Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        “ฝันๆๆอย่าเป็นอะไรนะ” พี่ไวท์ที่ยังคงกอดฉันอยู่พูดขึ้นด้วยความแตกตื่น แขกในงานเข้ามาล้อมกันเต็ม
        “…” 
        “ฝันๆๆเรียกรถพยาบาลสิ!” พี่ไวท์ตะโกน
        “พี่ไวท์ ฝัน…รักพี่ไวท์นะ”
        “ไม่เอาฝันอย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้ อดทนไว้นะพี่รักฝันนะ”
        “…”
        “พี่ไม่ยอมเห็นฝันตายไปต่อหน้าต่อตาหรอก” พี่ไวท์ก้มลงจูบหัวฉันแล้วร้องไห้ออกมา
        พี่ไวท์กอดฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆแล้วก็ร้องไห้ออกมาเอาแต่พูดว่าอย่าเป็นอะไร ฉันได้แต่มองหน้าพี่ไวท์โดยไม่พูดจาใดๆฉันยิ้มออกมาทั้งน้ำตาไม่คิดมาก่อนว่าพี่ไวท์จะเป็นห่วงฉันขนาดนี้
        “Happy Birth Day To You…” แล้วเสียงร้องเพลงก็ดังขึ้นพี่ลีเป็นคนถือเค้กให้พี่ไวท์ตามด้วยพี่ๆคนอื่นๆ แล้วทุกคนที่อยู่ในวงล้อมก็เฮลั่น
        นี่คือแผน ของฉันทุกคนในที่นี้รู้เรื่องหมดยกเว้นพี่ไวท์ฉันลุกขึ้นยืนแล้วร้องเพลงไปด้วยพี่ไวท์ลุกขึ้นยืนตามแล้วยิ้มทั้งน้ำตา
        “ขอบคุณทุกคนมาก” พี่ไวท์พูดก่อนที่จะอธิษฐานแล้วเป่าเทียน “ใครคิดแผนเนี่ย”
        ทุกคนร่วมมือร่วมใจกันชี้นิ้วมาทางฉันอะ…อ่าว ก็คิดด้วยกันทั้งหมดไม่ใช่เหรอไหงกลับเป็นฉันคิดคนเดียวไปซะได้ไม่ยุติธรรมเลย
        “ตัวแสบบบบ” พี่ไวท์กำลังจะแกล้งฉันอีกแล้วแต่ฉันไม่อยู่ให้แกล้งหรอกฉันวิ่งหนีพี่ไวท์แต่ก็ไม่มีใครช่วยเลยเอาแต่หัวเราะกันหมด
        “โอ๊ยยย” ในที่สุดพี่ไวท์ก็จับตัวฉันได้แล้วก็เขกหัวฉัน(หลายๆที)
        เรามาหยุดกันอยู่ที่หลังบ้านซึ่งมีสระว่ายน้ำ ดีเลยเหมาะสำหรับจะให้ของขวัญอะไรบางอย่างกับพี่ไวท์
        “พี่ไวท์ฝันไม่มีของขวัญที่เป็นสิ่งของให้หรอกนะมีแต่สิ่งๆหนึ่งที่พี่ไวท์ต้องการจากฝันมาตลอดแต่ฝันก็ไม่ให้ซักที”
        “...”
        “ที่พี่ไวท์ถามว่าฝันจำได้แล้วยังจริงๆฝันจำได้นานแล้วจำได้ตั้งแต่วันที่พี่เฟรมถูกจับพี่ลีเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฝันฟังแล้วทุกเรื่องมันก็ผุดขึ้นมาจนฝันจำได้หมดทุกอย่างฝันตั้งใจจะแกล้งพี่ไวท์อีกหน่อยโทษฐานที่ไม่อธิบายให้ฝันเข้าใจเรื่องของยัยคริสตัล”
        ครั้งแรกที่ฉันจำได้ฉันเอาแต่ร้องไห้เสียใจไม่หยุดคิดว่าทำไมพี่ไวท์ถึงทำแบบนี้พอมาอยู่ไทยได้ซักพักพี่ลีก็อธิบายให้ฝังว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันเห็นแต่พี่ลีก็ไม่บอกว่ารู้มาจากไหนหลังจากนั้นฉันเลยอยากแกล้งพี่ไวท์เล่นทำเป็นความจำเสื่อมต่อไปแต่ก็เผลอพูดเรื่องอดีตไปซะบ่อยเลย แล้วที่ช่วงหลังๆนิสัยฉันเปลี่ยนไปก็เพราะนิสัยเมื่อก่อนของฉันคือแบบนี้ลุยๆใครหาเรื่องมาก็หาเรื่องกลับ ยอกย้อน ที่สำคัญเป็นตัววางแผน
        “จริงเหรอ!” พี่ไวท์ดูท่าทางดีใจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
        “อื้ม” ฉันพูดได้แค่นั้นแล้วพี่ไวท์ก็อุ้มฉันแล้วหมุนไปรอบๆจนทำให้ฉันถึงกับมึนหัว
        “เฮ!!!!” เสียงเฮดังพร้อมกันแล้วพี่ๆในกลุ่มก็ออกมาจากที่ซ่อนตัว
        นี่แอบฟังฉันกับพี่ไวท์พูดกันเหรอไม่น้า ฉันเขินอ่ะ
        “ฉันมีอะไรจะบอก” พี่ลีพูดขึ้นบ้า “ฉันคบกับเจลลล เย้ๆๆๆ” พี่ลีพูดด้วยท่าทางดีใจอยู่คนเดียว “ไม่มีใครดีใจหน่อยเหรอ”
        “รู้นานแล้ว!” ทุกคนพร้อมใจกันพูด
        ความรักเป็นเรื่องของคนสองคนจริงๆด้วยถึงแม้จะมีคนที่ไม่ชอบอยู่บ้างแต่เราก็ควรทำความรักของเราให้ดี อย่านำความรักพวกนี้ไประรานใครหรือไปทำให้ใครเดือดร้อนก็พอความรักมันไม่เกี่ยวกับเรตติ้ง มันไม่เกี่ยวกับชื่อเสียงของพวกนี้อยู่กับเราได้ไม่นานหรอกรักแท้ต่างหากที่จะอยู่กับเราตลอดไป
        การที่ฉันความจำเสื่อมแล้วจำเรื่องราวความของตัวเองไม่ได้มันทำให้คนอีกคนต้องเจ็บปวด ทรมาน ตอนที่เรายังมีความจำที่ดี สติที่ครบเราก็ควรทำความรักให้ดี จำเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ได้และอย่าไปตัดสินอะไรเพียงเพราะภาพที่เราเห็นเพราะบางอย่างอาจจะไม่เป็นดั่งที่เราคาดคิด
        หลังจากวันนั้นเราทุกคนก็ไปเที่ยวกันเหมือนเดิมจนครบกำหนดต้องกลับไปเรียน ที่โรงเรียนพี่ลีก็ประกาศอย่างเป็นทางการแล้วว่ากำลังคบกับพี่เจลอยู่แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้เรตติ้งพี่ลีตกลงจริงๆแต่ก็ยังดีที่ส่วนใหญ่ต่างเห็นด้วยกับความรักครั้งนี้
        ฉันกลับไปคราวนี้ก็มีเรื่องดีๆเกิดขึ้น ได้กลับไปสนิทกับเพื่อนเก่ามากขึ้นตั้งแต่ความจำเสื่อมก็ไม่ค่อยได้คุยกับใครตอนเช้าพี่ไวท์ก็ไปส่งโรงเรียนแถมยังทำข้าวมาให้กินอีกด้วย ตอนเที่ยงพี่ไวท์ก็เป็นคนมารับไปกินข้าว ส่วนตอนเย็นก็เป็นพี่ไวท์ที่ไปส่งที่บ้านหรือบางทีก็แวะกินอะไรกันก่อน เรื่องเก่าๆเริ่มกลับมา บรรยากาศเก่าๆที่เราเคยทำร่วมกันเริ่มกลับมา
        อีกไม่กี่เดือนพี่ๆก็ต้องออกจากโรงเรียนแต่ฉันยังเหลือที่ต้องเรียนอีกหนึ่งปีเต็มๆฉันก็ไม่รู้ว่าจะมีความสุขเหมือนตอนที่เป็นอยู่ตอนนี้มั้ยแต่เราก็ควรทำวันนี้ให้ดีที่สุดอนาคตเป็นยังไงไม่สำคัญ ปัจจุบันดีอนาคตก็ต้องดีตามไปด้วย
---THE END---