ และรีบช่วยเธอลุกขึ้นมา เอาของของเธอคืนให้ และถามไปอีกทีเพื่อความมั่นใจ
"เอ่อ ไม่เป็นอะไรนะครับ"
"อะ...เอ่อ ไม่เป็นอะไนหรอกค่ะ ฉันเองก็ไม่ได้ดูทางเลยน่ะค่ะ มั่วแต่มองหมายเลขห้องเรียน แย่จังเลยนะฉัน 555"
ในตอนนั้น ผมรู้สึกว่า หัวใจโล่งขึ้น เมื่อเห็นยิ้มของเธอที่ยิ้มออกมา และพูดคำตลกๆของเธอ ผมเหมือนกับอยู่ในกลุ่มต้นซากุระที่โปรยปรายลงมา เธอเป็นเด็กสาวน่ารักคนนึงที่ผมเห็นแล้วรู้สึกดีคนแรก เมื่อได้ตกหลุมรักชั่วขณะ เด็กเรียนด้วยสินะ
"เอ่อ นี่ เป็นอะไรไปน่ะ"
"อ่อ เอ่อ โทษที จะว่าไปเธอบอกว่ามองหมายเลขห้อง มองหาอยู่หรอ"
"อ่อ ใช่ ชิราอิชิ โทโดริน ปี 1 ห้อง A พอรู้ไหม"
"อืมมม กำลังเดินไปน่ะ ไปด้วยกันเลยก็ได้นะ"
"อื้ม ขอบใจจ่ะ"
เรา 2 คนเดินไปทางปี 1 ด้วยกัน ช่วงที่เรากำลังเดิน ผมได้แต่เหลตาแอบมองเธอ ด้วยความน่ารักน้อยๆบวกกับแว่นของเธอ น่ารักดีแหะ จะมีโอกาสเจอหรือเปล่าเนี้ย555 ผมเอง ก็ชอบคิดไปเรื่อยเลยนะเรา
"นี่แหละ ห้องของเธอ"
"โอ้ เจอแล้ว อยู่นี่นี่เอง ขอบใจจ่ะ เอ่อ.."
"อ่อ โทษที ซุกิมะ ทามายะ อยู่ห้อง C น่ะ"
"อ่อ อืม มีโอกาสไว้เจอกันอีกนะ ซุกิมะคุง"
"อืมได้สิ"
และผมก็เดินไปที่ห้อง เมื่อเปิดประตูห้องไป ก็เจอกับ...ความปั่นป่วนของห้อง ที่ไม่ได้ต่างจากคำว่าห้อง F เลย ดังเจี๊ยวจ๊าวเหมือนตลาด เอ่อ แล้วฉันนั่งตรงไหนได้บ้างเนี่ย
"บ้าชะมัด เสียงดังใช่ย้อย"
ผู้ชายคนนึงเดินมาทางด้านหลังของผม พร้อมบ่นด้วยสีหน้าเซ็งๆ และพูดต่ออีก เหมือนคุยกับฉันนั่นแหละ
"นายคงจะเหมือนกันสินะ"
"อ่อ อืม นั่นสิ"
"ไปนั่งตรงนั่นกันมะ"
"ไปสิ"
เราเดินไปที่ด้านหลังริมหน้าต่าง หมอนั่นนั่งข้างหลัง ให้ผมนั่งหน้า และหมอนั่น ก็จมอยู่กับการนอน เพราะเหนื่อยจิตกับความเสียงดังในห้อง ฉันจึงหันไปชวนคุยทั้งๆก้มหน้านอนอยู่
"ฉันซุกิมะ ทามายะ นะ นายมาคนเดียวหรอ"
"อืม ย้ายมากับพี่สาวน่ะ"
"อ่อ"
"ฉัน อาเซกาว่า ชูทายะ เรียกทายะก็ได้"
"อ่อ เรียกฉันทามายะละกัน"
และผมก็หันกลับไป และเผลอมองไปทางประตูที่เปิดโดยคนในห้อง และก็เห็น...ชิราอิชิเดินผ่าน ทำให้ผมรู้สึก ปลื้อปริ่มอีกครั้ง หลังจากเจอกับความเซ็งเป็ดในห้องเรียน
Kanata Sara