Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร
9.2
เขียนโดย 
โบว์น้อย
วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.52 น.
23 chapter
8 วิจารณ์
25.41K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 16.48 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ ตกดึก..
ตอนนี้เวลานี้ฉันโดนขังที่ห้องอันเเสนสกปรกตามเคยจ้าา ไม่เข้าใจเลยจริงๆฉันทำไรให้เขาไม่พอใจถึงต้องมาขังกันเเบบนี้ น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ได้กลิ่นตัวเองเเล้วยี้เลยทีเดียว
"นี่นาย! ฉันอยากอาบน้ำ มีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนไหมขังฉันไว้ก็ต้องบริการกันหน่อยสิยะ" ฉันตะโกนบอกเเละอีกไม่นานเขาก็จะเดินมาเเน่นวล
"เลิกเเหกปากได้ยัง" นี่ไง เดินมาด่าฉันเลยจ้ะ "เอาไป เเล้วห้องน้ำอยู่ข้างล่าง" เขายื่นผ้าเช็ดตัวกับชุดให้
"ชั้นบนไม่มีเหรอ ฉันไม่กล้าลงไปข้างล่างมันมืดเเล้วก็น่ากลัวด้วย ดูสภาพสถานที่ที่นายอยู่ซะก่อน นายอยู่ได้เเต่ฉันอยู่ไม่ได้ เข้าใจป่ะ =.="
เเล้วเขาก็มองหน้าฉันด้วยสายตาเบื่อโลกสุดๆจากนนั้นก็ลากเเขนฉันลงไป หืออ เขาจะพาฉันไปอาบน้ำงั้นหรอ อ้าว ถ้างั้นเขาก็เเอบดูฉันได้น่ะสิ ไม่ๆ ให้เขาไปเป็นเพื่อนดีกว่าเพราะไม่รู้จะมีตัวอะไรมางับขาฉันอีก ทุกคนน่าจะได้เห็นบ้านหลังนี้มันผีสิงชัดๆ เขาช่างกล้าอยู่เนอะ =0=
"เอ้า เข้าไปเเล้วรีบอาบซะ อย่าพูดมาก"
"เออ รู้เเล้วน่าไม่เห็นต้องเหวี่ยงเลย"
"อย่าอาบนานฉันง่วง"
"นายเฝ้าอยู่ใช่ไหม ห้ามเเอบหนีล่ะ"
"= ="
"โหลววว เงียบทำไมมมม"
"นี่ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงพูดมากขนาดนี้เลยหรอ"
"เเฮะๆ จะรีบอาบละ"
เสื้อที่เขาให้ฉันก็เป็นเสื้อเขาเองตัวใหญ่พอใส่เเล้วรู้สึกโล้งโล่ง =_= หลังอาบเสร็จฉันก็มานั่งที่เตียงเเล้วเเกะผ้าพันเเผลที่ข้อเท้าออกคิดว่ามันน่าจะหายเเต่คือไม่เลยจ้าา เเผลกลับชุ่มเปียกเเล้วก็น่าจะเกิดอาการเเผลเน่าเเน่นอน ลืมไปว่ายังอาบน้ำไม่ได้เพราะงั้นเเผลจะไม่เเห้ง เพราะข้อเท้าฉันเป็นเเผลใหญ่เเล้วก็อักเสบมาก ให้ตายเถอะดูไม่ได้เลย ฉันก็เพิ่งรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ทนอะไรพวกนี้ได้ยังไง เกิดมายังไม่เคยมีเเผลใหญ่ขนาดนี้ มากสุดก็มีดบาดนิ้ว (นี่มากสุดเเล้วนะ)
เเล้วจู่ๆลูเซียตก็เข้ามาที่ห้องพร้อมผ้าพันเเผลเเละกล่องยาอันใหม่ เขารู้ได้ไงว่าเเผลฉันยังไม่หาย เเต่เขาเป็นคนทำฉันเจ็บนี่เนอะก็ต้องรับผิดชอบสิ
นี่ฉันยังข้องใจทำไมเขาไม่ยอมเอาผ้าปิดปากออกซักทีเนี้ย คิดว่าหล่อนักหรือไง =.,=
"เเผลเธอ ไหนขอดูหน่อย" เขาก้มลงจับดูที่ข้อเท้าฉัน
"โอ๊ยย เบาๆหน่อยสิ"
"โทษที ลืมบอกว่ายังอาบน้ำไม่ได้ เเผลอาจจะเน่า"
"เเล้วใครบอกนายไปวางกับดักตรงนั้นตั้งเเต่เเรกเล่า"
"เดี๋ยวล้างเเผลเเล้วจะพันเเผลให้ใหม่"
"อื้ม"
ลูเซียตค่อยๆประคองเท้าฉันเเล้วจัดการล้างเเผลฆ่าเชื่อก่อน มันทั้งเเสบเเล้วก็เจ็บจี๊ดมาก เเผลมันจะพุพองเป็นหนองป่าวเนี่ย ข้อเท้าฉันน่าเกลียดไปเลย
ฉันตั้งใจดูเขาตอนที่กำลังทำเเผลให้ ดูเหมือนเขาจะตั้งใจทำให้ฉันมาก จะว่าไปไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขาเลยมุมที่เขาจะอ่อนโยนเเบบนี้ ไม่รู้เขาเคยทำให้ใครเเบบนี้มาก่อนหรือเปล่า ไม่เเปลกที่ยัยมิทานี่ถึงหลงรัก เเล้วฉันล่ะฉันไม่ควรคิดที่จะหลงรักเขานะ ไม่ได้ๆมันผิดลูเซียตคือคนที่เพื่อนชอบ คือคนที่มิทานี่ชอบ
รอก่อนนะมิทานี่ตอนนี้ฉันยังทำอะไรไม่ได้ถ้าฉันออกไปได้จะบอกทุกอย่างกับเเกเอง เเต่ขนาดตอนนี้ฉันก็ยังงกับผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิ๊นน เหมือนเขาจะดูเพี้ยนๆพิลึกหน่อยๆเเต่เขาก็ยังคุยกับฉันรู้เรื่องดีนะ หรืออาจจะไม่บ้าก็ได้ เเต่ฉันก็จะหาโอกาสถามความจริงจากเขาให้ได้
"เสร็จยังอ่ะ" ฉันพูดเเล้วก้มมองที่ข้อเท้า
"เสร็จเเล้ว ยังรู้สึกเจ็บอยู่ไหม"
พูดจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมาเลยทำให้หน้าเราใกล้กันมากขึ้นเเล้วในโมเม้นท์นี้ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบกริบบวกกับความรู้สึกร้อนระอุที่หน้ายังไงชอบกล ความรู้สึกเเบบนี้มันหมายความว่ายังไงกานนนน >_< เเง๊
ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขาจ้องฉันซักพักเเล้วฉันก็จ้องเขาเช่นกัน อยากรู้ว่าเขาจะรู้สึกเเปลกๆเหมือนฉันไหม เพราะเขาใส่ผ้าปิดปากตลอดเวลาเลยดูสีหน้าเขาไม่ค่อยออก เเต่ฉันสิเก็บอาการไม่ได้นะเว้ย
"มะ..ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเเล้ว" เเก้เขินค่าเเก้เขิน
"เสื้อเธอ.." จากนั้นเขาก็หันหน้าหนีเเล้วลุกขึ้น เเล้วก็มองฉันอีกเเล้วววว
"อะ..อะไร ทำไม เสื้อฉันเสื้อนายทำไมหรอ เเล้วมองทำไมคิดอะไรกับฉันหรอ ห๊ะ" พอเขาพูดเเบบนั้นฉันรู้สึกไม่มั่นใจก็เลยเอามือมาปิดๆ ทำไมหรอเขาว่าฉันโป๊หรือไง ก็ไม่เห็นโป๊หนิมันก็เสื้อสีดำเเค่ตัวใหญ่เเค่นั้น
"เปล่า เเค่เธอใส่เสื้อตัวนี้เเล้วไม่มีอะไรเลย" จุก..
"หมายความว่าไงยะ"
"ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอก ^^"
เดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉยเลยจ้าา หน่อยเเน่ หาว่าฉันไม่มีนมงั้นเรอะ น่าโมโหมันน่าโมโหหหห อีตาบ้าเอ้ยยยย
ป.ล
หลังจาก chapter นี้จะพยายามทำให้โรเเมนติกขึ้นนะคะบวกกับไขคะดีฆาตกรไปด้วย
ชอบหรือไม่ชอบยังไง วิจารณ์ให้รู้หน่อยนะค้าา
ตอนนี้เวลานี้ฉันโดนขังที่ห้องอันเเสนสกปรกตามเคยจ้าา ไม่เข้าใจเลยจริงๆฉันทำไรให้เขาไม่พอใจถึงต้องมาขังกันเเบบนี้ น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ได้กลิ่นตัวเองเเล้วยี้เลยทีเดียว
"นี่นาย! ฉันอยากอาบน้ำ มีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนไหมขังฉันไว้ก็ต้องบริการกันหน่อยสิยะ" ฉันตะโกนบอกเเละอีกไม่นานเขาก็จะเดินมาเเน่นวล
"เลิกเเหกปากได้ยัง" นี่ไง เดินมาด่าฉันเลยจ้ะ "เอาไป เเล้วห้องน้ำอยู่ข้างล่าง" เขายื่นผ้าเช็ดตัวกับชุดให้
"ชั้นบนไม่มีเหรอ ฉันไม่กล้าลงไปข้างล่างมันมืดเเล้วก็น่ากลัวด้วย ดูสภาพสถานที่ที่นายอยู่ซะก่อน นายอยู่ได้เเต่ฉันอยู่ไม่ได้ เข้าใจป่ะ =.="
เเล้วเขาก็มองหน้าฉันด้วยสายตาเบื่อโลกสุดๆจากนนั้นก็ลากเเขนฉันลงไป หืออ เขาจะพาฉันไปอาบน้ำงั้นหรอ อ้าว ถ้างั้นเขาก็เเอบดูฉันได้น่ะสิ ไม่ๆ ให้เขาไปเป็นเพื่อนดีกว่าเพราะไม่รู้จะมีตัวอะไรมางับขาฉันอีก ทุกคนน่าจะได้เห็นบ้านหลังนี้มันผีสิงชัดๆ เขาช่างกล้าอยู่เนอะ =0=
"เอ้า เข้าไปเเล้วรีบอาบซะ อย่าพูดมาก"
"เออ รู้เเล้วน่าไม่เห็นต้องเหวี่ยงเลย"
"อย่าอาบนานฉันง่วง"
"นายเฝ้าอยู่ใช่ไหม ห้ามเเอบหนีล่ะ"
"= ="
"โหลววว เงียบทำไมมมม"
"นี่ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงพูดมากขนาดนี้เลยหรอ"
"เเฮะๆ จะรีบอาบละ"
เสื้อที่เขาให้ฉันก็เป็นเสื้อเขาเองตัวใหญ่พอใส่เเล้วรู้สึกโล้งโล่ง =_= หลังอาบเสร็จฉันก็มานั่งที่เตียงเเล้วเเกะผ้าพันเเผลที่ข้อเท้าออกคิดว่ามันน่าจะหายเเต่คือไม่เลยจ้าา เเผลกลับชุ่มเปียกเเล้วก็น่าจะเกิดอาการเเผลเน่าเเน่นอน ลืมไปว่ายังอาบน้ำไม่ได้เพราะงั้นเเผลจะไม่เเห้ง เพราะข้อเท้าฉันเป็นเเผลใหญ่เเล้วก็อักเสบมาก ให้ตายเถอะดูไม่ได้เลย ฉันก็เพิ่งรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ทนอะไรพวกนี้ได้ยังไง เกิดมายังไม่เคยมีเเผลใหญ่ขนาดนี้ มากสุดก็มีดบาดนิ้ว (นี่มากสุดเเล้วนะ)
เเล้วจู่ๆลูเซียตก็เข้ามาที่ห้องพร้อมผ้าพันเเผลเเละกล่องยาอันใหม่ เขารู้ได้ไงว่าเเผลฉันยังไม่หาย เเต่เขาเป็นคนทำฉันเจ็บนี่เนอะก็ต้องรับผิดชอบสิ
นี่ฉันยังข้องใจทำไมเขาไม่ยอมเอาผ้าปิดปากออกซักทีเนี้ย คิดว่าหล่อนักหรือไง =.,=
"เเผลเธอ ไหนขอดูหน่อย" เขาก้มลงจับดูที่ข้อเท้าฉัน
"โอ๊ยย เบาๆหน่อยสิ"
"โทษที ลืมบอกว่ายังอาบน้ำไม่ได้ เเผลอาจจะเน่า"
"เเล้วใครบอกนายไปวางกับดักตรงนั้นตั้งเเต่เเรกเล่า"
"เดี๋ยวล้างเเผลเเล้วจะพันเเผลให้ใหม่"
"อื้ม"
ลูเซียตค่อยๆประคองเท้าฉันเเล้วจัดการล้างเเผลฆ่าเชื่อก่อน มันทั้งเเสบเเล้วก็เจ็บจี๊ดมาก เเผลมันจะพุพองเป็นหนองป่าวเนี่ย ข้อเท้าฉันน่าเกลียดไปเลย
ฉันตั้งใจดูเขาตอนที่กำลังทำเเผลให้ ดูเหมือนเขาจะตั้งใจทำให้ฉันมาก จะว่าไปไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขาเลยมุมที่เขาจะอ่อนโยนเเบบนี้ ไม่รู้เขาเคยทำให้ใครเเบบนี้มาก่อนหรือเปล่า ไม่เเปลกที่ยัยมิทานี่ถึงหลงรัก เเล้วฉันล่ะฉันไม่ควรคิดที่จะหลงรักเขานะ ไม่ได้ๆมันผิดลูเซียตคือคนที่เพื่อนชอบ คือคนที่มิทานี่ชอบ
รอก่อนนะมิทานี่ตอนนี้ฉันยังทำอะไรไม่ได้ถ้าฉันออกไปได้จะบอกทุกอย่างกับเเกเอง เเต่ขนาดตอนนี้ฉันก็ยังงกับผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิ๊นน เหมือนเขาจะดูเพี้ยนๆพิลึกหน่อยๆเเต่เขาก็ยังคุยกับฉันรู้เรื่องดีนะ หรืออาจจะไม่บ้าก็ได้ เเต่ฉันก็จะหาโอกาสถามความจริงจากเขาให้ได้
"เสร็จยังอ่ะ" ฉันพูดเเล้วก้มมองที่ข้อเท้า
"เสร็จเเล้ว ยังรู้สึกเจ็บอยู่ไหม"
พูดจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมาเลยทำให้หน้าเราใกล้กันมากขึ้นเเล้วในโมเม้นท์นี้ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบกริบบวกกับความรู้สึกร้อนระอุที่หน้ายังไงชอบกล ความรู้สึกเเบบนี้มันหมายความว่ายังไงกานนนน >_< เเง๊
ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขาจ้องฉันซักพักเเล้วฉันก็จ้องเขาเช่นกัน อยากรู้ว่าเขาจะรู้สึกเเปลกๆเหมือนฉันไหม เพราะเขาใส่ผ้าปิดปากตลอดเวลาเลยดูสีหน้าเขาไม่ค่อยออก เเต่ฉันสิเก็บอาการไม่ได้นะเว้ย
"มะ..ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเเล้ว" เเก้เขินค่าเเก้เขิน
"เสื้อเธอ.." จากนั้นเขาก็หันหน้าหนีเเล้วลุกขึ้น เเล้วก็มองฉันอีกเเล้วววว
"อะ..อะไร ทำไม เสื้อฉันเสื้อนายทำไมหรอ เเล้วมองทำไมคิดอะไรกับฉันหรอ ห๊ะ" พอเขาพูดเเบบนั้นฉันรู้สึกไม่มั่นใจก็เลยเอามือมาปิดๆ ทำไมหรอเขาว่าฉันโป๊หรือไง ก็ไม่เห็นโป๊หนิมันก็เสื้อสีดำเเค่ตัวใหญ่เเค่นั้น
"เปล่า เเค่เธอใส่เสื้อตัวนี้เเล้วไม่มีอะไรเลย" จุก..
"หมายความว่าไงยะ"
"ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอก ^^"
เดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉยเลยจ้าา หน่อยเเน่ หาว่าฉันไม่มีนมงั้นเรอะ น่าโมโหมันน่าโมโหหหห อีตาบ้าเอ้ยยยย
ป.ล
หลังจาก chapter นี้จะพยายามทำให้โรเเมนติกขึ้นนะคะบวกกับไขคะดีฆาตกรไปด้วย
ชอบหรือไม่ชอบยังไง วิจารณ์ให้รู้หน่อยนะค้าา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
