short time ผ่านมาให้จำ

ตอนที่ 9
     เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องหนึ่งในชุดผู้ป่วย ข้างๆมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งปอกผลไม้อยู่
“ซู ฟื้นแล้ว!!!” หมอสาวเพื่อนฉันพูดอย่างตื่นเต้น แล้วถามโน่นนั่นนี่จ้อ ฉันมาฟื้นที่โรงบาลที่ทำงานในโลกปัจจุบันของฉัน
“ฉันมาโรงพยาบาลได้ยังไงเหรอ?”
“แกน่ะขับรถตกคลองดีนะที่คลองไม่ลึกแล้วก็มีพลเมืองดีที่ขับรถตามมาเห็นแกนอนเกยตื้นอยู่ริมคลองเขาเลยพามาส่งนี่แหละ”
“เป็นผู้ชายเหรอ?”
“อือ หล่อด้วย เดี๋ยววันหลังฉันต้องลองไปขี่รถลงคลองบ้างแล้วล่ะ^^”
“...”
 
และหลังจากที่ฉันฟื้นขึ้นมาจากโลกนั้นที่ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่ความฝันกินๆนอนๆโดนพักงานอยู่บ้านได้ไม่ถึงเดือนฉันก็ถูกสั่งย้าย ให้ไปประจำอยู่จังหวัดห่างไกลซึ่งอยู่ภาคเหนือ
.
.
.
ตรู๊ดดดดด ตรู๊ดดดดดด ตรู๊ดดดดดดด
ทำไมไม่รับสายนะ?
ฉันพยายามโทรหาคนที่จะมารับฉันจากในตัวจังหวัดไปยังที่พักใกล้ๆโรงพยาบาลที่ต้องไปประจำอยู่ แต่โทรหาเป็นสิบๆสายก็ไม่รับสักที   ฉันเลยตัดสินใจพึ่งพาจีพีเอส และขับตามมันไปบางทีก็เจอทางตัน ซะงั้น...
จนกระทั่งมาถึงหน้าโรงพยาบาล ที่ดูค่อนข้างจะชุลมุน มีรถฉุกเฉินเข้าออกหลายคัน พอฉันหาที่จอดรถได้ก็รีบเข้าไปในโรงพยาบาลทันทีพอเข้าไปฉันก็เข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีใครรับโทรศัพท์สักที ภายในห้องโถงโรงพยาบาลเต็มไปด้วยคนเจ็บเลือดท่วมตัวนั่งร้องโอดโอยอยู่เจ้าหน้าที่พยาบาลและหมอพากันรักษาวุ่นวายไปหมด เพราะคนเจ็บมีจำนวนมากกว่าหมอและพยาบาล
“ฮือออ” เสียงเด็กชายตัวน้อยกำลังยืนร้องไห้อยู่”ช่วยแม่ผมด้วย...” แต่ทว่าดันไม่มีใครได้ยินเพราะทุกอย่างมันดูชุลมุนวุ่นวายไปหมด ฉันจึงตรงเข้าไปหาเด็กชาย
“แม่ของเธออยู่ที่ไหน”
แล้วเด็กน้อยก็นำทางฉันไปหาผ็หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งร้องครวญครางจากบาดแผลฉกรรจ์
“ฉันเป็นหมอค่ะ รออยู่ตรงนี้นะคะฉันจะไปเอาอุปกรณ์มาทำแผลให้คุณ” ฉันบอกคนเจ็บแล้วรีบวิ่งไปทางรถเข็นที่มียาและอุปกรณ์ต่างๆ ในตอนที่ฉันกำลังหยิบพวกยาอยู่นั้น มือหนึ่งก็คว้ามือฉันไว้
“จะเอายาไปใช้มั่วซั่วไม่ได้นะครับ”
พอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาเพื่อจะบอกว่าฉันเป็นหมอ ฉันก็ดันพูดไม่ออกซะเอง
“....”
“....”
แววตาคู่นั้นจับจ้องมาที่ฉัน
 
     ฉันยังจำมันได้ดี
การได้จ้องมองใบหน้านั้นชัดๆอีกครั้งมันทำให้ทุกอย่างเหมือนเดินช้าลง
“ธนิน!!!!”
“0.0!???”
เขาทำหน้าเหมือนมีคำถาม  แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีคนเจ็บรออยู่
“เอ่อ...ฉันเป็นหมอที่เพิ่งย้ายมาค่ะ ตรงโน้นมีคนเจ็บฉันจะเอาอุปกรณ์ไปรักษา”
“...”
เขายอมปล่อยมือฉัน แม้จะเสียดายโอกาสที่จะพูดคุยแต่ฉันต้องรีบไป พอได้ของที่ต้องการฉันก็รีบเดินเร็วๆออกมา
แล้วฉันก็ช่วยรักษาคนเจ็บคนแล้วคนเล่า คนไหนอาการหนักเกินกว่าที่อุปกรณ์ของโรงบาลจะรักษาได้ก็ถูกทยอยส่งไปยังโรงบาลในตัวเมือง
นี่คือวัฏจักรของโรงพยาบาลเล็กๆอย่างนี้ อุปกรณ์การแพทย์และบุคลากรไม่เพียงพอ
จนกระทั่งเวลาล่วงไปจนเกือบเที่ยงคืน สถานการณ์ก็สงบลง ฉันนั่งพักอยู่ม้านั่งยาวได้ไม่นานด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางจึงเผลองีบแล้วหลับไป
.
.
.
“คุณหมอ....คุณหมอ”
เสียงหนึ่งเรียกจนฉันตื่น เป็นบุรุษพยาบาลที่จะไปรับฉันไปที่พักน่ะเอง
“ขอโทษจริงๆนะครับที่ไม่ได้ไปรับ”
“ฉันเข้าใจค่ะ”
“ผมจะพาไปที่พักนะครับ”
ฉันพยักหน้ารับ แล้วจึงสังเกตว่ามีผ้าห่มคลุมตัวอยู่ ฉันพับผ้าห่มวางไว้แล้วเดินตามบุรุษพยาบาลไป
 
ตอนเดินออกไปนั้นก็ได้สวนทางกับร่างสูงในชุดกราวน์สีขาว ทั้งเขาและฉันต่างก็จ้องตากันก่อนที่เขาจะส่งยิ้มให้ แล้วเราก็สวนทางกันไป
    
      ฉันได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้นอีกครั้งหนึ่ง
.....บางทีการโดนสั่งย้ายมาที่นี่ก็ไม่เลวนะ.....