Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        #เจล
        เราอยู่กันในห้องพยาบาลเพียงสองคนคนอื่นๆก็ออกกันไปหมดแล้วในห้องนี้ทั้งเงียบ และน่ากลัวแถมยังมีกลิ่นยาอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด
        “ทำไมไม่บอกฉันว่าเธอโดนแกล้ง” ลีเริ่มเข้าประเด็น
        “…” ฉันยืนเงียบไม่พูดหรือตอบอะไร 
        “เจล พูดหน่อยได้มั้ย!” ลีเริ่มเสียงดัง
        “ก็นายไม่ถาม”
        “แล้วเจ็บมั้ย”
        “ไม่”
        “อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยเจล”
        “แบบไหน”
        “ก็แบบที่กำลังเย็นชาอยู่แบบนี้ไง ฉันขอโทษที่เข้าใจเธอผิด” ลีจับมือทั้งสองข้างของฉัน
        “…” ฉันไม่พูดอะไรเอาแต่ยืนเงียบเหมือนเดิม
        แล้วอยู่ๆลีก็เข้ามากอดฉัน กอดแน่นมากจนหายใจไม่ออกแต่ฉันก็ยังคงเหมือนเดิมไม่กอดตอบยืนนิ่งๆอยู่แบบนั้น
        “ไม่กลัวใครเห็นเหรอ” ฉันแกล้งทำเป็นพูดประชดแล้วลีก็ถอนกอดนั่นออก ที่แท้ก็กลัวคนเห็นนี่เอง
        ฉันกับลีเราคบกันจะเกือบปีแล้วแต่ก็คบแบบหลบๆซ่อนๆซึ่งพอไปถามลีว่าทำไมไม่บอกไปว่าคบกับฉันเขาก็บอกว่ากลัวเรตติ้งจะตกเหมือนกับเบลล์และไวท์ แรกๆฉันก็ไม่คิดอะไรหรอกแต่พอหลังๆลีก็เริ่มเป็นหนักขึ้นไปเที่ยวทุกครั้งก็มีผู้หญิงนั่งอยู่ข้างๆตลอดพอถามก็หาว่างี่เงาเราทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงบ่อยมากจนฉันก็เริ่มทนไม่ไหวและนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาไปสนใจใครก็ไม่รู้ที่เพิ่งรู้จักแทนที่จะมาถามหาเหตุผลจากฉันเราคบกันมานานขนาดนี้แต่ลีก็ยังไม่รู้นิสัยของฉันงั้นเหรอฉันว่าเราสองคนคงไปกันไม่รอดหรอก
        “ลี…ฉันว่าเราเลิกกันเถอะ” ฉันพยายามพูดถนอมน้ำใจอย่างถึงที่สุดแล้วแกะมือลีออก ฉันเดินออกไปจากห้องพยาบาลโดยที่ไม่หันไปมองลีอีก น้ำตาก็ค่อยๆไหลรินอาบแก้มนี่เป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนที่ฉันร้องไห้ ฉันไม่ใช่เป็นคนร้องบ่อยแต่กับเรื่องของลีมันทำให้ฉันร้องบ่อยขึ้นในระยะเวลาหนึ่งปีฉันไม่เคยร้องไห้เกินสิบครั้งแต่ปีนี้ฉันร้องไปแล้วนับไม่ถ้วนแต่เรื่องที่ร้องก็เรื่องของลีทั้งหมด
        “เหตุผลล่ะ” ลีวิ่งมาจับมือฉันเราทั้งสองยืนอยู่ที่หน้าห้องพยาบาล
        “นายถามตัวเองเถอะว่านายทำอะไรลงไปบ้าง ความอดทนฉันก็มีขีดจำกัดนะ ฉันก็เป็นผู้หญิงคนนึงฉันก็มีความรู้สึก ฉันเจ็บเป็นนะลี ฉันทนมามากพอแล้วคงทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้วขอโทษนะ”
        “ไม่เจลไม่” ลีกอดตัวฉันแน่นไม่ยอมปล่อยฉันออกไปไหนทั้งสิ้น
        “ลีขอโทษนะแต่ฉันไม่ไหวแล้ว ตลอดเวลาที่เราคบกันฉันเป็นฝ่ายตามตลอด นายไม่เคยสนใจฉันเลย” ฉันพยายามดันตัวลีออกแต่ก็ไม่เป็นผล
        กึก…
        เสียงใครซักคนเหยียบกิ่งไม้ลีเลยยอมปล่อยฉันเป็นอิสระ
        “ใครน่ะ” ลีตะโกนถามแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใครตอบ “ฉันถามว่าใคร!”
        “ฉันเอง” เบลล์ออกมาจากหลังต้นไม้ข้างๆที่เรายืนอยู่
        ฉันถือโอกาสนี้เดินออกไปอย่างเร็วได้ยินแต่เสียงลีเรียกไล่หลังมาแต่ฉันก็ไม่มีความคิดที่จะหยุดเดิน ฉันเดินต่อไปที่ครัวเพื่อจะไปช่วยทำอาหารแต่ก็เจอกับทุกคนที่ยืนเรียงแถวกันอยู่ที่จุดนัดพบแล้วก็ต่างหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว
        “แล้วอีกสองคนไปไหน” ลุงจ้อนหันมาถามฉัน
        ฉันจะอ้าปากตอบแต่อยู่ๆภาพมันก็เบลอๆรางๆมันปวดหัวไปหมดจนในที่สุดภาพก็ตัดมืดเป็นสีดำหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
       #ลีโอ
        “แกมาทำอะไรตรงนี้ว่ะ”ผมถามออกไปแต่อารมณ์ยังคงเสียอยู่
        “ก็เขาให้ออกมาตามหา แต่ก็…” แล้วมันก็ไม่พูดอะไรต่อแถมยังทำหน้ายิ้มแปลกๆ
        “งั้นก็ไปกัน” ผมไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่ลากไอ้เบลล์ไป
        “นี่แกกับเจลคบกันเหรอ” ไอ้เบลล์ถามขณะที่เรากำลังเดินอยู่
        “อืม” ผมตอบไปอย่างเหนื่อยใจ
       “แล้วทำไมไม่มีใครรู้” ไอ้เบลล์ถามอย่างสงสัย
        “ก็ไม่อยากให้ใครรู้กลัวเรตติ้งตก” ผมตอบไป
        “เรื่องแค่นี้อ่ะนะ ความรักต้องสนเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอดูอย่างฉัน อย่างไอ้ไวท์มีใครกลัวเหมือนที่แกกลัวมั้ยก็ไม่ ความรักเกิดจากคนสองคนไม่ใช่เกิดจากคนร้อยๆคน ใครไม่เห็นด้วยก็เรื่องของเขาเรารักของเราแบบนี้ไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็พอแล้ว” ไอ้เบลล์ตบไหล่ผมเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ
        “พี่ลีไปไหนมาเนี่ย ช้าตลอด” พอเราทั้งสองเดินมาถึงที่นัดหมายยัยฝันก็รีบวิ่งมาหา
        “แล้ว…แล้ว…เอ่อ…เจลอ่ะ” ผมถามถึงเจลเมื่อมองดูรอบๆแน่ใจแล้วว่าไม่มีเธออยู่
        “พี่เจลเขาเป็นลมอ่ะ นอนพักอยู่ในห้อง” ฝันชี้ไปที่ห้องพักของผู้หญิง
        ผมไม่สนอะไรรีบวิ่งเข้าไปหาเจล เจลจะเป็นแบบนี้บ่อยๆถ้าเสียใจกับอะไรมากๆก็จะเป็นลมไปเลยพอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นเจลนอนหลับตาพริ้มแล้วคนอื่นๆก็ค่อยๆตามเข้ามาดู
        ผมเข้าไปนั่งข้างๆแล้วลูบผมเจลอย่างเบามือด้วยความเป็นห่วง ผมเป็นคนทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ใช่มั้ย
        “ฉันขอโทษนะ” ผมพูดออกไป
        “นี่พี่สองคนทะเลาะอะไรกันรึเปล่า” ฝันถามออกมาด้วยหน้าตาที่ดูสงสัย
        “เอาไว้ให้ฉันพร้อมก่อนนะแล้วจะบอกทุกอย่าง” ผมตอบฝันแต่หน้าก็ยังคงจ้องเจลอยู่อย่างนั้น