I need you หนุ่มหน้าใสกั๊กหัวใจยัยจอมดื้อ

             ความกลัว.....ทำให้ฉันตัดสินใจเดินออกมารอไซหรับที่เดิม แล้วสักพักเธอก็วิ่งมาพร้อม
กับหอบข้าวของพะรุงพะรังติดมือมาด้วย แถมยังกล่าวขอโทษขอโพยฉันอีกยกใหญ่
          " แฮกๆฉัน...ขอโทษนะชูก้าร์ แฮกๆ...ขอโทษ...จริงๆนะที่ฉันมาช้า"
          "ไม่เป็นไรไซหรับ ฉันรอได้ แล้วนี่เธอหอบอะไรมาเยอะแยะน่ะ"
          "อ๋อ ของพวกนี้น่ะเหรอ ก็ของขวัญวาเลนไทน์ของเธอไง พวกแฟนคลับของเธอฝากฉันมาให้เธอน่ะ"
          "อ่อ เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณเธอมากเลยนะไซหรับ"
          "อื้ม ไม่เป็นไรหรอก:)"
              หลังจากที่เราสองคนคุยกันเสร็จแล้ว เราก็กลับบ้านด้วยกัน ทานอาหารมื้อเย็น แล้วก็
แยกย้ายกันไปนอน ก่อนนอนฉันทานอาหารเข้าไปเยอะพอสมควรเลยนอนไม่หลับ ได้แต่หลับตาอยู่
เฉยๆเท่านั้น แล้วจู่ๆก็มีเสียงเปิดประตู 
   แอ๊ดดดด......
              ฉันรู้ทันทีว่าเป็นไซหรับ ก็เลยคิดว่าเธอคงมีธุระเลยจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหา แต่ฉันก็ต้อง
เปลี่ยนความคิดทันที เมื่อไซหรับเดินเข้ามาหยิบโทรศัพท์มือถือของฉันแล้วก็กดโทรออก
         รอไม่นานปลายสายก็กดรับโทรศัพท์ แล้วฉันก็ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ เพราะไซหรับเปิด
สปีกเกอร์โฟน
           "ฮัลโหลครับชูก้าร์ มีอะไรรึเปล่า โทรมาซะดึกเลย"นำ้เสียงขี้เล่นของพี่เค็นดังขึ้น
           "ฮัลโหลเค็นจิ นี่ฉันเอง ไซหรับ"
           "คุณเป็นใครน่ะ ผมไม่รู้จักคุณนะ"เสียงของพี่เค็นเย็นชาทันทีที่รู้ปลายสายว่าไม่ใช่ฉัน
เพราะเรา"แอบ"คบกันอยู่
           "เค็นจิ ตอนนี้ชูก้าร์หลับอยู่ ไม่ต้องเล่นละครหรอกน่า"
           "โอเค เธอแน่ใจนะว่าชูก้าร์หลับอยู่จริงๆน่ะ"
           "แน่ใจสิ เรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่านะ"
           "เอาสิ ฉันก็คิดถึงเธอจะแย่อยู่แล้ว"
           "งั้นฉันจะรอนายที่สวนสาธารณะ อีกสิบนาทีเจอกัน"
           "แน่นอนครับ ที่รัก:)"
      นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว บทสนทนาของทั้งคู่ไม่ต่างจากคนรัก(ที่นอกใจแฟน
ตัวเอง)เลยสักนิด ตกลงเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่ ถ้าอยากรู้ก็คงต้องไปที่สวนสาธารณะนั่นอย่าง
เดียวแล้วสินะ เฮ้ออออ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วด้วย แถมสวนนั่นก็ไกลสุดๆไปเลย แต่ฉันก็ต้องไป
เพื่อค้นหาความจริงให้ได้ เป็นไงเป็นกันแล้วล่ะงานนี้ ฉันจะถอยไม่ได้อีกแล้ว.....