เด็กหญิงบัวขวัญ

“ ขอแค่เธอทำวันนี้ให้ดีที่สุด ให้สมกับที่เธอหวัง จะคอยส่งใจ ส่งไปให้เป็นพลัง ”

           รถประจำทางได้เคลื่อนที่มาจนถึงบ้านสุดท้ายของซอย ตัวบ้านเป็นบ้านปูนสองชั้นมีสีขาวครีมหน้าบ้านมีลักษณะ

เป็นสวนหย่อม  บรรยากาศร่มรื่นถึงแม้ว่าบ้านหลังนี้จะตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพมหานครก็ตาม  ซึ่งบ้านหลังนี้ของบัวขวัญนั่นเอง  เธอรีบลงจากรถประจำทางอย่างรวดเร็วด้วยความดีใจอย่างมากราวกับว่าได้ตุ๊กตาตัวใหม่ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอดีใจเท่าในตอนนี้ ตอนที่เธอจะได้บอกสิ่งที่เธอเก็บไว้ในใจมาตลอดทาง สิ่งที่เธอแสดงออกมาจากสีหน้าเพียงเท่านั้น ให้กับพ่อและแม่ของเธอได้ฟัง

             “ พ่อจ๋าแม่จ๋า หนูทำได้แล้ว ” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม และใบหน้าที่แสนสดใส แก้มของเธอสีอมชมพูระเรื่ออย่างเห็น

ได้ชัด “ ทำอะไรลูก ไหนบอกแม่มาหน่อยซิ คนเก่ง ” แม่ของเธอพูดด้วยความเอ็นดู ในขณะที่พ่อของเธอยิ้มไม่หุบ

พลางคิดว่า  เด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้าคนนี้จะมีเรื่อง

เซอร์ไพรส์มาให้พ่อและแม่ตื่นเต้นอีกเช่นเคย

 “ หนูสอบได้ที่ ๑ ของห้องค่ะ หนูตั้งใจเรียนตามที่พ่อกับแม่บอกหนูมา ” ได้ยินเพียงเท่านั้น พ่อและแม่ของเธอถึงกลับดีใจและภูมิใจมากกับความพยายามของเด็กหญิงตัวแค่นี้ เธอสดใส ร่าเริง และทำให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวเธออยู่บ่อย ๆ เธอบริสุทธิ์เกินกว่าจะมีสิ่งใดมาทำให้หม่นหมองได้จริง ๆ