Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

          โอ๊ยย นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี้ย เท่าที่จำได้คือฉันกำลังจะหยิบสร้อยอะไรซักอย่างที่ดูคุ้นตาเเต่เเล้วก็ เออใช่สิ ข้อเท้าฉัน..
          หืมม? มีผ้าพันเเผลเรียบร้อยเเล้ว ละ..เเล้วฉันอยู่ที่ไหนกันเนี้ยยยยยย นี่ฉันอยู่ในห้องอะไร ห้องเชือดหรอ เกิดไรขึ้น มึนไปหมด หรือว่าฉันเป็นบ้าไรเเล้วอยู่โรงบาลบ้าหรือเปล่า ขอเดินสำรวจห้องเเป๊บ
          "อะ..โอ๊ยยย เจ็บชะมัด" พอกำลังจะลุกจากเตียงก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา เดินขากะเผลกอย่าง งี้เเหละ
          เเล้วฉันอยู่ที่ไหนกันเเน่ งงไปหมด เเต่ห้องที่ฉันอยู่ไม่มีอะไรเลยว่างเปล่า มีเเค่เตียงคลุมด้วยผ้าปูที่นอนสกปรกมีกลิ่นอับชื้น มีโต๊ะกับเก้าอี้ที่นึง เเล้วก็มีกระจกติดผนัง ห้องไม่สว่างเท่าไหร่เเถมมีหน้าต่างเเค่บานเดียว ดูน่ากลัวยังไงไม่รู้  นี่คุกหรืออะไรถามจริง 
          ว่าเเต่ฉันจะมายืนวิจารณ์ห้องทำเผือกอะไร ต้องหาทางหนีสิ ใช่เเล้วต้องใช่ที่นี่เเน่ๆ ฉันจำได้เเม่นว่าไอคนที่ฟาดท้ายทอยมิทานี่ต้องเป็นฆาตกรเเน่ เป็นไปได้ไหมที่มิทานี่จะถูกมันฆ่าเเล้ว ไม่ๆ ต้องคิดในเเง่บวกไว้ มันอาจจะเเค่จับตัวมิทานี่ไป บ้านหลังนี้มีคนอยู่ ที่รู้ๆคือไม่ปลอดภัยเเล้ว ต้องหาทางหนี ประตูห้องจะล็อกไหมนะ ลองเปิดดู
     
     เเกร๊ก..
     เเอ๊ดด
          "อ๊ะ เปิดได้ ทีนี้ละ เเม้ขาจะกะเผลกฉันต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ต้องหามิทานี่ก่อน" ฉันพูดพึมพำกับตัวเอง 
          พอเดินออกจากห้องที่ฉันอยู่ ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเดินผ่านไปหลายห้องเพื่อหาทางออก กลิ่นเเต่ละห้องนี่โชยมาติดๆ สารเลวเอ๊ย หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มเเล้ว 
     ตึก..ตัก
     ตึก..ตัก.. 
          หือ!? มีคนเดินตามมา 0_0
          "ซวยเเล้วๆๆ ตอนนี้สภาพจิตใจไม่เหลือชิ้นดีเลยฉัน บ้าๆๆบ้าจริง" ฉันพูดไปรีบวิ่งไปอย่างทุลักทุเล พอหันกลับไปดูมันเดินตามมาติดๆเเล้วจาาา ตายเเน่ๆ โดนเชือดชัวร์
          "กรี๊ดดดดดด ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว! ไอ้ชั่ว ไปตายซะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!"
          เขาอุ้มฉันพาดไว้บนบ่าเเล้วก็เดินกลับไปห้องที่ฉันเพิ่งออกมา เเล้วก็วางลงบนเตียง พอตั้งสะติได้ฉันก็ไม่พยายามหนีเพราะรู้ดีอยู่เเล้วยังไงวันนี้ฉันก็ไม่รอดเเน่ๆ เพราะเขาทั้งตัวสูงดูน่ากลัว เหมือนคนโรคจิตมาก ไม่เหมือนเเหละอาจจะโรคจิตจริงๆ เขาใส่ผ้าปิดปาก สวมเสื้อฮู้ดเเขนกุดโชว์กล้ามนิดๆบวกกับกางเกงขายาวรองเท้าบู๊ท อื้อหือ เซ็กซ์ซี่เบาๆ =..= ผมเขาจะดูยาวหน่อยเเต่เขาเลือกที่จะมัดจุกต่ำๆด้านหลัง ทำให้ดูเซ็กซ์ซี่ขึ้นไปอี๊กกก (เสียงสูงค่าเสียงสูง)
          ดวงตาสีฟ้าทะเลของเขาจ้องฉันซักพักเเต่ไม่พูดอะไรเเล้วก็เดินออกไป เเต่บังเอิญว่าฉันดันไปเห็นรอยสักบนต้นคอเขาเข้าเสียเเล้ว เเต่เขากลับเดินออกไปเร็วซะก่อนเลยดูไม่ออกว่าเป็นรูปอะไร โอ้ยบ้าจริง ฉันเริ่มจะสงสัยเเล้วนะว่าใช่หมอนั่นหรือเปล่า
          ใช่ลูเซียตหรือเปล่านะ
 
     ตกเย็น 20:15 นาที
          บ้าเอ๊ย นี่ฉันต้องถูกขังอยู่ในห้องที่เเสนสกปรกเนี้ยนะ จะหนีก็หนีไม่ได้กลัวมันจะฆ่าย่างสดเอา ดีเเค่ไหนเเล้วที่มันยังไม่ทำอะไรฉัน ผ่านมาหลายชั่วโมงเเล้ว หิวก็หิว ตัวก็เหม็น เเล้วมิทานี่อยู่ไหนนะ กำๆๆ นึกอะไรไม่ออกเลยฉัน ได้เเต่เดินไปเดินมาอยู่ในห้อง ไม่สร้างสรรค์เอาซะเลย เอาว่ะ ตะโกนเลยดีกว่า หมอนั่นน่าจะอยู่เเถวนี้เเหละ
          "นี่!! หิวนะโว้ย มาขังเเบบนี้จะปล่อยให้เน่าตายหรือไงห๊ะ"
          "..." ไม่มีสัญญาณตอบรับค่าาคุณผู้โช้มมม
          "ฮัลโหลววว พวกกก"
          "..."
          "นายฆาตกรรร ก่อนจะฆ่าฉันน่ะ ขุนฉันให้อ้วนก่อนดีม๊ายยย ฉันหิวววว" โอยย ตะโกนไปคอเเห้ง หิวน้ำอีก นี่ชีวิตฉันต้องมาเจอเรื่องเเบบนี้ด้วยหรือไงเนี้ยย
 
     ตึก..ตัก
     ตึกตักๆๆ 
          นั่นๆๆ เดินมาเเล้ว เเล้วก็เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาเเล้วด้วยพร้อมกับอาหารอยู่ในมือ
          "โอ้ย ตกใจ นี่เปิดเบาๆไม่เป็นหรอห๊ะ"
          " -_-* " นั่น มองฉันอีกละ คราวนี้มองด้วยสายตาไม่พอใจ
          "เเล้วนี่เอาอะไรมาให้ฉัน หนูนึ่งมะนาวหรอ หน้าตาดูไม่ได้เลย คนนะไม่ใช่สัตว์ประหลาดจะกินสุ่มสี่สุ่มห้าได้"
          " =_=** " 
          "เงียบอีก อ้อ ที่เเท้ก็เป็นใบ้หูหนวกนี่เอง เมื่อกี้เรียกสองสามรอบถึงไม่ได้ยิน"
          "จะกินหรือไม่กิน"
          "เอ้า นายพูดได้ด้วยหรอ นึกว่าใบ้เเดก"
          "อย่าพูดมาก ฉันฆ่าเธอตอนไหนก็ได้ถ้าฉันไม่พอใจ"
          "อุ๊บส์ OxO เอ่อ โทษทีฉันเเค่กลัวอาการปากมากเลยคลั่ง"
          "..."
          เเล้วฉันก็หยิบเอาอาหารที่เขาเอามาให้ไปนั่งกินบนโต๊ะอย่างหิวโหย อืมม รสชาติก็ดีนะ น่าจะเป็นเนื้อหมู เเต่มันคืออาหารประเภทไหนก็ยังไม่ได้ดูกินอย่างเดียว พอฉันกำลังกินเขาก็เดินไปนั่งลงที่เตียงเเล้วดูฉันอย่างกวนตีน ย้ำว่ากวนตีน! 
          "นายทำเเผลข้อเท้าให้ฉันเหรอ"
          "ก็ฉันจะใครล่ะ"
          "อ้อ ขอบคุณ เเค่ถามดู"
          "เเล้วทำไมเธอถึงมาที่นี่"
          "อะไรนะ เมื่อเช้านายไม่ใช่เหรอที่โทรหาฉัน นายจับเเม่ฉันมา"
          "หืม? ฉันโทรหาเธอตอนไหนเเล้วฉันไปจับตัวเเม่เธอตอนไหนกัน"
     อึ๊ก! เเค่กๆ.. สำลักกับข้าวค่ะ เเค่กๆ
          "ห๊ะ ไม่ใช่นายหรอกเหรอ"
          "เธอโดนหลอกหรือเปล่า"
          "เออๆ งั้นเรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง ว่าเเต่ทำไมนายมาอยู่ที่นี่เเบบนี้คนเดียว"
          "..." เขาก้มหน้าเเต่ไม่พูดอะไร
          "เกิดไรขึ้นหรอ" 
          "..."
          "หืมม"
          "เพราะฉันเคยทำผิด"
          "..." ฉันรู้สึกอิ่มไม่รู้เพราะเรื่องของเขาหรือกับข้าวฉันหมดเเล้ว เเละตั้งใจฟังเขา
          "ฉันเคยเป็นมือปืนเเละเคยฆ่าคนมาก่อน เเต่การสารภาพบาปมันยังไม่พอสำหรับฉัน เเละฉันก็ยังตายไม่ได้เพราะงั้นฉันต้องอยู่เเบบนี้เเละฉันก็ยังมีเเค้นต้องชำระ ฉันไม่สามารถออกไปเจอใครได้ เเต่เธอกล้าเข้ามาที่นี่เเถมเป็นผู้หญิงคนเเรก"
          "เดี๋ยวๆ เพื่อนฉันอยู่ไหน นายฟาดท้ายทอยเธอ"
          "ใช่ ฉันอุ้มเพื่อนเธอไปที่ที่มีคนเยอะให้คนอื่นช่วย ฉันให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้นอกจากเธอ"
          "ห๊ะ นอกจากฉัน ทำไมต้องเป็นฉัน"
          "เพราะฉันรู้จักเธอ"
          "!!?"