Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

          "ฮัลโหล ฮัลโหล! บ้าเอ๊ย วางสายไปเเล้ว"
          "คุยกับใครหรอลอร่า"
          "เเกจะไปกับฉันไหม"
          "ไปไหนเนี้ย นี่เพิ่งสิบเอ็ดโมงนะ"
          "เหอะน่า ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วจะบอกทีหลัง"
          "เออๆ ไปก็ได้วะ"
 
          ฉันกับมิทานี่มาถึงเเถวซอยที่ผู้ชายคนนั้นพูดถึง เเล้วจะใช่ซอยนี้ไหม มันเปลี่ยวๆมีบ้านคนอยู่เเค่สามหลังเอง เเต่มีหลังนึงที่น่าสนใจ บ้านหลังสุดท้ายข้างในซอย เเปลกเเฮะ เเถวนี้เงียบมาก ขนาดเป็นตอนกลางวันยังน่ากลัวกลางคืนจะขนาดไหน
          "นี่เเกพาฉันมาเเถวนี้ทำไม น่ากลัวนะยัยลอร่า"
          "คนที่โทรหาฉันเมื่อเช้าจับตัวเเม่ฉัน มันบอกว่ามันอยู่เเถวนี้"
          "อะไรนะ เเกโดนหลอกหรือเปล่า เเล้วมันเป็นใคร"
          "ฉันไม่รู้ เพราะงั้นฉันต้องรู้ให้ได้ไง"
          "อย่าบอกนะว่าจะเข้าไปในบ้านหลังนี้"
          "ไม่ใช่หลังนี้เเต่เป็นหลังสุดท้าย มาเถอะ"
          "เเกจะบ้าเรอะ! บ้านผีสิงเลยนะจะเข้าไปทำไม" มิทานี่เกาะเเขนฉันเเน่นพร้อมสีหน้าจืดชืด เเต่ตอนนี้ฉันกลับไม่รู้สึกกลัวเลยซักนิด
          "ฉันว่าไม่ใช่บ้านผีสิงหรอก"
          "ไม่ๆ ฉันจะไม่เข้าไปข้างในนั้นกับเเกเด็ดขาด งั้นฉันกลับ" พูดจบมิทานี่กำลังจะวิ่งกลับเเต่ฉันดึงเเขนไว้ก่อน
          "เเค่เเป๊บเดียว ไปเป็นเพื่อนหน่อย"
          "T_T"
 
          เเล้วเราก็มายืนอยู่หน้าบ้านที่สุดเเสนจะใหญ่โตเเละโทรมมาก คือผ่านรั้วหน้าบ้าน มาเเล้วไงเเล้วก็เปิดง่ายด้วยประตูรั้วไม่ได้ล็อก ดูเหมือนไม่มีใครอยู่นะ บางทีเเม่ฉันอาจจะถูกจับตัวอยู่ข้างในก็ได้
     
     ก๊อกๆ
     ...
     ก๊อกๆๆ..
         
          "นี่เเกจะเคาะทำไมไม่มีใครอยู่หรอกน่า กลับเถอะกลัวจะเเย่อยู่เเล้วเนี้ย" มิทานี่พูดไปตัวสั่นไป หล่อนยังคงเกาะเเขนฉันอยู่
          "งั้นฉันลองเปิด"
          "ยัยลอร่า!"
 
     เเอ๊ด..
     กึก กึก กึก
          "โอพระเจ้า นี่กลิ่นไรเนี้ย" มิทานี่พูดพร้อมเอามือบีบจมูก
          "กลิ่นเหมือนศพ"
          "ละ..ลอร่า กลับเถอะ"
          "อย่าเพิ่ง ฉันขอดูให้ทั่วก่อน"
 
          เเล้วฉันก็ไม่สนใจปล่อยยัยมิทานี่ยืนตัวสั่นตรงประตูบ้าน ส่วนฉันก็เดินวนรอบบ้าน ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงไม่รู้สึกกลัวเลย เเต่บ้านนี่ดูก็ไม่ได้สกปรกอะไรเเต่ทำไมถึงมีกลิ่นเหม็นเน่าโชยมา หรือว่าจะมีใครอยู่ที่นี่ พอเดินไปเรื่อยๆสายตาก็เหลือบไปเห็นสร้อยคอที่วางอยู่บนโต๊ะห้องครัว 
          "สร้อยนั่น.. โอ๊ยยยย!!" 
          กำลังจะเดินไปหยิบสร้อยบนโต๊ะ เเล้วความเจ็บปวดก็ลุกพล่านขึ้นมาเรื่อยๆ ทั้งเจ็บทั้งปวดทั้งเเสบรู้สึกเหมือนข้อเท้าจะขาดออก ให้ตายเถอะได้เเต่กรีดร้องอยู่ในใจ ทำไมมันเจ็บเเบบนี้เนี้ย ไม่กล้าดูเลยได้เเต่หลับตาปี๋ เจ็บ เจ็บมาก ได้กลิ่นเลือดโชยมาอีกเเล้ว
          "โอ๊ยยย เจ็บๆๆๆ"
          "ลอร่า! ขะ..ข้อเท้าเเก! กับดักเหล็กหนีบ ไม่ๆ เอ่อ เอาไงดีๆ ฉันไม่กล้าเเกะ เเกมันดูน่ากลัวมากเลย หายใจไว้นะหายใจลึกๆ เดี๋ยวไปตามคนมาช่วย"
          "ไม่..มิ..ทานี่ ที่นี่มี..คนอยู่ ระ..รีบหนีไปจาก..ที่นี่ก่อน"
          "ว่าไงนะ ลอร่าปากเเกซีดมากเลย เหงื่อตะ..."
     ตุ๊บ!
     ฟุ่บ!
          "มะ..มิทานี่.."
          ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือมิทานี่โดนฟาดท้ายทอย เเล้วทุกอย่างก็พร่ามัวไปหมดจนมืดสนิท