Sassy Gril & Guy นายตัวร้าย กับ ยัยร้ายกว่า

        (Plastong's Part)
        โอยยย...ร้อน ร้อนจริงๆ -O-!!! ใครเอาไฟมาลนก้นฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย
        ไอ้รถเมล์คันนี้ คนมันจะมาแน่นอะไรกันตอนนี้ฟะเนี่ย คนยิ่งร้อนๆ อยู่ นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องรีบไปโรงเรียนนะ ฉันไม่ขึ้นมาเบียด ให้ความสวยของฉันกระเด้งหายไปไหนหรอก -_- ไอ้คนข้างๆ นี่ก็เหมือนกัน เหงื่อแตกพลั่ก กลิ่นตัวนี่เหม็นฮึ่มฮั่ม ยิ่งกว่าตดฮิปโปตอนกินยีราฟเน่าซะอีก
        โอ๊ยย...อ้วกจะแตก =_=^
        นั้งรถมาได้สักครึ่งทาง ฉันก็เจอไอ้พวกโรคจิตอีกแล้ว ฮึ่ย! มันเอามือมาลูบก้นฉันใหญ่เลย กรี๊ดดดด~~ >O<~~ชักเริ่มทนไม่ไหวแล้วน้าาา...แค่ร้อนก็พอทนยังมาเจอไอ้พวกวิตถาร ชอบจับก้นคนอื่นอีก ก้นมันไม่มีให้จับหรือไงหา!!!
        ฉันแกล้งยืนนิ่งๆ ไม่ใส่ใจ มันก็ไม่มีทีท่าจะหยุดลงเลยแม้แต่น้อย
        ฉันเลยหันไปประจันหน้ากับไอ้บ้านั่นทันที ก่อนจะเตะขาไปที่กล่องดวงใจของไอ้ลามกนั่น -_-* 
        "ก้นป้าแกไม่มีให้จับหรือไงหา -O-!!! ถึงได้มาจับก้นชาวบ้านชาวช่องเขาน่ะ พ่อแม่เคยสั่งสอนหรือเปล่า แล้วนี่อะไร เครื่องแบบนักเรียน กล้าใส่ได้ไง อายสถาบันเขาบ้างสิ นี่อีก โทรศัพท์แอบถ่ายหรือไง -O-!!! เอามานี่เลย" ตอนนี้คนบริเวณรอบๆ ตัวฉัน และรอบๆ ตัวไอ้บ้านั่นก็เริ่มถอยห่างกันไปหลบอยู่มุมหนึ่งของรถทันที -_-^
        ฉันคว้าโทรศัพท์มือถือออกจากมือไอ้บ้านั้น ก่อนจะเขวี้ยงลงไปแรงๆ ที่พื้นรถแล้วใช้เท้ากระทืบซ้ำ ซิมเซิม แบตเบิด การ์ดเกิ๊ดอะไรต่างๆ นานา ไม่พังก็ให้มันรู้ไป    -_-*
        "อ๊าา~~ โทรศัพท์ผม TOT" ไอ้บ้านั่นร้องครวญออกมา แต่มือของมันก็ยังกุมอยู่ที่กล่องดวงใจ -_-
        "ทำไม โทรศัพท์นายแล้วมันเป็นยังไงหา!!! นี่แน่ะๆ ๆ" ฉันพูดพลางขยี้ไอ้โทรศัพท์เครื่องนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าฮึ่ย...หมั่นไส้โว้ยย!!
        "ผมจะแจ้งตำรวจ ข้อหาทำลายทรัพย์สินของผู้อื่น TOT"
        "อ้อ...เก่งกฎหมายนี่ แต่ช่วยไปอ่านเพิ่มต่ออีกหน่อยด้วยละกัน ว่าข้อหากระทำอนาจารในที่สาธารณะ กับการล่วงละเมิดสิทธิของผู้อื่น ด้วยการแอบถ่ายใต้กระโปรงนักเรียนนี่ โทษไหนมันหนักกว่ากัน ไอ้คนขับ! จอดรถ -O-!!!" ฉันตะโกนลั่น ให้อีตาคนขับได้ยินทันที
        ซึ่งรถก็เบรกดังเอี๊ยด!!! จนตัวฉันแทบกลิ้ง แต่โชคดีที่ฉันเกาะเก้าอี้ไว้อยู่
        "ถ้าไม่อยากให้ฉันแจ้งความ รีบๆ คลานลงไปจากรถนี่ซะ อ้อ...ใส่ชุดนักเรียนด้วยใช่มั้ย งั้นคลานต่อไปโรงเรียนเองละกัน ถ้าขัดคำสั่งฉันแค่คำเดียว ฉันแจ้งตำรวจแน่ -O-!!!"
        พอฉันสั่งเสร็จ ไอ้บ้านั่นก็รีบคลานลงจากรถเมล์ไปทันที
        "แง้~~ TOT ผมจะฟ้องพ่อ ฮือ...ฮือ..."
        "ฮั่ย...ชอบให้ใช้อารมณ์เสียอยู่เรื่อย -_-*
        พอฉันด่าเสร็จจนพอใจแล้ว ก็จัดการใช้เท้าเขี่ยซากโทรศัพท์มือถือนั่นออกไปจากรถทันที ไม่นานก็มีเสียงปรบมือจากคนในรถที่อยู่ร่วมเหตุการณ์นี้ด้วย จากหนึ่งคนก็เพิ่มขึ้นเป็นสองคน จากสองก็เพิ่มเป็นสี่ จากสี่ก็กล่ายเป็นแปด จนกลายเป็นเสียงดังระงดไปทั่วทั้งรถ
        มันคือเรื่องธรรมดาสำหรับฉันในทุกๆ เช้า นี่แหละฉัน Sassy Girl ตัวจริง
 
        (Time's Part)
        ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่บนรถเมล์ โดยเสียบหูฟังไอพอดไว้ในหูด้วย มือหนึ่งก็กำลังโหนรถเมล์ ส่วนอีกมือหนึ่งก็กำลังถือหนังสือเรียนอยู่ เฮ้อ...วันนี้ไม่น่าตื่นสายเลยแฮะ แต่ช่างมันเถอะ -_-
        ขณะที่ผมกำลังอ่านหนังสือเรียนอย่างซึมลึกเข้าไปในจิตวิญญาณ -_-^ รถเมล์ก็ค่อยๆ จอดลงช้าๆ ที่ป้ายรถเมล์ ผมละสายตาจากหนังสือ มองผู้โดยสารที่กำลังเดินขึ้นมานิดหนึ่ง ผู้โดยสารที่เพิ่งขึ้นมาเป็นหญิงชรา อายุก็น่าจะสัก 60-70 กว่าแล้ว เธอขึ้นมาพร้อมกับเด็กเล็กๆ คนหนึ่ง
        ยายคนนั้นเดินเบียดผู้โดยสารเข้ามาภายในเพื่อหาที่นั่ง แต่ก็ไม่มีใครใจดีลุกขึ้นเพื่อเสียสละที่นั่งให้ ในที่สุดยายคนนั้นก็มายืนโหนราวรถเมล์อยู่ข้างๆผม
        ผมหันไปมองไอ้ผู้ชายที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม ที่นั่งเล่นเกม ฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่สนใจคุณยายที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมแม้แต่น้อย
        ฮึ่ย...แค่เห็นหน้าตาก็หมั่นไส้ -_-* แล้วดูทรงผมมันสิ ยังกะขี้ มาละเลงหัวสีให้เหลืองเชียว ผมเลยตบหัวไอ้บ้านั้นไปหนึ่งที -_-^
        "เฮ้ย! ตบหัวเรื่องไรวะ" ไอ้นั่นหันมามองหน้าผม
        "เห็นคนแก่ก็ลุกดิ น้ำใจอ่ะมีหรือเปล่า -_-?"
        "มี แต่ไม่อยากใช้ เปลือง!! ว่าแต่พี่เถอะเป็นพ่อผมเหรอ ถึงได้กล้าออกคำสั่งกับผมอ่ะ -O-"
        ผมตบหัวมันอีกหนึ่งที
        "ไม่ใช่!!! เพราะถ้าฉันมีลูก ฉันคงไม่สอนให้เลวเหมือนแกหรอก!!!"
        "พี่ว่าผมเลวเหรอ -O-!!!"
        "ฉันว่าหมา -_-"
        "พูดอย่างนี้มาต่อยกันเหอะ"
        "พูดเองนะ -_-" ผมเอาหนังสือยื่นไปให้เด็กที่ขึ้นมากับคุณยายคนนั้น
        "ก็เออดิ..." แล้วมันก็ขึ้นประจันหน้ากับผม แต่ด้วยส่วนสูงที่แตกต่างกัน (มาก! -_-) มันจึงต้องเงยหน้าคุยกับผม โธ่...ไอ้เตี้ย!!! ผมถึงว่าทำไมมันไม่ยอมยืนเพราะว่ามันโหนราวไม่ถึงนี่เอง -_-^
       "ฉันชอบเป็นผู้นำ -_-" พอผมพูดจบก็สวนหมัดซ้ายใส่หน้าไอ้บ้านั่นทันที โดยไม่สงสารปรมด้อยเรื่องความสูงของมันเลยแม้แต่น้อย
        มันเอามือข้างหนึ่งจับปากข้างที่ผมต่อย และหันหน้ามามองผม ก่อนจะแบมือออกมาช้าๆ
        "เลือด!!! ฟันโผมม~~แง้~~TOT" พอมันเห็นสิ่งที่อยู่ในมือก็ร้องไห้ออกมาทันที
        "-_- นายพูดเองนะ ทีนี้จะลุกได้แล้วหรือยัง"
        "ลุกแล้วก๊าบบบ...คุณยายคร้าบบบ...TOT เชิญนั่งเลยคราบบบ...TOT" ไอ้บ้านั่นพูดไปร้องไห้ไป พร้อมทั้งเดินไปประคองยายมานั่งตรงที่นั่ง
        พอยายนั่งไปเรียบร้อย มันก็หันมามองหน้าผม
        "เงยหน้าไปอ่านตัวหนังสือที่เขียนอยู่ตรงนั้นดิ๊!!" ผมพูดพลางชี้นิ้วไปที่ตัวอักษรภาษาไทยตัวใหญ่ๆ ที่เขียนอยู่ตรงด้านบนของฝั่งที่นั่ง แปลกนะ ทั้งๆ ที่ตัวก็ใหญ่เบ้อเริ้มเทิ่ม แค่มองผ่านๆ ก็รู้แล้วว่ามันแปลว่าอะไร แต่ทำไมไม่เห็นมีใครใส่ใจกับประโยคดีๆ ที่ผู้ประกอบการรถเขาเขียนไว้ให้อ่านเลยนะ ถ้าหากแต่ละคนใส่ใจกับการมีน้ำใจต่อผู้อื่น สังคมก็คงน่าอยู่กว่านี้อีก
        เพราะฉะนั้น...นี่จึงเป็นโอกาศสำคัญ ที่จะให้ผู้โดยสารบนรถเมล์คนนี้ ได้รับรู้ถึงเรื่องการมีน้ำใจต่อผู้อื่นบ้าง!!!
       "โปรดเอื้อเฟื้อแก่เด็ก สตรี และคนชราคร้าบบบ...TOT"
        "ดังกว่านี้อีก -__-!!!"
        "โปรดเอื้อเฟื้อแก่เด็ก สตรี และคนชราคร้าบบบ...TOT"
        ผมเอื้อมมือไปเอาหนังสือจากเด็กคนนั้นมาอ่านต่อ พร้อมออกคำสั่งกับไอ้บ้านั่นไปด้วย
        "ดังกว่านี้อีก เสียงเอามาแค้นี้หรือไง -_-!!!"
        "โปรดเอื้อเฟื้อแก่เด็ก สตรี และคนชราคร้าบบบบ...TOT"
        "ดี!!! อ่านไปเรื่อยๆ -_-!!"
        "โปรดเอื้อเฟื้อแก่เด็ก สตรี และคนชราคร้าบบบบ...TOT"
        "อ่านไปเรื่อยๆ จนกว่าจะลงจากรถ ดูจากเครื่องแบบนักเรียนคงอีกสี่ป้ายสินะ อ่านไปตลอดทางนั่นแหละ อย่าหยุด!!!"
        ป้ายต่อไปผมก็ต้องลงแล้วแฮะ อดแกล้งคนต่อเลย เซ็งชะมัดเลย
        "ทุกคนบนรถครับ ถ้ามันหยุดอ่านก่อนจะถึงป้ายที่มันลง ก็ตบมันเลยนะครับ" ผมพูดจบก็เดินจากรถเมล์คันนั้นทันที
        แล้วก็เดินอ่านหนังสือต่อไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าโรงเรียน
        "โอ๊ย!!!" เสียงอุทานของผมดังพร้อมกับเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง
 
        (Platong's Part)
        แว่น...แว่นฉันหายไปไหนเนี้ย -[]- ฉันใช่มือควานหาแว่นตาที่ตอนนี้กระเด็นหายไป หลังจากที่ฉันวิ่งไปชนกับไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้
        "นี่ครับแว่น" ฉันเอื้อมมือไปจับแว่นที่มีผู้ชายคนหนึ่งยื่นมาให้ก่อนจะหยิบมันมาอย่างรวดเร็ว
        พอใส่แว่นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ลุกขึ้นยืน แล้วเปิดซิงด่าไอ้ตาถั่วที่บังอาจเดินมาชนฉันทันที ฮึ่ย...เมื่อเช้าก็มีไอ้โรคจิตมาชวนให้หงุดงิดแล้วนะ ยังมาเจอเรื่องน่ารำคาญแบบนี้อีก
        "ไอ้บ้า สายตาดีแล้วมัวเอาตาไปดำนาอยู่หรือไงหา ถามจริงเถอะ มองทางบ้างหรือเปล่า ถึงได้เดินมาชนคนอื่นเขาน่ะ หา!!!"
        "เธอนั่นแหละรีบวิ่งอ่ะ รีบวิ่งไปตายหรือไง ถึงได้ชนชาวบ้านชาวช่องเขาน่ะ"
        หน็อย...เถียงกลับเหรอ ฮึ่ย... -_-*
        "ก็ถ้านายหัดแหกตาแล้วมองทางบ้าง ว่าทางเข้าโรงเรียนไม่ได้มีแค่นายน่ะก็คงไม่ชนฉันแบบนี้หรอก เสียเวลาฉันหมด" ฉันพูดเสร็จ ก็เตรียมตัววิ่งเข้าไปในโรงเรียนทันที
        แต่มือของไอ้บ้านั่นก็มาจับแขนขวาฉันเอาไว้ก่อน
       "เดี๋ยวดิ ด่าเสร็จแล้วจะวิ่งหนีหรือไง มาเคลียร์กันให้รู้เรื่องเลย"
        "เคลียร์บ้า เคลียร์บออะไรอีกเล่า ปล่อยฉันเดียวนี้เลยน่ะเฟ้ย!!! ปล่อย!!!" ฉันพยายามฉุดแขนตัวเองให้หลุดออกมาจากมือไอ้บ้านั่น
        "ไม่ปล่อนแล้วจะทำไม ถามจริงเหอะ ใส่กระโปรงสั่นจนจะโชว์ชายป่าสะวันนาอยู่แล้ว =O=!!! ยังจะรีบวิ่งให้ผู้ลายคนอื่นเห็นอะไรอีกงั้นเหรอ" นายนั่นดึงฉันเข้ามาใกล้ตัว พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใส่ จนปลายจมูกของเขาแทบจะมาทิ่มลูกกระตาฉัน
        "กรี๊ดดด...หยาบคาย ฉันใส่กระโปรงสั้น ก็ไม่ได้ใส่โชว์ให้ปู้นายลุกมาแดนซ์อะโกโก้นี่ยะ เพราะฉะนั้น ปล่อยแขนฉัน ณ บัด Now!!! - O -!!!"
        "ไม่ปล่อย!!! ตราบใดที่เธอยังไม่ขอโทษฉัน ฉันไม่ยอมปล่อยให้เธอวิ่งไปเริงร่า ลั้ลลา ลั้ลลาในโรงเรียนหรอก"
         "นายนั่นแหละที่ต้องขอโทษฉัน สงสัยนายมัวแต่เอาลูกกะตามาส่องอยู่ใต้กระโปรงฉันแน่ๆ เลย ถึงไม่ได้มองทางว่ามีชาวบ้านชาวช่องคนไหนเดินมาบ้าง"
        "ฉันไม่เอาสายตาดีๆ ของฉันไปส่องใต้กระโปรงเธอให้เสียสายตาหรอกน่า นั่นแหละ จะรีบวิ่งไปหาป้าเธอหรือไง ถึงได้ไม่ยอมมองทางว่ามีประชาชนคนหน้าตาดีอย่างฉันเดินมาด้วยน่ะ หา!!!"
        "หน้าตาดี กล้าพูดนะยะ หน้าตายังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของสุเทพ ศีรษะใสปิ๊งก็อย่ามาพูดเลย -_-^ ชิ! หน้าตาอย่างกับปลาจวดถูกตอนก้น ฉันไม่มีทางชายหางขี้ตามองให้เสียเวลาหรอก -_-*"
        "ถ้าคนหล่อๆ อย่างฉัน หน้าตาอย่างกับปลาจวดถูกตอดก้น หน้าเธอก็เหมือนฮิปโปชนอ่างเก็บน้ำแล้ว ยัยแว่นเอ๊ย!!!"
       กรี๊ดดดด...ถึงฉันจะใส่แว่นเกิดมาตั้งแต่ท้องพ่อท้องแม่ แต่ก็ยังไม่เคยมีผู้ใดมาเรียกฉันว่ายัยแว่นเลยน่ะ นายนี่บังอาจมากกก...-O-
        "นายมันไอ้ลามก ไอ้โรคจิต ไอ้วิตถารเหมือนกันนั่นแหละ ทำเป็นอ่านหนังสือเรียนกลบเกลื่อน แต่นานมันก็พวกจิตวิตถารเหมือนกันแหละ ไอ้ลามก =O=!!!"
        "เอาอะไรมาพูดว่าลามก ยัยสั้น ผู้หญิงบ้าอะไร สั้นทั้งสายตา สั้นทั้งกระโปรง สั้นทั้งความคิด =O=!!!"
        "กรี๊ดดดดด...หยาบคาย...หยาบคายที่สุด ไอ้สิ่งที่วัดว่านายลามกน่ะ มันอยู่ในสัญชาตญาณของฉัน แล้วการที่นายมามองกระโปรวฉัน นั่นก็เท่ากับว่านายมันสายตาสกปรก ลามกจกเปรต!!!"
        "ยัยดำ! ดำ! ดำ! ดำ! แล้วก็ดามม.. -O-!!!"
        กรี๊ดดดด~~~ ถึงฉันจะมีผิวคล้ำ แต่ไม่เคยมีใครเรียกฉันว่ายัยดำเลย
        "ไอ้ลามก! ไอ้แพะมก! ไอ้ตุ๊กแกมกกก... =O=!!!"
        ขณะที่ฉันกำลังด่าไอ้นั้นด้วยอารมณ์ที่ขุ่นคลั่กอย่างเต็มที่ อ๊ากกก...
        "กรี๊ดดด~~~ ไอ้ปลาทอง แกมาทะเลาะกับเทพบุตรของฉันได้ยังไงย้าา... แยก แยกๆ ๆ เดี๋ยวนี้เลย