The World Wars 3 วิกฤตเปลี่ยนโลก

 
†
การหลบหนี 3.1
สเตลล่า ฟีเนสต้า
 
     อย่างกับในหนังต่อสู้ที่ฉันเคยดูมาไม่ผิด ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวในหนังแบบนั้นจะเกิดขึ้นจริงแบบนี้ มันกระทันหันเกินไป ฉันปรับตัวกับสถานะการณ์ไม่ถูกเลย 
     ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อมีชื่อว่า เจน คนนั้น เหมือนเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฉันฟังเรียบร้อยแล้ว เธอบอกให้ฉันลุกขึ้นจากเตียง เพื่อไปย้ายห้องพักไปที่อื่น เพราะว่าร่างกายฉันสามารถย้ายไปอยู่รวมกันคนอื่นได้แล้ว เจนเธอบอกสาเหตุให้ว่าสถานที่แหล่งนี้มันมีพื้นที่จำกัด ทางรัฐบาลจึงจำเป็นต้องให้ผู้ที่ได้รับการป้องกันเชื้อไวรัสไปนอนรวมกับคนอื่น ส่วนห้องนอนเดี่ยวที่ฉันนอนเมื่อสักครู่เอาไว้สำหรับคนคนอื่นที่ต้องนอนพักผ่อนตัวเดียวจาการทำการผ่าตัดหรือผู้ป่วยโรคต่างๆ
     เจนนำตัวของฉันให้นั่งบนรถเข็นผู้ป่วย เธอบอกกับฉันว่าไม่อยากให้ฉันใช้แรงมากในตอนนี้ ฉันนั่งลงบนรถเข็นผู้ป่วยอย่างว่าง่าย เธอเข็นรถออกไปห้องพัก เธอเดินเข็นฉันไปตามทางเดินยาวเหยืยดสีขาว ตามทางเดินมีประตูเหล็กขนาดใหญ่มากมายอยู่ตามกำแพงทั้งซ้ายขวา ฉันแอบได้ยินเสียงคนกำลังเคาะประตูอย่างบ้าคลั่งอยู่จากประตูบานหนึ่ง หรือเสียงร้องตะโกนต่างๆ ที่ถึงจะไม่ได้ดังอะไรมากมาย แต่ฉันก็สามารถได้ยินเสียงของผู้คนเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน
     "คนในประตูพวกนั้นยังไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ" ฉันหันหลังไปถามเจนที่เดินเข็นไปฉันอยู่
     "ใช่ค่ะ พวกเราจ้องมองคนเหล่านี้ผ่านกล้องวงจรปิดที่ถูกซ่อนอยู่ในห้องแต่ละห้อง เมื่อคนเหล่านั้นใจเย็นขึ้น พวกเราก็จะทำการแจ้งเรื่องทั้งหมดให้พวกเขารับรู้ค่ะ" เจนพูดอย่างสุภาพ แล้วเริ่มเข็นรถอีกครั้งท่ามกลางเรียงร้องอันน่าสยดสยองที่ดังขึ้นภายในประตู เสียงร้องเหล่านั้นทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าพวกคนเหล่านั้นกำลังถูกทรมานเลยไม่มีผิด
     "คุณดูใจเย็นจังเลยนะ" ฉันถามขึ้น เพื่อที่จะพยายามกลบเสียงร้องเหล่านั้น
     "นั่นสินะคะ..." เธอพูดก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะเบาๆ เหมือนกันเป็นเรื่องตลก "ทำไมฉันยังทำตัวเหมือนไม่รู้สึกตัวอะไร ทั้งๆ ที่มีเรื่องราวบ้าๆ ที่น่าปวดหัวเต็มไปหมดเลย"
     "..." 
     หลังจากที่บทสนทนาของพวกเราจบลง ตั้งแต่นั้นฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธออีกเลย ปล่อยให้เธอเข็นรถเข็นไปเรื่อยๆ ท่ามกลางทางเดินที่ดูเหมือนจะไม่มีสิ้นสุดแห่งนี้ไปอย่างยาวนาน แต่แปลกที่ตลอดเวลาที่เธอเดิน ทว่าแรงเดินของเธอยังไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย มันทำให้ฉันแอบตกใจเล็กน้อยเหมือนเทียบกับขนาดร่างกายของเธอ
     หลังจากที่ผ่านทางเดินที่เต็มไปด้วยประตูแห่งนั้น ในที่สุดก็เดินมายังตรงลิฟท์เครื่องหนึ่ง เธอเดินไปกดปุ่มเปิดลิฟท์ แล้วจึงกลับมาเข็นรถให้เข้าไปข้างในลิฟท์ ฉันแอบไปมองปุ่มลิฟท์ทั้งหมดก็พบว่าสถานที่แห่งนี้มีทั้งหมดเกือบยี่สิบชั้นเลยทีเดียว ลิฟท์ค่อยๆ เคลื่อนจากชั้นที่สิบเจ็ดไปยังชั้นที่ยี่สิบอย่างรวดเร็ว
     ประตูลิฟท์เปิดออกขึ้น ทำให้ฉันเห็นทางเดินยาวเหยียบไปจนลับสายตาอีกครั้ง เธอเข็นฉันตรงไปยังทางเดินขณะพูดพึมพำคล้ายกับกำลังอ่านเลขที่้ห้องที่อยู่บนประตู และข้างใต้เลขที่ห้องคนติดไว้อยู่สองคนทุกบาน เธอเข็นฉันประมาณไม่กี่นาที เธอก็มาหยุดยังห้องหนึ่ง
 
     ห้อง Q763
     สเตลล่า ฟีเนสต้า [G672]
     ยูเรเซีย แวม [G007]
 
     สเตลล่า ฟีเนสต้า...?
     เธอคงจะเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันสินะ ฉันคิดขึ้นในใจพลางจินตนาการหน้าตาของเจ้าของชื่อที่ติดอยู่บนบานประตู พร้อมกับนึกอักษรที่เขียนอยู่ด้านหลังชื่อ
     "นี่คือห้องของคุณค่ะ คุณยูเรเซีย" เจนเอ่ย ขณะหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าเสื้อนอกของเธอที่เขียนเลขที่ห้องให้ฉันถือ
     "ตัวเลขนั่น... ตัวเลขข้างหลังชื่อมันคืออะไร?"
     "มันคือรหัสของผู้ที่อาศัยในศูนย์แห่งนี้น่ะค่ะ" เธออธิบาย "และกรุณาอย่าเผลอทำคีย์การ์ดหายด้วยนะคะ"
     "และผู้ใหญ่ที่จะมาอยู่ห้องเดียวกับฉันเธอเป็นยังกันงั้นเหรอ" ฉันถามอย่างช่วยไม่ได้
     "ไว้ใจได้ค่ะ เธอไม่มีผิดภัยอะไรหรอกค่ะ" เธอพูด ก่อนจะเชิญให้ฉันลุกขึ้นจากรถเข็น "คุณเข้าห้องของคุณได้เลยค่ะ"
     "อะ...อือ" ฉันพยักหน้ารับ 
     เจนหันหลังก่อนจะเดินหายไปจนลับสายตาตามทางเดินที่เธอเดินมาส่งฉัน ฉันหันกลับไปจ้องมองหน้าประตูห้องพักห้องใหม่ของตัวเอง พลางคิดระเวงบุคคลปริศนาที่น่าจะนั่งอยู่ข้างในห้องตอนนี้ 
     เธอจะเป็นคนแบบไหนกันแน่นะ...