Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        “Morning Kiss” ไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งตัวก็มีคนมาจุ๊ปปากฉัน 
        “พี่ไวท์มาได้ไงอ่ะ แล้วมานอนเตียงฝันได้ไง”
        “ก็มาหาไอ้ลีไง แล้วมันบอกให้พี่ขึ้นมาปลุกฝัน ขี้เซาเหมือนเดิมเลย” พี่ไวท์พูดแล้วยีหัวฉันอย่างหมั่นเขี้ยว “ไปอาบน้ำได้แล้วไป”
        ฉันเข้าไปอาบน้ำเรียบร้อยพอออกมาก็ไม่เห็นพี่ไวท์แล้วสงสัยจะลงไปข้างล่างแล้วมั้งฉันเลือกใส่เสื้อสีขาวแขนกุดมีไข่มุกติดอยู่ที่คอเสื้อกระโปรงสีขาวมีสีดำตัดเป็นลายสี่เหลี่ยมชุดแบบนี้คงไม่ต้องขึ้นมาเปลี่ยนอีกใช่มั้ย
        ฉันลงไปข้างล่างเห็นพี่ๆทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน
        “ไปคุณหญิงเสด็จแล้ว” พี่ลีที่เห็นฉันลงมาพูดขึ้น
        “พี่ลี!”
        “พี่ล้อเล่นๆไปวันนี้กินข้าวนอกบ้านนน” พี่ลีพูดเหมือนตื่นเต้น แล้วทุกคนก็เฮดังลั่นบ้าน
        ป้านิ่มไม่ค่อยอยู่บ้านหรอกออกไปตั้งแต่เช้าเข้ามาอีกทีก็ดึกๆตลอดเห็นป้านิ่มบอกว่าช่วงนี้งานเยอะเราป้าหลานเลยไม่ค่อยได้คุยกัน ถ้าฉัน พี่ลีและพี่คนอื่นไม่มาบ้านหลังนี้คงเหงาน่าดู
        “วันนี้กินข้าวเสร็จไปบ้านไอ้ไวท์ก่อนนะยังไม่ได้ไปไหว้แม่แกเลยไวท์” พี่ลีหันไปพูดกับพี่ไวท์ด้านหลัง
        เรานั่งกันอยู่ในรถโดยที่พี่ลีเป็นคนขับ พี่เจลนั่งข้างคนขับแล้วที่เหลือนั่งข้างหลังบางทีฉันก็สงสัยนะว่าพี่ลีกับพี่เจลเป็นอะไรกันตัวติดกันตลอด แต่พอถามทั้งสองคนก็บอกว่าแค่เพื่อนกันแต่ตอนตอบหน้าตาดูลังเลยังไงก็ไม่รู้ฉันก็ไม่อยากไปเซ้าซี้อะไรมากมาย          
         
        เราทั้งหมดกินข้าวกันเสร็จก็มุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์พี่ไวท์
        พอเข้าไปข้างในก็เจอกับพ่อและแม่ของพี่ไวท์นั่งดูโทรทัศน์กันอยู่เราทั้งหมดทยอยเดินเข้าไปสวัสดีแล้วนั่งลงข้างๆ
        “มากันเยอะเลยไม่บอกแม่ก่อน” แม่พี่ไวท์พูดคุยกับทุกคน
        “ไม่เป็นไรหรอกครับแค่จะมาเยี่ยมเฉยๆไม่ได้มานานเลย”
        “นั่นใช่ในฝันรึเปล่า” พ่อพี่ไวท์ถามขึ้น
        “เอ่อ ใช่ค่ะ”
        “แม่คิดถึงหนูมากเลยไม่ได้เจอกันนาน” แม่พี่ไวท์ลุกขึ้นมากอดฉัน
        ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำกิจกรรมต่างๆฉันเข้าครัวมาช่วยแม่(พี่ไวท์)ทำของว่าง
        “แล้วนี่ลูกจำแม่ได้แล้วยังเนี่ยได้ข่าวว่าความจำเสื่อม” แม่ชวนคุยไปเรื่อย
        ฉันไม่พูดอะไรเพียงแต่เข้าไปใกล้ๆแล้วเขย่งตัวขึ้นเพื่อกระซิบบางอย่างกับแม่ เรื่องนี้ถือเป็นความลับขั้นสุดยอด
        “โอเคนะคะ” ฉันทำมือโอเคแล้วเอียงคอไปทางแม่
        “จ้าๆแสบจริงๆเลย” แล้วก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง
        แม่ยกของว่างซึ่งเป็นขนมพร้อมน้ำส้มมาให้พี่ๆทุกคน เราทั้งหมดทานกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปเล่นนู่นเล่นนี่จนถึงตอนค่ำที่เราจะต้องกลับบ้านกัน
        “ฝันวันนี้นอนที่นี่สิแม่คิดถึงหนูมากเลย” แม่พูดกับฉัน
        “แต่ฝันยังไม่ได้พาเสื้อมาเลยนะคะ”
        “เดี๋ยวเอาเสื้อไวท์มาใส่ก็ได้เมื่อก่อนลูกก็ทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
        และท้ายที่สุดด้วยความเกรงใจของฉันเลยต้องยอมนอนที่นี่คืนนึงฉันรู้ว่าทำไมแม่ถึงให้ฉันนอนที่นี่ไม่ใช่เพราะอยากคุยหรอก ว่าฉันแสบแม่ก็แสบเหมือนกันนะเนี่ย
        ฉันไม่ได้นอนห้องเดียวกับพี่ไวท์หรอกฉันนอนห้องข้างพี่ไวท์ ที่บ้านหลังนี้อ่ะมีตั้งหลายห้องออก เมื่ออาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวฉันหยิบชุดพี่ไวท์ที่แม่บ้านคนหนึ่งเอามาให้ลองใส่ดูนี่คือชุดที่เล็กที่สุดของพี่ไวท์แล้ว แต่เมื่อฉันใส่ดูก็พบว่ามันใหญ่มากเสื้อแขนยาว ที่ยาวปิดมือเล็กๆของฉัน กางเกงขายาวที่ยาวลากพื้น แต่ฉันก็ต้องใส่มันฉันลงมือพับขากับแขนเสื้อขึ้นเพื่อให้มันสั้นลงหน่อย
        ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงแต่พลิกตัวไปพลิกตัวมายังไงก็นอนไม่หลับ ฉันลุกขึ้นจากเตียงกะจะลงไปเดินเล่นที่สระน้ำ
        ฉันลงมาที่สระน้ำยืนสูดอากาศอยู่ตรงนั้น
        “ทำไมยังไม่นอนอีก”
        ฉันหันไปก็เจอกับผู้ชายตัวสูงใส่ชุดนอนแขนยาว ขาวยาว มีสีน้ำเงินเป็นแถบเล็กๆ
        “นอนไม่หลับ”
       พี่ไวท์เดินมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วเอาแต่จ้องหน้าฉันไม่ยอมพูดจาใดๆ เราสบตากันอยู่อย่างนั้นแล้วพี่ไวท์ก็โน้มตัวลงมาเรื่อยๆจนตอนนี้หน้าเราทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจมูกของเราทั้งสองจนชนกันแล้วพี่ไวท์ก็ค่อยๆเข้ามาเรื่อยๆแล้วปากของเราทั้งสองก็ประกบกันมันเป็นจูบที่หวานละมุน ไม่ร้อนแรงเหมือนครั้งนั้นจูบนี้มันทำให้ฉันแทบละลายเลยทีเดียวพี่ไวท์ค่อยๆละเลงจูบอย่างเชื่องช้าฉันที่ตอนนี้ใกล้ละลายต้องจับไหล่พี่ไวท์เอาไว้ไม่งั้นมีหวังฉันได้ล้มลงตรงนี้แน่พี่ไวท์ก็พยุงร่างฉันไว้แล้วพี่ไวท์ก็ถอนจูบที่แสนหวานนั้นออก
        เราทั้งสองยังคงอยู่ในอ้อมกอดกันและกันไม่มีใครผละออกจากกันเรายังคงจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้นถ้าเป็นปลากัดคงท้องไปนานแล้ว ฉันสู้สายตาพวกนั้นของพี่ไวท์ไม่ได้เลยต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้แล้วผละพี่ไวท์ออกจากตัว ฉันเดินออกไปจากตรงนั้นนิดนึงยืนสูดอากาศอยู่ซักพักลมที่ก็ไม่รู้ว่าพัดมาจากไหนก็เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆเลยเอามือตัวเองทั้งสองข้างโอบไหลเอาไว้
        “หนาวเหรอ” พี่ไวท์เดินมาข้างหลังแล้วโอบตัวฉันเอาไว้