Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        หลังจากวันนั้นเราสองคนก็ยังซ้อมด้วยกันเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือความรู้สึกในใจผมมันทั้งดีใจที่ได้คุยกับฝันอีกครั้ง ทั้งเสียใจที่ฝันจำเรื่องราวของเราสองคนไม่ได้เลย แต่ผมจะทำทุกวิธีเพื่อที่จะให้ฝันจำผมได้อีกครั้ง จำความรักของเราสองคนได้อีกครั้ง
        ตลอดระยะเวลาที่เราสองคนคบกันมันล้วนเปี่ยมไปด้วยความสุข ถึงจะมีบางคนไม่เห็นด้วยแต่นั่นมันเป็นส่วนน้อยส่วนใหญ่แล้วทุกคนยินดีกับเราสองคนทั้งนั้นแม้แต่ไอ้ลีพี่ชายของฝัน ตอนที่เราคบกันคนทั้งโรงเรียนรู้หมดเพราะด้วยความที่ผมเป็นคน(ค่อนข้าง)ดัง บวกด้วยหลายๆคนก็เชียร์คู่ผมฝันอยู่นาน
        ‘ฝัน พี่รักฝันนะ’
        ‘รู้แล้วหน่า’
        ภาพวันวานย้อนกลับมาในหัวผมวันที่ฝันยืนเช็ดหัวให้ผมหลังจากที่เราทั้งสองซ้อมกันเสร็จแล้วผมจำได้ว่าตอนนั้นมันชั่งเป็นเวลาที่มีความสุขเหลือเกิน ผมอยากหยุดเวลานั้นไว้ด้วยซ้ำ
        ‘ฝัน เบาๆหน่อยพี่เจ็บ’
        ‘ก็อยู่นิ่งๆสิ ชอบหาเรื่องใส่ตัว’
        ‘ก็มันมายุ่งกับฝันหนิ’
        วันที่ผมมีเรื่องชกต่อยกับเด็กต่างโรงเรียนที่เอาแต่ตามตื้อฝันทั้งๆที่รู้ว่าผมเป็นแฟนฝัน ฝันทำแผลให้ผมที่บ้านผมยอมเจ็บตัวถ้ามันจะทำให้คนที่ผมรักปลอดภัยขึ้น ผมไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องคนที่ผมรักได้
        ‘ฝันฟังพี่ก่อน’
        ‘ยังต้องฟังอะไรอีก’
        ‘มันไม่ใช่แบบที่ฝันคิดนะ’
        ‘ตลอดเวลาที่เราคบกันมันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย ทำไมทำแบบนี้ นี้เหรอที่สัญญาว่าจะไม่มีใคร ถ้าสัญญาแล้วทำไม่ได้คราวหลังก็อย่าสัญญารู้มั้ยฝันเจ็บแค่ไหน ฝันไม่เคยมีใครฝันรักเดียวใจเดียวมาตลอดแล้วนี่คืออะไรมีฝันคนเดียวไม่พอเหรอ ฝันไม่ดีตรงไหนทำไมต้องมีคนอื่น’
        ผมยังจำทุกคำพูดที่ฝันพูดกับผม มันเป็นคำพูดสุดท้ายที่ผมได้ยิน หลังจากนั้นฝันก็ความจำเสื่อมเพราะถูกรถชน มันเป็นเพราะผมเอง ผมเอาแต่โทษตัวเองจนถึงทุกวันนี้ไอ้ลีที่เข้ามาเห็นฝันเถียงกับผมและถูกรถชนก็โกรธจัดเข้ามาชกหน้าผมแล้วรีบพาฝันไปโรงพยาบาลทันที ผมไม่กล้าไปสู้หน้าฝันอีกเลยจนมารู้ข่าวทีหลังว่าฝันย้ายไปอยู่ไทยแล้ว ใครๆก็บอกว่าฝันความจำเสื่อมแต่ผมไม่เคยเชื่อเลย จนมารู้จากฝันจริงๆว่าเธอความจำเสื่อมแถมเสื่อมช่วงที่ผมกับฝันเพิ่งได้เริ่มรู้จักกัน
        หัวใจผมหล่นวูบไปทันทีที่ได้ยินข่าวต่อจากนี้จะไม่ได้เจอฝันอีกแล้ว ความสุขพวกนั้นมันจางหายไปกับฝัน ผมเอาแต่คิดถึงฝัน พอมาโรงเรียนไอ้ลีก็เข้ามาชกผมต่อว่าผมว่าเป็นเหตุให้ฝันต้องเป็นแบบนี้แต่ผมก็ไม่ได้ขัดขืนก็มันเพราะผมจริงๆผมเป็นคนทำความรักของเราสองคนพัง มันพังพินาศไม่เป็นท่า ความสุข รอยยิ้ม เสียงหัวเราะของผมมันหายไปพร้อมๆกับความทรงจำของฝัน
        วันที่เรายิ้ม วันที่เราหัวเราะ วันที่เราอยู่ด้วยกันมันจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว ผมเอาแต่นั่งคิดถึงความสุขพวกนั้นคิดถึงฝัน แต่แล้ววันหนึ่งเหมือนฟ้าจะเข้าข้างผมฝันย้ายมาเรียนที่นี่อีกครั้งพร้อมกับความทรงจำที่ไม่มีเหลือในระยะเวลาสองปี
        ‘ไปเที่ยวกัน’
        ‘ไปซ้อมดนตรีกัน’
        ‘ไปหาสาวกัน’
        คำพูดพวกนี้คงจะไม่มีอีกแล้วไอ้ลีเพื่อนที่สนิทที่สุดของผมพาลโกรธเกลียดผมไปด้วย เราทั้งสองคนไม่แม้แต่จะมองหน้ากันแต่ผมก็หวังลึกๆว่าเราจะได้กลับมาคุยกันอีกครั้งแต่ความหวังนั่นก็ดูจะลิบหลี่ไปซะเหลือเกิน ผมไม่รู้จะทำวิธีไหนให้มันกลับมาคุยกับผมเหมือนเดิม
        ‘แกก็รู้ว่าฉันชอบฝัน แกทำแบบนี้ทำไม’
         อาจมองว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวแต่ถ้าใครเป็นผม ผมรับลองว่าจะต้องทำแบบผม ผู้หญิงของใครใครก็รักไอ้เฟรมใครๆก็รู้ว่ามันชอบฝัน พอรู้ว่าผมคบกับฝันมันก็โกรธผมมาก จนเราสองคนเคยชกกันเพราะเรื่องของฝัน  แต่มันก็แพ้ผมทุกครั้ง