Love Company บริษัทจัดหารัก❤️

Love Company
Part 3.
 
 
Isaka Itsumi part's
 
          ทำไมยัยนั่นถึงส่งตัวผู้ชายมาให้ผมล่ะ ไม่รู้รึไงทำแบบนี้กับทายาทส่วนร่วมของบริษัทตัวเองน่ะ ผลที่จะได้ตอบกลับมันคงจะเบาไม่น้อยเลย...แต่ถึงงั้นก็เหอะ ผมคงไม่กล้าทำอะไรยัยบ้านั่นหรอก ให้ตายเด้- -* ยัยนั่นจำผมไม้ได้จริงๆหรอยัยยูกิโกะ ผ่านมาแค่11ปีเองนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนออกจะสนิทกันมากซะขนาดนั้น หรือเป็นเพราะผมเปลี่ยนนามสกุลกัน แต่แค่นั้น ทำไมถึงลืมกันได้ขนาดนี้ล่ะ...
               "กลับมาแล้วครับ"ระหว่างที่ผมถอดรองเท้าไว้ตรงทางเข้า สักพักคุณพ่อบ้านวัยชราหรือทานากะซังคนที่คอยดูแลผมตั้งแต่เด็กก็เดินออกมายืนยิ้มต้อนรับผมเหมือนเคย ผมยิ้มให้ทานากะซังนิดๆ               "ยินดีต้อนรับกลับครับคุณหนู ไม่ทราบว่าได้ทานข้าวเย็นมารึยังครับ"ผมส่ายหน้าให้ทานากะซังกอดจะโผกอดทานากะซัง เวลาผมรู้สึกแย่หรือรู้สึกดีผมอยากจะให้ทานากะซังได้รับรู้และคอยปลอบใจหรือชมผม ผมรักทานากะซังมากกว่าคุณพ่อและคุณแม่ด้วยซ้ำ แต่...ทานากะซังเองก็แก่ลงเรื่อยๆ ผมรู้สึกผิดแปลกๆที่แยกตัวทานากะออกจากบ้านใหญ่มาคอยผมอยู่ในคอนโดนี้คนเดียวถึงแม้คอนโดจะกว้างแค่ไหนแต่สำหรับทานากะซังมันคงว่างเปล่า เงียบเหงามากสินะ อึก...ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ ทั้งๆที่อยากให้ทานากะซังได้ชีวิตกับลูกหลานในบ้านใหญ่ อีกใจกลับไม่อยากแยกจากทานากะซังแต่ตัวผมเองก็ไม่อยากไปใช้ชีวิตที่บ้านใหญ่ด้วย ผมเกลียดที่นั่น...               "เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณหนู มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า หรือจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณยูกิโกะคนนั้น"เอ๊ะ...               "ฮะๆ....วันนี้ยัยนั่นนัดผู้ชายมาให้ผมแทนด้วยล่ะทานากะซัง"ผมหัวเราะแห้งๆ แต่ทานากะซังคงจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไง เค้าค่อยๆลูบหัวผมเบาๆ ทำเอาน้ำตาผมไหลเลยล่ะ ถึงผมจะดูเป็นผู้ใหญ่ในสายตาผู้หญิงแต่มันก็เป็นงั้นนะ... ยกเว้นกับทานากะซังที่ผมอยากแสดงอารมณ์ในด้านลบนี้ออกมา แค่ทานากะซังเท่านั้นที่จะได้เห็นด้านนี้ของผม               "คุณหนูครับ..."               "ทำไมล่ะทานากะซัง...ทั้งๆที่ผมก็บอกชื่อผมไปให้ยัยนั่นฟังมากกว่า100ครั้ง แต่ยัยนั่นกลับไม่เอะใจอะไรสักนิด แค่นามสกุลเปลี่ยนไปหรอ? แล้วหน้าตาผมล่ะเปลี่ยนจากตอนเด็กมากจนยัยนั่นจำไม่ได้เลยหรอ? ทั้งๆที่สัญญากันมาซะขนาดนั้น ทั้งๆที่ผมบอกอีก10ปีผมจะกลับไปหาเธอ...ให้ได้ จะตามหาเธอให้เจอ แต่พอเจอ กลับมีแค่ผมที่จำเธอได้...งั้นหรอ"               "คุณหนูครับ เรื่องแบบนี้ถ้าคุณหนูไม่บอกคุณยูกิโกะไปตรงๆเธอคงไม่รู้หรอก เพราะนามสกุลที่คุณหนูได้เปลี่ยนคืนคืออิซากะ นามสกุลที่มีอิทธิพลที่สุดในญี่ปุ่นตอนนี้ ประวัติของคุณหนูเองก็ถูกลงว่าเป็นลูกชายจริงๆของท่านอิซากะ ริวจิจึงไม่แปลกที่คุณยูกิโกะไม่เอะใจว่าเด็กผู้ชายที่เคยเป็นเพื่อนสมัยเด็กจะเป็นคนเดียวกับคุณหนู"ผมเงยหน้าเช็ดน้ำตาออกกอดจะเดินเข้าไปนั่งโซฟาในห้องนั่งเล่น ทานากะซังเดินตามยืนอยู่ข้างหลังผม               "นั่นสิ... แต่ที่ยัยนั่นทำวันนี้ ผมไม่มีทางที่จะบอกยัยนั่นเด็ดขาดว่าผมคือใคร จะตามป่วนถึงที่สุดเลยยัยปลาทองเอ้ย!- -"
 
ทางด้านยูกิโกะ
     "ฮัดชิ้ว! แปลกแฮะ จะเป็นหวัดรึเปล่าเนี่ย"
 
 
3วันต่อมา
 
               "คุณหนูครับ^^"หืม...ทำไมวันนี้ทานากะซังแต่งตัวดูดีแปลกๆหรือคิดไปเองนะ               "ว่าไงทานากะซัง ทานข้าวเช้าด้วยกันมั้ยครับ"               "ฮะๆไม่ล่ะครับ คุณหนูทานเถอะ^^"แปลกๆ ทานากะซังดูอารมณ์ดีจัง หืม...ทำไมจู่ๆถึงสลดลงไวจัง "คุณหนูครับ เมื่อ3วันก่อน ก่อนที่คุณหนูจะกลับมา อิซากะซามะได้โทรมาบอกให้ผมกลับไปรับใช้ท่านที่บ้านใหญ่.."
 
 
เคร้ง!
 
               "OO"ว..ว่าไงนะ คุณพ่อบอกให้ทานากะซัง..               "คุณหนู..."               "ไม่!! ผมไม่ให้ทานากะซังกลับ ทานากะซังต้องอยู่กับผมที่นี่ คุณพ่อคิดไงถึงจะให้แก่ดูแลแก่ล่ะบ้าไปแล้วรึไง!"ผมลุกขึ้นตะโกนใส่ทานากะซังจนทานากะซังเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว... นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย"ขะ ขอโทษครับ"               "(^^ )...( ^^)...(^^ ) คุณหนูครับ ผมเองก็รักคุณหนูเหมือนลูกหลานผมคนหนึ่ง แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งจากอิซากะซามะผมคงปฏิเสธไม่ได้... อีกอย่างผมเองก็แก่มากแล้วคงอยู่ดูแลวัยรุ่นอย่างคุณหนูคงยาก ผมแก่เกินกว่าจะเข้าใจความคิดวัยรุ่นแบบคุณหนู..."               "ตะ แต่ทานากะซัง ถ้าทานากะซังย้ายไปบ้านใหญ่ใครจะดูแลผมล่ะ คนของบ้านใหญ่หรอ ผมไม่เอานะ ถ้าไม่ใช่ทานากะซังละก็..!"               "ฮะๆ ผมคิดอยู่แล้วว่าคุณหนูต้องพูดมาแบบนี้ ผมเลยไปหาคนที่จะมาดูแลคุณหนู อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ทางอิซากะซามะเองก็ติดต่อให้ไปแล้ว ท่านให้คนที่จะมาดูแลคุณหนูอยู่มหาลัยเดียวกันกับคุณหนูเรียบร้อยแล้วครับ เพื่อง่ายต่อการดูแล และจะได้ดูแลคุณหนูตลอดเวลาด้วย"               "วะ..ว่าไงนะ นี่คุณพ่อไม่ถามความเห็นผมก่อนเลยรึไง แล้วคนนั้นน่าไว้ใจมากขนาดไหนกันเชียวทำไมถึงจัดแจงให้ซะขนาดนั้น"               "เห็นท่านบอกว่า เป็นลูกของเพื่อนสนิทท่าน ไว้วางใจได้แน่นอน ผมเองตอนเจอเด็กคนนั้นครั้งแรกจากที่เป็นห่วงว่าจะดูแลคุณหนูได้มั้ย กลายเป็นว่าผมมั่นใจว่าเค้าต้องดูแลคุณหนูได้แน่ๆ เค้าเองก็สูญเสียคุณแม่ทำให้ต้องดูแลตัวเอง น่าจะทำงานบ้านได้เก่ง"               "เดี๋ยวสิทานากะซัง... คนๆนั้นเป็นผู้หญิงหรอ จะให้ผู้หญิงมาอยู่กับ.."               "ฮึ...ไม่หรอกครับ เป็นผู้ชาย"               "เอ๊ะ- -* ไม่เอา ยังไงผมก็ไม่ยอม"
               "แต่แกก็ต้องยอม"เอ๊ะ...เสียงนี้มัน
               "อิซากะซามะ/คุณพ่อ!"