บันทึกป่วน วิญญาณนิสัยแย่

นี่เป็นครั้งแรกที่มันเข้ามาในห้องของคุณชายน้อย

ทุกคนในห้องไม่มีใครสนใจมัน คนที่ฉุดลากมันมาได้ก็เผ่นออกไปทำงานของตัวต่อทันที

บ่าวรับใช้ในห้องล้วนทำงานของตัวเอง แม่ใหญ่ อนุโหว ก็สนเพียงคนบนเตียง

 

 

มีเพียงนัยน์ตาสีมรกตสดใสนั้นที่รับรู้การคงอยู่ของมัน

 มองสำรวจมันจนมันทำตัวไม่ถูก มือไม้เก่งก้าง

เย่เย่นึกอิจฉาคุณชายฉีฮัวเหลียนคนนี้นัก มันไม่เคยได้รับความรักความสนใจมาก่อน

 

มีเพียงท่านแม่ของมันและแม่นมเท่านั้นที่พอจะใส่ใจมันบ้าง แต่ท่านแม่ก็หมกมุ่นกับตัวเองเกินไป

สนใจแต่การคงความสวยความงาม สนใจเพียงมัดใจท่านพ่อ ต่อสู้ตบตีกับอนุคนอื่น แย่งชิงอำนาจในบ้าน

แม่นมถือเป็นมือขวาของท่านแม่ ดังนั้นจึงสนใจแต่สิ่งที่ท่านแม่สนใจ

 

 

มันอยู่บ้านเหมือนไม่อยู่ วันๆเล่าเรียนศึกษากับพี่น้อง และลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ

ถูกคนอื่นเห็นเป็นที่รองมือรองเท้า เหยียบย่ำรังแกอย่างไรก็ได้ ไม่มีใครเห็นความสำคัญของมัน

จนเมื่อทางตระกูลสายหลักร้องขอผู้ติดตามรับใช้คุณชายใหญ่ 

 

ได้ยินมาว่าคุณชายใหญ่คนนี้เป็น อัจฉริยะ มากความสามารถ

สามขวบดีดพิน เป่าขลุ่ย วาดรูป เขียนอักษร เล่นหมาก ทุกทางล้วนแตกฉาน

สี่ขวบเชี่ยวชาญตำรา สี่คำภีร์ ห้าคำสอน ร้อยกลเม็ดการค้า และกฎหมายการค้า 

 

 

ห้าขวบจัดสร้างสวนหกฤดูอันงดงามตระการตา มีชื่อเสียงจนล่ำลือว่าในชีวิตต้องมาเยือนให้ได้สักครั้งไปทั้งเมือง 

เพียงแต่ก่อนเข้าต้องมีคนนำทาง เห็นว่าผู้มาเยือนจะถูกทำให้สับสนจนออกมาไม่ได้

เจ็ดขวบสามารถเสนอแนวการค้า สร้างกำไรให้กับทั้งตระกูลสายหลักและรองเป็นกอกเป็นกำ

 

 

สำหรับกับทั้งตระกูลสายหลักและรองแล้ว คนผู้นี้ถือเป็นสมบัติล้ำค่า มีความสำคัญใหญ่หลวง 

ไม่มีเด็กคนไหนหาญกล้าแย่งชิงตำแหน่ง เป็นอนาคตผู้นำตระกูลรุ่นถัดไป ชี้เป็นตาย รวยจน แก่ทั้งหมด

 

ตำแหน่งผู้ติดตามจึงสำคัญมาก จัดเป็นอนาคตแขนขวาชนชั้นผู้นำ

ตำแหน่งนี้นอกจากเด็กที่มีความเป็นไปได้จะนำตระกูลสายรองแต่ละสายที่ถูกตัดสิทธิไปแล้ว เด็กทุกคนล้วนแย่งชิง

เพื่ออำนาจเงินทอง ท่านแม่ก็วิ่งเต้นแย่งชิงตำแหน่งนี้ให้แก่มัน 

เสียเงินทองไม่น้อย ทั้งจัดจ้างอาจารย์ชื่อดังมาสั่งสอน อบรมมันเป็นพิเศษ

 

 

เพราะนอกจาก เกณฑ์ อายุ หน้าตา ค่าน้ำร้อนน้ำชาต้องถึงแล้ว 

ทางบ้านใหญ่เข้มงวดมากว่าต้องการเด็กที่ฉลาดเฉลียว มารยาทดี ซื่อสัตย์ กตัญญู

ผ่านการคัดออกครั้งแล้วครั้งเล่า การทดสอบครั้งแล้วครั้งเล่า

 

 

รอดพ้นการทำร้าย วางยาไปไม่น้อย มันจึงแย่งชิงตำแหน่งนี้มาได้อย่างฉิวเฉียด

ถ้าไม่ได้ท่านแม่นมช่วยกำจัดคู่แข่งรอบสุดท้าย ก็อาจไม่ใช้มันที่ยืนตรงนี้

มันไม่ใช่คนดี มันรับรู้ว่าไม่ถูกต้อง แต่มันไม่กล่าวโทษท่านแม่และแม่นม

มันรับรู้ความโหดร้ายของการแก่งแย่ง ทั้งความทารุณของผู้พ่ายแพ้

 

 

ตลอดมามันไม่มีที่ยืนในบ้าน ถูกข่มเหง เหยียบย่ำมาตลอด ได้แต่กระเสือกกระสนด้วยตัวเอง

มันคิดอยากหลุดพ้น สักวันมันต้องเหนือกว่าผู้คนที่รังแกมันเหล่านั้น

ครั้งนี้เป็นโอกาสของมัน เป็นที่ๆมันต้องอดทน หาที่ยืนของตัวเองให้ได้

 

 

มันได้ยินมาว่าคุณชายน้อยมีนิสัยประหลาด ชมชอบรังแกผู้คน

 ขอเพียงท่านแสดงสีหน้าไม่ยินยอมพร้อมใจ ทำให้คุณชายใหญ่ท่านนี้พอใจ

 ถือว่าได้สร้างความชอบในฐานะบ่าวรับใช้แล้ว

 

 

ทั้งนายน้อยเป็นคนที่คาดเดาอารมณ์ได้ยาก ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น หรือวันไหนๆ 

คนผู้นี้ล้วนมีสีหน้าเดิม น้ำเสียงราบเรียบไม่ใส่อารมณ์

ไม่หัวเราะ ไม่ยิ้มแย้ม ไม่เกรี้ยวกราด ไม่บูดบึง

 

 

ทุกผู้คนล้วนระมัดระวังในการเข้าใกล้ ใส่ใจเพียงไม่ทำให้ผิดพลาด

มันได้แต่สงสัยว่าจะมีคน แบบนี้ได้อย่างไร

แต่ทันทีที่นัยน์ตาเฉยเมยนั้นคลอบคลุมตัวของมัน สำรวจตัวมันเทียวหนึ่ง

โลกทั้งใบของมันก็เหลือเพียงคนผู้นี้ทันที

 

 

สมองมึนงง ราวถูกดึงดูด และผลักไสในเวลาเดียวกัน มือไม้อยู่ไม่สุข กำมือแล้วคลาย แล้วกำอีกรอบ

ข้าต้องการให้สายตานี้เป็นของข้าตลอดไป แลกกับทั้งหมดที่ข้ามีและจะมีในอนาคต ข้าขอมอบต่อคนผู้นี้

 

 

เสียงที่ดังก้องในหัวของมัน วนเวียนรบกวนจนไม่อาจหลับนอน

ไม่ว่าโดยส่วนตัวหรือส่วนรวม ที่รับฝากความหวังของท่านแม่และแม่นม

มันต้อง เอาชนะใจคุณชายใหญ่ให้ได้

 

 

ขอเพียงมันแข็งแกร่งขึ้น ฉลาดมากขึ้น ขอเพียงมีประโยชน์ไม่ทางใดต่อคนตรงหน้า

ขอเพียงคนบนเตียงตรงหน้านี้เหลือบแลมัน ใช้สอยมัน มันนับว่าหาที่ยืนให้ตัวเองได้แล้ว

 

 

ส่วนจะได้รับการใส่ใจมากน้อยเพียงใด ขึ้น กับฝีมือของมันหลังจากนั้น

มันไม่รู้ว่าคุณชายเรียกมันมาทำอะไร ตั้งแต่กลับมาก็ไม่มีคนเหลือบแลมัน มันชินแล้ว

กำลังเตรียมน้ำ เตรียม อุปกรณ์สำหรับรักษาบาดแผลให้ตัวเอง

 

 

พ่อบ้านก็เข้ามาฉุดลากมัน

ถามได้ความเพียงคุณชายเรียกหา

มันทั้งแปลกใจ ทั้งคาดหวัง หรือว่าวันนี้มันทำสำเร็จแล้ว

มันสามารถทำประโยชน์ให้คุณชายน้อยได้ใช่หรือไม่

 

 เพียงลงแรงช่วยทำงานที่สำนักศึกษามากหน่อย ก็ทำให้คุณชายพอใจได้แล้วใช่หรือไม่

มันวาดหวังอนาคตมาตลอดทาง ยิ่งใกล้ที่หมายยิ่งตื่นเต้น

 แขนของมันที่ พ่อบ้านกระชากกลายเป็นไร้ความเจ็บปวด

 

 มันไม่สนใจว่าจะเจ็บตัว มันเจ็บตัวจนชินชา

หากการเจ็บตัวครั้งนี้สามารถแลกกับสิ่งที่มันคาดหวังแม้เพียงนิด มันไม่ตัดพ้อตำหนิ

 

 

ห้องหับใหญ่โตเพียงรองจากห้องของเรือนกลาง ตกแต่งเรียบง่าย สบายตา

แทบไม่มีเครื่องเรือนอะไรที่เกินจำเป็น เพียงแต่ของทุกชิ้นล้วน เนื้อดี ราคาแพงเท่านั้น

 

 ตลอดชีวิตของมันพึ่งเคยเห็นห้องที่ธรรมดาขนาดนี้เป็นที่อยู่ของชนชั้นผู้มีอำนาจในตระกูล

ขนาดพี่ชายใหญ่ พี่สาวคนโต ของมันในบ้านตระกูลสายรอง ยังตกแต่งห้องเสียงดงาม ตระการตา

 

 

มันสับสนว่าพ่อบ้านพามันมาผิดที่หรือไม่ ห้องนี้จะเป็นของคุณชายได้อย่างไร

 แต่เมื่อเดินลึกเข้าไปมันถึงได้แน่ใจ

แม้บ่าวไพร่จะเดินกันวุ่นวาย กลับแทบไม่ทำให้เกิดเสียงให้เป็นที่รำคาญ

 

 

ที่สุดห้องบนเตียงนั้น ร่างเล็กที่กำลังนั่งพิงหัวเตียง ผู้ที่สังเกตเห็นมันเป็นคนแรก และคนเดียวในห้อง คือคนที่มันรอคอย

 

 

"แม่ใหญ่ แม่เล็ก คุณชาย" อาเย่กดตา ค้อมศีรษะลงต่ำ ยืนสำรวมที่หน้าเตียง

ไม่มีใครเหลือบแลเกินกวาดตามองไวๆ

ท่านแม่ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ตัวเองบังตาของข้า

ข้ากดมือแม่ใหญ่ที่กำลังป้อนยาให้ออกห่าง หันไปหาเสี่ยวลี่ที่ทำแผลให้ข้าเมื่อครู่

 

 

"เสี่ยวลี่ ใช้ยาที่มือนั่น ช่วยทำแผลให้เจียงเย่ด้วย ออ ทำที่นี่ล่ะ"

ทุกคนหันมองข้าด้วยความแปลกใจ แล้วจึงหันไปมองเด็กน้อยอีกคนในห้อง

มีเพียงเจียงเย่ที่เอาแต่ยืนก้นหน้าก้มตา

 

 

แม่ใหญ่ พิจารณามัน มากขึ้น

นางเข้าใจว่าบุตรชายไม่ชมชอบเด็กคนนี้ ยังกลั่นแกล้ง กดดันต่างๆนาๆ 

แต่บุตรของนางก็ชมชอบรังแกคนอยู่เสมอ จะกดขี่เด็กสักคนไม่เห็นเป็นอะไร 

แต่เดิมเด็กนั้นก็มาเพื่อการณ์นี้อยู่แล้ว

 

 

นางไม่นึกว่าบุตรชายที่ไม่สนใจใครกลับสนใจความเจ็บป่วยของผู้อื่น 

นางใช่จำเป็นต้องใส่ใจเด็กคนนี้มากกว่าเดิมหรือไม่

 

ขณะที่ท่านแม่ใหญ่ติดอยู่ในความคิดของตัวเอง ท่านแม่ก็ให้คนไปเตรียมน้ำอุ่นเข้ามาให้เจียงเย่

เสี่ยวลี่มองหน้าคุณชายของนาง แล้วหันมองคนที่นางต้องทำแผลให้

 

 

ปากสั่งสาวใช้ที่ศักดิ์ต่ำกว่าจัดวางโต๊ะเตี้ยเก้าอี้นั่ง

ใจนางคิดใคร่ครวญ

นางไม่แน่ใจว่าคุณชายต้องการอะไร เด็กคนนี้เป็นเหยื่อที่ถูกหมายหัวแต่แรก

 เมื่อคุณชายหมายหัว ยอมไม่มีบ่าวไพร่คนรับใช้คนใดกล้าเข้าใกล้เด็กคนนี้

 

ด้วยกลัวเกรงตัวไปกระตุ้นความสนใจอะไร นำเภทภัยเข้าหาตัว

ครั้งนี้คุณชายให้นางทำแผล

ใจคุณชายต้องการให้นางรังแกคนให้ดูต่อหน้าหรือไม่

 

 

นางเข้านั่งประจำที่คนรักษา ที่ผู้ถูกรักษา ถูกดึงให้มานั่งอยู่ก่อน

ตัดสินใจ ลงมือ “แรงบ้างหนักบ้าง” ปนกันไป หาทางลงให้กับตัวเอง

ผ่านไปไม่ถึงเค่อ (15 นาที) ก็ได้ยินบนเตียงแววมาให้จัดห้องให้เจียงเย่ที่ห้องข้าง

 

แต่นี้ไปห้องนั้น คือห้องของอาเย่

ห้องข้าง?? ห้องคนสนิท หนะหรือ ??

ตกลงว่าเด็กคนนี้ได้รับการยอมรับแล้วใช่หรือไม่

 

อดยั้งมือทำแผลไม่ได้

 

นางต้องปฏิบัติต่อมันด้วยดีใช่หรือไม่ หรือคุณชายเพียงย้ายคนมาเพื่อตบตีโดยสะดวกกว่าเดิม

ความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้ สร้างความสับสนแก่ผู้คนมากมาย 

เพียงมองตากันก็รู้ใจ มาดหมายว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเด็กเจียงเย่จนกว่าจะ รู้ทิศทางลม

 

ส่วนเจียงเย่นั้นไม่ทราบว่าตัวถึงคราเคราะห์หรือได้ลาภ มันเพียงทราบว่าสาวใช้ตรงหน้ามือหนักอย่างมาก

แต่ก็ทำได้เพียงเบ้หน้า กลั้นน้ำตา

คุณชายที่เลือกคนผู้นี้ทายาแกมัน ใช่ต้องการดูมันถูกทรมานหรือไม่

 

 

เพิกเฉยต่อความสงสัยใคร่รู้ของทั้งหมด

 

 

ข้ารู้อยู่แล้วว่าเสียวลี่เป็นผู้หญิงที่มือหนักมากผู้หนึ่ง

ใช่แล้ว ข้าบอกจะละเว้นเด็กน้อยผู้นี้

ก็นี่อย่างไร ข้าให้ความสำคัญขนาดให้ใช้ยาที่ดีที่สุดแบบเดียวกับข้า รักษาโดยสาวใช้ตำแหน่งโต

 ทั้งยังให้ย้ายมาอยู่ห้องดีๆ เพื่อมั่นใจว่ามันจะได้รับการใส่ใจมากขึ้นอีกหน่อยแล้วอย่างไร

 

 

เย่เย่ยังจะทำสีหน้าราวไม่ได้รับความเป็นธรรมนี้ทำอะไร

มือยังกดชามยาต่อไป

"ท่านแม่ใหญ่ วันนี้ ข้าอยากเข้าพบท่านพ่อ"

 

 

เมื่อเห็นชัดว่าข้าไม่ทานยาในมือเป็นแน่ นางจึงส่งต่อให้สาวใช้ข้างตัวแล้วชี้ไปทางจูเจียงเย่ที่ทำแผลอยู่

สาวใช้รับคำนำยาถ้วยนั้น ส่งมอบต่อเด็กน้อย ที่อยู่ห่างออกไป 

กล่าวสองสามคำ เจียงเย่ก็หันมาคำนับขอบคุณด้วยสีหน้าสำนึก ตื้นตัน ตอบกลับมา

"แม่ใหญ่จะถามบิดาเจ้าให้ ช่วงนี้เห็นบิดาของเจ้ามีปัญหาการค้า กินไม่ได้นอนไม่หลับ บ้านไม่ค่อยกลับ แม่ใหญ่ห่วงนัก