บันทึกป่วน วิญญาณนิสัยแย่

นั่นเป็นเรื่องเมื่อเจ็ดวันที่แล้ว

กลับมาสู่ความเป็นจริง ตะวันตรงศีษระได้เวลากลับบ้าน  

การคิดสร้างสถานปศุสัตว์ขนาดใหญ่นั้นไม่ง่ายเลย แม้นอกเมืองจะมี ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ แม่น้ำที่อุดมเพียงมีเงินอย่างเดียวกลับไม่อาจรังสรรค์ทำได้ยังต้องผ่านการทำเอกสารขอสิทธิจากทางราชการในการดำเนินงานหลายฉบับและเรื่องนี้จะแทบเป็นไปไม่ได้เลยถ้าไม่มีเส้นสายรู้แต่แรกว่าคิดทำการใหญ่ ไหนเลยสะดวกดาย

ปัญหาคือ ข้าจะไปหาไอ้เส้นนั่นจากไหน และไอ้เหตุนี่แหละที่ท่านพ่ออันประเสริฐไม่ยอมแนะนำข้าแม้แต่น้อย

นึกถึงพ่อตัวเองที่ขอยืมไม่ให้ยืมสักอย่าง ให้เพียงเงินทองเท่านั้นหึ อาการตอนนี้ยังพึ่งทุเลา ลุกขึ้นเดินเหินได้ สมน้ำหน้าตาแก่นั่นแล้ว

รถแล่นออกจากสำนักยุทธไป๋เรื่อยๆ ก่อนเข้าตัวเมืองก็เป็นเหมือนเดิมในทุกๆวัน

คนยากแค้น ขอทาน แก่และเด็ก หญิงและชาย หลายร้อยคนยังคงอยู่ตรงนั้น ยังคงร้องขออาหาร ร้องขอความปราณี

ที่ข้อต้องการสร้างสถานปศุสัตว์ก็เพราะเหตุนี้ คนเหล่านี้เป็นคนยากไร้ที่ไม่มีทั้งบ้าน 

ไม่มีงาน และอาหาร อยู่รวมกันอย่างไร้ระบบระเบียบที่นอกเมืองแบบนี้อันตรายยิ่ง

 ถ้ายังคงละเลยคนเหล่านี้ต่อไป ไม่นานพวกเค้าต้องรวมตัวกันเป็นกองโจรขนาดใหญ่อย่างแน่นอนให้คนไปสืบเรื่องราวความเป็นมาแล้ว ผ่านไปหลายวัน สมควรมีคำตอบแล้ว

แต่ตอนนี้ มองคนเหล่านั้นที่ระโหยโรยแรง หาที่นอน ที่มุดหนีแสงแดด ในร่มไม้และเพิงโกโรโกโสเมืองนี้จะมีจุดจบเช่นไร ไม่ต้องคาดเดาก็เห็นภาพ

การเลี้ยงสัตว์หลายพันตัวต้องใช้คนเป็นจำนวนมาก 

การแปรรูปก็ยังต้องใช้คนมาก การขาย การกระจายสินค้า ก็ยังใช้คนมาก

 ทั้งยังเป็นอาหาร สามารถเลี้ยงดูคนเหล่านี้ได้อย่างสบาย

นอกจากเป็นประโยชน์ต่อคนยากไร้แล้ว ต่อราชสำนัก และต่อตระกูลก็มีแต่ได้..ไม่มีเสีย

ม้าเป็นที่ต้องการของทางการสูงมาตลอด ม้าดียังต้องนำเข้าจากทางเหนือที่ห่างไกล ทั้งได้จำนวนน้อยหากข้าสามารถเลี้ยงเป็นม้าศึกได้...

ต่อตระกูลนั้นเดิมก็ค้าขายเครื่องหนัง เอ็น กระดูกสัตว์ ที่นำเข้าจากทางเหนือเช่นกัน ทั้งเส้นสาย ทั้งลูกค้า ทุกสิ่งนั้นพร้อมสรรพ    

เพียงตอนนี้ต้องแข่งกันระหว่างข้าจะสร้างมันเสร็จก่อน หรือคนเหล่านี้หมดความอดทนต่อความยากแค้นก่อนกันแน่