มนตราดอกกุหลาบ

บทส่งท้าย

“มีคนเคยกล่าวไว้ว่า คนเราเมื่อเกลียดสิ่งใดแล้วมักจะได้สิ่งนั้น ฉันเองเห็นจะต้องยอมรับความจริงในเรื่องนี้ ฉันเคยเกลียดประเทศฝรั่งเศส แต่ฉันกลับต้องมาเรียนและใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้สองปีแล้วและเพิ่งสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงชั้นนำระดับโลกที่นี่ ฉันใช้ชีวิตที่นี่อย่างมีความสุข บนแผ่นดินที่สงบร่มเย็น ผู้คนเป็นมิตร โดยเพาะอย่างยิ่งฉันได้ใช้ชีวิตร่วมกับอองรี ผู้ซึ่งเปรียบเสมือนส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน ที่ฉันไม่อาจจะขาดเขาไปได้เลย

วันนี้ฉันกำลังจะกลับประเทศไทย และกำลังจะเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาอีกครั้งหนึ่งตามที่พี่วัชรินทร์ได้แจ้งให้ทราบ นับว่าโชคดีที่เราได้กระจกตาใหม่พร้อมกันทั้งสองข้าง ทำให้ฉันไม่ต้องทะเลาะกับอองรีเหมือนที่เราเคยถกเถียงกันมาก่อนหน้านี้ เพราะฉันอยากให้เขาได้รับการปลูกถ่ายก่อน เพื่อตอบแทนความดีของเขาและให้เขาได้รับรู้ว่าฉันรักเขามากเพียงใด แต่อองรียืนกรานมาตลอดว่าเขาจะให้ฉันได้รับการปลูกถ่ายก่อน จนเราต้องเลิกคุยกันในเรื่องนี้ เพราะคุยกันทีไรเป็นต้องเถียงกันทุกครั้งไป นับว่าโชคดีที่พี่วัชรินทร์สามารถดำเนินการให้เราทั้งสองคนได้รับการบริจาคพร้อมกันในเวลาเดียวกัน

ฉันกำลังจะกลับบ้าน ฉันกำลังจะมีอนาคตใหม่ ได้ดวงตาที่เคยมืดบอดกลับคืนมา ได้ทำงานในบริษัทของพ่อของอองรี ที่ได้มอบหมายให้อองรีดูแลกิจการสาขาของบริษัททั่วทั้งเอเซียอาคเนย์ ฉันกำลังจะได้กลับไปพบกับแม่ พบกับพี่สิงห์และกุลวดี ฉันกำลังจะได้กลับไปหาแผ่นดินไทยที่ฉันรัก ท้องทุ่งนาที่ฉันเคยวิ่งเล่นอย่างมีความสุขอีกครั้ง แต่เหนือสิ่งอื่นใด ความสุขที่ฉันรอคอยกำลังจะมาถึง เมื่อลูกที่ฉันเฝ้ารอคอยกำลังจะกลับมาหาฉัน ความผิดปกติภายในร่างกายของฉันสองสามวันมานี้ ทำให้ฉันค่อนข้างมั่นใจว่า ลูกได้กลับมาหาฉันแล้ว และครั้งนี้ฉันจะปกป้องรักษาเขาเอาไว้อย่างดีที่สุด”

รจนาปิดสมุดบันทึกที่เธอเพิ่งเขียนเสร็จขณะนั่งอยู่บนเครื่องบิน จากนั้นจึงหันไปมองดูอองรีที่กำลังหลับอย่างสบายอยู่ที่ด้านข้างพลางนึกในใจว่า เขาจะมีอาการเช่นไรนะ ถ้ารู้ว่าเธอกำลังอุ้มท้องให้กับลูกของเขาอยู่ รจนายิ้มให้กับเขา แล้วค่อยๆเกาะกุมมือของเขามาวางลงบนหน้าท้องของเธอแล้วหลับตาลงอย่างมีความสุข

จบบริบูรณ์